Morgunblaðið - 15.08.1987, Qupperneq 58

58
9*

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. ÁGÚST 1987

Blöðin eru sífellt að segja
frá óheiðarlegn fólki svo
við ákváðum að taka með
okkur peningaskápinn
þegar við lokum á kvöldin.
HÖGNI HREKKVÍSI
Með
morgunkaf&nu
ást er...
.. . samband sem tímans
tönn vinnur ekki á.
TM R«q U.S. Pat. Off.-all rights resarved
01986 Los Angeles Times Syndicate
Víkverji skrifar
Bréfritari er óánægður með stefnu Kennarasambands íslands varðandi réttindalausa kennara eða leið-
beinendur.
Opið bréf til Kennarasambands íslands
Nú er sá tími kominn að búið á
að vera að ráða kennara til grunn-
skóla landsins. Ráðningatímabilið
er frá 1. ágúst til 1. ágúst á næsta
ári. Þegar þessar línur eru skrifaðar
er samt sem áður ástandið þannig
að mjög margir skólar eru í stök-
ustu vandræðum vegna þess að
réttindakennarar fást ekki til að
sækja um þessar stöður. Það skal
tekið fram að þetta á aðallega við
um landsbyggðina.
Allir vita að kennaraskortur á
rætur sínar að rekja til of lágra
launa. Nú hafa hins vegar kennt
um árabil í þessum sömu skólum
kennarar, sem eftir lögvemdun
starfsheitis kennara kallast leið-
beinendur, margir hverjir við góðan
orðstír. Nú hefur Kennarasamband
Islands komið því til leiðar að þess-
ir sömu leiðbeinendur fá ekki að
kenna við þessa skóla jafnvel þótt
enginn réttindakennari hafi sótt um
þessar stöður og sums staðar er
ástandið svo slæmt að ekki er ann-
að sjáanlegt en að loka þurfí
skólum.
Undirritaður hefur eindregið þá
skoðun að best væri að réttinda-
kennarar kenndu við alla skóla
Iandsins og hefur fulla samúð með
launa— og réttindabaráttu kennara.
Nú fínnst mér hins vegar einum
of harkalega að málum staðið af
hálfu K.í. og ég held að fólkið sem
býr úti á landi hafi litla samúð með
þessum aðgerðum, enda hefur
kennaraskorturinn komið harðast
niður á þeim, og kennarar haft
lítinn skilning á þörfum lands-
byggðarinnar eins og svo margir
aðrir. Ég vil biðja formann K.í. að
svara eftirfarandi:
Hvers vegna að neita leiðbein-
endum um þessar stöður þegar ekki
fást réttindakennarar til að sækja
um þær? Landsbyggðin á kröfu á
sömu menntunarmöguleikum og
þéttbýlið og ekki réttlætanlegt að
landsbyggðin sé blóraböggull
launabaráttu kennara. Hvers vegna
er svona erfítt að fá réttindakenn-
ara til að starfa úti á landi? Til
hvers er klausan um laun leiðbein-
enda í nýju samningunum ef ekki
á að ráða leiðbeinendur þó svo að
engir réttindakennarar fáist? Er
þetta réttlætanleg framkoma við
fólk sem hefur bjargað íslenska
menntakerfínu úti á landsbyggð-
innií fjölda ára? Ég segi nei!
Ég var að kenna við skóla þar
sem danskur kennari (mikill ágætis-
maður) var sérstaklega fenginn til
landsins til að bjarga því neyðar-
ástandi sem skapast hafði. Enginn
íslenskur réttindakennari fékkst til
að bjarga málunum. Hvenig rétt-
lætið þið þessar aðgerðir fyrst
réttindakennarar vilja ekki kenna?
Er hægt að neita leiðbeinendum um
að bjarga skólamálum í sinni heima-
byggð? Skyndilega eru óskir skóla-
nefnda og skólastjóra hundsaðar.
Ég skora á Kennarasambandið
að endurskoða hið snarasta afstöðu
sína í þessu máli, því að þótt mennt-
un og réttindi séu mikilsverðir
hlutir, þá segir það ekki alla sög-
una. Annað hvort verða kennarar
að mæta til kennslu í öllum grunn-
skólum landsins eða þá að hleypa
þeim leiðbeinendum að sem vilja
vinna þeirra störf á þessum lágu
launum. Við hljótum öll að vera
sammála um að skólunum má ekki
undir nokkrum kringumstæðum
loka og renni kennurum ekki meira
blóðið til skyldunnar en raun ber
vitni þá er ábyrgðarhluti að neita
þeim sem það gera um þessar stöð-
ur.
Með vinsemd og virðingu
Gústaf Gústafsson
Patreksfirði
UUtlendingur sem hér var á ferð
og ætlaði að aka um landið á
bílaleigubíl hafði orð á því við
Víkverja á dögunum, að sér þætti
einkennilegt, að ekki væri unnt að
nota greiðslukort á bensínstöðvum.
Fyrir bragðið væri nauðsynlegt að
hafa alitaf töluvert af peningaseðl-
um í vasanum og mönnum væri
misjafnlega við það. Bandaríkja-
menn eru raunar orðnir vanir því
að ganga aldrei með annað en kort-
in á sér, þegar þeir ferðast. Fleygar
eru sögur um það, að í Ameríku líti
afgreiðslufólk á hótelum þá hom-
auga, sem borga fyrir sig með
seðlum — hafí jafnvel samband við
lögreglu og segi henni frá ferðum
dularfullra manna. Víkveiji selur
þær sögur ekki dýrara verði en hann
keypti, en vill taka undir með hinum
erlenda viðmælenda, að andstaða
olíufélaga við greiðslukort er sér-
kennileg.
Af eigin reynslu veit Víkveiji, að
á mörgum bensínstöðvum til dæmis
í Belgíu er ekki unnt að nota kort
á hinn bóginn er hægt að keyra um
allt Bretland á eigin bíl og fylla
hann af bensíni hvar sem er og nota
kort. Hið sérkennilega við ástandið
hér er, að það eru samantekin ráð
hjá olíufélögunum að láta eins og
greiðslukortin séu ekki komin til
sögunnar. Þessi íhaldssemi minnir á
hina miklu samtryggingu olíufélag-
anna og þá staðreynd að ríkið sér
þeim í raun fyrir helstu söluvörunni
og bannar þeim að kaupa af öðrum
en Rússum. í Sovétríkjunum fá
menn ekki bensín á bílinn sinn nema
hafa skömmtunarseðla frá ríkinu.
Sem betur fer erum við ekki á því
stigi!
XXX
Vakið var máls á því í Velvak-
anda á dögunum, hvort ein-
staklingar gætu komið í veg fyrir,
að skýrt væri frá því í sérstökum
dálki DV um ættir, afmæli og andl-
át, að þeir ættu afmæli. Sagðist
bréfritari hafa rætt við DV og mælst
til þess, að ekki yrði sagt frá af-
mæli hans í þessum dálki. Kom fram,
að blaðið hefði yfírleitt samband við
fólk, áður en það tilkynnti um af-
mælisdag þess en þó ekki alltaf.
Víkveija fínnst þetta álitamál at-
hyglisvert. Allir geta keypt sér
þjóðskrána og kynnt sér fæðingar-
daga þeirra, sem þar eru skráðir.
Ekki er litið _á slíka daga sem neitt
leyndarmál. Á hinn bóginn getur það
í sumum tilvikum komið sér illa fyr-
ir einstakling, að skýrt sé frá
stórafmæli hans. Margar ástæður
geta verið fyrir því, að menn kjósi
að gera sem minnst með afmælis-
daga sína — jafn margar og hjá
þeim sem efna til stórveislu, jafnvel
á hveiju ári.
Víkveija er ekki kunnugt um
neinn lagabókstaf, sem verndar ein-
staklinga beint fyrir því að gefa
lesendum dagblaðs kost á að hnýs-
ast í einkahagi þeirra með þeim
hætti, sem gert er í þessum sérkenni-
lega ættfærsludálki DV. Á hinn
bóginn ætti það að teljast almenn
kurteisi og hæfileg virðing fyrir ein-
kalífí fólks, að leyfa því sjálfu eða
vinum og vandamönnum að hafa
frumkvæði að því að tilkynna um
stórafmæli á opinberum vettvangi.