Morgunblaðið - 06.03.1988, Blaðsíða 35

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. MARZ 1988

Útgefandi
Framkvæmdastjóri
Ritstjórar
Aðstoðarritstjóri
Fulltrúar ritstjóra
Fréttastjórar
Auglýsingastjóri
Árvakur, Reykjavík
Haraldur Sveinsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
Björn Bjarnason.
Þorbjörn Guðmundsson,
Björn Jóhannsson,
Árni Jörgensen.
Freysteinn Jóhannsson,
Magnús Finnsson,
Sigtryggur Sigtryggsson,
Ágúst Ingi Jónsson.
Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aðalstræti 6, sími 691100. Auglýsingar:
Aðalstræti 6, sími 22480. Afgreiðsla: Kringlan 1, sími 83033.
Áskriftargjald 700 kr. á mánuði innanlands. í lausasölu 60 kr. eintakið.
Kæra félagsmála-
ráðherra
Svo sem kunnugt er, hefu'r Jó-
hanna Sigurðardóttir, félags-
málaráðherra, sent siðanefnd
Blaðamannafélags íslands bréf,
þar sem óskað er úrskurðar siða-
nefndar um frétt í Þjóðviljanum
hinn 25. febrúar sl. Fréttin er
byggð á „heimildum Þjóðviljans í
félagsmálaráðuneytinu". í bréfi
ráðherrans segir m.a.: „Óviðunandi
er gagnvart starfsfólki ráðuneytis-
ins, sem engan hlut á að máli, að
geta um heimildarmann innan
ráðuneytisins án þess að skýra
nánar frá því í fréttinni, hver hann
er. Hefur framsetning blaða-
mannsins á heimildarmanni í frétt-
inni vakið mikla reiði meðal starfs-
fólks. Á það ber að líta í þessu
sambandi, að á opinberum starfs-
mönnum hvílir rík trúnaðarskylda
og iiggur refsing við, sé hún brot-
in.“
Jóhanna Sigurðardóttir vísar
síðan til 3. greinar siðareglna
blaðamanna, þar sem segir:
„Blaðamaður vandar upplýsinga-
öflun sína svo sem kostur er og
sýnir fyllstu tillitssemi í vandasöm-
um málum. Hann forðast allt, sem
valdið getur saklausu fólki, eða
fólki, sem á um sárt að binda,
óþarfa sársauka eða vanvirðu."
Félagsmálaráðherra telur í bréfí
sínu, sem birt var í heild í Morgun-
blaðinu í gær, að blaðamaður Þjóð-
viljans hafi brotið gegn ákvæðum
3. greinar siðareglna með frétt
Þjóðviljans frá 25. febrúar sl.
Morgunblaðið fjallaði um vænt-
anlega kæru Jóhönnu Sigurðar-
dóttur í forystugrein hinn 1. marz
sl. Þá hafði ráðherrann upplýst í
samtali við Þjóðviljann, að slík
kæra yrði lögð fram, en hins vegar
var hún ekki komin fram og þar
með ekki heldur formlegur rök-
stuðningur ráðherrans. Sú gagn-
rýni, sem fram kom í þeirri forystu-
grein Morgunblaðsins á Jóhönnu
Sigurðardóttur, var byggð á því,
að ráðherrann mundi vísa til 2.
greinar siðareglna blaðamanna.
Nú er komið í ijós, að svo er ekki
og sú gagnrýni, sem þá var sett
fram á afstöðu ráðherrans á því
ekki við. Þessi misskilningur Morg-
unblaðsins á forsendum félags-
málaráðherra er hér með leiðrétt-
ur.
Hins vegar telur Morgunblaðið
að kæra ráðherrans með tilvísun
til 3. greinar siðareglna sé ekki
síður gagnrýnisverð, en ef kæran
hefði byggzt á 2. greininni. Að
mati Morgunblaðsins leggur ráð-
herrann of þröngan og raunar
rangan skilning í 3. grein siða-
reglna, þar sem blaðamönnum er
ætlað að „sýna fyllstu tillitssemi í
vandasömum málum. Hann forðast
allt, sem valdið getur saklausu
fólki, eða fólki, sem á um sárt að
binda, óþarfa sársauka eða van-
virðu."
Þessi grein siðareglna hlýtur að
eiga við um allt önnur tilvik en
þau, sem félagsmálaráðherra vísar
til. Fjölmiðlar standa stundum
frammi fyrir vandasömum ákvörð-
unum um birtingu á frétt eða
fréttamynd t.d., þegar um slys er
að ræða og aðstandendur eiga um
sárt að binda t.d. vegna dauða-
slyss. Á síðasta ári birti Morgun-
blaðið t.d. mynd af slysstað, þar
sem ungur maður beið bana.
Myndin var birt, ef það mætti
verða til þess að vara aðra við, en
það var ljóst, að birting myndar-
innar olli miklum sársauka hjá
aðstandendum. í þessu tilviki stóðu
forráðamenn Morgunblaðsins
frammi fyrir erfiðu vali og má út
af fyrir sig segja, að hvor niður-
staðan sem var, gæti verið hin
rétta. Það er Ijóst, að 3. grein siða-
reglna hlýtur að vera ætlað að
veita fjölmiðlum aðhald í erfiðum
ákvörðunum af þessu tagi.
Þótt stjórnmálaþras geti vissu-
lega valdið óþægindum og sárs-
auka eru þó allir væntanlega sam-
mála um, að þau óþægindi eða
sárindi, sem af slíku leiða, eru af
öðrum toga spunnin og léttvægari
en ástvinamissir t.d. Bæði stjórn-
málamenn og opinberir starfsmenn
mega búast við því, að starf þeirra
valdi því, að þeir geti orðið fyrir
óþægindum í fjölmiðlum. Þess
vegna mega þessir aðilar ekki
ganga of langt í því að reyna að
hefta starfsemi fjölmiðla.
Það er svo önnur hlið á þessu
máli, að meðferð Qölmiðla á ónafn-
greindum heimildarmönnum er
afar vandmeðfarin og býður raun-
ar upp á misnotkun. Það er ekki
hægt að segja, að fjölmiðlar á ís-
landi hafi allt á hreinu í þeim efn-
um. Það er líka mikill munur á því
að segja, að frétt sé byggð á örugg-
um heimildum eða segja, að hún
sé byggð á heimildum á ákveðnum
vinnustað. Slíkur fréttaflutningur
kallar umsvifalaust fram tor-
tryggni og rekistefnu á þeim sama
vinnustað. Það hefur vafalaust
gerzt í félagsmálaráðuneytinu og
út af fyrir sig er hægt að skiija,
að starfsmönnum þar þyki slík til-
vísun óþægileg, þótt hún geti ekki
að mati Morgunblaðsins verið
grundvöllur kæru til siðanefndar,
með tilvisun til greinar í reglum,
sem á við um alvarlegri málefni.
Það má líka segja, að það sé
skortur á tillitssemi fjölmiðils við
heimildarmann, sem ekki er nafn-
greindur að vísa til hans á þann
veg, að mjög hljóti að þrengja að
honum. Þótt Morgunblaðið geti
ekki fallizt á þær forsendur, sem
kæra félagsmálaráðherra byggir
á, er það út af fyrir sig af hinu
góða, að fjölmiðlar og starfsmenn
þeirra búa nú við vaxandi aðhald
frá umhverfí sínu. Ekki veitir afí
Undanfarna daga hafa
borizt fréttir um, að
hvert verkalýðsfélagið
á fætur öðru hafi fellt
kjarasamninga þá, sem
gerðir voru fyrir
skömmu milli Vinnu-
veitendasambandsins
og Verkamannasambandsins. Fyrstu
merki þess, að samningunum yrði ekki vel
tekið voru viðtökumar á Dagsbrúnarfund-
inum sl. mánudag, þegar samningamir
voru samþykktir með 23 atkvæða mun og
sú atkvæðagreiðsla síðan kærð til mið-
stjómar ASI. Það er óvenjulegt, svo að
ekki sé meira sagt, að forysta Dagsbrúnar
geri kjarasamning, sem fær slíkar viðtökur
í félaginu. Síðan hafa samningamir verið
felldir í nokkmm félögum og samþykktir
t.d. í Hlíf í Hafnarfirði með eins atkvæðis
mun, eftir að atkvæðagreiðsla hafði verið
endurtekin.
Hér er um víðtækari óánægju að ræða
en svo, að hægt sé að yppta öxlum og
láta sem ekkert hafí gerzt. Kjaramálin em
í uppnámi eftir þessa afgreiðslu í mörgum
félögum og ómögulegt að segja til um,
hvert framhaldið verður. Þau félög önnur,
sem vom að búa sig undir að gera svipaða
samninga og Verkamannasambandið,
halda að sér höndum og bíða átekta.
Morgunblaðið birti í gær, föstudag, við-
töl við verkafólk í Grindavík og í Garðinum
en á báðum þeim stöðum vom samningam-
ir felldir. Viðtöl þessi vom tekin til að
grafast fyrir um, hvers vegna samningarn-
ir væm felldir. Jón Hjálmarsson, formaður
Verkalýðs- og sjómannafélags Gerða-
hrepps, sagði í viðtali við blaðamann Morg-
unblaðsins, að „það færi fyrir bijóstið á
fólki hvemig starfsaldurshækkanirnar em
útfærðar, að það þurfi að hafa unnið hjá
sama vinnuveitanda í 12 ár til að fá þá
•hækkun. Fólk, sem hefur 12 ára starfsald-
ur og flyzt á milli, kannski þegar fyrir-
tæki em lögð niður eða sameinuð, fer nið-
ur í sjö ára taxtann. Það nær ekki nokk-
urri átt. Svo fer það fyrir bijóstið á mönn-
um, þótt enginn sé að fárast yfír laiinum
byggingaverkamanna, að 16-17 ára ungl-
ingar í byggingavinnu hafa hærri laun en
fólk eftir 7 ára starf í fískvinnu."
Benóný Benediktsson, formaður Verka-
lýðsfélags Grindavíkur, sagði m.a.: „En
það má segja, að ekki hafi verið óeðlilegt,
að þessi samningur hafí verið felldur, þeg-
ar búið er að taka það til baka með einu
pennastriki, sem um hafði samizt eftir
langa og stranga fundi. Gengið hefur ver-
ið fellt um 5%. (Hið rétta er 6% — innskot
Mbl.) Búvöraverð er að hækka. í dag emm
við að fá hingað mkkanir um 60% eða
jafnvel enn meiri hækkun bílatrygginga.
Við þessi skilyrði er ekki við ,því að búast,
að fagnaðarlæti bijótist út yfir þessum
samningi. Það var greinilegt á fundinum,
að þessi gengisfelling hleypti mjög illu
blóði í fólk, það má segja, að hún hafí
riðið baggamuninn. Ég held, að sú tíð sé
liðin, að fólk geri sér þetta að góðu.“
Anna Hulda Júlíusdóttir, Rut Eygló
Amardóttir og Sigríður Bachmann Andra-
dóttir vinna allar í frystihúsi í Garðinum.
Þær greiddu atkvæði gegn samningunum.
Þær sögðu í viðtali við blaðamann Morgun-
blaðsins: „Við emm allar með 172 krónur
á tímann í gmnnlaun, það er miðað við 3
ára starfsaldur. Nýi samningurinn hefði
gefíð 181 kr. á tímann í gmnnlaun. Það
er engin hækkun. Við emm búnar að vinna
hér í 5 ár og emm með lægra kaup en
16 ára strákar, sem em að byija í bygging-
arvinnu."
Hjördís Ólafsdóttir í Grindavík sagði:
„Að ætla sér að hækka launin um 5,1%
og fella svo gengið um 6% er fáránlegt.
Hver getur lifað af 32 þúsund krónum?
Bónusinn á ekki að telja með, það er auka-
vinna, sem við leggjum á okkur til að
geta lifað af laununum okkar. Og við vilj-
um fá sama skattafslátt og sjómennimir.
Við hefðum átt að vera búin að fá hann
fyrir áratugum síðan."
Eins og sjá má af þessum tilvitnunum
fínnst þessu starfsfólki í fískvinnslu kaup-
ið einfaldlega vera of lágt, ákvæði samn-
inganna um starfsaldur fara fyrir bijóstið
á því, samanburður við unga pilta í bygg-
ingarvinnu sömuleiðis og svo hafa það
augljóslega verið mistök hjá ríkisstjóminni
að koma með efnahagsaðgerðir beint ofan
í samningana, a.m.k. ef marka má við-
brögð þessa fólks.
Misrétti
Það er alltaf erfítt að komast til botns
í því, hvað ræður afstöðu fólks í launamál-
um. Það er auðvelt að sýna fram á það
með tölum, að það sé ekkert vit í því fyr-
ir verkafólkið, sem hefur fellt kjarasamn-
ingana, að leggja út í verkföll. En stundum
stjómast fólk af tilfinningum en ekki skyn-
semi eða tölulegum röksemdum og í sjálfu
sér engin ástæða til að áfellast fólk fyrir
það. Öllum, sem hafa með launamál að
gera, ber saman um að samanburður á
milli stétta og starfshópa ræður miklu um
afstöðu fólks til launamála. Þetta kemur
raunar skýrt fram í viðtölum Morgun-
blaðsins við verkafólkið, sem áður var vitn-
að til, þar sem samanburður við launakjör
16-17 ára pilta í byggingarvinnu vegur
greinilega þungt í hugum fiskvinnslufólks.
Með sama hætti má búast við, að saman-
burður almennt á lífskjömm í landinu hafi
áhrif á afstöðu launþega.
Svo vill til, að Sjálfstæðismenn á Suður-
landi héldu nýlega fund um launamisréttið
og var rækilega skýrt frá þeim fundi í
Morgunblaðinu fyrir skömmu. Það segir
auðvitað sína sögu, að Sjálfstæðismenn í
kjördæmi formanns Sjálfstæðisflokksins,
skuli yfírleitt telja ástæðu til að efna til
umræðna um launamisréttið. Slíkur fundur
væri ekki haldinn á vegum flokksins ef
forystumenn hans teldu að ekki væri til-
efni til þess.
Á þessum fundi sagði Stella Steinþórs-
dóttir, verkakona frá Neskaupstað m.a.:
„Launamunur í þessu landi er orðinn alltof
mikill, milli stétta, milli kynja og milli
landshluta. Mikilvægt er að rétta þetta af.
Það er erfitt að hafa það sífellt á tilfinning-
unni að vera annars eða þriðja flokks borg-
ari í landinu. Fáir útvaldir fá nú stærri
skerf af þjóðarkökunni en þeir eiga að
mínu mati. Það er brýn nauðsyn að rétta
hag gmnnatvinnuveganna og gera þeim
kleift að greiða mannsæmandi laun.
Verkafólk og landsmenn em orðnir lang-
þreyttir á yfírvinnuþrældómi og lágum
launum. Konur em orðnar langeygar eftir
jafnréttinu. Við væntum úrbóta."
Grétar Pétursson, verkamaður frá Þor-
lákshöfn, sagði, að „gildismat vinnu væri
einkennilegt hér á landi. Fiskveiðar og
vinnsla skapaði 80% af gjaldeyristekjunum
og þó væri fólk þar á lægstu töxtunum.
Sér fyndist að fólk, sem ynni í fiski, ætti
að hafa hæsta kaupið og aðrir hefðu kaup
í samræmi við það, sem eftir væri.“
Þorsteinn Pálsson, forsætisráðherra og
formaður Sjálfstæðisflokksins, var á þess-
um fundi. Ræða hans sýndi, að hann ger-
ir sér grein fyrir því, að launamisrétti er
til staðar. Hann sagði m.a.: „Lýðræðisþjóð-
félagið byggir þó ekki einungis á frelsi,
heldur einnig samkomulagi og sáttum og
það er ekki síður mikilvægt, að sú megin-
regla sé viðurkennd, þar sem óhóflegur
mismunur á kjömm er óásættanlegur og
grefur undan meginstoðum lýðræðisins.
Það er vandi og ábyrgð samningsaðila að
fínna þama hinn gullna meðalveg en
ávallt em uppi mismunandi skoðanir á
hvað teljist réttlátur launamunur."
Guðmundur J. Guðmundsson, formaður
Verkamannasambandsins og Dagsbrúnar,
var einnig á þessum fundi Sjálfstæðis-
manna á Suðurlandi. Hann sagði að „þjóð-
félagið hefði mikið breytzt á undanfömum
ámm úr lítið stéttskiptu þjóðfélagi, sem
bændur, sjómenn og verkamenn hefðu
sett meginsvipinn á, í það að vera þjóð-
félag sérfræðinganna og sérhæfðs fólks
af ýmsum toga. Eitt einkenni á þessum
hópum, en innan þeirra væm margir góð-
ir einstaklingar úr ýmsum flokkum, væri
kröfuharka án tillits til aðstöðu og kjara
annarra. Hann vildi kalla þessa hópa
kaupkröfuklúbba og hann óttaðist, að þeir
væm að ýmsu leyti orðnir sterkari aðili í
þjóðfélaginu en almennt verkafólk, sem
jafnframt því að beijast fyrir sínum kjör-
um, reynði að tryggja kjör gamals fólks
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. MARZ 1988
35
REYKJAVÍKURBRÉF
Laugardagur 5. mars
Hilmir SU rneð fullfermi af loðnu. Morgunblaðið/Snorri Snorrason.
og bamafólks til dæmis. Verkalýðshreyf-
ingin hefði á undanfömum ámm breytt
þessu þjóðfélagi mikið, þótt oft á tíðum
fyndist fólki það ganga hægt. Ef ræstinga-
kona hækkaði um 13% í launum skyldi
það ganga upp allan launastigann, hvort
sem launin væm 250 eða 500 þúsund."
Landsbyggðin
Inn í þá mynd, sem hér er verið að draga
upp, blandast landsbyggðin og byggða-
stefnan almennt. Á fundi Sjálfstæðis-
manna á Selfossi, kom hvað eftir annað
fram, að ræðumenn töldu, að launamunur
gæti farið nokkuð eftir byggðarlögum.
Áður hefur verið vitnað til orða Stellu
Steinþórsdóttur, sem taldi launamun m.a.
byggjast á því hvar fólk byggi á landinu.
Þórir Kjartansson, framkvæmdastjóri í Vík
í Mýrdal, sagði „að Suðurlandskjördæmi
væri sennilega mesta láglaunasvæði lands-
ins, jafnvel þótt Vestmannaeyjar væm
teknar með. Hann sagðist álíta mikið laun-
amisrétti á íslandi og það sem verra væri,
það færi vaxandi frekar en hitt. Aðalorsök-
in væri erfíð staða framleiðslugreinanna,
þar sem væm lægstu launin og minna
svigrúm en oft áður vegna hárra vaxta
og fastgengisstefnunnar." Sæmundur
Runólfsson í Vík í Mýrdal sagði einnig á
þessum fundi, að launamisrétti væri mikið
á milli landshluta.
Staða mála á landsbyggðinni í heild sinni
veldur áhyggjum. Sveitir, sem áður vom
blómlegar, em að fara í eyði. Þorpin, sem
byggðust upp á þjónustu við landbúnað-
inn, em ekki svipur hjá sjón. Þetta er stað-
reynd, sem ekki verður umflúin og kallar
á miklar þjóðlífsbreytingar á næstu ámm
og áratugum. Kaupfélögin, sem hafa í
áratugi verið burðarásinn í þjónustu við
landbúnaðinn, standa af þessum sökum
frammi fyrir stórfelldum vandamálum í
rekstri. Raunar er hægt að fullyrða, að
þeim hlýtur að fækka vemlega á næstu
ámm.
Nú bætist það við að telja verður að
gmndvallarvandi sé á ferðinni í frystihúsa-
rekstri landsmanna. Mörg sjávarplássin
byggjast upp í kringum útgerðina og
frystihúsin. Þær breytingar, sem orðið
hafa í útgerð og hafa leitt til aukins út-
flutnings á ferskum fiski og skilar útgerð-
armönnum og sjómönnum miklum tekjum,
þýða, að staða fiskvinnslunnar er veikari
en áður. Þessi veika staða kallar á samein-
ingu frystihúsa víða á landsbyggðinni. Slík
sameining leiðir aftur til byggðaröskunar,
sem getur orðið tilfínningalega erfíð fyrir
fólk.
Þessir erfiðleikar í atvinnulífinu á lands-
byggðinni til sjávar og sveita kalla á við-
brögð stjómvalda og stjómmálaflokka. Af
þeirra hálfu hefur farið lítið fyrir hug-
myndaríkum umræðum um vandamál
landsbyggðarinnar. En það er augljóst, að
samdráttur í atvinnulífí á landsbyggðinni
leiðir til þess, að tekjur fólks fara minnk-
andi á þessum stöðum og þá koma fram
raddir um launamisrétti eftir landshlutum,
eins og minnt var á á fundinum á Sel-
fossi. Þess vegna verður að líta svo á að
landsbyggðarpólitíkin sé hluti af þeim
vanda, sem við er að fást í launamálum
um þessar mundir.
Guðmundur J. Guðmundsson orðaði
þetta á þann veg á Selfossfundinum, að
„tvær þjóðir væm farnar að búa í landinu.
Víða út um land, til dæmis í Borgarnesi
og á Hellu, væri fólk ekki með nema um
500 þúsund krónur í árslaun. Hjón eða
sambýlisfólk ynnu bæði úti myrkranna á
milli og unglingar fæm út á vinnumarkað-
inn strax og þeir gætu.“
Lánskjaravísitalan
Lánskjaravísitalan kemur óhjákvæmi-
lega til sögunnar í umræðum um kjara-
mál. Á Selfossfundinum sagði Olafía
Margrét Guðmundsdóttir, ljósmóðir á Sel-
fossi, m.a., að hún hefði oft velt því fyrir
sér, hvað yrði um ágóðann af framleiðsl-
unni, hvort einhvers staðar væri stór
ófreskja, sem gleypti ómælt fjármagn.
Síðan sagði Ólafía: „Nýlega rann upp fyr-
ir mér ljós. Ófreskjan er rækilega merkt
lánskjaravísitala stómm stöfum." Hún
sagðist hafa „tekið lífeyrissjóðslán að upp-
hæð 87 þúsund krónur árið 1981 til þess
að eignast þak yfír höfuðið. í dag stæði
lánið í 488 þúsund krónum, þó hún borg-
aði á hveiju ári tugi þúsunda í afborgan-
ir. Hún teldi ekki eftir sér að borga það,
sem hún tæki að láni, en öðm máli gegndi
um að skuldimar hækkuðu alltaf hlutfalls-
lega meira en launin."
Lífeyrissjóður verzlunarmanna var
sennilega meðal fyrstu lífeyrissjóðanna,
sem buðu félagsmönnum sínum upp á
verðtryggð lán. Þegar þau vom kynnt fyr-
ir tæpum áratug, var lögð áherzla á, að
afborganir og vextir yrðu alltaf nánast
sama eða svipað hlutfall af launum lántak-
enda. Um þessar röksemdir má m.a. lesa
í Morgunblaðinu frá þeim tíma. Hér skal
ekkert fullyrt um það, hvernig þessi verð-
tryggðu lán koma út, þegar á heildina er
litið og yfír langt tímabil. Hitt fer ekki á
milli mála, að sú ákvörðun ríkisstjómar
Steingríms Hermannssonar sumarið 1983
að taka kaupgjaldsvísitöluna úr sambandi
en halda lánskjaravísitölunni varð mörgum
dýrkeypt næstu árin á eftir og er áreiðan-
lega höfuðástæðan fyrir því, að launþegum
fínnst lánskjaravísitalan vera ófreskja, eins
og hún var nefnd á Selfossfundinum. Þótt
grandvallarsjónarmiðið að baki henni sé
það að fólk eigi að borga til baka sömu
verðmæti og það tók að láni.
Hvað er til ráða?
Hér hefur verið leitazt við að fjalla um
þær ástæður, sem geta legið að baki því
að kjarasamningar hafa verið felldir í svo
mörgum félögum og kjaramálin em nú í
uppnámi og þar með staða atvinnulífsins
í landinu og raunar pólitíkin í heild sinni.
En hvað er til ráða? Það fer ekkert á milli
mála, að þjóðarbúskapurinn leyfír ekki
stórfelldar kauphækkanir nú.
Hér í Reykjavíkurbréfí var fyrir hálfum
mánuði fjallað um vanda frystihúsanna og
sett fram sú skoðun, að gengisbreyting
ein mundi ekki leysa vanda þeirra, heldur
yrði frystiiðnaðurinn að taka sjálfan sig
taki og vinna að endurskipulagningu, sem
mundi leiða til stóraukins hagræðis í
rekstri.
Núverandi ríkisstjórn hefur verið býsna
athafnasöm frá því að hún tók við völdum.
Hún hefur verið óhrædd við að leggja á
þjóðina margvíslega skatta til þess að ná
tökum á efnahagsmálum þjóðarinnar.
Staðreyndin er hins vegar sú, að yfirbygg-
ingin á þjóðfélagi okkar er orðin gífurlega
mikil. Eyðslan og sóun fjármuna í þessari
yfírbyggjngu er miklu meiri en fólk órar
fyrir. Að sumu leyti em ráðamenn þjóðar-
innar orðnir svo nátengdir þessu kerfi, að
þeir taka ekki eftir því. Aðrir gefast hrein-
lega upp við að framkvæma einhveija
hreingemingu, þegar þeir komast í valda-
stóla, þegar þeir finna vanþóknun kerfis-
ins. Það er ekki endalaust hægt að halda
þeim röksemdum að lægstlaunaða fólkinu,
að það geti ekki fengið meir vegna þess
að engu sé að skipta á sama tíma og þessi
sóun fer fram í opinbera kerfinu.
Hér skal fullyrt, að ef núverandi ríkis-
stjóm tekur sér fýrir hendur að skera á
þessa eyðslu og sóun mun hún fljótlega
verða þess vör, að hún nýtur öflugs stuðn-
ings þess fólks, sem nú er að fella kjara-
samninga í hveiju verkalýðsfélaginu á
fætur öðra. Það verða margir tilbúnir til
þess að taka á sig einhveijar byrðar og
fómir, ef þeir sannfærast um, að þeir, sem
ráða ferðinni, gera ekki síður kröfur til
sjálfra sín en annarra. Það, sem höfðin-
gjamir hafast að ....
„En það er aug-
ljóst, að samdrátt-
ur í atvinnulífi á
landsbyggðinni
leiðir til þess, að
tekjur fólks fara
minnkandi á þess-
um stöðum og þá
koma fram raddir
um launamisrétti
eftir landshlut-
um, eins og
minnzt var á á
fundinum á Sel-
fossi. Þess vegna
verður að líta svo
á, að landsbyggð-
arpólitíkin sé
hluti af þeim
vanda, sem við er
að fást í launa-
málum um þessar
mundir.“