Morgunblaðið - 13.06.1987, Síða 51

1
51
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. JÚNÍ 1987
i Kveðjuorð:
Egill Th. Sandholt
skrifstofustjóri
Egill Sandholt er fallinn. Góðum
starfsdegi er lokið og kaflaskipti
orðin í lífi ijölskyldu hans og vina.
Ungur naut ég kynna af Agli og
Siggfu, er ég kom á heimili þeirra
hjóna með syni þeirra Gunnari.
Vorum við þá báðir í æsku, Gunnar
og ég, hálfgerðir strákar og ærsla-
fullir eftir því. Man ég enn hve vel
mér var tekið og gestrisnin mikil,
þó ungur drengur væri í för með
Gunnari. Ekki spillti gamansemi
heimilisföðurins, Egils, en hann var
ætíð reiðubúinn að slá á létta
strengi með okkur strákunum, og
kunnum við vel að meta spaug hans.
Þegar fram liðu stundir og við
strákamir lögðum niður bamaskap-
inn, kynntist ég nýrri hlið á Agli.
Hann hafði alla tíð mikinn tónlist-
aráhuga, þó ekki væri neitt
menntaður í þeim eftium. Á seinni
ámm ræktaði hann þetta áhugamál
sitt vel, þroskaði með sér skemmti-
legan tónlistarsmekk á klassíska
vísu og eignaðist vandað plötusafn.
Hann gætti þess og að eiga jafnan
góð tæki til tónlistarflutnings og
þessa leyfði hann mér gjaman að
njóta. Þetta var á þeim ámm, þeg-
ar slík tæki fundust ekki á hveiju
heimili, og naut ég þessa áhuga-
máls Egils ríkulega. Hafði hann og
3mdi af að leika góða tónlist fyrir
þá gesti sfna, sem hana kunnu að
meta. Egill var einlægur í aðdáun
sinni á gömlu meistumnum, einkum
Mozart, og gerði aldrei kröfur um
að vera metinn annað en þiggjandi
maður í alþýðustétt, þegar tónlist-
ariðkun var annars vegar.
Egill var maður einlægur og
hreinskiptinn. Hann var yfirleitt
glaðlegur og glettinn og hafði næmt
skopskyn. Hann var vinnusamur og
trúr og fékk að njóta þess að vinna
að lífsstarft sínu alit að banabeði.
Egill naut ekki góðrar heilsu mörg
hin síðari ár en þolgæði, gott skap
og lifandi trú hjálpuðu honum yfír
margan boðann. :7yrir fáum árum
varð hann fyrir alvarlegu slysi og
var þá lengi vart hugað líf af lækn-
um, fjölskyldu og vinum. En Egill
vann bug á þessum erfíðleikum og
sýndi í þeirri raun sína beztu kosti.
Æðmleysi hans var öðmm til fyrir-
myndar. Egill var félagslyndur og
kunni vel við sig í hópi og var það
alveg í samræmi við skapgerð hans.
Hann sýndi kristnu félags- og safn-
aðarstarfi mikla rækt, en var
hógvær og hlédrægur, og sóttist
Iítt eftir mannaforráðum eða for-
ystu á þeim vettvangi.
Það var vafalítið Egils mesta
gæfa, þegar hann eignaðist konu
sína, Sigríði Magnúsdóttur, ríku-
lega búna að öllu atgervi, og með
hennni sína tvo sonu, Stefán og
Gunnar. Þeim, sem utan stóð, var
vel ljóst, hve Egill var frábær fjöl-
skyldumaður og lét sér alla tíð
miklu varða um afdrif sona sinna,
tengdadætra og bamabama. Þeirra
hagur var greinilega það, sem
mestu skipti, og allt á sig leggjandi
í þeirra þágu.
Nú er Egill genginn og verður
engu breytt úr þvf sem komið er —
enda Drottni falinn fyrir löngu. Það
er nú okkar að líta yfír farinn veg
með þökk í huga og bæn um að
minningin um hann verði okkur öll-
um til blessunar, eins og hann var
okkur á meðan hann lifði.
Sigurbjörn Sveinsson
Kveðja frá Noregi
Við fylltumst hryggð og söknuði
þegar okkur barst fréttin um að
Egill Sandholt væri látinn.
Hugurinn reikaði til margra
minninga: Árið var 1952. Það voru
jól og ég sá ísland í fyrsta skipti,
þ.e.a.s. ég sá ekki mikið af landinu,
því desembermyrkur lá yfír öllu, en
hundruð, jaftivel þúsundir ljósa mfu
myrkrið. Ég var nýtrúlofaður og á
leið til íslands til að halda jól með
ijölskyldu tilvonandi konu minnar.
Einn af mörgum í stórri fjölskyldu
hennar var „Egill frændi", og ég
var ekki búinn að vera lengi í
f
Reykjavík, þegar mér varð ijóst, að
það var eitthvað sérstakt við hann.
Hann var kátur og léttlyndur, en
um leið var alvara f fari hans, og
hann var hlýr og umhyggjusamur.
Án þess að hallað sé á aðra mundi
ég segja, að hann hafí verið einstak-
ur („en ener“ eins og segja má á
norsku).
Ég minntist á Ijós hér að fram-
an, og eflaust eru margir sammála
mér í því, að það er til myrkur —
bæði inni í okkur og kringum okkur
— sem er verra en skammdegið um
jólaleyti. Boðskapur jólanna á erindi
til allra um hvemig slíkt myrkur
verður rofíð: „Hið sanna ljós, sem
upplýsir hvem mann, kom nú í
heiminn." (Jóh. 1,9.) Einstaka
manneskjur eiga slíkt ljós og birtu,
og einn þeirra var Egill Sandholt,
sem á sérstakan hátt dreifði Ijósi
og hlýju þar sem hann fór. Hann
þekkti orð Frelsarans, sem segir
„Gæt þess að Ijósið, sem f þér er,
sé ekki myrkur." Og sem bætir við:
„Sé því líkami þinn bjartur og
hvergi myrkur í honum, verður
hann allur í birtu, eins og þegar
lampi lýsir á þig með loga sínum.“
(Lúk. 11, 35-36.)
„Tett ved sida mi gár Jesus",
stendur í norskum söng, og f slíku
samfélagi lifði Egill. Það hlaut að
segja sín spor. Það var ætíð gott
að vera þar sem Egill var. Andrúms-
loftið í kringum hann („carisma"
eins og það heitir á framandi heiti)
var sterkt, samstillt og öllu fremur
bjart og hlýtt.
Egill lagði mikið upp úr hver
ætti sömu trú og hann. Á sinn hlýja
og iétta máta, en samt f fullri al-
Kveðjuorð:
Guðmundur Hannes-
son Ijósmyndari
Fæddur 8. október 1915
Ðáinn 28. mars 1987
Já, vinimir kveðja einn af öðrum.
Hann Guðmundur okkar er cláinn.
Hann var einn af ’iekkjarfélögum
okkar úr Xennaraskólanum, sem
útskrifuðumst vorið 1943.
Margar hugljúfar minningar
Icoma nú í hugann frá akólaárunum
er við minnumst hans. Guðmundur
var hár og myndarlegur og fylgdi
honum einhver hressandi blær.
Áður en Guðmundur settist í
Kennaraskólann hafði hann lokið
námi í ljósmyndun hjá óskari Gísla-
syni, lokið iðnskóla og tekið sveins-
próf í ljósmyndaiðn. Hann hafði
verið tvö ár í Þýskalandi á eyjunni
Suderoog við Norðursjávarströnd
Þýskalands. Starfaði lengst af á
stóru heimili fyrir drengi. Sagði
hann okkur stundum frá vem sinni
þar. Þessara ára minntist hann með
mikilli ánægju.
Þó að starf ljósmyndarans gæfí
lítið í aðra hönd á kreppuáranum
var viðhorfíð orðið nokkuð breytt
er Guðmundur hafði lokið námi í
Kennaraskólanum. Guðmundur
kenndi því ekki mikið þó að hann
bæri það við og væri afbragðs kenn-
ari.
Guðmundur var starfandi ljós-
myndari hér í borg um 40 ára
skeið, var mjög virkur félagi í Ljós-
myndarafélagi íslands og í stjóm
þess um margra ára skeið.
Guðmundur liafði mikið yndi af
því að ferðast, enda cótti hann
inargar fyrirmyndir cfnar út í nátt-
úrana. Guðmundur myndaði mikið
fyrir atvinnufyrirtæki og skóla.
' Cunnastur er hann þó fyrir korta-
í'erð sína, útgáfu jóla- og póstkorta.
Stofnaði hann f því skyni fyrirtækið
Eddafóto sem var um mörg ár eitt
af því stærsta sinnar tegundar hér
á landi. Má segja að góð iand-
kynning hafí verið af myndum hans
sem fóra víða. En Guðmundur hélt
alltaf mikilli tryggð við skólafélaga
sína úr Kennaraskólanum og það
viljum við þakka.
Guðmundur átti dijúgan þátt í
því, ásamt fleiri góðum félögum að
kalla bekkinn saman við merk tfma-
mót.
Fyrst mættumst við á 10 ára
fresti og sfðar á 5 ára fresti. Síðustu
skiptin er við komum saman var á
40 ára útskriftarafmæli okkar 1983
og um haustið sama ár mættumst
við mörg okkar hjá bekkjarbróður
okkar, Guðjóni Sigurðssyni í Hafn-
arfírði, og áttum þar indæla stund.
Það var spjallað um alla heima
og geima og víða komið við í þeim
umræðum.
En tíminn líður. Síðan við mætt-
umst þama hafa tveir félagar okkar
kvatt. Ifyrst Sigvaldi Hjálmarsson
kennari og rithöfundur og nú Guð-
mundur. En minningin lifír.
Mörg seinustu árin átti Guð-
mundur við mikla vanheilsu að
stríða. En það hefur verið huggun
harmi gegn að vera í skjóli dætra
sinna og bamabama.
Árið 1945 kvæntist Guðmundur
írisi Vigni, dóttur hjónanna Önnu
Þorgrímsdóttur og Sigurhans Vign-
is. Þau byggðu sér fljótlega hús á
Laugateig 35 hér í borg og bjuggu
þar til æviloka.
Konu sína missti Guðmundur
1981. Guðmundur og íris eignuðust
tvær dætur, Elsu, f. 1947, og Báru,
f. 1950. Bamabömin era þijú,
Embla og Álfrún, dætur Bára, og
Sölvi, sonur Elsu.
Þau Elsa og Bára era báðar
starfandi kennarar hér í borg. Til
þeirra bamabama og annarra að-
standenda sendum við innilegustu
samúðarkveðjur.
Bekkj arsy stkini
vöru, gat hann t.d. spurt: „Tilheyrir
hún (hann) söfnuði Guðs?“ Síðast
þegar við vorum í heimsókn á ís-
landi, voram við boðin heim til
Sigríðar og Egils á sunnudags-
morgni, og sú hugsun hvarflaði að
mér: „Kannski við, sem viljum
heyra til söfnuði Guðs, ættum held-
ur að sitja á kirkjubekknum?" Eftir
þessa heimsókn skrifaði ég í ferða-
dagbók mfna:
„Egill brenndist illa á fyrra ári,
en hans létta lund og smitandi
kæti var eins og áður, og mér varð
hugsað til hins þekkta bamasöngs
eftir Johan Lunde biskup: „Guð vill
að ég sé honum sólskinsbam, og
það vil ég vera fyrir hann." Lof-
söngur og þakklæti, einlægt bros
og sönn gleði skein af honum. Ég
skrifaði víst um að sitja í kirkju
þennan sunnudag. En hefðum við
fengið að upplifa slíkan vitnisburð
og slíka ræðu þar þennan sólríka
sunnudagsmorgun? Svarið er:
Eflaust ekki. Allur framburður
Egils og hans einfalda frásögn um
slys hans og tfmabilið eftir á, ein-
kenndist af hug Móse, þegar hann
kom niður af fjallinu með lögmáls-
töflumar. Um hann stendur: „Þá
vissi Móse ekki að geislar stóðu af
andlitshörandi hans, af því að hann
hafði talað við Drottin." (2. Mós.
34,9.) En svo stendur svo auðkenn-
andi í næsta versi: „Og Aron og
allir ísraelsmenn sáu Móse og sjá:
Geislar stóðu af andlitshörandi
hans.“ Ekki persónan sjálf, heldur
allir aðrir sáu áhrifín af löngu inni-
legu samfélagi við Drottin. Slíkt
fékk ég að upplifa þennan sunnu-
dagsmorgun. Stofan varð musteri
þar sem við fengum einmitt það,
sem við þörfnumst í dag: Lifandi
vitnisburð."
Ekki vissum við þá að við heim-
sóttum Egil í síðasta sinn, en
vitnisburður hans, svo lifandi sem
hann var okkur, hverfur ekki með
honum. Hann munum við ætíð
geyma f hjörtum okkar.
Við Jenný og fjöldskylda okkar
þökkum Guði fyrir Egil frænda og
biðjum Sigríði og bömum hennar
blessunar Guðs. Hann styrki þau í
sorg þeirra.
Nils-Johan Gröttem
Minning:
*
Þuríður Agústa
Símonardóttir
Fædd 29. ágúst 1905
Dáin 7. maí 1987
Þuríður Ágústa Símonardóttir
var fædd í Birtingarholti við Fram-
nesveg og ólst þar upp og bjó allan
sinn aldur. Hún giftist Steingrími
Einarssyni sjómanni og átti með
honum sjö böm. Hann er látinn.
Þuríði kynntist ég unglingur í
gegnum Ástu dóttur hennar. Þuríð-
ur var ekki allra en góður vinur
vina sinna. Mér tók hún sem dóttur
og kenndi mér margt í sambandi
við lífið og tilverana.
Eftir að Ásta flutti úr landi, héld-
um við Þuríður alltaf sambandi.
Við spjölluðum oft og lengi í síma
og ég fór á Framnesveginn í kaffi
og pönnukökur. Það var yndislegt
að koma til hennar. Húsið var ekki
stórt en þar sem nóg er hjartarúm
þar er nóg húsrúm segir einhvers
staðar. Það sannaðist á Þuríði.
Ég þakka fyrir að hafa kynnst
þessari góðu konu. Bið Guð að
blessa bömin hennar og alla afkom-
endur. Ég veit að hún er fegin
hvíldinni og ég þakka enn og aftur
að hafa þekkt þessa góðu konu.
Kveðja,
Villa.
Símar 35408 - 83033
VESTURBÆR
Dunhagi
Tómasarhagi 32-57
ÚTHVERFI
Álftamýri
Hraunbær
Háaleitisbraut 14-36
AUSTURBÆR
Gnoðarvogur
Óðinsgata
KÓPAVOGUR
Kársnesbraut I
frá 7-71