Morgunblaðið - 23.12.1987, Qupperneq 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 23. DESEMBER 1987
Sr. Kjartan Jónsson skrifar frá Kenýa:
en að halda jólaprédikunina stand-
andi í dyrunum.
Jólaboðskapurinn var nýr á
þessum stað. Fólkið hafði bara
nýlega heyrt, að Guð hefði gerst
maður og að það hefðu verið dýra-
hirðar eins og það, sem fengu
fyrstir að heyra tíðindin.
Einhvem tíma fyrir löngu höfðu
spámenn þjóðflokksins spáð því,
að frelsari myndi koma, sem lækna
myndi alla sjúkdóma og gefa öllum
mönnum eilíft líf. Fréttir um, að
hann væri þegar fæddur og hefði
fæðst fyrir mörg hundruð ámm,
fékk marga til að sperra eyrun.
Gat það verið satt? Hvers vegna
hafði hann þá ekki komið fyrr til
þeirra? Þessi gamli boðskapur var
nýr fyrir flestum kirkjugesta.
Það var gott að tala til þessa
fólks. Það var opið og jákvætt og
hlustaði af mikilli athygli. Enginn
jólasveinn var til staðar til að stela
senunni! Skyndilega varð prestur-
inn fyrir árás skæðrar vespu, em
stakk hann í kinnina í miðri préd-
ikun! Eftir smáhlé hafði hann
jafnað sig og hélt áfram. — Þetta
var sannur gleðiboðskapur fyrir
mörgum, en ýmsir þurftu að hugsa
málið.
Á eftir guðsþjónustuna var jóla-
veisla, fyrsta sinnar tegundar í
hreppnum. Hún samanstóð af kjöti
og hrísgtjónum, mat sem flestir
gátu sjaldan eða aldrei veitt sér.
Gleðin var mikil.
*
Islenskjól
Það var orðið áliðið, þegar ég
hélt heim á leið. Gul síðdegissólin
skein á fallega nýviðgerða kofana
í grenndi við heimili okkar, em
voru málaðir í alls konar fallegum
litum. Á mörgum voru málaðar
myndir, sumar mjög fallegar.
Fólkið setur nýtt lag af leir í kof-
ana fyrir jólin í staðinn fyrir það,
sem rigningin þvoði af, því að þá
er regntíminn búinn og því von
til, að húsin haldist falleg að
minnsta kosti fram í mars eða
apríl.
Veislan í kirkjunni á kristni-
boðsstöðinni var búin og allir
famir heim. Kvöldið áður á að-
fangadagskvöld höfðu unglingam-
ir í kómum sýnt sinn hefðbundna
helgileik um fæðingu Jesú um
klukkustundar langan. Kvöldið
eftir sýndu þeir IV2 klukkutíma
langt leikrit um týnda soninn,
fært inn í nútímaaðstæður.
Heima biðu íslenskir gestir.
Hangikjöt frá íslandi var á borð-
um. Í stofunni var jólatré úti í
homi. Kerti og jólaskraut, sem
bömin höfðu búið til skreyttu hús-
ið. Kvöldið áður höfðum við tekið
upp jólagjafír frá íslandi. Þegar
líða tók á kvöldið hlustuðum við á
Fagnaðarboðskapur jólanna er víða nýr í Pókothéraði.
Þanmg byija flestir söfnuðir. Menn safnast saman undir
skuggsælu tré. Trjádrumbur og steinar þjóna hlutverki
kirkjubekkja. Um 2.500 miiljónir manna þekkja ekki gleði-
tíðindi jólanna. Tími kristniboðs er því langt frá þvi liðinn.
Ljósm./Kjartan Jónsson
Jól á afrískri grund
Regnið steyptist niður, og bíllinn dansaði á glerhálum
moldarveginum. Hvernig ætli þetta gangi? Skyldi bfllinn kom-
ast alla leið? Svona hugsanir fylltu huga minn á leiðinni til
einnar af útkirkjunum mínum á jóladag fyrir nokkrum árum
á meðan ég reyndi aUt, sem ég gat, tíl að halda bUnum á
veginum og sneiða hjá verstu drullupyttunum. Aftur í voru
nokkrir spariklæddir farþegar, sem höfðu fengið að sitja í,
svo og prédikarinn.
Enginn hafði átt von á rigningu
á þessum árstíma. Þetta ár var
ekkert öðruvísi en önnur, og nátt-
úran var komin í jólabúninginn
sinn, sviðin af steikjandi heitri
hitabeltissólinni. Sumir kúabænd-
ur voru í þann mund að flytja
kýmar upp í Ijöllin, þar sem enn
var grænt gras. Þetta kom því
flatt upp á alla. Frá því á að-
fangadagskvöld og langt fram á
jóladag rigndi eins og á stóra
regntímanum. Regn er blessun,
og hví átti það vel við, að það
skylöi rigna á sjálfum jólunum.
Bændumir vom án efa himinlif-
andi, en hún olli okkur ökumönn-
unum óneitanlega nokkrum
erfíðleikum!
Framundan var skæð brekka,
gömul vinkona frá fyrri regntím-
um. Skyldi mér takast að leika á
hana? Ég steig þéttingsfast á
bensínið og jók hraðann éins mik-
ið og ég þorði. í fyrstu gekk allt
vel, og bíllinn færðist lengra og
lengra upp í mót, en að lokum
seig hann út í ræsi við vegarbrún-
ina og sat þar fastur. Farþegamir
litu hver á annan. Þeir skildu,
hvað þetta þýddi og án þess að
segja orð, fóru þeir út að ýta. Um
síðir sigruðum við brekkuna og
gátum haldið ferðinni áfram, en
skór farþeganna voru ekki eins
fínir og áður!
Á leiðarenda komumst við.
Áfangastaðurinn var lítill, fátækur
söfnuður á þurri sléttu. Þar rignir
að jafnaði svo lítið, að uppskeran
bregst alltaf. Þeir heppnustu fá
bara að smakka örlítið á því, sem
þeir vonuðust til að yrði góð upp-
skera. Fójkið á margar kýr og
geitur. Geitumar em aðalgjald-
miðlillinn, seldar til að kaupa
maískom. Fólk er margt fomt í
hugsun. Kýmar em undirstaða
lífsins að mati karlmannanna og
sá eini auður, sem er einhvers
virði. Það má því sverfa illilega
að, svo að einhver þeirra verði
seld og andvirðisins notið. Húsa-
kosturinn er lélegur, fléttaðir
veggir og moldarþök, sem em
ekki þau ákjósanlegustu í rign-
ingu.
Sterkur söngur við taktfast
klapp barst á móti okkur, þegar
við stigum út úr bílnum. Björt
rödd forsöngvarans skar sig úr.
Sönggleðin var mikil, enda er
söngur í miklum hávegum hafður
á meðal Pókotmanna. Margir vom
mættir, svo að litla húsið var troð-
fuilt. Presturinn sá ekki annað ráð
„Erum við nokkuð búin
að týna jólunum? Heið-
ingjar I Japan halda
margir jól, vegna þess
að það er gaman að
gera sér dagamun á
miðjum vetri.
Sönn jólagleði er að
þekkja persónulega
þann, sem fæddist í
fjárhúsinu forðum og
lifa með honum dag
hvern. Fyrir þeim ein-
um hefur það einhverja
merkingu, að sveinninn
fæddist á meðal kinda
í Betlehem, þá, að Guð,
skapari heimsins,
íklæddist mannlegu
holdi til að tjá okkur
ást sína.“
t -

Ijósm./Kj artan Jónsson
Nútímakofi. Bárujám hefur komið í stað grassins. Búið er að setja mold í nokkra
veggi, þ.e. búið er að „steypa“. Síðan þarf að „grófpússa“, „ffnpússa“ og mála.
Ljóam./Kjartan Jónsson
Pókotmenn geta sungið endalaust. Hér syngur yngsta kynslóðin gleðisöng jólanna,
sem þeir hafa nýlega lært. Ávallt er klappað i takt við sönginn.