Morgunblaðið - 13.11.1986, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. NÓVEMBER 1986
Salmanía Jóhanna
Jóhannesdóttir
— Minningarorð
Fædd 9. mars 1917
Dáin 4. nóvember 1986
Salmanía Jóhanna Jóhannesdótt-
ir, sem lést þ. 4. nóv., verður
jarðsett í dag.
Sulla, eins og hún var alltaf köll-
uð, fæddist í Bolungarvík 9. mars
1917. Foreldrar hennar voru Sigríð-
ur Auðunsdóttir og Jóhannes
Jónsson, bæði ættuð úr byggðunum
við Djúp.
Ung fluttist Sulla með foreldnim
sínum og eldri systkinum til ísa-
fjarðar, þar sem hún ólst upp til
fermingaraldurs. Bemsku sinnar
þar minntist hún alltaf með gleði.
Suður var flutt í leit að betri kjör-
um, en sú von brást og fljótlega
varð Sulla að hætta í skóla og fara
að vinna og leggja þannig foreldrum
sínum lið. Hún harmaði alltaf að
hafa farið á mis við langskólanám,
enda mun hún hafa haft sérstaka
námshæfileika. Síðar á ævinni fékk
hún þó tækifæri til menntunar er
hún settist á skólabekk í öldunga-
deild, og þótt hún lyki ekki námi
þar er víst að hún hefur þá fengið
, að nokkru fullnægt menntunarþrá
sinni. Þetta gerði hún eftir að hafa
komið upp 5 bömum.
Eins og áður sagði fór Sulla að
vinna fyrir sér komung; hún vann
á saumastofu í bænum og þótti frá-
bær saumakona, sérstakiega var
hún lagin við kjólasaum.
Það var á þessum árum sem hún
kynntist þeim manni er hún síðar
giftist, Gunnari Ámasyni, sem nú
er látinn fyrir tæpum þremur árum.
Hann var Reykvíkingur, sonur Vil-
borgar Runólfsdóttur, _ ættaðri úr
Skaftafellssýslum og Áma Eiríks-
sonar, kaupmanns og leikara hér í
bæ. Gunnar og Suila áttu síðast
heimili að Vesturbrún 16. Þangað
kom undirrituð í fyrsta sinn fyrir
22 ámm, nýtrúlofuð elsta syni
þeirra. Þar var tekið á móti mér
af slfkri hlýju að aldrei gleymist.
Þau vom alltaf alúðleg og rausnar-
leg, ekki bara heim að sækja, heldur
í öllu sem þau gerðu, m.a. í gjöfum
sínum. Á heimili mínu hef ég í
kringum mig margt sem vitnar um
smekkvísi þeirra; gjafir þeirra við
ýmis tækifæri á löngum tíma.
Gunnar var einstaklega hlýr og
skemmtilegur maður, hún notaleg
og raungóð. Mig studdi hún til þess
að ég mætti vinna utan heimilis
með því að taka að sér tvær dætur
mínar, oft um lengri eða skemmri
tíma — og alltaf er á þurfti að
halda. Og öll hin bamabömin áttu
hjá ömmu Sullu öruggt skjól. Hún
talaði oft um „bamahandlegginn"
— sem hún hafði borið á jafnt
bamabömin sem sín eigin böm.
Sulla var skapheit kona, tilfinn-
ingarík en dul og hafði rólegt
yfírbragð. Ung þótti hún mjög fal-
leg og þegar aldurinn færðist yfír
var hún það ekki síður. Hún var
líka stolt kona og það var reisn
yfír henni.
Böm Gunnars og Sullu eru:
Styrmir, Hjördís, Gunnar, Vilborg
og yngst er Margrét. Einnig lifír
Sullu hið eina af eftirlifandi systkin-
um, Guðbjörg Rannveig. Með þeim
systrum var mjög kært.
Sulla verður lögð til hinstu
hvíldar við hlið Gunnari. Þeirra
verður alltaf minnst með virðingu
og gleði. Megi þau hvíla í friði.
Sigrún Finnbogadóttir
Salmanía Jóhannesdóttir verður
borin til moldar í dag. Hún lauk
stríði sínu þ. 4. þ.m. Það var ekki
langt, en því strangara; hún hefur
fengið þá hvíld, sem henni var orð-
in þörf á.
Dauðinn er stundum grimmur,
þegar hann tekur böm og fólk í
broddi lífsins, en hér var hann
líknsamur.
Hún var vestfírsk að ætt, en
flutti á unglingsárum til Reykjavík-
ur með foreldmm sínum, Jóhannesi
Jónssyni og Sigríði Auðunsdóttur.
Þar kynntist hún Gunnari Áma-
syni, síðar framkvæmdastjóra hjá
Kassagerð Reykjavíkur, og giftust
þau ung.
Gunnar var óvenjulegur maður
sakir mannkosta og góðra gáfna
og gleymist ekki þeim, sem áttu
því láni að fagna að kynnast hon-
um. Hann féll frá 26. desember
1983. Heilsa hans hafði þá veríð
bág um alllangt skeið, þó fáir vissu
hve tæpt hún stóð, því hann var
ekki kvartsár. Á þeim erfíðleikatím-
um naut hann umhyggju konu
sinnar og bama.
Þau hjón létu sér annt um upp-
eldi bama sinna, hvöttu þau til
náms og studdu þau þar til þau
höfðu lokið því námi, sem þau höfðu
kosið sér, og eins þó annað yrði að
víkja svo það mætti lánast. Og alla
tíð voru náin tengsl fjölskyldunnar,
enda áttu bömin skammt að sækja
góða kosti.
Salmanía hafði góðar gáfur og
myndi hafa lokið hvaða langskóla-
t
Hjartkær elginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
INGIBJÖRG Ó. JÓHANNESDÓTTIR,
Vesturbergi 12,
Reykjavik,
lést í Borgarspítalanum þann 10. nóvember.
Finnur Hermannsson,
Ágúst Fjnnsson, Svandís Eyjólfsdóttir,
Einar Finnsson, Áslaug Guðmundsdóttir,
Ásdfs Finnsdóttir, Kjartan Hjartarson,
Gunnar Finnsson,
Borghildur Finnsdóttir
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn,
JÓN GUÐMANNSSON
fyrrverandi yfirkennari,
Skaftahlíð 10,
lést á heimili okkar þriðjudaginn 11. nóvember.
Snjólaug Lúðvíksdóttir.
t
Bróðir okkar,
ÖLVER KRISTJÁNSSON,
lést á heimili sínu, Heimahvammi Blesugróf, aðfaranótt sunnu-
dags.
Systkini hins látna.
t
Faöir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
FRIÐFINNUR ÁRNI KJÆRNESTED,
fyrrverandi skipstjóri,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 14. nóvember
kl. 13.30.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afbeðin. Þeimsem vilja minnast
hans er bent á Hrafnistu í Reykjavík.
Svavar Kjærnested,
Harrý Kjærnested,
Kristín Kjærnested,
S. Ada Kjærnested,
Elisa Kjærnested,
barnabörn
Svanlaug Kjærnested,
Dagga Lis Kjærnested,
Steingrimur Nikulásson,
Friörik Gislason,
Charles McCormick,
barnabarnabörn.
t
Útför eiginmanns míns,
INDRIÐA SIGURÐSSONAR,
Melabraut 16,
Seltjarnarnesi,
fer fram föstudaginn 14. nóvember kl. 15.00 frá Fossvogskirkju.
Erla Árnadóttir.
t
Útför konu minnar, móður okkar, tengdamóður og ömmu,
ÁRNÝJAR SIGURÐARDÓTTUR,
frá Skuld,
Vestmannaeyjum,
til heimilis í Grundargerði 35, fer fram frá Bústaðakirkju föstudag-
inn 14. nóvember kl. 13.30.
Jón Sigurðsson,
Guðrún Ó. Jónsdóttir, Gunnar Tómasson,
Sigrún I. Jónsdóttir, Þrándur Thoroddsen
og barnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma.EP FREYJA JÓNSDÓTTIR
Skúlaskeiði 14,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Þjóökirkjunni í Hafnarfirði fimmtudaginn 13.
nóvember kl. 15.00.
Sigurður Magnússon, Hjördís Hentze,
Sigfús Þór Magnússon, Elfsabet Valgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Útför eiginmanns mins, fööur, tengdafööur og afa,
SIGURÐAR SIGURGEIRSSONAR,
deildarstjóra í Útvegsbanka íslands,
Skeiðarvogi 111,
sem lést af slysförum 8. nóvember, fer fram frá Dómkirkjunni
föstudaginn 14. nóvember kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Pálfna Guðmundsdóttir.
t
Útför eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður og ömmu,
MATTHILDAR MATTHÍASDÓTTUR,
Kirkjuvegi 66, Vestmannaeyjum,
fer fram frá Landakirkju í Vestmannaeyjum laugardaginn 15. nóv-
ember kl. 14.00.
Sveinbjörn Snæbjörnsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúö og hlýhug við andlát og
útför föður míns,
BJARNA JÓHANNESSONAR,
Strandgötu 23,
Akureyri.
Jóhannes Viðar Bjarnason.
námi sem var með glæsibrag, en
til þess voru engin efni.
Systkinin voru flögur og er nú
ein systir á lífí, Guðbjörg, gift Guð-
mundi Jónssyni, stýrimanni, sem
nú er þingvörður, en tveir bræður
dánir, Kristján og Auðunn.
Þær systur voru á líkum aldri
og samrýndar. Guðmundur og
Gunnar voru æskuvinir. Þegar leið-
ir þessa æskufólks mættust hneigðu
þau hugi saman og vinimir kvænt-
ust systmnum.
Gunnar og Sulla — en svo var
hún kölluð í sínum hópi — gengu
í hjónaband árið 1937 og höfðu
verið gift í 46 ár þegar Gunnar
féll frá.
fiöm þeirra em fímm: Styrmir,
kvæntur Sigrúnu Finnbogadóttur,
Hjördís. Gunnar, kvæntur Unni
Úlfarsdóttur, Vilborg Sigríður, gift
Haraldi Friðrikssyni og Margrét.
Heimilið var alla tíð starfsvett-
vangur Salmaníu. Hún var hlédræg
og hafði sig lítt í frammi. Henni
vom léðar þær dyggðir, sem löngum
hafa þótt prýða konu. Saumaskapur
hverskonar lék henni í höndum, hún
var snillingur í matreiðslu, mikil
húsmóðir og góð móðir bömum
sínum. Þau nutu þess að vita ætíð
hvar hana var að fínna, hvort held-'
ur til að þerra tár eða taka þátt í
gleði þeirra. Hún gaf þeim það, sem
best verður gefíð bami, öryggi í
hretviðmm lífsins meðan þau em
enn á viðkvæmum aldri og var þeim
bakhjarl, sem aldrei brást. Og
bamabömin muna ömmu sína, sem
ætíð var þeim hlý og góð og þá
mest þegar helst þurfti.
Salmanía var ekki kvellisjúk, en
eftir að hún missti mann sinn fór
heilsu hennar að hraka. Ekki hélt
hún því á loft frekar en maður henn-
ar hafði gert fyrr. Síðustu mánuðina
var sýnt að hverju fór.
Og nú er hún komin í höfn.
Bjami Jónsson
í dag kveðjum við ömmu Sullu í
síðasta skipti. Hún hefur fengið
hvíld eftir erfíða sjúkdómslegu, en
söknuðurinn er sár.
Sumar mínar fyrstu minningar
eru frá Vesturbrún. Viðkvæðið
heima var oft: „Við viljum fara upp
á Vesturbrún." Og ósjaldan enduðu
þessar heimsóknir með því að við
vildum fá að gista. Það var alltaf
sjálfsagt mál, jafnvel þótt afi yrði
að láta okkur eftir rúmið sitt fyrir
vikið. Aldrei var neitt sagt þótt
dótið okkar lægi út um öll gólf og
lætin yrðu ansi mikil.
Eftir því sem árin liðu urðu heim-
sóknimar kannski heldur færri, en
alltaf var jafngott að koma til
ömmu. Ef eitthvað var að fór ég
oftast beint upp á Vesturbrún. Bara
við að koma þangað inn leið mér
betur — amma mín hafði stórt
hjarta og það var eins og sál henn-
ar væri sálin á Vesturbrún — róleg
og góð. Þau skipti sem ég kom
þangað og amma var ekki heima
var eins og eitthvað vantaði. Vil-
mundur landlæknir, sem þá var
læknir á ísafírði, sagði um ömmu
Sullu: „Svona böm eiga að fá að
læra,“ því hún var miklum og góð-
um gáfum gædd. En á þeim tíma
sem amma ólst upp var það alls
ekki sjálfsagt mál að allir fengju
að læra sem það vildu — sérstak-
lega ekki stúlkur. Aðstæður höguðu
því þannig að amma varð snemma
að fara að vinna fyrir sér. Hún
sagði mér að þá hefði hún heitið
því að hennar böm skyldu fá að
læra ef þau vildu. Og hún hvatti
okkur sonardætur sínar alltaf til
að mennta okkur sem allra mest
og best. Hún vildi reyndar líka sjá
okkur hamingjusamlega giftar og
varð mjög ánægð þegar ég trúlof-
aði mig í sumar.
Hún amma mín var falleg kona.
Og eins og er um þá sem ekki eru
bara fallegir á yfírborðinu, fannst
mér hún verða fallegri og fallegri
með aldrinum. Mér þóttj alveg
óskaplega vænt um ömmu Sullu og
þeir sem fá að njóta jafnmikillar
ástar og umhyggju og við bama-
bömin nutum hjá henni em
heppnari en orð fá lýst.
Amma mín er farin en minning-
una um hana munum við ávallt
geyma.
Hulda D. Styrmisdóttir