Morgunblaðið - 11.06.1987, Qupperneq 66

CIUTMMTC ,GI(1A
66
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. JÚNÍ 1987
Minning:
Oskar Isaksen
bifreiðarstfóri
Fæddur 14. október 1923
Dáinn 31. maí 1987
Á haustdegi var hann fæddur þeg-
ar björkin fellir bliknuð lauf og
umhverfið býr sig undir komu vetrar-
ins, sumarið er að baki og veldi veturs
konungs er á næsta leiti. En rétt í
því er bjartasti mánuður ársins, júní-
mánuður, var að hefja göngu sína,
var það hönd dauðans sem vaggaði
honum til svefns og værðar. Á björtu
og fögru vorkvöldi var jarðnesku lífi
lokið, lífsbókinni lokað.
Vinsæll og góður drengur horfinn
af sjónarsviðinu, saknað af öllum sem
þekktu hann best. Hógvær og prúður
og hvers manns hugljúfi, og átti hann
létt með að helga sér leið með sam-
ferðafólkinu án þess að verða of
fyrirferðarmikill í röðum þess, en
halda þó göngu sinni til jafns við
aðra. Öskar var hár og grannur,
prýðilega bjartur yfirlitum með fal-
legt hár sem bylgjaði sig í fastmótuð-
um liðum eftir kollinum, ávallt vel
greitt og snyrt.
Óskar var fæddur í Tromvik í
Noregi, skammt frá Tromsö, elstur
af átta bömum þeirra hjóna, Mar-
grétar Markúsdóttur frá Kirkjulækj-
akoti í Fljótshlíð og Hagerup ísaksen,
sem var fæddur og uppalinn Norð-
maður, en fyrstu kynni þeirra hjóna
hófust hér á landi. Fimm af systkin-
unum em á lífi, eitt dó í bemsku í
Noregi, en þar voru þijú þeirra elstu
fædd. Óskar er annar í röðinni af
tveim bræðrum sem látist hafa langt
fyrir aldur fram.
Mjög mikil fátækt var í Noregi á
þeim árum sem foreldrar Óskars
bjuggu þar, en hingað heim fluttu
þau þegar hann var fjögurra ára
gamall. Hér var einnig fátækt á þess-
um árum en þó betra að bjarga sér
en í Tromvik. Föðurfólk þeirra systk-
ina er allt í Noregi og hafa þau haft
lítið af því að segja, þó heimsóknir
þeirra á milli hvers til annars hafi
orðið öðru hvoru.
Fjölskyldan stækkaði ört og mikils
þurfti með að fæða og klæða þennan
stóra hóp, en móðirin var mjög dug-
leg, hyggin og hagsýn og kom það
sér vel í harðri lífsbaráttunni.
Stuttu eftir 1930 eignuðust for-
eldrar Óskars íbúð í nýbyggðum
verkamannabústöðum á Ásvallagötu
63, og bjuggu þar til dauðadags, og
í þessari íbúð ólst bamahópurinn
upp. Foreldramir unnu sigur á erfið-
leikunum og komu upp sínum stóra
bamahóp.
Á unglingsárum sínum vann Óskar
ýmis algeng störf m.a. í vélsmiðju,
en eftir 23 ára aldur var bílstjóra-
starfið hans aðalatvinna. Án efa
hefur Óskar stigið sitt stærsta gæfu-
spor þegar hann á afmælisdaginn
sinn 1945 giftist eftirlifandi eigin-
Jónas S. Jóns-
son — Kveðjuorð
Margt kemur upp í hugann, þegar
ég lít til baka og hugsa um Jónas
Sigurð Jónsson, garðyrkjumann og
framkvæmdastjóra. Leiðir okkar Jón-
asar lágu fyrst saman á árunum
1935—36 er ég dvaldi í Reykjavík.
Það var í gegnum skátastarfið en
Jónas var áhugasamur skáti allt frá
unga aldri. Og enn lágu leiðir okkar
saman í Danmörku 1938 er við vorum
þar við framhaldsnám. Þar stofnuðu
sex íslenskir skátar skátafélagið „ís-
land“, sem starfaði þar um tíma og
tók þátt í einu stóm skátamóti á
Bellahöj. Jónas var einn af þessum
skátum.
Jónas fæddist á Eystra-Miðfelli á
Hvalijarðarströnd 9. júlí 1917, sonur
hjónanna Ingveldar Jónsdóttur og
Jóns Jónassonar. Foreldra sína missti
hann 18 mánaða gamall. Var hann
þá tekinn í fóstur af Ingveldi Jó-
hannsdóttur og Magnúsi Bjömssyni,
er bjuggu á Klapparstíg 13 í
Reykjavík, og ólst hann upp hjá þeim.
Snemma hóf Jónas nám í garð-
yrkju í Hveragerði, sem þá var lítið
þorp. Að því námi loknu hélt hann
til framhaldsnáms í Danmörku. Kom
hann heim 1939 í stríðsbyijun og hóf
fljótlega störf hjá Reykjavíkurborg.
Árið 1944 hóf hann sjálfstæðan at-
vinnurekstur, er hann stofnaði
garðyrkjustöðina Sólvang í Fossvogi.
Þessa stöð rak Jónas í mörg ár, eða
þar til nýi Hafnaifyarðarvegurinn var
lagður. „Ég varð að hætta," sagði
Jónas, „því þeir lögðu veginn í gegn-
um svefnherbergið rnitt". Þá sneri
Jónas sér að verslunarrekstri og
stofnaði blómabúðina Dögg, sem
hann stjómaði til dauðadags. Hann
flutti einnig inn ýmislegt tilheyrandi
faginu. Þá rak Jónas og blómabúð á
Akranesi og í Suðurveri í Reykjavík
um skeið. I félagi við Ásmund son
sinn rak hann um tíma blómabúðina
Dögg í Hafnarfirði.
Ég er ekki vel kunnugur störfum
Jónasar á vegum garðyrlq'ubænda,
en hann mun hafa verið þar mjög
liðtækur sem annars staðar. Jónas
var í stjóm Félags blómaverslana
árum saman og einnig formaður. Þá
hefir hann og verið í stjóm Félags
skrúðgarðyrkjumeistara.
Er Stofnlánasjóður Kaupmanna-
samtaka íslands, ASKÍ, var stofnaður
árið 1973 var Jónas kosinn formað-
ur. Því starfi gegndi hann til dauða-
dags, var endurkosinn til tveggja ára
í vikunni áður en hann lést. Þama
lágu leiðir okkar Jónasar enn saman.
Mér er þvi vel kunnugt um það mikla
starf, er hann hefír innt af hendi
fyrir ASKÍ.
Aðalfundi Kaupmannasamtaka ís-
lands sat Jónas sem fulltrúi Félags
blómaverslana og átti sæti árum sam-
an í fulltrúaráði KÍ. Þar sem annars
staðar vann hann mikið starf. Er ég
nýlega ræddi við fyrrverandi formann
KÍ, Sigurð Haraldsson, minntist hann
sérstaklega á dugnað Jónasar á
ferðalögum, er þeir fóru saman á
vegum KÍ.
Jónas hefði orðið 70 ára 9. júlí
nk., ef honum hefði enst aldur til. í
tilefni þessara tímamóta samþykkti
stjóm KÍ nokkrum dögum fyrir andl-
át hans að sæma hann gullmerki
samtakanna fyrir mikið og óeigin-
gjamt starf í þágu KÍ.
Jónas var einn af þeim er stofnaði
skátafélagið „Kópar“ árið 1948 og
var hann félagsforingi þeirra fyrstu
árin.
Er hafinn var undirbúningur og
stofnsett samtök eldri skáta, St. Ge-
orgsgildin, lágu leiðir okkar Jónasar
enn saman. Hann vann mikið að
ýmsum undirbúningsstörfum og var
gildismeistari (formaður) um skeið.
Ymis nefndarstörf vann hann f þágu
gildisins og skátahreyfingarinnar.
Mjög gott var að leita til Jónasar.
Hann hafði áhuga og vilja til að leysa
verkefnin og hann fómaði oft miklum
tíma fyrir aðra. Hann átti sæti í stjóm
Landssamtaka eldri skáta „Sct. Ge-
orgsgildanna á íslandi" í mörg ár.
Það sem einkenndi Jónas mjög var
hans létta lund. Hann hafði ávallt
spaugsyrði á vörum og aldrei særði
hann aðra með spaugi sínu. Hann
gerði óspart grín að sjálfum sér.
Stjómarfiindir í' ASKÍ verða varla
með eins léttum blæ framvegis er
formaðurinn er nú allur. Munum við
sakna hans. Jónas var tryggur vinur
sem gott var að eiga að.
Ég hefi rakið í stómm dráttum
ýmis störf Jónasar og sést aö hann
hefir komið víða við og alls staðar
verið vel Jiðtækur, en eitt er þó óta-
lið enn. í mörg ár hefir Jónas haft
áhuga á gömlum munum tilheyrandi
verslun og viðskiptum. Þá hefir hann
safnað munum tilheyrandi skáta-
hreyfingunni og náð saman vfsi að
safni. Honum var falið að annast
safnið.
Mesta gæfuspor sitt steig Jónas
12. desember 1942, er hann kvæntist
Kristínu Kristjánsdóttur, ættaðri úr
Borgarfirði. Þau eignuðust 4 syni:
Magnús, f. 15._ júlí 1944, Kristján,
f. 4. maí 1947, Ásmund, f. 21. desem-
ber 1948, og Jón Ingvar, f. 25. júlí
1958. Bamabömin eru orðin 13.
Fyrir nokkrum ámm fékk Jónas
sér land við Syðri-Brú í Grímsnesi,
þar sem þau hjónin hófu ræktun og
byggingu sumarbústaðar, sem þau
luku nýlega við. Þar dvöldu þau löng-
um og undu sér vel. Þar höfðu þau
komið sér vel fyrir og fegrað um-
hverfí sitt vemlega.
Kristín, kona Jónasar, er mikil
mannkostakona sem stóð með manni
sínum af miklum dugnaði. Það segir
sig sjálft að án Kristínar hefði Jónas
ekki getað unnið svo margvísleg störf
að félagsmálum, sem ég hefi minnst
hér á og ég hefí þó aðeins stiklað á
stóru.
Ég vil fyrir hönd Kaupmannasam-
taka íslands, stjómar ASKÍ og
samtaka eldri skáta votta Kristfnu
og fjölskyldu hennar innilegustu sam-
úð og þakka liðna samvem.
Franch Michelsen
í lífinu hittum við marga sam-
ferðamenn. Sumum kynnumst við
betur, öðmm minna og það ekki allt-
af tímalengd sem skiptir máli. Sumir
standa einfaldlega upp úr sakir sérs-
taks persónuleika sem rís yfir
meðalmennskuna. Sá sem við kveðj-
um nú, Jónas í Dögg, var einmitt
slíkur maður. Það var hjá Kaup-
mannasamtökunum sem við hjónin
sáum Jónas fyrst. Þegar hann birtist
lifnaði yfir öllum. Glettni hans og
hlýleiki vom smitandi. Margar góðar
stundir áttum við með honum, síðast
á Hótel Örk á árshátíð samtakanna.
Jónas var sem endranær mest lifandi
af öllum með sína góðu konu sér við
hlið. Þar sagði hann okkur frá vænt-
anlegu stórafmæli sínu sem hann
ætlaði að halda af stórhug og skyldi
veislan standa marga daga, að fom-
um sið, í sælureit þeirra hjóna í
Þingvallasveit. Það er trú okkar að
Jónas muni halda veislu þó staðurinn
verði annar en upphaflega var ætlað.
Þó við getum ekki verið gestir Jónas-
ar þar mun hugur okkar og góðar
óskir fylgja honum á nýjum leiðum
þar sem sólin að eilífu skín.
Helga Mattína og Donald.
Elsku afi er dáinn. Góði guð, af
hveiju?
Blómafi, eins og við kölluðum hann
alltaf, fæddist 9. júlí 1917 og hefði
því orðið sjötugur í sumar, ef hann
hefði lifað. Mikið var hann búinn að
hlakka mikið til afmælisins og hafði
konu sinni, Margréti Sigurðardóttur,
sem er fædd og uppalin hér í borg.
Magga er myndarleg og dugleg heið-
urskona. Hjónaband þeirra var
farsælt og voru þau mjög samrýnd
og nægjusöm. Óskar var enginn efn-
ishyggjumaður en sá vel fyrir sínu
heimili, heiðarlegur og skilvís með
afbrigðum, og mátti ekki vamm sitt
í viðskiptum vita. Hann var gleðimað-
ur í eðli sínu og hugsaði oft á tíðum
meira um líðandi stund, en að líta
lengra fram á veginn.
Meginhluta af sínum búskap
bjuggu þau Óskar og Magga á Ásval-
lagötu 55, en þá íbúð áttu tengdafor-
eldrar hans, en eftir að faðir Möggu
dó fluttu þau til móður hennar og
bjuggu hjá henni uns þau eignuðust
íbúðina sjálf. íbúðin er ekki stór á
nútíma mælikvarða en snyrti-
mennska og þrifnaður gerir húsa-
kynnin vistleg og aðlaðandi.
Þau hjón eignuðust eina dóttur sem
Margrét heitir, gift Pétri Gunnarssyni
húsasmið, og eiga þau þijú böm og
búa hér í borg. Dóttur, tengdasyni
og bamabömum reyndist Óskar frá-
bærlega vel.
Fyrstu tlu árin á sínum bflstjóra-
ferli keyrði hann mest á sérleyfísleið-
um. Mörg sumur á Þingvallaleiðinni
hjá Gunnari Guðnasyni og einnig um
árabil næturrútuna hjá Norðurleið á
milli Reykjavíkur og Ákureyrar. Hon-
um hentaði vel að aka á sérleyfisleið-
um, ágætur bflstjóri og hafði mjög
góða umgengnishæfileika, kurteis og
lipur og vildi hvers manns vanda
talað um það í marga mánuði og
ætlaði þá að hafa heljarmikla veislu
í afalandi.
Þó svo afi hafi verið veikur í mörg
ár kvartaði hann aldrei. Alltaf þegar
við komum í heimsókn til hans var
hann tilbúinn að grínast og tala við
okkur. Það var alltaf mikið um að
vera hjá afa og er þá fyrst að nefna
sumarbústaðinn, Afaland, þar sem
hann og amma voru alltaf þegar þau
gátu komið því við. Það er fallegt.
Oft sagði hann mér frá uppruna
sínum. Er mér það minnisstætt þegar
þau komu, afi og amma, að heim-
sækja mig á Selfoss og hann fór með
mig í bfltúr, sýndi mér og sagði frá
öllum býlunum, sem hann þekkti
austan við Selfoss. Var þetta ógley-
manleg ferð.
Afi kom að heimsækja mig ásamt
Beggu systur sinni I síðasta skiptið
daginn sem hann dó. Ræddi hann þá
um allt það sem hann ætlaði að gera.
Ekki datt mér í hug að þetta væri
síðasta skiptið sem ég sæi afa minn
á lífi. Þykir mér því mjög vænt um
þessa heimsókn.
Afi skilur eftir stórt skarð. Öllum
þótti vænt um hann og mjög bar
hann umhyggju fyrir okkur öllum.
Með þessum fátæklegu orðum
mínum kveð ég afa minn, sem mér
þótti svo vænt um.
Kristín Halldóra
Kristjánsdóttir
leysa. Þessa eðliskosti hlaut hann í
vöggugjöf.
Fljótlega eftir 1950 fór Óskar að
keyra á BSR, fyrst í ígripum með
rútuakstrinum en fljótlega gerði hann
leigubifreiðaakstur að aðalatvinnu og
stundaði það starf til dauðadags.
Þegar Óskar kom á BSR hafði ég
starfað þar í nokkur ár, en þó er
samleið okkar orðin æði löng þegar
litið er til baka. Ég stend í þakkar-
skuld við hann eftir þessa löngu
samleið og það traust sem hann sýndi
mér oft á tíðum þegar mest þurfti
með. Honum var eðlilegra að greiða
götuna en ýta steini fyrir aðra, þess
naut ég oft. Hann var vinsæll á stöð-
inni og geymum við, sem þekktum
hann best, bjarta og fagra mynd af
þessum drengilega félaga. Hann var
vandlátur á þá bfla sem hann átti og
hirti þá mjög vel og sjálfur var hann
sérstaklega snyrtilegur í klæðaburði
frá degi til dags og tæpast mátti sjást
á honum blettur eða hrukka.
Þau hjónin höfðu mjög gaman af
að ferðast og ferðuðust mikið bæði
innanlands og utan. Oft til sólarlanda
þegar aðstæður leyfðu og einnig til
Norðurlanda og bemskustöðva
Óskars. Þangað hafði hann sérstakt
yndi af að koma, þó hann væri að-
eins fjögurra ára bam þegar hann
flutti þaðan.
í einni ferð hér innanlands vomm
við hjónin ferðafélagar þeirra. Þá
tókum við upp á þeirri nýbreytni á
BSR að fara í hópferð í stórum lang-
ferðabfl og var ferðinni heitið inn í
Þórsmörk, en þangað höfðu fæstir
okkar komið. Ferðin tókst með ágæt-
um, veður upp á það besta og allt lék
í lyndi, smá ævintýri settu svip sinn
á ferðina sem gerðu hana aðeins eftir-
minnilegri. Allur hópurinn var eins
og einn maður og enn í dag gleður
það huga okkar að rifja upp minning-
ar frá þessari ógleymanlegu ferð.
Þórsmörkin er fögur í fullum skrúða
á sólbjörtum hásumardegi, hún er ein
af þeim fegurstu stöðum sem ég hefi
séð hér á landi, og hef ég þó víða
komið. Nú er langt um liðið síðan
þessi ferð var farin, margir úr hópn-
um lagt upp í hinstu ferðina sem
engum skilar til baka. Nú er það
Óskar sem tilheyrir þeim sem horfnir
eru. Blessuð sé minning þeirra.
í öllu skemmtanalífí okkar á BSR
settu Óskar og Magga svip sinn á
samverustundina. Þau létu sig ekki
vanta ef þau gátu komið því við. Þau
höfðu gaman af að dansa, ávallt eins
og einn maður, prúð og glöð, og frá
þeim stafaði birtu og yl. I návist
þeirra var gott að vera.
Fráfall hans bar fyrr að en ætla
mátti, þó allir sem best þekktu vissu
að hann gekk ekki heill til skógar.
Við hjónin vottum eiginkonu, dótt-
ur og fjölskyldu hennar dýpstu samúð
og biðjum þann sem öllu ræður að
veita þeim huggun og styrk I þungri
raun.
Þökk fyrir langa samfylgd, það sé
mín hinsta kveðja.
Jakob Þorsteinsson
Þorsteinn Egil-
son - Minning
Fæddur 11. aprfl 1910
Dáinn 3. júní 1987
Tengdafaðir minn, Þorsteinn Egil-
son, lést hinn 3. júní sl. sjötíu og sjö
ára að aldri. Hann fæddist í Viðey,
elstur fimm sona hjónanna Elínar
Vigfúsdóttur, Vigfússonar á Kálfár-
völlum í Staðarsveit, og Sveinbjamar
Egilssonar ritstjóra, sonarsonar
Sveinbjamar Egilsonar rektors
Lærða skólans I Reykjavík, og Helgu
Benediktsdóttur Gröndal. Þorsteinn
Egilson fluttist frá Viðey með foreld-
mm sínum bam að aldri og ólst upp
í Reykjavík, þar sem hann átti síðan
heima alla ævi. Hann gekk í Verslun-
arskóla fslands og lauk þaðan versl-
unarprófi vorið 1932. Nú í vor hélt
hann upp á 55 ára útskriftarafmæli
sitt ásamt fyrrverandi skólafélögum
sínum. Að verslunarprófínu loknu réð
hann sig til starfa á skrifstofu hjá
Kexverksmiðjunni Frón og vann þar
síðan allan sinn starfsaldur, eða til
ársins 1978.
Árið 1942 kvæntist Þorsteinn eftir-
lifandi eiginkonu sinni, Þóm Óskars-
dóttur, Halldórssonar útgerðar-
manns, hinni ágætustu konu, sem
reyndist honum tryggur og ástríkur
lífsfömnautur. Heimili þeirra var
lengst af í Ingólfsstræti 21, eða til
ársins 1984, þegar þau fluttu í Vest-
urbæinn. Nokkru áður en Þorsteinn
lést fluttu þau aftur og þá í Aust-
urbæinn.
Þorsteinn Egilson var bókhneigður
maður, eins og hann átti ætt til, og
safnaði bókum fremur en auði. Hann
var hæglátur maður, heimakær og
vinur vina sinna. Minni hans á liðna
atburði var frábært og oft gat hann
minnt fólk á dagsetningar merkisat-
burða í lífi þeirra sem það sjálft hafði
gleymt. Hann var mjög músíkalskur,
spilaði á fíðlu og átti mikið safn af
hljómplötum með klassískri tónlist
sem hann hlustaði oft á.
Þorsteinn var maður „fyrirstríðsár-
anna“, þegar hraðinn var minni en
nú er, enda kunni hann best við sig
ijarri öllum ys og þys. Hann var hlýr
í viðmóti og mat allt sem fyrir hann
var gert meira en menn almennt
gera. Flestir taka. smágreiða sem
sjálfsagðan hlut, en hvað lítið sem
fyrir hann var gert þakkaði hann