Morgunblaðið - 25.10.1986, Síða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 25. OKTÓBER 1986
Minning:
Ragnheiður Brynjólfs
dóttir ljósmóðir
Fædd 31. október 1930
Dáin 16. október 1986
Dauðsfallið sem snertir okkur
djúpt hefur orðið í fjölskyldu okkar.
Hún sem okkur hafði fundist
flærst dauðanum. Lífsglöð og ljóm-
andi af heilsu var hún skyndilega
slegin banvænum sjúkdómi fyrir
nokkrum mánuðum.
Okkur grunaði ekki hversu mikil
alvara var á ferðum, því er mikill
harmur í hugum okkar.
Við systkinin eigum yndislegar
minningar um Röggu frænku og
má segja að á stundum hafi hún
gengið okkur í móðurstað þegar
mamma var að vinna og pabbi lang-
dvölum erlendis.
Marga ferðina fór Ragga frænka
með okkur norður á Sauðárkrók þar
sem amma og Erla frænka eiga
heima. Ógleymanlegar eru allar
berjaferðirnar og þau ævintýri sem
fylgdu, t.d. þegar þokan skall á og
hún batt spotta við okkur til þess
að við týndumst ekki.
Jólin og jólaundirbúningur áttu
stóran þátt í lífi hennar. Hún lagði
sig fram, bæði að gefa veglegar
gjafír og að útlit pakkanna yrði sem
glæsilegast og þekktust hennar
pakkar úr langar leiðir.
Við systkinin tókum þátt f þessu
af lífí og sál og var það fastur liður
að fá að vera með.
Marga góða bók gaf hún okkur.
Þar á meðal „Bróðir minn Ljóns-
hjarta" sem var vinsælust bóka
þegar maður er 8—10 ára. Þessa
sögu las hún með okkur og fyrir
okkur og viljum við enda þessi fá-
tæklegu kveðjuorð á að vona að hún
hafí séð ljósið eins og söguhetjum-
ar, þegar þeir þorðu að stökkva til
Nangilima.
Blessuð sé minning okkar góðu
frænku.
Danival og Sólveig
Er vinir kveðja hér í heim
í hinsta sinn,
brýst harmanóttin heljarmyrk,
i hjartað inn.
Oss finnst þá oft að fokið sé
í flest öll skjól,
og gengin undir, geislum svipt,
vor gleðisól. (Einar M. Jónsson
Þegar vinir heilsast og kveðjast
vaknar oft spumingin um það hve-
nær fundum ber saman aftur.
Vinafundum tengjast einnig minn-
ingar um fyrri fundi.
Nú, þegar við kveðjum Ragnheiði
Brynjólfsdóttur, koma upp í hugann
margar minningar í myndum um
fyrri fundi. Það mun hafa verið
fyrir um 30 ámm að við hittumst
fyrst; hún þá nýkomin ung stúlka
til Reykjavíkur í atvinnuleit ásamt
systmm sfnum, ég bam að aldri.
Þær vom mjög samrýndar systur,
þrátt fyrir hve ólíkar þær vom hver
annarri. Umhyggja fýrir öðmm em
einkenni þeirra en glaðværðin og
einhver sérstök eftirvænting fylgir
þeim ávallt. Einmitt þessi einkenni
gera það að verkum að fólk sækist
eftir návist þeirra og vináttu. Og
vinátta þeirra er trygg, hafín yfír
rúm og tíma.
Ragnheiður var ein fímm bama
þeirra Emilíu Lámsdóttur og Brynj-
ólfs Danivalssonar. Þau bjuggu á
Suðurgötu 24 á Sauðárkróki. Brynj-
ólfur er látinn fyrir allmörgum
ámm, en Emilía er nú rúmlega
níræð að aldri, vel andlega hress,
en þó líkaminn sé farinn að lýjast,
þá gengur hún daglega til allra
verka á heimili sínu og vinnur fal-
legustu handavinnu sem gefur
okkur sem yngri emm gott for-
dæmi.
Sem unglingur fékk ég að njóta
þess að dvelja að sumarlagi hjá
Emilfu og Brynjólfí og kynntist þá
lífsviðhorfum þessara hjóna, sem
aldrei unnu sér hvíldar og kunnu
þá list að nýta til fullnustu afrakst-
ur vinnu sinnar. Uppeldi bama
þeirra hafa einkennst af þessum
viðhorfum.
Á fyrstu ámm Ragnheiðar hér í
Reykjavík man ég að hún vann við
hin ýmsu störf. Það var auðfundið
strax á fyrstu starfsámm hennar
að það var sama hvert verkið var,
það var ávallt vel unnið og af fyllstu
samviskusemi. Hugur hennar leit-
aði þó til mennta og þegar Jóhanna
systir hennar hóf hjúkmnamám,
vaknaði áhugi hennar fyrir ljós-
mæðranáminu. Ragnheiður var afar
farsæl í því starfí og vann hún
lengst af við ljósmæðrastörf við
Sjúkrahúsið í Keflavík, þar sem
systir hennar starfar ennfremur. í
Keflavík byggði Ragnheiður heimili
sitt og þar búa einnig tvö systkini
hennar og flölskyldur þeirra. Þama
eignaðist Ragnheiður vini og góða
starfsfélaga og undi hag sínum
vel. En fyrir fáeinum ámm lét hún
óvænt af störfum í Keflavík og hóf
störf við Fjórðungssjúkrahúsið á
Sauðárkróki. Þar gafst henni kostur
á að vera í nálægð móður sinnar
og yngstu systur, en ekki síst sonar
síns og bamabama, sem hún unni
mjög. Hugurinn leitaði þó oft suður
og ófáar ferðimar fór hún á frídög-
um sínum, akandi á milli Sauðár-
króks og Keflavíkur. Var það
undravert hve slysalaus þau ferða-
lög hennar vom, sem oft vom farin
að vetrar- og næturlagi og í öllum
veðram. Þó svo að hin síðari ár
hafí fundum okkar ekki borið oft
saman, þá fylgdumst við með Ragn-
heiði og sáum henni oftar bregða
fyrir. Já, bregða fyrir, því það var
ekki hennar vani að staldra lengi
við á hverjum stað utan vinnustaða.
En þegar hún vissi að hún gat að-
stoðað, þá var hún komin, jafnvel
um langan veg.
Síðast þegar við áttum stund
saman, var einmitt þannig ástatt
og það vom þjálfaðar og líknandi
hendur sem fóru um móður í neyð.
Það var ekki í eina skiptið sem hún
kom þannig til mín í sjúkraheim-
sókn og ávallt sýndi hún sama
glaðværa viðmótið og skildi eftir
sig þægilega öryggistilfínningu og
andlega hugarró.
Þessar minningar, hjálp alla, við-
mót og vem hennar, vil ég nú þakka
að leiðarlokum.
Fyrir fáum mánuðum heltók
Ragnheiði sá sjúkdómur sem enn
er óskýranlegur og erfíður viður-
eignar. Þennan sjúkdóm og eigin
þjáningar bar hún af slíku æðm-
leysi að margan gmnaði ekki að
hveiju stefndi á þeim stutta tíma
sem barist var. En svo helsjúk sem
hún var, sótti hún vinnu svo lengi
sem stætt var. Það var erfitt til
þess að vita hve lítið var hægt að
gera til að lina þjáningar hennar
þennan tíma. Þjáningar hennar sem
svo oft hafði linað þjáningar ann-
arra.
Mín bíður ei, hin djúpa dimma gröf,
þvi Drottinn sjálfur bjó mér aðra leið,
á bak við dauðans breiðu, myrku höf,
þar bíður annað fagurt lífsins skeið.
En gröfin þögul, geigvænleg og köld
hún geymir aðeins það, sem jörðin 1
Mín leið er yfir hel og harmavöld
til hans, sem andi minn og líf er fri
Ég veit, að þú minn Guð er gafst mér líf,
og gafst mér ódauðleika, von og trú,
á framhaldslífsins vegi verði hlíf —
á veginum, er sjálfur lagður þú.
Og þegar opnast dauðans dimmu hlið
þá degi þínum mæti ég á ný,
ég geng þar inn með fullum sálarfrið
þvi, Faðir ég er skjóli þínu í.
Ég veit, á bak við lífið kemur líf,
sem lífgar það, sem hér á jörðu kól.
Og þú ert, Guð minn, hverri veru hlíf
og hveiju bami þínu kærleikssól.
í ógnum dauðans, eins og sonur þinn
anda minn í þínar hendur fel.
veit mér bregst ei föðurfaðmurinn
og forsjón þinni og líkn ég treysti vel
Einar M. Jónsson
Eitt sinn skal hver maður deyja,
en enn er manninum erfítt að skilja
hvers vegna dauðann ber að garði,
þá er síst skyldi og mörgum starfs-
dögum ólokið.
Erfíðast er það þeim sem eftir
lifa. Móður Ragnheiðar, syni henn-
ar, tengdadóttur og bamabömum,
systkinum og fjölskyldum þeirra
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum þess að hinar
góðu minningar geri sorgina bæri-
lega.
Birna Bjamadóttir
Jl sjúkrahúsinu unnið er.
Þótt aðrir sofi eða skemmti sér,
þarf vökukonan að vera til taks
á verðinum, hún þarf að koma strax.
Sé á hana kallað og eitthvað að
hjá einhveijum, bætir hún um það
og kemur með sínar hjálpandi hendur.
Hún er sem engill af guði sendur
til þess að lýsa, líkna og græða,
með Iifandi smyrsl á undir, sem blæða,
ef aðeins hún gleymir sjálfri sér
og sjálf hún skilur, hver köllunin er.
Eg kom sem gestur og gisti hér,
en gteymi því aldrei, hvað snéri að mér
það er ekkert nýtt í sjálfu sér.
Sjúklingur kemur og sjúklingur fer.
0, vökukonan máttuga min,
þér finnst það ekkert, en mér finnst það
mikið,
mildi og umhyggja úr svip þínum skín.
Með fórnandi vilja og hjádpandi hendur
í hljóðlátu þakklæti minnist ég þín.“
(S.H. - Geislabrot)
Sú kona er orti þetta ljóð dó úr
sama sjúkdómi og vinkona mín, en
þótt 30 ár séu liðin síðan hún háði
sitt veikinda- og dauðastríð, þá
fínnst mér þetta ljóð lýsa Ragnheiði
Brynjólfsdóttur, sem stóð sig ein-
staklega vel í baráttu við veikindin
sem að lokum bám hana ofurliði.
Þessi lýsing á vökukonunni á
einnig sérstaklega vel við hana og
lífsstarf hennar.
Ég kynntist Ragnheiði fyrir 14
ámm gegnum soroptimistaklúbb
Keflavíkur og unnum við ýmislegt
saman gegnum árin að félags- og
líknarmálum. Þá starfaði Ragn-
heiður sem ljósmóðir á Sjúkrahúsi
Keflavíkurlæknishéraðs. Seinna
vegna ýmissa aðstæðna fluttist hún
heim á æskuslóðir á Sauðárkróki
og starfaði þar sem ljósmóðir, þar
til kraftar vom þrotnir og gekk
þetta allt svo fljótt yfír að erfítt er
að ímynda sér að hún sé öll.
Nokkrum dögum fyrir andlát
hennar sat ég hjá henni á heimili
systur hennar í Keflavík og mun
ég ávallt minnast og geyma í huga
mér þessa stuttu stund. Mér fannst
svo mikil birta yfír henni, að þó
mig gmnaði að hún kæmist ekki
til heilsu aftur, var svo mikill friður
og ró milli okkar að mér fannst ég
væri ekki að kveðja í hinsta sinn.
Þegar ég frétti svo að hún, sem
alltaf hélt vöku sinni, væri búin að
kveðja okkur, datt mér í hug þessi
vísa:
Hallar degi, hugur eygir
hausts á vegi dýrð, sem þverr.
Blómin deyja blöðum fleygir
björkin, þegir söngfugl hver.
(S.H. - Geislabrot)
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JÓHANN SIGURÐSSON,
Blönduhlfð 6, Reykjavfk,
lést í Landspítalanum 23. október.
Sigrfður Guðjónsdóttir,
barn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Útför sambýlismanns míns, föður, tengdaföður, bróður og afa,
ÓLAFSINDRIÐASONAR,
verkstjóra,
Mlðtúni 62,
Reykjavfk,
fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 27. október kl. 13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuð. Þeim sem vilja minnast hanns er
bent á Krabbameinsfólagiö.
Guðrfður Valdimarsdóttir,
Indriði Páll Ólafsson, Edda G. Ármannsdóttir,
Soffía G. Ólafsdóttir, Jón E. Kristinsson,
Jónas Ólafsson, Anna Birna Michelsen,
Jónfna Jónsdóttir
og barnabörn.
t
Faðir okkar og tengdafaöir,
EINAR SIGMUNDSSON,
fyrrverandi bóndi f Kletti og
Gróf, Reykholtsdal,
veröur jarðsunginn frá Reykholtskirkju í dag, laugardag 25. októ-
ber kl. 14.00.
Þórður Einarsson, Bergný Jóhannsdóttlr,
Jón E. Einarsson, Hugrún Guöjónsdóttir,
Slgrún Einarsdóttir, BJarnl Guðráðsson.
+
Bálför
INGU RÚNU INGÓLFSDÓTTUR WARRICK
verður fró Bústaðakirkju mánudaginn 27. október kl. 15.00. Þeim
sem vilja minnast hinnar látnu er bent á Styrktarsjóö Landspítal-
ans í gegnum Ritsímann.
Michael Ingólfur Warrick
og systkini hinnar látnu.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúö og vinarhug við andlát og út-
för móður okkar, tengdamóöur og ömmu,
ERLENDÍNU MAGNÚSDÓTTUR,
Kirkjuvogi,
Höfnum,
Magnús Þorsteinsson,
Svavar Þorsteinsson, Sigurlaug Kristjánsdóttir,
Hafsteinn Þorsteinsson, Magnús Bj. Guðmundsson,
Kristinn Þorsteinsson, Margrót Þorsteinsdóttir,
Eygló Óladóttir
og barnabörn.
+
Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar og afa,
JÓHANNSJ. E. KÚLD,
Litlagerði 6.
Sérstakar þakkir færum við læknum og hjúkrunarliði Borgarspitalans.
Geirþrúöur J. Ásgeirsdóttir Kúld,
Eirfkur, J. Kúld, Helgi J. Kúld,
og barnabörn.
+
Þökkum innilega samúö og hlýhug við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður og ömmu,
LOVÍSU GUÐJÓNSDÓTTUR
frá Hóli.
Frlðjón Jónsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Þökkum innilega samúð og hlýhug vegna andláts og jarðarfarar
sonar míns og bróður okkar,
BRAGA PÁLSSONAR,
Hólabraut 9, Keflavfk,
Sigrún Fannland og systkini hins látna.