Morgunblaðið - 08.01.1986, Page 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 8. JANÚAR1986

>
Svalirnar detta ekki
niður á þessum stað
Arkitektum dettur ýmislegt í hug og þann, sem hannaði þeetta hús í Vínarborg, hefur
ekki vantað hugmyndaflugið. Hendumar sem sjást á meðfylgjandi mynd þjóna þeim
tilgangi að halda svðlunum uppi á sínum stað og eru vegfarendum líka augnayndi.
Lettist
skömmum
tíma
Maureen Stirling hlaut giill-
verðlaun árið 1985 fyrir
góðan árangur við að megra sig.
Maureen vó næstum eitt hundrað
kíló en á skönimuin tíma náði hún
sér niður í rtini finimtíu kíló.
„Leyiidarmálið var einfaldlcga
að skipuleggja aðeins betur það
sem fór ofan í mig,“ segir Maure-
en, „ég var ekki í neinu svelti, svo
niikið er víst.“
Og þá vituni við það.
Kveðjur fi'á
íslenskum
trúboðum
í Afiiku
Oskum fjölskyldum okkar, vin-
um, kristniboðsvinum og
landsmönnum öllum innilega gleði-
legra jóla og blessunarríks farsæls
nýárs", skrifar Kjartan Jónsson
kristniboði í Kenya í bréfi til blaðs-
ins. Og sömu óskir er líka að finna
í bréfum frá Ragnari Gunnarssyni,
trúboða í Kenya og Steinþóri Þórðar-
syni í Zimbabwe. Við Morgunblaðs-
menn höfðum ekki áttað okkur á
hve póstsamgöngur frá þessum
Afríkulöndum taka langan tíma, er
við skrifuðum ollum íslenskum trú-
boðafjölskyldum í Afríku með beiðni
um stutt tilskrif og myndir af þeimt-
il birtingar í jólablaðinu. Þegar svör
voru ekki komin, fengum við myndir
hér hjá ættingjum og upplýsingar
um starfíð í grein sem birtist 22.
desember. En nú berast okkur nýjar
myndir með jólakveðjum til íslands
og bréf sem hér fýlgja glefur úr.
„Kjartan Jónsson, sem er guð-
fræðingur frá H.í. og vígður prestur
af biskupi Islands, skrifar m.a. frétt-
ir af þeim tveimur fjölskyldum sem
eru í Kenya, (1000 km á milli þeirra)
og segir frá upphafi trúboðsins ís-
lenska þar: „Þegar kommúnistar
hrifsuðu völdin í Eþíópíu um miðjan
síðasta áratug varð starf kristni-
boðsins erfiðara á margan hátt og
því var horfið frá því að styrkja
starfíð þar, en leita í þess stað nýrra
svæða og varð Pókothérað í Kenýu
fyrir valinu. Pókotþjóðflokkurinn er
álíka fjölmennur og íslenska þjóðin
og varð útundan bæði hjá breska
nýlenduveldinu og yfirvöldum
fijálsrar Kenýu. Þó að kristniboð
hafi verið stunað víða í landinu og
margs konar uppbygging hafi átt
sér stað í ýmsum hlutum landsins,
þá var lítið eða ekkert gert fyrir
Pókottana. Árið 1979 komu Skúli
Svavarsson og Kjellrún kona hans
þangað og hófust handa við að
byggja upp nýja kristniboðsstöð ís-
lenska. Undirritaður kom þangað
fyrri hluta 1981 og bjó þar og starf-
aði til júní á síðasta ári, er ég fór í
leyfi heim til fslands ásamt fjölskyl-
dunni. Vegna mannelsku hjá Norska
lútherska kristniboðssambandinu,
sem við störfuðum í mjög nánum
tengslum við, vorum við lánuð hing-
að niður á strönd Indlandshafsins í
eitt ár. Hér störfum við meðal þjóð-
flokka, sem er álíka fjölmennur og
Pókotþjóðflokkurinn og kallaður
Dígó. Dígómenn eru að nafninu til
Múhameðstrúar, urðu það í lok síð-
ustu aldar og byijun þessarar. Það
er nú mest á yfirborðinu hjá flestum
enda snerust margir í hagsmuna-
skyni vegna viðskiptafengla við
Araba, sem sest höfðu að í Mombasa
og víðar á strönd Kenýu og Tanza-
níu. Gamli heiðindómurinn með
svarta galdri, alls kyns fórnum og
hjátrú er mest ríkjandi. Starfið hér
er töluvert frábi’ugðið starfínu í
Chepareria og Konsó. Hér er unnið
safnaðaruppbyggjandi starf og einn-
ig fræðslustarf á meðal fullorðins
fólks samkvæmt beiðni frá fólkinu.
Kennum við lestur, skrift og svolitla
heilsufræði og kristin fræði. Við lít-
um fyrst og fremst á okkur sem
Pókotkristniboða, enda reiknum við
með að fara til Cheperaría í sumar,
þegar Ragnar og Hrönn fara í leyfí.
Starfsaðferðir í Capareria eru lík-
ar og í Konsó, enda hugsanagangur
og aðstæður fólksins líkur að mörgu
leyti á báðum stöðum. Kirkjustarf
er stundað á um 10 stöðum og söfn-
uðir hafa myndast með bráðum 500
meðlimum. Á næsta ári bætist
vænstanlega nýr söfnuður við. Á
kristniboðsstöðinni hefur verið
byggður skóli, sem hefur á fímmta
hundrað nemendur. Auk þes höfum
við byggt og erum að byggja 3 aðra
skóla og fleiri verða byggðir í fram-
tíðinni. Við hefðum viljað byggja
sjúkraskýli, en ekki hefur tekist að
fá íslenska hjúkrunarkonu. Kvenna-
starf hefur verið stundað frá upp-
hafi, þar sem konum hefur verið
kennt að sauma, umhriða ungbarna,
hreinlæti almennt, um hollt fæði o.fl.
Kona mín sem er kennari hóf að
kenna þeim lestur og skrift og var
karlmönnum þá einnig boðin þáttt-
aka. Við vorum á tímabili með tvo
kvennstarfsmenn (stúlkur af Pókot-
þjóðflokki, sem við höfum menntað
að nokkru) og höfum við fullan hug
á að reyna að styrkja kvennastarfið
frekar. Við gerum mikið að því að
hjálpa sjúklingum sérstaklega með
ví að aka þeim á sjúkrahús í neyðart-
ilfellum, því að bílar eru fáir í Ceh-
pareria, í safnaðarstarfinu leggjum
við áherslu á barna- og unglinga-
starf og er td. stór unglingakór á
stöðinni. Margt annað vildum við
Kjartan Jónsson trúboði I Kenýa með konu sinni Valdísi
Magnúsdóttur og börnum þeirra. Kjartan heldur á Jóni
Magnúsi, Valdís á Ólöfú Inger og fremst stendur Heiðrún. ,
Steinþór Þórðarson og
Lilja Guðsteinsdóttir í
Harrare í Zimvabwe og
með þeim þar er dóttir
þeirra, Margrét Harpa sem
er 13áragömul.