Morgunblaðið - 04.03.1987, Page 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. MARZ 1987
mmmn
Þá er rétt að leiðrétta veð-
urfréttirnar frá því í gær.
Með
morgunkaffinu
Ef ég gleymi að greiða
henni hin lögboðnu gjöld
geta lögin skyldað mig til
að taka saman við hana
aftur?
Fengum ekki
einu sinni að
klára kaffið
Ég fór inn á Café Hressó núna
fyrir skömmu og hitti þar kunn-
ingja minn sem var að drekka kaffí
þar inni. Ég spurði hann hvort hann
ætlaði ekki að bjóða mér upp á
kaffisopa og fór hann þá og keypti
meira kaffi.
Við vorum búnir að vera þama
í ca. 15 mínútur þegar tveir lög-
reglubílar renna upp að dyrunum.
Lögreglumennirnir gengu inn og
sögðu okkur að fara út. Ég benti
þeim þá á að við værum búnir að
versla og værum þar að auki ekki
með læti. Við vorum þá teknir inn
í lögreglubíl og okkur ekið upp á
stöð. Þar töluðum við við varðstjóra
sem tilkynnti okkur að við værum
ekki velkomnir þarna inni. Ég á
svo- lítið erfitt með að átta mig á
af hveiju þar sem við vorum þegar
búnir að fá afgreiðslu. Við fengum
ekki einu sinni að klára kaffið og
það þykir mér ansi hart.
Jón Filippusson
Magnús H. Kristinsson telur það vera bráðsnjalla hugmynd sem sett
var fram af Friðriki Á. Brekkan í Morgunblaðsgrein í janúar að
veita alþjóðlega viðurkenningu sem tengist leiðtogafundinum.
Bráðsnjöll hugmynd hjá Fríðríki
Nokkur orð frá Spáni
Ef til vill má svo vera að Morgun-
blaðið sé fyrir suma eins og sólarolía
er fyrir aðra þegar í suðurátt er
haldið. Hér voru gestir á ferð frá
íslandi og í einu þeirra blaða sem
skilin voru eftir var grein sem mér
gafst tækifæri til þess að lesa. Grein
þessi er þess virði að þeir sem hafa
með ferðamannamál að gera á ís-
landi, sem og aðrir, lesi hana.
Greinin ber heitið „Opið bréf til
hlutaðeigandi yfirvalda, ríkis, borg-
ar, ferða- og fjármála" og birtist
23. janúar sl.. Höfundurinn, Friðrik
Ásmundsson Brekkan, sem starfar
sem blaðafulltrúi hjá Menningar-
stofnun Bandaríkjanna, kemur
þama fram með, að mínu mati,
ekki bara góða heldur bráðsnjalla
hugmynd. Hann talar um að heppi-
legt væri að athuga það hvemig
best væri að nýta áfram þá gífur-
legu athygli sem land og þjóð fengu
meðan á leiðtogafundinum stóð.
Hugmynd Friðriks er sú að stofnað-
ur verði sjóður og úr honum afhent
verðlaun árlega. Verðlaunin gætu
verið í ýmsu formi en fyrst og
fremst skyldi vanda til hugmyndar-
innar og útfærsla hennar, virðuleiki
og traust höfð í fyrirrúmi.
Verðlaunahugmyndin yrði að
komast til skila um allann heim sem
nk. Nóbels-verðlaun sem menn
myndu leggja sig fram við að hljóta.
I þessu sambandi ætti að nota nöfn-
in sem nú hafa farið um allan heim
og enn má sjá í ijölmiðlum þó að
mánuðir séu liðnir síðan leiðtoga-
fundurinn var haldinn. Til dæmis
mætti nota þekktustu þijú nöfnin
og nefna verðlaunin „The Icelandic
Reykjavíkur HÖFÐI Intemational
Order of Merit".
Hugmynd Friðriks er að mínum
dómi ekki einungis góð heldur
bráðsnjöll, sé það haft í huga hveiju
mætti koma til leiðar ef vel er hald-
ið á málum. En nú þyrfti strax að
fara að undirbúa jarðveginn svo að
fyrsta afhendingin gæti farið fram
haustið 1987.
En því miður eru ekki allir þeim
góðu gáfum gefnir að þekkja góða
hugmynd þegar þeir sjá hana, jafn-
vel þó hún sé á nefbroddi þeirra.
Ef viðkomandi hugmynd þarf nú
að bíða eftir stuðningi opinberra
aðila, sem margir íslendingar hér
á ferð kalla „kerfið", þá getur það
vel farið svo að biðin verði einum
of löng, öllum í óhag. „Kerfið“ virð-
ist vera orðið svo þunglamalegt að
tækifærið til þess að nýta þessa
hugmynd verður eflaust úr greipum
gengið þegar einhveijar hreyfingar
fer að gæta. Því miður, þar sem
hugmyndin var góð. Og ekki bara
það. Hún var bráðsnjöll.
Magnús H. Kristjánsson
Hostal Hekla (Costa Brava)
Spáni
Víkverji skrifar
Bannsett veðurblíðan (!) var
umræðuefni Víkveija á þriðju-
daginn. Hann skoðaði þennan
einstaka vetur frá sjónarhomi
skíðamanna og vetrarvörukaup-
manna og sjálfsagt vildu þessir
hópar hafa heldur meiri snjó. Sömu
sögu er væntanlega að segja um
þá sem selja snjókeðjur og slíkt.
Þeir hljóta þó að vera fleiri sem
þakka mildi vetrarins og Raufar-
hafnarbúi, sem Víkveiji talaði við
í vikunni, er í þeim hópi. Hann átti
ekki orð yfir veðurblíðunni og sagð-
ist hafa ekið í vorveðri frá Raufar-
höfn til Reykjavíkur á níu tímum.
Hann sagðist ekki hafa ekið mjög
greitt, tekið tillit til aðstæðna og
niður Norðurárdalinn hefði hann
takmarkað sig við „aðeins" 50 kíló-
metra hraða vegna hálku á vegin-
um. Hann sagði færð á Norðaustur-
hominu hafa verið með ólíkindum
í vetur og myndu menn vart annað
eins.
XXX
IReykjavík hefur saltaustur og
snjómokstur verið í lágmarki til
stórkostlegs spamaðar fyrir skatt-
borgara. Saltaustrinum fylgir ryð í
bílunum og er Víkveija minnisstætt
er hann bjó fyrir nokkmm ámm
við „strætógötu". Frost og snjó-
koma skiptust á einn veturinn og á
tímabili var hægt að stilla klukkuna
eftir saltbílnum, sem byijaði að
dreifa saltinu nokkm áður en strætó
fór í sína fyrstu ferð. Um vorið
uppgötvaði Víkveiji að vinstri hlið
bíls hans var illa farin af ryði, nán-
ast úr bílnum, en hægra megin sá
vart á honum. Vinstri hliðin hafði
snúið út á götuna á bílastæðinu og
fengið vænan skammt af saltinu.
Leigubílstjóri, sem Víkveiji ferð-
aðist með á dögunum, sagði það
ólíku saman að jafna hversu miklu
auðveldara hefði verið fyrir þá
starfsstétt að stunda vinnu sína nú
í vetur en oft áður. Nefndi hann
ýmis dæmi; stórhættulega bakka
og mðninga í hjólförunum í snjón-
um, ófærar gangstéttir, illa útbúnar
og stórhættulegar bifreiðir svo
dæmi séu tekin. Fleira tíndi hann
til og klykkti út með að fullyrða
að geðheilsa manna væri allt önnur
og betri í árferði eins og núna.
essum bflstjóra fannst eiga að
nota þá peninga sem sparast
hafa i vetur til þess að mála merk-
ingar á götur borgarinnar. Nefndi
hann sérstaklega Breiðholtsbraut
og Kringlumýrarbraut þar sem
komnar em þijár akreinar. Sagði
hann marga ökumenn ekki hafa
áttað sig á þessu og tefðu þeir af
þessum sökum fyrir umferð. I vetur
hefði verið hægt að nota marga
daga til þessa verkefnis.
XXX
Að lokum nokkur orð um tillits-
semi í umferðinni. Víkveiji
ekur oft Vatnsmýrarveginn í aust-
urátt og síðan inn á Skógarhlíðina.
Á mestu álagstímum em langar
raðir á þessum götum og bílalestim-
ar rétt mjakast áfram. Skógarhlíðin
á réttinn, en Víkveija finnst það til
mikils sóma hversu margir þeirra
sem aka Skógarhlíðina hliðra til og
er það nánast regla að inn í röðina
fara til skiptis bílar af Vatnsmýrar-
vegi og Skógarhlíð. Hvers vegna
þetta mikla álag er á Skógarhlíð
og Bústaðavegi er hins vegar efni
í heila grein.