Morgunblaðið - 27.03.1987, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. MARZ
45
Rósa Lárus-
dóttir — Kveðja
Nú, þegar Rósa Lárusdóttir er
öll, reikar hugur minn aftur til þess
tíma þegar ég var tíður gestur á
heimili þeirra ágætu hjóna, Rósu
og Þórarins Ámasonar, fyrir meira
en aldarfjórðungi. Ég kynntist Þór-
arni á sameiginlegum vinnustað
okkar og síðan æxluðust hlutimir
svo, að ég fór að koma öllum laus-
um stundum á heimili þeirra hjóna.
Ekki fór leynt, hve samrýmd þau
hjón vom og tengd sterkum bönd-
um við böm sín og bamabörn.
Eigi var þó hægt að segja, að
þau hjón væru lík í skaplyndi eða
framkomu. Þórarinn var þá a.m.k.
mjög opinskár maður, glaðlyndur
og margræðinn, og þótt fundum
okkar hafi lítt borið saman seinni
árin grunar mig, að hann kunni enn
að skjóta fyrir sig orði, ef að krepp-
ir. Rósa var hins vegar eigi mjög
margmál og yfirbragðið var mun
alvarlegra. Hún lét gjaman nægja
að bregða tempruðu brosi við gam-
anyrðum bóndans og kunni hún þó
held ég vel að meta húmor, enda
hefði annað verið með ólíkindum
eftir áratuga sambúð við Þórarinn
Ámason. Hefi ég þá einnig í huga,
hve hljónaband þeirra var gott og
ástúðlegt. Munu þau vart hafa litið
fullglaðan heilan dag án þess að
hittast í þau sextíu og fimm ár, sem
þeim var samvista auðið.
Raunar var það nú þannig með
bóndann, að alvöruleysið var aldrei
eins mikið og látæði og yfírbragð
gáfu stundum til kynna. Og þótt
þau hjón væru ólík í fasi og tján-
ingu á margan hátt bjuggu bæði
yfír þeirri lífsgleði, sem ástríkt
hjónaband með bamafarsæld skap-
ar. — Einnig voru bæði trúuð og
efuðust eigi um tilvist Guðs né ann-
að líf eftir þetta. Það kemur sér
vel fyrir þá, sem unnast heitt, að
mega endumýja kynni sín að loknu
jarðlífí. Kannski er þá loksins óhætt
að gefa ótempmðu brosi lausan
tauminn?
Mér er þakklæti í huga þegar ég
minnist þeirrar gestrisni og hlýju,
sem ég naut á heimili þeirra hjóna
á ofangreindum árum. Ég var þá
fremur óframfærinn, ungur maður
í lausamennsku hjá sjálfum mér,
og mér var það sérstök lífsreynsla
að kynnast svona frjálslegu og
glöðu menningarheimili. Vil ég nú,
þótt seint sé, þakka Rósu Lárus-
dóttur þann stóra hlut, sem hún
átti í þeirri vinsemd er ég naut á
heimili hennar.
Þórami Ámasyni og afkomend-
um þeirra hjóna öllum votta ég
samúð mína.
Sveinn Kristinsson
Á afmælisdaginn minn, þann 17.
mars, var hringt í mig og mér sagt
að hún amma Rósa væri að deyja.
Ég neitaði að trúa þessu, hún amma
sem ég var búin að hafa svo lengi
og gat talað við hvenær sem á
þurfti að halda og trúað fyrir öllum
mínum málum. Nú væri hún ekki
á sínum stað lengur. Hún amma
hafði alltaf tíma fyrir alla í sinni
stóru fjölskyldu og þau voru mörg
hjartasárin sem hún græddi á sinni
ævi, en aldrei kvartaði hún. Hún
var bara þarna svo hljóð og góð.
Þegar ég var búin að fara og
kveðja hana hinstu kveðju þakkaði
ég guði fyrir að hún skyldi fá að
fara svona snöggt. Hún hefði átt
erfitt með að sætta sig við að verða
ósjálfbjarga sjúklingur. Það eru
margar minningar sem koma upp
í hugann á svona stundu og erfítt
að koma þeim á blað, en fyrst og
fremst er það hugsunin um hann
afa sem hefur misst það dýrmæt-
asta sem hann átti. Áfi og amma
voru búin að vera gift í 65 ár, sem
er jú meðalmannsævi. Þau voru
alla tíð svo ástfangin og samrýnd.
Amma var alltaf eins og klettur í
ólgu hafsins, sama hvað á bjátaði.
Mér verður ósjálfrátt hugsað til
þess er við sátum saman á gamlárs-
kvöld og vorum að ræða um lífið
og dauðann. Þau voru bæði sam-
mála um að afí ætti að fá að að
fara á undan. Þá fannst mér ekki
tímabært að þau töluðu um dauð-
ann því þau áttu eftir að vera hér
svo lengi. Ég gat ekki afborið þá
tilhugsun að þau yrðu ekki hjá mér
um næstu jól. En enginn veit ævina
fyrr en öll er.
Afi og amma eignuðust 9 dætur,
3 létust ungar. Við erum þijár sem
heitum í höfuðið á ömmu, en al-
nöfnu eignaðist hún ekki fyrr en í
langömmubaminu sínu, Rósu Lár-
usdóttur. Hún er dóttir Þórhildar
systur minnar og Lárusar Valbergs-
sonar.
Það er erfitt að lýsa henni ömmu,
hún var svo stórbrotin þó róleg
væri, hún gat allt.
Fyrstu tónlistarmenntun mína
fékk ég hjá henni. Hún var alla tíð
með orgel og á það lærðu margir
sínar fyrstu nótur. Hún spilaði fram
á síðasta dag og það vom ekki
margir sem skákuðu henni þar.
Núna síðast spilaði hún fyrir okkur
á hljómborð Einars Þórs, elsta
langömmubamsins síns, og þar
sannaðist hvað hún var tónelsk því
það var unun á að hlusta. Já, það
var margt sem hún amma kenndi
mér. Mér er mjög minnisstætt þeg-
ar hún kenndi mér að pijóna, en
hún var annáluð handavinnumann-
eskja. Hún pijónaði ekki bara
peysur og sokka heldur málaði hún,
óf, saumaði út og smíðaði og margt
fleira. Það er ekki ofsögum sagt
að hún amma gat allt. Það er ótrú-
lega margt sem liggur eftir hana
og öll fjölskyldan á minningar í einu
eða öðm sem hún bjó til sjálf og
gaf. Hún gaf aldrei svo gjöf, að
ekki væri eitthvað með, sem hún
hafði búið til sjálf. Það var mikil
list í öllu sem hún gerði, eins og
sannast á mynd sem hún gaf okkur
hjónunum og margri hafa spurt
eftir hvaða listamann væri. Hún var
líka frábær húsmóðir alla tíð, enda
þurfti hún oft á því að halda með
sína stóm íjölskyldu og alla aðra
sem til hennar sóttu. Já, það er
erfitt að lýsa henni ömmu, en hún
er konan sem ég vildi helst líkjast.
Þar englar engli fagna,
og allar sorgir þagna
og deyja í dýrðarhljóm.
Ó, mikli drottins dagur,
ér dauðinn verður fagur,
hvert tár sem lífdögg laugi blóm.
(Guðmundur Guðmundsson)
Rósa Einarsdóttir og fjölskylda
Nú er hún amma mín, Rósa,
horfin sjónum okkar og Guð einn
veit hve sárt hennar er saknað. Hún
sem var hvers manns hugljúfí.
Þá vakna minningamar. Ékki var
það svo sjaldan sem við krakkamir
sátum við eldhúsborðið hjá afa og
ömmu og amma bakaði pönnukökur
sem hurfu jafnóðum ofan í okkur„
og þær komu á diskinn. Ekki sá
maður ömmu öðmvísi en með ptjón-
ana eða hekludótið, því hún var
alltaf að, enda barnafjöldinn mikill
í kringum hana og nóg að pijóna
á þann mikla fjölda.
Núna síðustu árin bjuggu þau
hjónin á Dalbraut og var amma
iðin við föndurvinnu með aldraða
fólkinu og eigum við íjölskyldan
marga fallega muni eftir hana, því
að mjög var hún laghent. Oft kom
fyrir að ég svæfi hjá afa og ömmu
er ég var barn og unglingur og
dvaldi maður þá ætíð í besta yfir-
læti því ekki skorti ömmu um-
hyggjusemina.
Ég bið Guð að blessa þig, afi
minn, og gefa þér styrk til að bera
þessa þungu sorg.
Rósa Ólafsdóttir
Lögfrœðileg mistök
Lítils háttar gáleysi eða aðgerðarleysi af hálfu lögmanns
getur valdið skjólstæðingi hans verulegu fjárhagstjóni.
Slík lögfræðileg mistök geta síðan leitt til þess að
lögmaðurinn þurfi að greiða skaðabætur.
Þá kemur starfsábyrgðartrygging SJÓYÁ til skjalanna.
Hún er vátrygging gegn kröfu á hendur
vátryggingartaka í slíku tilviki.
Starfsábyrgðartryggingar SJÓYÁ eru ný tegund vátrygginga á íslandi.
Vátrygging sem enginn lögmaður
ætti að vera án og ýmsar aðrar
starfsstéttir munu taka fegins hendi.
Markaðsdeild SJÓYÁ veitir allar
nánari upplýsingar um
Starfsáby rgðartry ggingar.
Vátryggingarfélag í einu og öllu.
Sióvátryqqingarfélag islands hf., Suðurlandsbraut 4, simi (91)-82500.