Morgunblaðið - 11.06.1987, Qupperneq 67

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. JÚNÍ 1987
67
Minning:
Sigurður Már
Pétursson
„Áhrif þín góði aldrei munu hverfa
árin þó líði niður í tímans gröf.“
(G.Guttormsson)
Það er ómetanlegt í hinu marg-
brotna og tilbreytingasama lífi að
eiga góða vini, vini, sem maður
getur skipst á skoðunum við, farið
til þegar gefur á bátinn og eins í
meðbyr. Það er mikill auður í eign
góðs vegar þegar á ævina líður og
vinar sem maður hefir átt samleið
með og deilt líkum kjörum. Þannig
var með Sigurð. Margt sporið áttum
við hvor til annars og margt hand-
takið hlýtt og vermandi verður
varanlegt í hug og hjarta. Við vor-
um góðir grannar og skildum vel
orð Hávamála að til góðs vinar
liggja gagnvegir. Við höfðum unnið
saman á líkum vettvangi, fylgst að
og það jók á traustið. Þetta allt
rifjast upp og svo margt annað
þegar Sigurður kveður nú í biii. Ég
kem svo á eftir og þá verður þráður-
inn tekinn upp á ný.
Ég finn svo vel hversu tómlegt
verður eftir að Sigurður er nú ekki
lengur til skrafs og ráðagerða og
hversu stundimar nú verða fátæk-
legri. Sigurður var tengdur fjöl-
skyldu minni og þá þegar byijuðu
okkar kjmni. Eg mun ekki rekja
hans lífssögu, það gera aðrir mér
kunnugir, enda er tilgangur þessara
orða að minnast hans nú með sér-
stöku þakklæti fyrir öll okkar
samskipti á liðnum árum, sem ég
mun nú í framtíð og á efri árum
oma mér við, reyna að lifa í minn-
ingunum upp allar gleðistundir
okkar sameiginlega. Minnast góðs
drengs, sem varð eins og ég og
fleiri að vinna hörðum höndum fyr-
ir lífinu og nema í skóla lífsins þau
gullnu sannindi að til þess að auðga
lífið hinum andlegu verðmætum
verðum við að hafa sjálfir fyrir
því. Vinnan göfgar manninn. Þessu
trúðum við og það verður ekki ann-
að sagt en þau orð hafi skilað sér
fyllilega í okkar daglegu göngu.
Sigurður var tryggur og sannur
vinur vina sinna. Þannig kom hann
mér fyrir sjónir.
Ég vil því flytja mínar innileg-
ustu þakkir fyrir allt sem hann var
mér og mínum og bið guð að blessa
hann á akri eilífs lífs. Ég veit að
látinn lifir. Og um leið og ég sendi
bömum hans og öðmm vandamönn-
alltaf fyrir með þeirri eðlislægu kurt-
eisi sem honum var í blóð borin.
Ég kynntist Þorsteini þegar ég
kvæntist Helgu dóttur hans og okkur
varð strax vel til vina. Ég fann hversu
vænt honum þótti um bamabömin
og hversu góður hann var þeim. Miss-
irinn er mikill og tómlegt nú, þegar
afi er horfinn sjónum þeirra. Böm
eiga erfitt með að skilja hið óum-
flýjanlega, en við, sem eldri emm,
vitum að „þegar kallið kemur kaupir
sig enginn frí“. Því getum við aðeins
þakkað samfylgdina og blessað minn-
ingu góðs manns sem gengið hefur
á leiðarenda.
Jón Friðrik Kjartansson
um samúðarkveðju bið ég guð að
blessa minningu hans.
Arni Ketilbjamar
Saman við stóðum hjá lindinni
og sólskin um Borgarfjörð. Hér átti
Másgerði að rísa, höll sumarlands-
ins. Þetta var ein þeirra vonglöðu
stunda með þá drauma skammdeg-
is í farteskinu, sem áttu eftir að
rætast. Másgerði reis í gróður-
skrúði Borgarfjarðar. Þar var gott
að dveljast og dunda sér í kyrrð
náttúmnnar. Þangað safnaðist líka
flölskyldan öll á björtum sumar-
kvöldum, þar sem gleði hans skipaði
öndvegi. Én hverfum áratugi aftur
í tímann.
Sigurður Már var borinn og bam-
fæddur Þingeyingur, sonur hjón-
anna Péturs Sigfússonar og Bimu
Bjamadóttur. Hann fæddist á
Húsavík 4. apríl 1929, næstyngstur
6 systkina, og lifa þau hann öll.
Sex ára fluttist fjölskyldan til
Borðeyrar, þar sem Pétur gjörðist
kaupfélagsstjóri og gegndi því
starfi tæpan áratug. Hann settist
að í Borgamesi, en Sigurður Már
var á fermingaraldri.
í Borgamesi nam Sigurður Már
klæðskeraiðn og vann þar síðan í
saumastofu kaupfélagsins. Þaðan
lá svo leiðin „suður“ í fyllingu
tímans þar sem hann settist fljót-
lega að í Kópavogi og bjó þar upp
frá því. Hann stundaði lengstum
vinnu hjá vamarliðinu á Keflavíkur-
flugvelli eða um 35 ára skeið, var
verkstjóri þar.
Er Sigurður Már bjó í Borgar-
nesi, var þar honum samtíða
gjafvaxta stúlka frá Stykkishólmi,
Björg Þorvarðardóttir. Ung felldu
þau hugi saman og gengu í hjóna-
band. Þeim varð auðið 5 bama, og
eru þau ásamt fjölskyldum sínum
öll búsett á Snæfellsnesi, flest í
Stykkishólmi. Þau hjón slitu sam-
vistir. Hinn 29. janúar 1972 giftist
hann seinni konu sinni, Steingerði
Sigurðardóttur, og áttu þau sér hlý-
legt og aðlaðandi heimili við
Borgarholtsbraut í Kópavogi. Hún
Iifir mann sinn, og á heimili þeirra
óx einnig upp dóttir hennar, en kjör-
dóttir Sigurðar Más.
Hann var kominn af þingeyskum
kjörviði í ættir fram. Verður mér
lengi í minni, hve Bima, móðir hans,
talaði silfurtæra íslenzku, en fram-
burðurinn skýr og hispurslaus. í
föðurætt hans er listfengi og sköp-
unargáfa áberandi þáttur. Ýmsir
þjóðkunnir tónlistarmenn, sumir í
fremstu röð, skipa þar sveit, en
skáldið og bóndinn Sigurður á Am-
arvatni var ömmubróðir hans, svo
að einungis eitt nafn sé nefnt í
þessari veru.
Til þess var tekið, er hann var
bam norður á Húsavík, hve söngv-
inn hann væri og hefði fagra rödd,
og um skeið söng hann í bamakór,
er hann stálpaðist. Hann var svo
næmur á tónlist, að undmm þótti
sæta.
í Borgamesi stofnaði hann
hljómsveit ásamt nokkmm félögum
sínum, og starfaði hún um árabil
við góðan orðstír. Þar spilaði hann
á harmoniku, en eftir að suður kom
lék hann á ásláttarhljóðfæri á heim-
ili sínu, og ósjaldan var glatt á
hjalla í kringum hljóðfærið í stof-
unni hans heima.
Oft og einatt var unun að sjá,
hvemig hann lifði sig inn í tónaflóð
hljóðfærisins, sem í auðsveipni lét
að kröfu hans, og hvemig hann lék
viðstöðulaust lög, sem áheyranda
hans munaði í að heyra og raulaði
fyrir hann, en hann sjálfur kannað-
ist ekki við áður.
Sigurður Már samdi allmörg lög
og hafa þau vakið athygli þeirra er
á hlýddu. En í hógværð sinni og
lítillæti gaf hann því ekki gaum sem
skyldi að kynna þau né búa þau í
hendur öðmm, því miður.
Hér fór skyldurækinn maður, í
senn vandvirkur og samvizkusam-
ur, er sinnti af alúð hveiju við-
fangsefni sem honum var trúað
fyrir. En vissulega var hann búinn
hæfileikum til að takast á við annað
hlutskipti en hann sinnti, og aldrei
gekk hann í skóla til að rækta tón-
listargáfu sína né afla sér tækni-
legrar kunnáttu. En reyndar skipti
annað okkur, sem kynntumst hon-
um, mestu máli, að það sem hann
seiddi af fingmm fram, bar þess
svipmót að eiga sér uppsprettu í
hjartanu, þessu heita hjarta.
Sigurður Már var traustur vinur
vina sinna, félagslyndur og félags-
Iega hugsandi með afbrigðum.
Hann var eldheitur Kópavogsbúi,
svo að ekki sé nú minnzt á ung-
mennafélagið Breiðablik, sem átti
sér í honum hauk í homi. Þar fylgd-
ist hann með hveiju einu af lífi og
sál. Þeir, sem unnu til afreka, vom
ekki einir um hylli hans, heldur líka
byijendumir, nýgræðingurinn.
Ungliðamir vom ekki síður hans
fólk, og ófáar vom þær æfingam-
ar, sem hann sótti til að fylgjast
með litlu strákunum og hvetja þá.
Og í þessu áhugaefni hans tók
Steingerður þátt af lífi og sál.
Hann hafði ekki búið lengi í
Kópavogi, er hann gjörðist virkur
félagi í Breiðabliki, og störf fyrir
félagið vora hans ær og kýr. En
raunar varð það sannmæli hér sem
endranær þar 3em hann kom við
sögu að hann var heill og óskiptur
í hveiju því, sem hann tókst á hend-
ur. Hann var um tíma í stjóm
knattspymudeildar félagsins og nú
seinast í aðalstjóm þess. Allt starf
hans og umhyggja á þessum vett-
vangi var unnið af áhuga og
ósérhlífni, án þess að telja sporin.
Gott var til hans að leita og gam-
an heim að sækja, enda var gest-
risni hans mikil og þeirra hjóna
beggja, og allt sem bezt var í búi
var reitt fram handa gestum og
gangandi, svo sem fagnað væri
höfðingjum að fomum hætti. Og
þú, sem þekkir hann, vertu viss,
að á ókomnum dægmm mun minn-
ingin um hann aftur og aftur sækja
í draum þinn.
Hann var mikill fjölskyldumaður
og sinnti heimili sínu af fyrirhyggju
og dugnaði. Sjálfur var hann raun-
ar liðtækur við marga sýslan innan
stokks. Og hann lét sér ekki nægja
að sinna bömum sínum, meðan
raulað var við þau og þau tekin á
kné. Hann hélt áfram að vera fé-
lagi þeirra og einlægur vinur eftir
að þau uxu úr grasi og höfðu stofn-
að eigin heimili.
Hann hafði bamslega, blíða lund,
og böm yngri kynslóða héldu áfram
að laðast að honum. Það þarf svo
ekki að koma okkur á óvart um
mann með svo heitt hjarta, að lund-
in var tilfinningarík og viðkvæm,
svo að fyrir kom, að geðblossar
hans yrðu honum til ama, en fljótur
var hann að rétta fram hönd til
sátta.
Oft era þær skemmtilegar hetj-
umar, sem fara með bumbuslætti.
Hetjur í hvunndagsfötum sést okk-
ur stundum yfír. En sorgin gleymir
engum. Sigurður Már veiktist geig-
vænlegum sjúkdómi fyrir röskum 4
ámm. Upp frá því gekk hann enga
stund heill til skógar. En hann
æðraðist ekki, heldur fór afmarkað-
an stig sinn, án þess að hafa orð á
nokkmm vanda. Samt var svo kom-
ið í fyrrahaust, að hann hlaut að
hætta störfum. Það hallaði jafnt
og þétt undan fæti, hægt og þungt.
Og nú mnnu upp margir sönglaus-
ir morgnar.
Þá varð honum tíðum hugsað til
lindarinnar borgfirzku og alls þess,
sem biði hans þar á vordögum og
hún vemdaði í ijarvist hans. „Við
vomm að tala um það okkar í milli,
ég og „hann þama uppi“, og við
vomm um það ásáttir, að það væri
ekki sanngjamt, að ég fengi ekki
að taka þátt í önn vorsins í þetta
sinn.“ Lengi, lengi verð ég að leita,
unz ég hitti fyrir svo vonglaðan
mann. Og kvöldið áður en hann fór
af þessum heimi, gladdist hann jrfir
því, að bömin hans hefðu tekið til
hendi þar efra, þar sem för hans
upp eftir virtist ætla að dragast
fram yfír vorannir. Þannig hafði
„hann þama uppi“ leyst þann
vanda, sem þeir höfðu saman haft
áhyggjur af seint í einmánuði. En
leið hans lá til annars bústaðar á
fardögum.
Bjarni Sigurðsson frá Mosfelli
Nú þegar sumaríð er komið og
við opnum dymar upp á gátt, er
þrótturinn í jörðinni svo mikill, að
hann gefur lífskraft, hvort sem er
lasburða eða heilbrigðu fólki. Gras-
ið er orðið grænt og blómin og trén
vöknuð af vetrardvalanum. Eftir
góða rigningarskúr er ilmurinn end-
umærandi. Þetta er einmitt vor-
koman sem hann Sigurður Már
hlakkaði til. En þess í stað kvaddi
hann þennan heim.
Sigurður fæddist á Húsavík og
vom foreldrar hans hjónin Bima
Bjamadóttir og Pétur Sigfússon,
síðar kaupfélagsstjóri á Borðeyri
og víðar.
Með fáum orðum langar okkur
hjónin til að minnast góðs vinar.
Við kynntumst Sigurði þegar hann
giftist Steingerði Sigurðardóttur,
sem var seinni kona hans. Hún á
tvær dætur, Svönu og Lindu Sif.
Gekk Sigurður Lindu Sif í föður-
stað. Með fyrri konu sinni átti
Sigurður fimm böm, þau Grétu,
Eggert, Þorvarð Má, Bimu Elín-
björgu og Pétur. Em þau öll búsett
á Snæfellsnesi. Það vom fagnaðar-
fundir þegar böm og bamaböm
komu á Borgarholtsbrautina, því
öll vom þau sem einn maður.
Margs er að minnast sem við
geymum. Ferðalögin um landið
okkar, og ekki gleymdist veiði-
stöngin, því það var eitt af áhuga-
málum hans að renna fyrir fisk,
enda fiskinn. Svo tjölduðum við á
fallegum stöðum, heist hjá rennandi
læk. Það var gaman að sjá Sigurð
tjalda, vandvirknin og nákvæmnin
eins og öll önnur vinnubrögð hans.
Að kvöldi var fiskurinn grillaður
og þess notið að vera til úti í guðs-
grænni náttúmnni.
Þau hjónin vom búin að koma
sér upp sumarhúsi í Borgarfirði.
Þar undi hann sér vel með íjöl-
skyldu sinni í kjarrivöxnu landinu
og með útsýni yfír Langá. Þar er
mikil fegurð. Sigurður hafði orð á
því að þar væri „paradís á jörðu".
Það vom orð að sönnu. Þau bættu
tijám í landið og var farið vandlega
með uppeldi þeirra. Það hefur átt
vel við hann að ganga með konu
sinni um landareignina á kyrram
sumarkvöldum. Þá hefur sjálfsagt
orðið til eitthvað af fallegu lögunum
hans sem hann spilaði á píanó eða
harmonikku á heimili okkar við hin
ýmsu tækifæri. Þau hjónin bjuggu
til líf og sólskin í kringum sig. Sér-
stök stemmning var þegar þeim
datt í hug að bjóða til matarveislu.
Vom þau þá í eldhúsinu og hjálpuð-
ust að við matseldina með gaman-
yrði á vömm, Sigurður með
kokkahúfu og svuntu. Svo var sest
við matarborðið og létt tónlist sett
á fóninn. Bar þá maðurinn með
kokkahúfuna matinn inn með
glæsibrag, enda vom þau hjón höfð-
ingjar heim að sækja. Svona stund
var sérstök, eins og svo margar
aðrar með þeim hjónum.
En það dró ský fyrir sólu lífsham-
ingju þeirra og fjölskyldunnar allrar
þegar Sigurður veiktist, en Guð gaf
honum mikla lífsorku og lífsþrá.
Annan dag júnímánaðar fór Sigurð-
ur á Landspítalann. Steingerður,
kona hans, sat hjá manni sínum og
þiýsti hönd hans með líknandi hendi
sinni og þannig kvaddi hann þetta
líf að kvöldi þess sama dags. Góður
drengur er genginn en minning
hans lifir í vitund okkar svo lengi
sem við lifum.
Guð veri sálu hans náðugur.
Aðstandendum vottum við samúð
okkar.
Hólmfriður Bjamadóttir,
Haukur Sigurðsson
Kveðja frá félögum
í Breiðabliki
Fallinn er einn af okkar dygg-
ustu félögum og stuðningsmönnum
við íþróttastarfíð í Kópavogi.
Flestir foreldrar fylgjast með
þátttöku bama sinna í leik og starfi
íþróttafélaganna. Sumir em aðeins
hlutlausir áhorfendur en aðrir sýna
starfi félagsins áhuga og komast
þá oft að því að ein hendi í viðbót
getur komið að gagni í félagsstarf-
inu. Þannig hafa maigar af traust-
ustu stoðum félagsstarfsins hjá
Breiðabliki komið til starfa.
Sigurður Már Pétursson var einn
af þeim sem ekki lét sér nægja að
vera hlutlaus áhorfandi. Hann vildi
líka leggja sitt af mörkum til féiags-
starfsins. Það mun hafa verið á 7.
áratugnum sem hann var kosinn í
stjóm knattspymudeildar og sat
hann þar af og til næstu 10 árin.
Sigurður Már og eiginkona hans,
Steingerður Sigurðardóttir, unnu
af miklum áhuga að ýmsum verk-
efnum fyrir félagið, svo sem við
félagsheimili okkar, Blikastöðum,
og veitingasölu á Kópavogsvelli.
Síðustu árin var hann varamaður í
aðalstjóm félagsins.
Ég kynntist Sigurði Má sem leik-
maður f meistaraflokki í knatt-
spymunni. Við sem vomm virkir
um og eftir 1970 minnumst hans
fyrir létta lund og jákvæðan áhuga
á baráttu okkar fyrir betri árangri.
En Sigurður Már fylgdist ekki að-
eins með meistaraflokki því að
starfið í yngri flokkunum fékk eins
mikið af stuðningi hans og yfirleitt
kom hann við í Vallargerðinu á leið-
inni heim úr vinnu.
Við félagar í Breiðabliki söknum
góðs félaga og vinar. Við sendum
eiginkonu, bömum, bamabömum
og öðmm vandamönnum hugheilar
samúðarkveðjur.
Félagar í knattspymudeild
minntust Sigurðar Más Péturssonar
með því að leika með sorgarborða
í leik gegn Selfossi I 2. deild sl.
föstudagskvöld 5. júní sl.
Sigurjón Valdimarsson,
formaður Breiðabliks.
Birting afmælis- og
minningargreina
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki
eru tekin til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er
að birta ljóð eftir þekkt skáld, 1—3 erindi og skal þá höfund-
ar getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú,
að minningargreinar birtist undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru
birtar greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar
eru birtar afmælisfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er
50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin,
vélrituð og með góðu línubili.