Morgunblaðið - 24.07.1988, Síða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. JÚLÍ 1988
+
Elskuleg móðir okkar,
ELÍN HALLGRlMSDÓTTIR
frá GrfmsstöAum, Mýrasýslu,
Álfhólsvegi 12, Kópavogi,
semandaðistsunnudaginn 17. júlíverðurjarðsunginfrá Fossvogs-
kirkju mánudaginn 25. júlí kl. 13.30.
Áslaug Oddsdóttir, Sigríður Oddsdóttir.
t
Eiginkona mín og móðir,
HREFNA SIGURJÓNSDÓTTIR,
Barmahlfð 53,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 26. júlí kl. 15.00.
F.h. aðstandenda,
Gunnar Elfasson,
Auður Gunnarsdóttir.
+
Eiginkona mín, móöir, tengdamóðir og amma,
GUÐLAUG SIGURJÓNSDÓTTIR
hárgreiðslumeistari,
Skeiöarvogi 69,
verður jarðsungin í Fossvogskirkju miðvikudaginn 27. júlí kl. 13.30.
Ólafur Galti Kristjánsson,
Ágústa Jónsdottir, Guðmundur Reynisson,
Kristián Ólafsson, Björg Árnadóttir
Erla Olafsdóttir, Þorsteinn Danfelsson,
Ólafur Örn Ólafsson, Áslaug AlfreAsdóttir
og barnabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÚLÍUS GUÐJÓNSSON,
HólmgarAi 4,
Reykjavfk,
er andaðist í Borgarspítalanum 16. júlí, verður jarðsunginn frá
Bústaðakirkju mánudaginn 25. júlí kl. 13.30.
Ingibjörg Björnsdóttir,
Unnur Júlfusdóttir, Sigurður SigurAsson,
Guðbjörg R. Colton, Bruce Colton,
Gylfi M. Guömundsson, Kristfn Erla Þórólfsdóttir,
Guðrún Júlfusdóttir, Haraldur Karlsson,
Björn Júlfusson, Jóhanna M. AAalsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu við andlát og
jarðarför eiginmanns míns og föður okkar,
BJÖRNS BJÖRNSSONAR
fyrrverandi yfirfiskmatsmanns
frá Siglufirði.
Anna FriAleifsdóttir,
Alma Björnsdóttir,
Bragi Björnsson.
Tökum að okkur að rétta og 1 lagfæra legsteina í kirkjugörðum. 1
1 i SS.HELGASONHF 1 1STEINSMIÐJA 1 !■ SKEMMUVEGl 48 SlMI 76677 ■
■
Legsteinar Framleiðum allar stærðir og gerðir af legsteinum. Veitum fúslega upplysingar og ráðgjof um gerð og val legsteina. \
i BS.HELGASONHF ISTEINSMIÐJA ■ SKaWUÆGI 48 SiMI 76677
Elín Hallgríms-
dóttir — Minning
Elín Hallgrímsdóttir kvaddi
þennan heim sunnudaginn 17. júlí
eftir langt og fallegt líf.
Við krakkamir kölluðum hana
aldrei annað en Ellu frænku. Þegar
afi okkar og amma á íslandi dóu
fyllti hún það tómarúm sem við það
myndaðist og var okkur alla tíð
síðan sem amma.
Fyrir okkur sem litlum bömum
var það ævintýri að koma til henn-
ar í Kópavoginn og er hætt við að
það hafí farið ansi mikið fyrir okk-
ur. Við vomm fímm talsins og tók-
um heimilið oft hers höndum.
Tröppumar upp á loft urðu að
rennibraut, hatta og skó varð að
máta og rannsóknarferðir vom
famar í kjallarann.
Á jólum og páskum dvöldum við
of heilu dagana hjá Ellu frænku í
Kópavoginum og nutum gestrisni
hennar og dætranna. Var þá oft
glatt á hjalla — spilað á spil, sung-
ið við píanóið og falin fíngurbjörg.
Svo gátum við líka gleymt okkur
við að hlusta á hana og pabba rekja
ættir og riíja upp gamlar sögur,
en af því hafði gamla konan mikið
gaman og var ótrúlegt hvað hún
var fróð og minnisgóð.
Við krakkamir eigum Ellu
frænku mikið að þakka og mun hún
ávallt lifa í minningu okkar. Hún
brúaði fyrir okkur bil tveggja tíma,
hinnar rótgrónu sveitamenningar
sem hún ólst upp í og borgarlífsins
sem við hefðum ef til vill annars
aðeins þekkt.
Elsku Della og Áslaug, við vott-
um ykkur samúð okkar, megi guð
styrkja ykkur í söknuðinum.
Erlingj María,
Elín, Orn og Erla
Nú, þegar mín kæra frænka,
Elín Hallgrímsdóttir er látin á 96.
aldursári, streyma margar kærar
minningar fram. Hún var uppeldis-
systir móður minnar og ætíð henn-
ar kærasta vinkona. Foreldrar
hennar voru sæmdarhjónin Sigríður
Helgadóttir frá Vogi á Mýrum og
Hallgrímur Níelsson bóndi og
hreppstjóri á Grímsstöðum á Mýr-
um.
Hallgrímur var föðurbróðir móð-
ur minnar og er hún missti móður
sína 6 ára að aldri fór hún í fóstur
til Hallgríms og Sigríðar og undi
þar vel hag sínum á því myndar-
heimili. Yngstu dætumar á bænum,
þær Sigríður og Elín Hallgríms-
dætur, urðu henni sem kærustu
systur og héldu þær mikilli tryggð
hver við aðra alla tíð.
Margar ferðimar fómm við móð-
ir mín til Elínar og man ég þær
allt frá bemsku. Hún bjó með dætr-
um sínum þremur á Freyjugötu,
Bámgötu, Hrefnugötu og Háteigs-
vegi í Reykjavík og nú síðast á
Álfhólsvegi 12 í Kópavogi. Á öllum
stöðunum stóð hús hennar opið fyr-
ir mér og minni íjölskyldu. Á seinni
ámm gekk hún bömum mínum í
ömmu stað og var í miklu uppá-
haldi hjá þeim öllum.
Elín var sérstaklega glaðvær og
spaugsöm og einkar bamgóð. Gest-
risnin var slík, að ég man að ég
treysti mér ekki til að koma við hjá
Ellu frænku á leið úr Laugames-
skólanum, ef ég var ekki vel svang-
ur, því enginn slapp við að þiggja
vel útilátnar góðgerðir sem bar að
hennar rausnargarði. Systumar
þijár gerðu stundimar eftirminni-
Þorbjöm Sigurðsson,
Höfn - Kveðjuorð
Fæddur 7. febrúar 1918
Dáinn 16. apríl 1988
Sagan líður áfram í tímabilum.
Aldir renna. Lífskeið flestra manna
verður einnig í tímabilum, einkum
þeirra, er auðnast langt æviskeið.
Ég hygg að íslandssagan geymi
t.d. skeið, sem nefnt hefur verið
Viðreisn. Skeið samfelldrar stjómar
í höfuðdráttum í þijú kjörtímabil.
Því skeiði ætla ég ekki að lýsa hér,
sem tímabili í stjómmálum. En
margt er mér minnisstætt frá þeim
tíma, en þá kynntist ég mjög mörgu
fólki víðsvegar um Austurland. Á
mörgum áram á efri hluta ævi fym-
ist yfír fólk og atburði, misjafnlega
þó. Einn þeirra manna, sem ég
minnist furðuglöggt er Þorbjöm
Sigurðsson, flugafgreiðslumaður á
Höfn. Og stundum tekur fjarlægð
upp á því að skýra atburði eða fólk.
Á öndverðum síðasta vetri, sóttu
þau áhrif að mér, að ég varð að
ná sambandi við hann eða fólk hans.
Kom þá í ljós að dagar hans kynnu
að vera brátt á enda. Og andláts
var ekki langt að bíða.
Eitt af gildustu gildum á þroska-
braut lífsskeiðsins er að kynnast
góðu fólki. Fyrirbæri, sem verður
ljósara eftir því sem árin færast
yfír. Kynni mín af Þorbimi vora
að mestu á áranum, sem flugbraut-
in var suður í tanganum og því
ætíð farið yfir Homafjarðarfljót um
ósinn. Ákveðnin og skerpan er
minnisstæð og traustið, sem hann
vakti ótvírætt, þótt stundum kynni
yfírbragðið að virðast eilítið hijúft.
En mér er í huga stór fj'ölskylda
við minningar Þorbjöms.
Faðir hans, Sigurður Ólafsson,
kemur í hugann, þessi stóri maður
í stóra stólnum við símann og tal-
stöðina á Höfn í flugafgreiðslunni
í ekki stórri stofu. Síkátur, síhlæj-
andi, háum rómi og sópaði burt
öllum dranga er inn kynni að ber-
ast. Já, sonur hans var Þorbjöm.
Og Þorbjöm var kvæntur. Tengda-
foreldrar hans Vignir og Þórann
bjuggu öldrað í nágrenninu.
Á fyrstu áram viðreisnartíma-
bilsins kom ég oft til þeirra, gisti
eða neytti máltíðar. Hvemig á því
stóð í upphafí að leiðin lá oft til
þeirra man ég ekki. Hitt man ég
vel hve notalegt var að koma í eld-
húsið. „Hér andar guðs blær og hér
er ég svo fijáls!" I litla húsinu við
fábreytt skilyrði aldraðra íslenzkra
hjóna. Sjálfsbjörg í auðmýkt örygg-
is — „í trú sem hærra bendir."
Þórann var systir Skarphéðins á
Vagnsstöðum. Þetta er mér minnis-
stætt, því eitt sinn er ég var þar á
ferð, vora þau systkin að rifja upp
almennt týnda Grallarasöngva frá
þeirra bemskuskeiði og ég held að
upptökumaður frá útvarpinu hafí
verið þar að taka á stálþráð, til að
bjarga frá glötun. Margt er það í
koti karls, sem kóngs er ekki í ranni.
Frá þessu heimili var Ágústa
kona Þorbjöms. Ég kynntist heim-
ili þeirra Þorbjöms aldrei mikið, þó
nóg til þess að átta mig á hve vel
Þorbjöm var giftur.
Ég man eftir einni komu á heim-
ili þeirra, að mig minnir nokkra
síðar. Þá vora þau á nýjum stað í
rúmgóðri íbúð. Þau hjón man ég
allvel. Þorbjöm var stilltari en oft
er hann átti annríkt og „húsmóðir-
in“ geislaði af Ágústu. Þama var
hjónaband, sem vitnaði um sannleik
þess „að maðurinn er ei nema hálf-
ur, með öðram er hann meiri en
hann sjálfur!" Samhent hjón, og
stærri hlutur -konu innan húss, en
einingin fyllti íbúðina.
Smám saman hefur skýrst fyrir
mér, hve öll þessi stóra fjölskylda
er gæfa byggðarinnar. I fréttum
heyrist stundum um sjómennina
homfirzku, skipstjóra, leiðandi hetj-
ur — þar í hópi era synir Ágústu
og Þorbjöms. Hve mörg böm þeirra
hjóna vora, má ég varla með fara,
legar, því þær sóra sig í ættina
með gestrisnina og hið glaðværa
viðmót og oftast settist einhver
þeirra við píanóið og menn tóku
lagið.
Sérstaklega hlakkaði ég til jóla-
boðanna hjá Ellu frænku. Þar var
vel veitt, en sérstaklega vora hinir
ýmsu jólaleikir, sem ætíð var farið
í, eftirminnilegir.
Eitt sinn voram við Elín frænka
samferða ásamt fleira fólki upp að
Grímsstöðum. Meðan hitt fólkið var
að kljást við óþæga trússahesta
hleypti Elín sínum klár fram úr
hópnum og minn hestur elti. Ég var
aðeins 7 ára og dauðhræddur.
„Stoppaðu, Ella, ég er að detta af
baki,“ hrópaði ég. Þá leit hún um
öxl og söng þessar hendingar Ein-
ars Benediktssonar: „„Láttu hann
stökkva, svo draumar þíns hjarta
rætist“.“ Það var Ellu frænku líkt.
Hún átti þann eiginleika í ríkum
mæli, að láta gleðina ríkja, þá gleði
sem lætur drauma hjartans rætast.
Blessuð sé minning hennar.
Haraldur EUingsen
þó nefni ég 6 sonu. Missagnir era
mér leiðar, og ef yfírbragð mitt á
þessum minningarorðum kann að
fá í huga nákunnugra dálítð sveim-
andi svip, þá á hann þó að sýna
af algjörri hreinskilni hugrenningar
mínar við þær ljúfu sýnir er nú
horfa við.
Allar þessar minningar era ómet-
anlegur arður í lífí mínu. Þess vegna
fékk ég ekki frið við sjálfan mig,
ég þarf að segja samtíð frá þessu.
Fjölskyldan, þessi náttúralega
granneining mennskra samfélaga
er í hættu í gróðahyggju viðskipta-
æðisins. Vinjar era þó til og ég
held að það sé ekki skáldsýn sem
ég er að leitast við að lýsa með
þessum minningarorðum. Til þín
Ágústa, allra ykkar vösku sona og
afkomenda eiga þau að flyta
fölskvalausa samúðarkveðju. Bless-
uð sé minning Þorbjamar Sigurðs-
sonar.
Jónas Pétursson
Birting afmælis-
og minningargreina.
Morgunblaðið tekur af-
mælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík og á skrif-
stofu blaðsins i Hafnarstræti
85, Akureyri.