Morgunblaðið - 15.11.1987, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 15.11.1987, Blaðsíða 28
28 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. NÓVEMBER 1987 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. NÓVEMBER 1987 29 JWtrgii Útgefandi miritaftife Árvakur, Reykjavík Framkvæmdastjóri Haraldur Sveinsson. Ritstjórar Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson. Aöstoöarritstjóri Björn Bjarnason. Fulltrúar ritstjóra Þorbjörn Guðmundsson, Björn Jóhannsson, Árni Jörgensen. Fróttastjórar Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst ingi Jónsson. Auglýsingastjóri Baldvin Jónsson. Ritstjórn og skrifstofur: Aðalstræti 6, sími 691100. Auglýsingar: Aðalstræti 6, sími 22480. Afgreiðsla: Kringlan 1, sími 83033. Áskriftargjald 600 kr. á mánuöi innanlands. í lausasölu 55 kr. eintakiö. Er hægt að ná sáttum um kjaramál? að fer lítið fyrir um- ræðum um kjaramál á opinberum vettvangi þessa dagana. Önnur mál eru meira í sviðsljósinu svo sem mótun nýrrar fiskveiði- stefnu. Samt er það svo, að það skiptir sköpum um framvindu efnahagsmála á næstu misserum hvort tekst að finna sáttaleið við gerð nýrra kjarasamninga. Aðilar málsins eru byrj- aðir að draga víglínurnar. Ríkisstjórnin hefur frestað því að leggja á svokallaðan matarskatt til þess að greiða fyrir því, sem kallað er þjóðarsátt. Vinnuveit- endur hafa fátt sagt en þó vakið athygli á því, að til þeirra sé lítið semi ekkert að sækja. Verkamanna- sambandið segir tvennt skipta máli: Annars vegar að leiðrétta kjör fisk- vinnslufólks, hins vegar að draga úr þeim ójöfnuði, sem skapast hafi í launa- málum. Þess verður vart í mál- flutningi verkalýðsforingj- anna, að þeir hafi lítinn hug á að endurtaka „þjóðar- sátt", þ.e. einhvers konar samkomulag milli ríkis- stjómar og aðila vinnu- markaðar. Jafnframt er orðinn til nýr pólitiskur flötur á kjaramálum. Að loknum landsfundi Alþýðu- bandalags má gera ráð fyrir, að hinn nýi formaður þess reyni að samstilla stefnu flokksins og helztu verkalýðsforingja hans í kjaramálum og leitist þannig við að endurheimta þau áhrif, sem Alþýðu- bandalagið hafði í eina tíð á stefnumótun verkalýðs- samtakanna í kjaramálum. Á hinn veginn situr svo forseti Alþýðusambands- ins, sem hefur síðustu misseri reynt að beijast til valda í Alþýðubandalaginu en mistekizt og óljóst hvaða áhrif það hefur á stöðu hans í Alþýðusam- bandinu og afstöðu hans til kjaramála í þeirri lotu, sem framundan er. Til viðbótar þessum hlið- um málsins koma svo blákaldar efnahagslegar staðreyndir: Eftir mikið góðæri stefnir í taprekstur í fiskvinnslu. Lækkandi gengi dollars þýðir óhjá- kvæmilega lífskjaraskerð- ingu hér á landi, eins og Jón Ingvarsson, stjórnar- formaður Sölumiðstöðvar hraðfrystihúsanna benti á í grein hér í Morgunblaðinu á dögunum. Verðbólgan virðist vera að færast í aukana og ýmsar blikur á lofti í efnahagsmálum. Fái skynsemi að ráða setjast menn nú niður og leita að málamiðlun, sem tryggt getur vinnufrið í landinu og launabreyting- ar, sem taka mið af stað- reyndum í efnahags- og atvinnulífi okkar. Hins vegar er augljós hætta á því, eins og allt er í pottinn búið, að skynsemi fái ekki að ráða og að þau þjóð- félagsöfl, sem með ýmsum hætti koma við sögu í kjarasamningum, stefni í átök, jafnvel meiriháttar átök. Það hefur gerzt áður og getur enn gerzt. Stund- um hafa einstakir flokkar og stjórnmálamenn náð stundarávinningi út úr slíkum átökum, eins og gerðist eftir kosningamar 1978, sem komu í kjölfar mikilla átaka á vinnumark- aðnum. Þegar til lengri tíma er litið hafa þeir, sem fyrir því stóðu, ekki haft erindi sem erfiði, nema síður sé. Við höfum þrátt fyrir allt náð svo miklum ár- angri frá því að óðaverð- bólgan var stöðvuð vorið 1983, að það væri hörmu- legt, ef sá árangur færi fyrir lítið í nýjum stórfelld- um þjóðfélagsátökum um tekjuskiptingu. Síðastliðinn þriðjudag fóru fram í efri deild Alþingis umræður um mál, sem telja verður eitt af þeim grund- vallarmálum, sem á döfinni eru um þessar mundir, þ.e. afstöðu okkar til nýrrar fjarskiptatækni og alþjóð- legrar fjölmiðlunar. Tilefni þessara umræðna er frumvarp, sem tveir þingmenn Borgaraflokksins, þeir Júlíus Sólnes og Guðmundur Ágústsson, hafa flutt um breytingar á útvarpslögunum, sem sett voru fyrir tveimur árum. Ef breytingar yrðu gerðar á lögum þessum í samræmi við frumvarp þingmannanna tveggja þýddi það, að heimilt væri að taka við og dreifa um land allt erlendu sjónvarpsefni án þess að íslenzkur texti fylgdi með. í greinargerð með frumvarpi þingmann- anna segir m.a.: „Þótt skammur tími sé liðinn frá því að útvarpslögin voru sam- þykkt á Alþingi vorið 1985 er þegar fengin nokkur reynsla af frjálsum útvarpsrekstri. Án þess að það sé tíundað hér frekar, hefur orðið bylting í íslenzku menning- arlífi með tilkomu hinna frjálsu hljóðvarps- og sjónvarpsstöðva. Þótt undarlegt megi teljast hafa nýju útvarpslögin orðið til þess að tefja tækniþróun á sviði fjarskipta- tækni, sem byggist á lagningu strengkerfa til þess að miðla boðum og upplýsingum til notenda. Þessi þróun hefur verið mjög ör í nálægum löndum . . . Tvær greinar útvarpslaganna frá 1985 5. og 6. gr., hafa verið túlkaðar á þann hátt, að þær i banni lagningu loftnetskerfa til móttöku og dreifingar á erlendu sjónvarpsefni nema útvarpsstöð, að fengnu leyfi til útvarps- rekstrar, sjái um kerfið. Með þessu er komið í veg fyrir eðlilega framþróun á sviði upplýsingatækni á Islandi, sem hins vegar er komin á hraðferð í öllum ná- grannalöndum okkar. Það getur ekki hafa verið ætlunin með nýju útvarpslögunum að þrengja möguleika á móttöku útvarps- efnis frá því, sem áður var. Til þess að leiðrétta þennan misskilning er þetta laga- frumvarp flutt." Þegar Júlíus Sólnes hafði mælt fyrir frumvarpi þeirra félaga stóð upp einn af þingmönnum Sjálfstæðisflokksins, Halldór Blöndal, og sagði m.a.: „Hins vegar vakti það athygli mína, þegar þingmaður gerði grein fyrir sínu frv. að hann vék ekki einu einasta orði að því, sem er kjaminn í hans tillöguflutningi, nefnilega að bijóta niður þá reglu, að skylt sé að láta íslenzkan texta eða endursögn þular á íslenzku fylgja sjónvarpsefni, sem dreift er. Eins og þing- maðurinn setur þetta mál fram, þá telur hann sjálfsagt að öllum sé heimil móttaka dagskrárefnis, sem sent er um gervitungl gagngert til dreifingar til almennings, og hann talar um loftnetskerfi fjölbýlishúsa svo og loftnetskerfí fyrir bæi eða bæjar- hluta, þar sem dreift er viðstöðulaust útvarpsefni frá innlendum og erlendum útvarpsstöðvum. Slíkt útvarpsefni á ekki að heyra til útvarpsrekstrar í skilningi lag- anna um útvarpsefni. Það er undarleg hugsun að slá því föstu að sjálfsagt sé að erlendar stöðvar eigi að hafa frjálsari hendur um dreifíngu sjónvarpsefnis á ís- landi en þær sjónvarpsstöðvar, sem hafa fengið leyfí tií sjónvarpsrekstrar hér á landi . . . Ég held líka að það muni fleiri þingmenn en ég hika við að samþykkja lagaákvæði, sem fela það í sér, að íslenzka sjónvarpið, hvort sem það er ríkissjón- varpið eða Stöð 2, skuli þurfa að kosta háum fjárfúlgum til að mega endursenda erlent sjónvarpsefni, þar sem þessar tvær sjónvarpsstöðvar eru bundnar því skilyrði að þurfa að láta texta fylgja á íslenzku eða endursögn þular á hinu erlenda sjón- varpsefni, ef svo einhveijir aðrir aðilar eiga að fá að senda erlenda sjónvarpsefn- ið viðstöðulaust . . . Ef við viljum stíga það skref að gefa erlendum sjónvarps- stöðvum opna heimild til þess að endur- varpa sínu efni yfír íslenzka notendur í gegnum sérstakar endurvarpsstöðvar, án þess að skilyrðunum um íslenzkan texta eða endursögn þular á íslenzku sé full- nægt, þá hljótum við um leið og samtímis að falla frá þessum skilyrðum gagnvart Ríkisútvaipinu og Stöð 2. Þetta hangir auðvitað algjörlega saman . . . Við getum rætt það í menntamálanefnd, hvort við viljum láta hin erlendu tungumál flæða yfír okkur hömlulaust með þeim rökstuðn- ingi þá, að við verðum sem fyrst að búa okkur undir það sem óhjákvæmilegt verð- ur innan tiltölulega skamms tíma. Þetta er efnisatriði, sem rétt er að ræða ofan í kjölinn og ég er reiðubúinn að gera það, þegar þar að kemur. En á hitt get ég undir engum kringumstæðum fallizt, að erlendu stöðvarnar eigi að sitja við annað og hærra borð en þær íslenzku." Öfgafull sjónarmið? Þegar hér var komið sögu kvaddi annar þingmaður Sjálfstæðisflokksins, Guð- mundur H. Garðarsson, sér hljóðs í sölum Alþingis og taldi að flokksbróðir sinn hefði rætt málið á nokkuð öfgafullan hátt og sagði: „Ég hef t.d. aldrei verið sannfærður um, að það ákvæði, sem hann vitnar til um að skylda skuli sjónvarpsstöðvar til þess að hafa íslenzkan texta á öllu efni, að það ákvæði væri tæknilega framkvæm- anlegt. Ég hef alltaf verið þeirrar skoðunar að þetta ákvæði væri óraunhæft og það er raunverulega óframkvæmanlegt, þegar maður skoðar það til hlítar. Þess vegna fínnst mér það fyrirsláttur að lýsa yfir andstöðu við fram komið frv., sem felur í sér sjálfsagt frelsi manna til þess að nýta þá möguleika sem framtíðin býður upp á á sviðum fjarskipta í sambandi við sjón- varpsefni.“ Guðmundur H. Garðarsson vék síðan að tungunni og menningunni og sagði: „Það er svo annað mál og stærra hvernig við ætlum að vemda íslenzka tungu og íslenzka menningu. Ég held, að við verðum að leita annarra leiða í þeim efnum en þeirrar að girða fyrir það, að fólk geti nýtt sér þá tækni, sem fram undan er í fjarskiptum. í þeim efnum held ég, að menn verði þá að leggja meiri rækt við þjóðernismetnað, þjóðemisvitund og al- menna menntun íslendinga og innrætingu um það, hvað það er að vera íslending- ur . . .“ Danfríður Skarphéðinsdóttir, þingmað- ur Kvennalista, reyndist eiga meiri samleið með Halldóri Blöndal en Guðmundi H. Garðarssyni í þessu máli. Hún sagði m.a. í þessum umræðum: „Nú er svo komið, að kennarar margra ungra barna verða varir við að börnin nota erlend orð og hugtök í stómm stíl án þess að gera sér grein fyrir að þau séu ekki að tala íslenzku. Og það er vandséð, hvernig við getum haldið tungu okkar sæmilega ómengaðri, ef við ættum þess kost að horfa á erlent efni án íslenzks texta eða tals allan sólar- hringinn, en það er reyndar brot á texta- lögunum . . . Það er reynsla þeirra þjóða, sem leyfa beinar sendingar erlendis frá t.d. Svía, að málvitund manna slævist. Síðustu vikurnar hefur mikið verið fjallað um versnandi kunnáttu íslenzkra skóla- nemenda í móðurmálinu og er íjölmiðlum m.a. kennt um. Hvort sem satt reynist eður ei megum við aldrei gleyma þeirri meginskyldu fjölmiðla að sýna gott for- dæmi með málfari sínu og stuðla þannig stöðugt að vemdun íslenzkrar tungu. Hvar værum við íslendingar, 250 þúsund sálir, án tungu okkar, við sem stöðugt státum okkur af glæstri menningu og ekki sízt því að geta enn þann dag í dag lesið forn- sögumar.“ Flutningsmaður frumvarpsins, Júlíus Sólnes, var ekki á sama máli og sagði m.a.: „Ég er algjörlega sannfærður um það, að einmitt þessi textunarskylda gerir það að verkum að höfuðáherzla er lögð á að dreifa hér ódým, lélegu, amerísku sjón- varpsefni, því það er fyrst og fremst það efni, sem borgar sig að þýða. Hins vegar er okkur þar með algjörlega meinað að horfa á t.d. menningarefni. Með því að fá að taka á móti erlendum sjónvarpssending- um væri t.d. hægt að horfa hér á franskt sjónvarpsefni. Ég er ekki í nokkmm vafa um að þessi síbylja amerísks afþreyingar- efnis með íslenzkum texta er það sem er að eyðileggja íslenzka tungu . . .“ Áhrif alþjóðlegrar fjölmiðlunar Hér í Reykjavíkurbréfi hefur hvað eftir annað á undanförnum missemm verið fjall- að um þær hættur, sem fólgnar eru í stóraukinni, alþjóðlegri ijölmiðlun fyrir smáþjóð á borð við okkur íslendinga. Um leið og hin nýja fjarskiptatækni færir okk- ur nær umheiminum og á þannig þátt í því að ijúfa aldagamla einangmn eyþjóðar í Norðurhöfum kallar hún yfir okkur flóð- öldu erlendra menningaráhrifa. Að sumu lejdi er það af hinu góða en á annan veg stofnar það tungu okkar og menningu í voða. Sjónvarpið er margfalt áhrifameiri fjöl- miðill en hljóðvarp. Þegar hljóðvarp kom til sögunnar fyrr á öldinni vom færðar fram gegn því margar sömu röksemdir og nú em notaðar gegn sjónvarpi. Þegar við heymm þessar röksemdir um hljóðvarpið nú þykja okkur þær broslegar. Þær koma t.d. skýrt fram í nýrri kvikmynd Woody Allens, Radio Days. Það er hins vegar meiri áhætta en hægt er að taka að af- greiða röksemdir um áhrif sjónvarps með tilvísun til þessa. Fyrir skömmu var t.d. skýrt frá því, að hinn harði norðlenzki framþurður væri á undanhaldi, og reykvískan, ef svo má að orði komast, að ná yfirhöndinni í máli fólks. Þessi neikvæða þróun var að ein- hveiju leyti kennd fjölmiðlum. Hið sama hefur gerzt í suðurríkjum Bandaríkjanna. Suðurríkjamenn töluðu með sínu lagi. Sumum þótti það fallegasta enskan sem töluð væri vestan hafs. Nú eru þessi ein- kenni í máli suðurríkjamanna að hverfa og ástæðan er sögð sú, að sjónvarpið hafi þessi áhrif. Það er óneitanlega lærdómsríkt að fylgj- ast með því hversu vel Evrópuþjóðum á borð við Þjóðveija, Frakka og Itali gengur að halda þjóðlegum einkennum þrátt fyrir flóðöldu engilsaxneskra áhrifa. Ástæðan er m.a. sú, að þessar þjóðir hafa um lang- an aldur lagt áherzlu á að setja tal inn á allar kvikmyndir og mikið af sjónvarps- efni. Á Ítalíu t.d. heyrist aldrei enskt orð í sjónvarpi. Í þýzkumælandi löndum er Dallas sýnt með þýzku tali og það hefur skapast hálfgerð goðsögn um staðfestu Frakka í því að varðveita franska tungu. Þegar við Htum til eigin reynslu er full ástæða til að fara varlega. Fátt veldur fólki jafn miklum áhyggjum og erlend áhrif á tungu okkar. Höfundur þessa Reylqavíkurbréfs hefur hvað eftir annað séð fólk hér og þar rífa hár sitt, ef svo má að orði komast, í reiði yfir því, sem heyra má í hinum nýju útvarpsstöðvum og í sjónvarpsstöðvunum að nokkru leyti. Ekkert veldur stjómendum Morgunblaðs- ins jafn miklum áhyggjum og málfarið á blaðinu og er það þó svo, að nú er enginn blaðamaður ráðinn að blaðinu, sem ekki hefur staðizt þungt próf í íslenzku, jafnvel þótt umsækjendur hafi bæði stúdentspróf og háskólapróf. Hér að framan var vitnað til orða Danfríðar Skarphéðinsdóttur, þingmanns Kvennalistans, þar sem hún sagði, að kennarar yrðu varir við að ungt fólk not- aði erlend orð og hugtök í stórum stíl, án þess að vita, að þetta væri ekki íslenzka, Tunga okkar er á undanhaidi. Á því leikur enginn vafi. Það hefur að vísu gerzt áður og vörn var snúið í sókn. En það á alveg eftir að koma í ljós, hvort það tekst nú. I þessu samhengi á að ræða tillögu Júlíusar Sólness og Guðmundar Ágústssonar. Þeg- ar fjallað er um hana í þessu ljósi, fer ekki á milli mála, að hún fjallar um málefni, sem snertir líf og örlög þjóðarinnar í þessu landi. Hún ijallar aldeilis ekki um einfalt tæknimál. Þess vegna var það fagnaðar- efni, að þau Halldór Blöndal og Danfríður Skarphéðinsdóttir brugðust einmitt við til- lögunni á þann veg sem þau gerðu og vitnað var til hér að ofan. En hvað um tæknina? Þrátt fyrir þetta fer ekki hjá því að ræða verður um hina tæknilegu hlið máls- ins og íhuga, hvort við getum yfírleitt varizt byltingunni í fjarskiptatækni á REYKJAYÍKURBRÉF Laugardagur 14. nóvember Morvunblaðið/Ól. K. M. nokkurn hátt. í kjölfar nýju útvarpslag- anna setti Sverrir Hermannsson, þáverandi menntamálaráðherra, reglugerð, sem skyldar sjónvarpsstöðvar til þess að setja íslenzkan texta á erlent myndefni eða að íslenzkur þulur tali með t.d. erlendri frétta- mynd, sem send er hingað um gervihnött. Sjónvarpsstöðvamar tvær hafa uppfyllt þessi skilyrði reglugerðarinnar í meginat- riðum og að sumu leyti hafa þær gert betur. Þær hafa byijað á því að setja íslenzkt tal inn á bamaefni. Þetta framtak þeirra er til fyrirmyndar. Nú geta menn sagt sem svo, að tækni- framfarir geri þessar reglur úreltar. Nú geti einstaklingar keypt skerma, sem kosta frá nokkmm tugum þúsunda og upp í tölu- vert á annað hundrað þúsund krónur til þess að ná erlendum sjónvarpssendingum. Jafnframt gera nýju útvarpslögin ráð fyr- ir, að allt að 36 íbúðir í íjölbýlishúsi geti tekið sig saman um skermakaup. Engar kröfur em gerðar um íslenzkan texta á það myndaefni, sem einstaklingar geta þannig náð erlendis frá. Þess vegna em margir þeirrar skoðunar, að það sé tvískinnungur, ef nú eigi að banna mönn- um að setja upp kapalfyrirtæki, sem tekur við þessu efni með stómm skermi og send- ir viðstöðulaust í gegnum streng til áskrifenda. Júlíus Sólnes heldur þessari röksemd fram með nokkuð öðmm orðum. Hann spyr, hvort það eigi að vera forrétt- indi hinna efnameiri að ná erlendu sjón- varpi með þessum hætti. Það er óhjákvæmilegt að fjalla um þessi rök. Auðvitað er hægt að segja sem svo: Við getum bannað fólki að kaupa móttöku- skerma og setja á þök húsa sinna eða i garðinn heima hjá sér. Þetta er óraun- hæft. Það er einfaldlega ekki framkvæm- anlegt að banna einstaklingum að kaupa þessa skerma. Það má líka segja sem svo: Er ekki ástæða til að breyta útvarpslögun- um þannig, að ekki sé hægt að kaupa þessa skerma á fjölbýlishús með allt að 36 íbúðir. Það er heldur ekki hægt, með vísun til sömu raka og gagnvart einbýlis- húsum. Og þá spyija menn: Hvers vegna í ósköpunum á þá að koma í veg fyrir að tillaga Júlíusar Sólnes og Guðmundar Ágústssonar nái fram að ganga. Svarið er þetta: Verði frumvarp þeirra samþykkt á Alþingi, flæðir erlent gervihnattasjón- varp yfír landið í stórum stíl og við fáum engum vörnum við komið. Það er nauðsyn- leg vamaraðgerð að fella þetta frumvarp og koma í veg fyrir að meira ótextað er- lent sjónvarpsefni komist inn 1 landið en óhjákvæmilega gerist með kaupum ein- staklinga og samtaka þeirra á móttöku- skermum. Það má vel vera, að við stöndum einhvem tíma I framtíðinni ráðþrota frammi fyrir þessari holskeflu erlendra menningaráhrifa í gegnum alþjóðlega Qöl- miðlun, en meðan við höfum einhver tök á, eigum við að takmarka aðgang þeirra að landinu svo sem kostur er. Það getur vel verið að þjóðin taki enn eitt æðið og móttökuskermar þjóti upp á hveiju húsi og þá er að taka því. En á þessari stundu verðum við að grípa til allra þeirra varna, sem við höfum yfír að ráða og eitt þeirra er að fella frumvarp þingmanna Borgara- flokksins. önnur röksemd, sem hægt er að færa fram, er svo sú, að það sé eðlilegt að gefa íslenzku ^jónvarpsstöðvunum tveimur ráð- rúm til að festa sig í sessi og undirbúa samkeppni þeirra við erlent gervihnatta- sjónvarj). Að vísu er álitamál, hvort hægt er að tala um Stöð 2 sem íslenzkt sjón- varp nema að takmörkuðu leyti, en þó fer ekkert á milli mála, að þar á bæ ríkir metnaður til þess að gera betur og það fyrirtæki hafði t.d. frumkvæði um að setja íslenzkt tal inn á erlent barnaefni og ber að meta það að verðleikum. Staðan á Alþingi Það kemur ekki á óvart, að tillaga um að opna landið fyrir holskeflu erlendra menningaráhrifa kemur fram á Alþingi frá þingmönnum Borgaraflokksins. Sá flokkur var ekki sizt stofnaður af þeim hópum i Sjálfstæðisflokknum, sem hafa barizt fyrir því, að við íslendingar reyndum að græða sem mest á veru bandarísks vamarliðs hér. Metnaður þessara manna fyrir hönd þjóðarinnar er ekki mikill og vilji þeirra til að standa vörð um tungu okkar og menningu af reisn bersýnilega takmarkað- ur. Það kemur heldur ekki á óvart, að fyrsti andmælandi þeirra á Alþingi kemur úr röðum þingmanna Sjálfstæðisflokksins. Það er hin merka sögulega arfleifð þess flokks að hafa verið í foi-ystu fyrir þjóð- inni á siðustu stigum sjálfstæðisbaráttu hennar. Þess vegna olli það vonbrigðum, að annar þingmaður Sjálfstæðisflokksins, Guðmundur H. Garðarsson, tók undir sjón- armið þeirra Borgaraflokksmanna um að hleypa ætti þessu erlenda sjónvarpsefni viðstöðulaust inn í landið, þótt hann legði að vísu áherzlu á vemdun tungu og menn- ingar með öðrum hætti. Þjóðin mun vænta þess, að þingmenn Sjálfstæðisflokksins taki höndum saman við þingmenn i öðmm flokkum um að reisa varnarvirki gegn þeim erlendu menningar- áhrifum, sem nú sækja að okkur, i krafti nýrrar tækni. Fmmvarp þeirra Borgara- flokksmanna á að verða tilefni til þess að fram fari uppgjör á Alþingi íslendinga um það, hvemig við ætlum að haga þeirri erf- iðu baráttu, sem við eigum fyrir höndum í breyttum heimi, til þess að varðveita tungu okkar, þjóðemi og menningu. „Svarið erþetta: Verði frumvarp þeirra samþykkt á Alþingi, flæðir er- lent gervihnatta- sjónvarp yfir landið í stórum stil og við fáum engum vörn- um við komið. Það er nauðsynleg varnaraðgerð að fella þetta frumvarp og koma í veg fyrir að meira ótextað erlent sjónvarpsefni komist inn í landið en óhjákvæmilega gerist með kaupum einstaklinga og sam- taka þeirra á mót- tökuskermum. Það má vel vera, að við stöndum einhvern tima í framtíðinni ráðþrota frammi fyrirþessarihol- skeflu erlendra menningaráhrif a i gegnum alþjóðlega fjölmiðlun en meðan við höfum einhver tök á eigum við að takmarka aðgang þeirra að landinu svo sem kostur er.“
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.