Morgunblaðið - 11.05.1986, Blaðsíða 63

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. MAÍ 1986
63
Hópur lœknisfrœðinema á ferð í Englandi fyrir nokkrum árum kom við í Liverpool og heimsótti hið heims- Grímur Sœmundsen á læknisstofu sinni.
fræga knattspyrnulið samnefnt. Farið var á æfingu hjá liðinu og afhenti Grímur þá Emlyn Hughes, þáver-
andi fyrirliði liðsins, Valsveifu. Á myndinni eru fslenski hópurinn ásamt mörgum leikmanna Liverpool.
í Noregi 1973. „Ég er þarna í mjög skemmtilegri stellingu að hreinsa
frá. Helgi Benediktsson er ( baksýn. Við vorum 2. flokkur Vals, að
leika gegn liði er heiti Drummendal — vorum á keppnisferð í Noregi."
Þegar Grímur kom inn í meist-
araflokksliðið voru þar fyrir kappar
eins og Jóhannes Eðvaldsson, Berg-
sveinn Alfonsson, Alexander Jó-
hannesson og Hermann Gunnars-
son. „Þetta voru þeir eldri sem ég
náði að spila með. Svo voru þama
Dýri Guðmundsson, Ingi Bjöm
Albertsson, Hörður Hilmarsson og
Vilhjálmur Kjartansson. Síðar
komu svo Albert Guðmundsson,
Guðmundur Þorbjömsson, Atli
Eðvaldsson, Magnús Bergs og
Guðmundur Kjartansson og þar er
kominn sá kjami sem bar hitann
og þungann af velgengnisámnum
1976-80.“
Grímur hefur verð fyrirliði Vals-
liðsins síðan 1981. „Búbbi var fyrir-
liði er ég kom inn í liðið síðan var
Ingi Bjöm fyrirliði árin sem Youri
var hjá okkur og síðan Gummi
Þorbjöms, en eftir að hann fór út
í nám varð ég fyrirliði."
Þú hefur ekki tekið á móti
mörgum bikurum?
„Nei, það em orð að sönnu. Ég
tók við fyrirliðastöðunni, þegar liðið
var á leið í lægð. 1981, er Víkingar
urðu meistarar vom við reyndar í
baráttunni vel fram eftir móti. 1982
vomm við svo í fallbaráttu og 1983
stóðum við nálægt því að falla í
aðra deild. En þá sýndum við þann
„karakter" sem kjaminn hefur, við
unnum fjóra síðustu leikina í deild-
inni, er langflestir höfðu afskrifað
möguleika okkar á að hanga uppi.
Þýski þjálfarinn, Klaus Peter, sem
þjálfaði okkur þá var látinn víkja
um mitt sumar og Siggi Dags tók
þá við. Það var mikið gæfuspor.
Hann náði að laða fram félagskennd
okkar Valsmanna. Samstaðan sem
þurfti náðist — Siggi hefði forystu
um það.
Það hefur alltaf verið mikið mál
fyrir mér að vera Valsmaður, ég
hef átt ógleymanlegar stundir í
góðum hópi síðan ég var 6 ára
gamall og mér fínnst ég alltaf
skulda félaginu fyrir þátt þess í að
skapa persónuleika minn.“
Svo lyftirðu þeim stóra í haust?
„Já, og það var gífurlegur per-
sónulegur sigur að taka við íslands-
bikamum að Hlíðarenda — að
standa þar uppi sem íslandsmeist-
ari. Ég hætti með trega en geri
mér grein fyrir því að það er ekki
hægt að spila með að eilífu. Og
auðvitað er stórkostlegt að geta
stigið út með þessum hætti. í þessu
sambandi get ég ekki látið hjá líða
að minnast á Ian Ross þjálfara
okkar Valsmanna síðastliðin tvö ár.
Honum tókst að skapa sterkt og
heilsteypt lið sem ekki gafst upp,
þótt á móti blési og tókst að skapa
með mönnum skilning á mikilvægi
styrks liðsheildarinnar. Það hefði
ekkert lið nema Valur getað unnið
íslandsmeistaratitilinn með þeim
hætti sem við gerðum síðastliðið
keppnistímabil."
Grímur lék aldrei í A-landsliði
og segir hann þá staðreynd það
eina sem honum finnst slæmt við
ferilinn. „Ég man ekki eftir að nafn
mitt hafi nokkum tíma verið nefnt
í umræðu um mögulega leikmenn
í landslið. Auðvitað er bara til ein
skýring á þessu — að ég hafi ekki
verið nógu góður, það hefði vissu-
lega verið gaman að fá að spreyta
sig með landsliðinu. Ég sagði oft
við sjálfan mig, andsk ... hljótum
við vinstri bakverðir í landinu að
vera lélegir — það hefur verið
vandræðaástand með þessa aðstöðu
en alltaf fundnar bráðabirgðalausn-
ir, miðvallarleikmenn iðulega settir
í hana; góðir leikmenn en slakir
vamarmenn. Ég náði alltaf að
komast í Valsliðið, hef unnið undir
stjóm sjö þjálfara, sem allir hafa
verið ánægðir með mig í stöðu
vinstri bakvarðar. Ég held líka, að
á stundum hafi ég staðið mig vel,
allavega vom þjálfarar mínir og
vinir í liðinu stundum undrandi að
mínu nafni væri aldrei velt upp.
Það hefði verið gaman að geta sagt
bamabömunum frá því að ég hefði
spilað landsleik — en því er ekki
aðheilsa úrþessu!"
Grímur sagðist ef til vill geta
sjálfum sér um kennt. „Ég var í
knattspymunni með erfiðu námi og
síðan erfiðu starfi og hafði ekki
tækifæri til að stunda hvort tveggja
á fullu. Það hefur líklega enginn
almennilegur vinstri bakvörður
verið til hér á landi sfðan Trausti
Haraldsson hætti. Mitt markmið var
að keppa við hann en einmitt er
hann hætti átti ég minn lakasta
kafla. Var beinlínis slakur. 1981
var ég að ljúka embættisprófinu og
síðan tók við erfitt kandidatsár. Þá
Morgunblaðið/Árni Sæberg.
Grímur ásamt eiginkonu sinni Björgu Jónsdóttur, syni þeirra Jóni
Gunnari Sæmundsen og nýfæddu dótturinni.
vann ég mikið á vöktum og gat
því ekki æft sem skyldi."
„Ekki beint verið
markamaskina“
Geturðu ekki sagt mér frá
einhveijum eftirminnilegum
leikjum?
„Jú, jú — sá fyrsti sem kemur
upp í hugann er leikur í fyrstu deiid
gegn Þór á Akureyri 1983, þá
skoraði ég eina deildarmarkið mitt
á ferlinum og var síðan rekinn útaf!
Þórsarar skoruðu tvö mörk í byrjun
leiks — en mér tókst að minnka
muninn með skoti (með hægri!)
fæti frá vítateig. Skaut í stöngina
og þaðan hrökk boltinn í höfuð
Þorsteins Ólafssonar, markvarðar,
sem hafði hent sér á eftir honum,
og inn!! Þetta var eina markið mitt
í deildinni öll þessi ár — ég hef
ekki beint verið markamaskína!
Annað eftirminnilegt mark skor-
aði ég í Reykjavíkurmótinu 1984.
Það var í síðasta leik mótsins gegn
Ármanni. Við urðum að vinna með
þriggja marka mun til að fá auka-
stig og vinna mótið. Við sóttum og
sóttum en markvörður Armenninga
hafði varið ævintýralega. Við höfð-
um þó skorað tvívegis en þriðja
markið lét á sér standa. Er tvær
mínútur voru eftir fékk ég boltann
út á vinstri vængnum, gaf til
Himma Sighvats og rauk síðan
sjálfur inn á teig. Himmi áætlaði
brasilíska fyrirgjöf en hún mislukk-
aðist gjörsamlega, boltinn stenfdi
til mín þar sem ég stóð á vítateigs-
línunni í höfuðhæð. Ég skallaði
hann — þetta var þrumu skalli —
og það var eins og við manninn
rnælt, boltinn söng í netinu.
Skömmu síðar var flautað af og við
urðum Reykjavíkurmeistarar.
Þá man ég eftir einu marki sem
ég skoraði gegn IA í meistarakeppni
KSÍ fyrir nokkuð mörgum árum.
Fékk boltann vel fyrir utan vítateig
og hamraði hann í samskeytin og
fagnaði fjálglega — en þá vildi ekki
betur til en svo að Ingi Björn var
rangstæður og markið var dæmt
af! Þá er það upptalið!"
Valsliðið lék oft skemmtilega
knattspyrnu — hvaða ár held-
urðu að liðið haf i verið sterkast?
„Ja, 76-liðið var skemmtilegasta
liðið. Það lék stórkostlegan „bolta“.
Hemmi Gunn, Ingi Bjöm og Gummi
Þorbjöms léku þá frammi og vom
frábærir. En sterkasta liðsheildin,
og sennilegasta besta liðið, sem við
Valsmenn höfum átt er 78-liðið.
Þá unnum við fyrstu deildina með
35 stigum af 36 mögulegum. 1979
vomm við síðan með langbesta liðið
á pappímum. Okkur gekk vel í
vorleikjum og það vom allir búnir
að bóka okkur meistara áður en
að keppni hófst. Eingöngu átti að
vera formsatriði að spila fyrstu
deildina. Það sannaðist enn eina
ferðina þá að það er ekki hægt að
vinna knattspymuleiki á pappímum
og við misstum af stóm titlunum
tveimur. Þessi hópur var þó líklega
sá besti til að vinna titla. Mannvalið
varótrúlegt."
Þú varst einn af stofnendum
Samtaka fyrstu deildar leik-
manna. Hvernig kom tii að þau
voru stofnuð?
„Þetta hófst þannig að Ög-
mundur Kristinsson og Heimir
Karlsson, þá báðir í Víkingi, skrif-
uðu bréf til fyrirliða fyrstu deildar
liðanna og stungu upp á þessu. Að
stofnuð yrðu samtök, sem berðust
fyrir sameiginlegum hagsmunamál-
um leikmanna og héldu hóf í lok
hvers keppnistímabils, þar sem
valdir yrðu bestu leikmenn sumars-
ins. Markmiðið var einnig, að auka
kynni leikmanna frá hinum mis-
munandi félögum. Þessi hugmynd
fékk mjög góðar undirtektir og
valin var framkvæmdastjórn. í hana
voru valdir, auk Heimis og Ög-
mundar, ég, Sverrir Einarsson úr
Fram og Stefán K. Jóhannsson úr
KR. Við héldum síðan hóf í lok
keppnistímabilsins 1984 sem þóttj
takast með afbrigðum vel. Helsta
ástæða þess var ekki síst sú, að
Flugleiðir tóku þátt í kostnaði og
uppsetningu hófsins. Fyrirtækið
veitti leikmönnum liða utan af landi
afslátt af flugi og gistingu, greiddi
ferðir og uppihald fyrir heiðursgest
kvöldsins sem þá var Allan Simon-
sen og eiginkonu hans og síðast en
ekki síst gáfu Flugleiðir glæsilega
farandgripi — Flugleiðahomin —
ásamt veglegum eignargripum, sem
þeir hlytu er kosnir væm „besti**^
leikmaður ársins" og „efnilegasti
leikmaður ársins". Óllum fannst
orðið tímabært að halda slíkt hóf
og staðreyndin er sú að fyrir leik-
menn er viðurkenning keppi-
nautanna langmest verð.
Veislan í haust gekk enn betur
en sú fyrri og ég held að það sé
ekki spuming um að þetta hóf hefur
unnið sér fastan sess.“
Samningur við Sjóvá
Grímur nefndi annað sem Sam-
tökin hafa gert: „Við höfum gert
samkomulag við Sjóvá um að allir
leikmenn meistaraflokks og fyrsta
flokks fyrstu deildarliðanna verði
sérstaklega slysatryggðir 1986, -r
einnig verða menn slysatryggðir á
ferðum til og frá keppni utan síns
heimabæjar. Við emm styrktir
glæsilega af Sjóvá til að gera þetta
mögulegt og einnig munum við
nota hagnað af undanfömum
tveimur lokahófum til að greiða
niður iðgjaldið af þessari tryggingu.
Þó mun hver leikmaður þurfa að
greiða eitthvað lítilsháttar iðgjald
sem er í raun hlægilegt ef tekið er
tillit til aukins öryggis leikmanna
og fjölskyldna þeirra sem skapast
með þessu."
Eins og fyrr segir hefur Grímur
nú ákveðið að snúa sér að læknis-
starfinu. Hann hefur opnað lækna-
stofu í Austurveri í Reykjavík og
hefur varla mikinn tíma til að sinna
öðm meðan hann er að byggja upp
það starf, eða hvað?
„Þó ég sé hættur fyrstu deildar
keppni, kem ég til með að reyna
að leggja mitt lóð á vogarskálina
félagslega og ég hef gefið kost á
mér í starf formanns meistara-
flokksráðs knattspymudeildar Vals.
Nú, það varð fjölgun í fjölskyldunni
í apríl, við eignuðumst litla prins-
essu, við vomm að fjárfesta f stærra
húsnæði, einnig þarf ég að sinna
verkefnum fyrir Menntamálaráðu-
neytið; könnun á líkamshreysti
skólabama, sem nokkuð hefur setið
á hakanum auk þess að byggja upp
frambærilega heimilislæknis- og
íþróttalækningaþjónustu þannig að
ég þarf ekki að óttast aðgerðar-
Ieysi.“