Morgunblaðið - 27.03.1987, Side 60

60
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. MARZ
BYGGINGA
vörur
Þú býrð kannski ekki til
naglasúpu úr nöglunum sem
fást í byggingavörudeildinni,
jafnvel þó úrvalið sé mikið.
um leið og keypt er í matinn.
stWmmMlaBt
c\ - ’r' >

íaupsparar þér sporin.
HAGKAUP
Skeifunni

Króm-leðurstóll
í 4 litum.
Verð kr.
14.100
stgr.l
BÚSTÖFtL
Smiðjuvegi 6, Kópavogi.
Símar: 45670 - 44544.

VERTU ORUGGUR-
VELDU VEL I LIÐIÐ ÞITT.
VELDU VOLVOVARAHLUTI.
VORTHBOÐ:
Kerti B-19, B-20, B-230 441,-
Platína B-19, B-21, B-230 165,-
Membra í blöndung 286,-
Framdempari 240 2.982,-
Afturdempari 240 1.373,-
Olíusía Allar bensínvélar 354,-
Pústkerfi 240 7.222,-
Tímareim B-19, B-21, B-230 548,-
Spindiikúla 240 1.232,-
Framhjólalegusett 240 frá 968,-
SUÐURLANDSBRAUT 16 SIMI 3S200
Hvað er
gert við um-
sóknirnar?
Ágæti Velvakandi.
Mig langar að taka undir með
konu sem nýlega skrifaði í dálka
þína um þann dónaskap sem fjöldi
fyrirtækja og ráðningastofnana
sýnir þeim sem sækja um atvinnu.
Samkvæmt minni reynslu sl.
haust og fram á þetta ár heyrir það
til undantekninga ef umsækjenda
er þakkaður áhuginn og honum
endursendar umsóknir sem oft
geyma persónulegar upplýsingar.
Það hvarflar að mér að hinir og
þessir sitji við framleiðslu atvinnu-
auglýsinga vegna fyrirtækja sem
ekki eru til. Hvað er gert við allar
þær umsóknir sem berast vegna
lausra starfa? Situr hópur af
óprúttnu fólki með geysilegt magn
persónufróðleiks og einkamála sem
hinir og þessir gramsa i? Hvemig
er með þá sem heita fullum trúnaði
eða starfsmann ráðningafyrirtækis
hér í borg sem eftir viðtal sagðist
örugglega ætla að hafa samband
hvort sem viðkomandi fengi starfið
eða ekki. Það hefur ekkert heyrst
frá honum síðan 2. febrúar sl.
í þessu tilfelli var umsókn send
samkvæmt einni af þeim auglýsing-
um sem segja: Svar merkt „0-000“
leggist inn á afgreiðslu blaðsins
fyrir 00.00. '00. Þessar auglýsingar
segja sjaldnast nokkuð um þau fyr-
irtæki sem vantar starfsfólk.
Það getur verið nógu erfítt at-
vinnuleysið þó maður fái ekki á
tilfinninguna að eitthvert fólk sem
venjuiega er sama um mann ráðsk-
ist með ævi og framtíð fólks að
eigin geðþótta.
Réttast er að ansa ekki þeim
auglýsendum sem fela nafn sitt á
bak við dulnefni.
Vinsamlega,
Magnús Gestsson
Ein hundlaus vill láta skylda hundaeigendur til þess að kaupa plast-
poka sem verði notaðir til þess að þrífa eftir hundana.
Skyldum hundaeigendur til
þess að kaupa plastpoka
Velvakandi.
Sagt var frá skipulagðu átaki
hundaeigenda á svonefndu Geirs-
nefí við Elliðaár í sjónvarpsfréttum
á sunnudaginn var. Þetta var mynd-
arlegt framtak af hálfu hundaeig-
enda sem eru fúsir að taka á sig
þá ábyrgð sem fylgir því að eiga
hund, en enn hefur ekki tekizt að
venja þá dýrategund á að nota sal-
emi, flór eða aðrar þar til ætlaðar
stíur til að gera þarfír sínar á þrifa-
legan hátt. Mengun og spilling
umhverfís af völdum hunda er al-
varlegt og heilsuspillandi vandamál
víða um lönd og hér á landi hafa
margir af því áhyggjur að svo verði
einnig hér.
Því miður er ástæða til að ætla
að einungis samvizkusömustu
hundaeigendur geri sér það ómak
að þrífa eftir hunda sína eins og
sýnt var í sjónvarpinu. Því er þeirri
hugmynd hér með komið á fram-
færi að hundaeigendur verði skyld-
aðir til að kaupa eins marga
plastpoka og þeir þurfa á að halda
á þeim tíma sem hundaleyfi þeirra
gildir. Þessa sérstöku poka yrði að
kaupa um leið og hreinsunarvott-
orði er framvísað og greitt fyrir
leyfi til hundahaldsins. Sjálfsagt er
að gjald fyrir pokana yrði nokkuð
hátt. Það væri trygging fyrir því
að þeir væru notaðir til þess sem
þeir eru ætlaðir til. Til að koma til
móts við hundaeigendur mætti jafn-
vel lækka sjálft leyfísgjaldið eitt-
hvað. Þeir peningar mundu
áreiðanlega skila sér aftur á réttan
stað í auknu hreinlæti.
Með virðingu fyrir ábyrgum
hundaeigendum.
Ein hundlaus.
Yíkverji skrifar
Iumræðunni um sjúkdóminn al-
næmi eða eyðni hefur oft verið
vikið að nauðsyn þess að sem flestir
gangi úr skugga um hvort þeir hafí
mótefni gegn honum í blóði sínu.
Skemmst er að minnast tillagna um
að eyðniprófa alla þjóðina. Yfírmenn
heilbrígðismála hafa ekki stutt þessar
tillögur, en nýlega sá Víkveiji það
haft eftir manni í læknastétt að auð-
velt væri fyrir hvem sem þess æskti
að gangast undir slíkt próf. Af orðum
hans mátti ætla að fullrar nafnleynd-
ar og tillitssemi væri gætt, enda varla
vanþörf á miðað við þá hræðslu sem
gætir vegna þessa ógnvalds.
Það kom þvi Víkveija á óvart að
hlýða á sögu viðmælanda stns, sem
er ungur námsmaður. Hann hyggur
á nám í háskóla í Munchen á vormiss-
eri, en yfírvöld í Bæjaralandi hafa
nýlega skyldað útlendinga, sem sækja
um Iandvistarleyfí ( fylkinu, að fram-
vísa vottorði um að þeir séu ekki
sýktir af eyðni. Ifyrsta stofnunin sem
námsmaðurinn leitaði til um slíkt vott-
orð var Blóðbankinn, þar sem honum
var tjáð að allar upplýsingar um eyðni
væri að fá í tilteknu símanúmeri.
Númerið reyndist tengt símsvara sem
þuldi upplýsingar um símatíma lækna
er gæfu ráð. Þar kom m.a. fram að
þeir sem óttast að þeir gangi með
eyðni geta fengið holl ráð milli klukk-
an 18.00 og 19.00 á miðvikudögum.
Ekki hafði sögumaður tíma til að bíða
I tæpa viku, svo hann reyndi næst
að hringja á Borgarspítalann.
Þar varð fyrir svörum kona á skipti-
borði, sem lét tilleiðast að gefa honum
samband við starfsmann á rannsókna-
stofunni þegar viðmælandi hafði
útskýrt fyrir henni alla málavöxtu í
smáatriðum. Á sögumann runnu nú
tvær grímur. Honum þótti málið orðið
óþarflega flókið og flaug ( hug að
hætta við allt saman. En vottorðið
var ill nauðsyn og því hélt málarekst-
urinn áfram.
Á rannsóknastofu Borgarspítalans
var sögumanni fyrst bent á að útvega
sér tilvísun frá lækni. Þegar hann
spurði hvaða tilgangi sá pappír þjón-
aði varð fátt um svör. Hann sagðist
því bara myndu koma án hennar og
virtist það vera vandkvæðalaust. Að
endingu var hann fullvissaður um að
nafnleyndar yrði gætt.
Þegar komið var á rannsóknastof-
una varð fyrir viðmælanda ung kona.
Hún bað hann um upplýsingar, sem
honum skildist að venjan væri að all-
ir gæfu sem gangast undir „eyðni-
próf". Þetta eru upphafsstafír og
fæðingarmánuður. En svo auðveld-
lega reyndist sögumaður þó ekki geta
sloppið. Allt í einu heyrir hann gella
í einum starfsmanni rannsóknastof-
unnar: „Kom hann af sjálfsdáðum?"
Það varð að viðurkennast og nú var
ekki um annað að ræða en gefa allar
persónulegar upplýsingar þegar í
stað.
Engin tilraun var gerð til að hlífa
viðmælanda Víkveija við því að við-
staddir fengju vitneskju um erindið.
Það fór ekki hjá því að þetta vekti
athygli þeirra sem sátu á biðstof-
unni, eða það fannst sögumanni að
minnsta kosti, ekki síst þegar hjúkr-
unarkona mundaði sprautuna og tók
úr honum blóðið. Hann hefur eins og
áður sagði enga ástæðu til að telja
sig sýktan, en það hlýtur að vera
umhugsunarvert hvernig þeim, sem
hefur grun um slíkt, hefði liðið undir
þessum kringumstæðum.
Sögumaður velti því fyrir sér á leið-
inni heim hvemig honum hefði verið
innanbijósts ef hann óttaðist raun-
verulega að hafa sjúkdóminn. Hann
komst að þeirri niðurstöðu að senni-
lega hefði hann aldrei komist svo
langt að fara í prófið. Það hlýtur að
vera öllum fyrir bestu að „eyðnipróf"
sé vel auglýst, einfalt í framkvæmd
og trúnaðar sé gætt. Að öðrum kosti
er vart við því að búast að fólk í
áhættuhópum verði við kalli heilbrigð-
isyfirvalda.
Víkveiji var afar ánægður með
úrslit söngvakeppni sjónvarps-
ins. Hann hélt stíft og ákveðið með
Valgeiri af mörgum ástæðum, þótt
það vægi auðvitað þyngst á metunum
að lagið hans var bezt og það einkar
vel flutt hjá hinni ungu söngkonu,
Höllu Margréti. Gagnrýni hefur kom-
ið fram á lagavalið og menn talið það
ekki nógu „eurovision-legt“. Víkveiji
telur rangt að við fslendingar séum
endilega að apa eftir öðrum þjóðum
og senda lög sem líkleg em til af-
reka. Við eigum að hafa okkar eigin
stíl og senda bezta lagið hveijú sinni.
Hér í þessum dálki er stundum
bent á athyglisverð veitingahús
sem Víkveiji hefur snætt á og talið
ástæðu til að geta. f vikunni snæddi
Víkveiji á veitingastað, sem hann
hefur sótt frá bamæsku og aldrei
verið óánægður með. Þetta var
Víkveiji að rifja upp þegar hann beið
í biðröðinni og ilmandi lyktin espaði
upp ! honum hungrið. Eigendur Bæj-
arins beztu í Tryggvagötu eiga skilið
medalíu fyrir að bjóða ár eftir ár upp
á beztu pylsur bæjarins.