Morgunblaðið - 07.10.1988, Blaðsíða 31

31
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 1988
Minning:
*
Björg Arnadóttir
Fædd 3. apríl 1906
Dáin 29. september 1988
Enn er sumarið liðið. Það haust-
ar að: Svo er og um mannsævina.
Morgunn lífsins er sem vorbjartur
dagur. Það var á slíku vori sem
Björg Ámadóttir, Hijóti, Hjalta-
staðaþinghá, leit fyrst dagsins ljós.
Hún var ellefta og síðasta bam
foreldra sinna en lifði þau öll. En
lifði þau öll. Móðir hennar var
Guðný María Jóhannesdóttir fædd
á Bústöðum við Reykjavík, en ættuð
frá Reykjum í Lundarreykjadal.
Faðir hennar var Ámi ísaksson frá
Stóra-Steinsvaði í Hjaltastaðaþing-
há, en ættaður frá Stuðlum við
Reyðarfjörð. Þegar Björg var á
öðm ári fluttu foreldrar hennar
búferlum og settust að í Hólalands-
hjáleiga í Borgarfírði eystra. Hún
var vart komin af bamsaldri þegar
henni var komið fyrir til snúninga,
eins og þá var títt. Björg fermdist
á Bakkafirði í Borgarfirði eystra frá
Þorsteini M. Jónssyni skólastjóra.
Eftir það var hún ráðin til hjónanna
Halldórs Ásgrímssonar og Önnu
Guðnýjar og var þar fram að 18
ára aldri eða þar til hún fór til
Reykjavíkur. Björg var vel gefín
og Ijóðelsk mjög og orti en skólalær-
dómur lá ekki á lausu fyrir ungar
stúlkur sem áttu engan fjárhagsleg-
an bakhjarl. Eina leiðin til þess að
komast eitthvað áfram var að ráða
sig í vist og fór Björg til Kristrúnar
Eyjólfsdóttur, sem reyndist henni
mjög vel. Nokkm síðar komst hún
svo í nám við karlmannafatasaum,
sem þótti þá mjög góð iðngrein,
bæði fyrir útivinnandi og heima-
vinnandi konur. Björgu féll iðnin
mjög vel, því hún var lagin og ein-
staklega velvirk. Á meðan að hún
vann að þessu í Reykjavík kynntist
hún prófessor Guðmundi Finn-
bogasyni og hafði hún miklar mæt-
ur á honum. Sumar eitt réðst hún
kaupakona að Grafarholti í Mos-
fellssveit til Bjöms Bimis og konu
hans, Kristrúnar Eyjólfsdóttur. Hún
taldi að það hefði verið mikið gæfu-
spor og gott veganesti út í ltfið.
Þetta var mikið menningarheimili
og allt að 20 manns um heyannim-
ar. Þama ríkti glaðværð og vinnu-
gieði. í óþurrkum unnu stúlkumar
innanhúss. Björg var svo lánsöm
að komast í eldhúsið og var þar í
matargerð og bakstri en sú þekking
og reynsla nýttist henni alla tíð í
sínum búskap.
Þama kynntist hún ungum
manni er síðar varð lífsförunautur
hennar, Guðjóni Ólafssyni, fæddum
1. ágúst 1903, er lést 24. desember
1985. Guðjón var sonur Ólafs Þor-
leifssonar, sem fæddist 22. mars
1877 og lést 3. ágúst 1947, stein-
smiðs og síðar verkstjóra í pípu-
gerðinni í Reykjavík; og Hreið-
arsínu Hreiðarsdóttur, sem fæddist
23. október 1879 og lést 13. janúar
1973, frá Stóru-Hildisey f Austur-
Landeyjum. Bújarðir lágu ekki á
lausu þá og hvert reitingskot setið.
Loks fréttu Guðjón og Björg um
eina sem var föl austur í hreppum,
Stóra-Hof í Gnúpveijahreppi. Þau
voru ekki að velta vöngum eða
hugsa sig tvisvar um, heldur
tryggðu sér ábúð strax. Daginn
eftir, sem var 12. maí 1928, vom
þau gefin saman í hjónaband og
fluttu svo strax austur að Stóra-
Hofi án þess að hafa skoðað jörð
eða hús. Þar vom fyrir gömul hjón
ættuð af Eyrarbakka, Vilborg og
Sigfús, sem þau áttu eftir að deila
með baðstofukytranni, sem var að-
eins 2 stafgólf og harla fomfáleg,
gólfið fúið af raka og slitið af fótum
kynslóðanna, svo neglt hafði verið
yfir með óhefluðu spýtnabraki.
Löng göng vora frá hlóðaeldhúsi í
frambæ og til baðstofu. Á vetram
lagði hélu í súðina yfir rúmunum
svo breiða varð hlífðardúk til vam-
fénu en hann fór á vetrarvertíðir.
Eitt vorið kom hann með hvíta
emileraða kolavél, reyndar varð nú
að brenna mó eða því sem til féll
hveiju sinni. Mikil var gleðin í litla
bænum er fyrsti eldurinn var tendr-
aður fyrir framan baðstofudymar
og ylinn lagði um vistarverana. Nú
gat Björg fyrst að ráði notið matar-
gerðarhæfíleika sinna og kökumar
hennar Bjargar vora sko mjög góð-
ar og brögðuðust betur en allar
aðrar sambærilegar kökur, segir
forsetinn okkar, Vigdís Finnboga-
dóttir. Ég geri ráð fyrir að ekki
hafi verið margar eldavélar í ná-
grenninu því konur fiá nærliggjandi
bæjum komu og skoðuðu og dásöm-
uðu eldavélina og fengu svo að
koma með köku í ofninn.
Árið 1938 dvaldi ég sumarlangt
á heimili þeirra hjóna á Stóra-Hofi.
Ég var borgarbam og aðeins ungl-
ingur, mér fannst heimili þeirra
vera eins og besti skóli. Þar var
vinnuhagræðing ofarlega á lista
eins og þetta orðatiltæki sem þau
notuðu mikið bendir til: „Það sem
gert er í fyrra verkinu kemur fram
í því seinna." Vinnutími var hófleg-
ur og matur góður. Það'sem mest
er þó um vert er að vinátta okkar
hefiir haldist óslitið öll þessi ár.
Á tíu fyrstu búskaparárunum
tókst þeim að vinna sig upp í með-
albú hvað skepnur og afurðir snerti.
Það höfðu heldur ekki verið notaðir
neinir silkihanskar. Björg hafði
staðið í öllum útiverkum, hún mok-
aði moldinni upp úr hlöðugrannin-
um, hlóð gijót og torf í veggina,
girti og gróðursetti. Á bæjarhlaðinu
var fagur tijágarður. Þar hafa
nærfæmar hendur hlúð að ungum
sprotum. Þau höfðu sett markið
hátt og séð mikinn árangur af
lífsstarfi sínu. Þau höfðu eignast
jörðina Stóra-Hof, sem var vel hýst,
vel setin og jörð með góðu búi. 50
ára starf var að baki. Farin að
heilsu dvaldi Björg oft á spítölum.
Síðustu æviárin bjuggu þau hjónin
að Seljalandi 7 í landi Bústaða.
Þeim fannst báðum vera friður og
helgi yfir þessari byggð þar sem
móðir Bjargar hafði í æsku átt sínar
bemskustundir. Björg hefur verið
sjúklingur í mörg ár og oft á
spítölum. Síðustu 2 árin hefur hún
verið á sjúkradeild á Selfossi en þar
áður eitt samfellt ár á Landakoti.
Böm þeirra hjóna era: Sigurbjörg
Ólöf, fædd 28. maí 1930, húsmóð-
ir; Hreiðar Ólafur, fæddur 8. maí
1933, húsasmiður, Guðmar, fæddur
6. júní 1937, bóndi Stóra-Hofi; Ámi
Bjöm, fæddur 6. apríl 1939, hús-
gagnasmiður; Sólrún, fædd 5. mars
1945, skrifstofumaður og fóstur-
bam: Hreiðar Berg, fæddur 31.
október 1946, bifreiðastjóri. Bama-
bömin eru 17 og bamabamabömin
9. Blessuð sé minning hennar.
Bömum hennar og flölskyldum
þeirra vottum við hjónin innilega
samúð.
Hulda Pétursdóttir
ar.
Bústofn ungu hjónanna var held-
ur smár til að bytja með. En þau
skorti ekki viljaþrek eða áræði og
lögðu hart að sér. Hún sinnti bú-
Minning:
Magnús Hallsson
Fæddur 22. nóvember 1907
Dáinn 24. september 1988
Þann 24. september lést á Borg-
arspítalanum góðvinur okkar og
fyrram vinnufélagi, Magnús Halls-
son.
Magnús fæddist að Gríshóli í
Helgafellssveit 22. nóvember
1907. Hann flutti til Reykjavíkur
árið 1946 og átti þar heima alla
tíð síðan. Hann vann alla algenga
vinnu, mest þó í byggingarvinnu.
Maggi var mikill sveitamaður í sér
enda oft kallaður sveitarhöfðingi í
kunningjahópi. Hann var sam-
viskusamur og traustur maður og
allstaðar vel liðinn. Það er margs
að minnast á 30-40 ára samfylgd
og samstarfí. Það var oft glatt á
hjalla. í fjölda ára bauð hann til
veislu á afmælisdegi sínum heima
hjá sér og var þá sungið og stund-
um dansað, enda var Maggi mikill
dansmaður. Hann hafði átt við
vanheilsu að stríða síðustu árin og
þá sérstaklega í sumar og var ljóst
að hveiju dró.
Við minnumst Magnúsar með
virðingu og þökkum honum sam-
fylgdina og langa vináttu.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi.
PaUi, Rúna, Ingi, Sigga,
Palli og Maja.
r
Obeint gengur þú sjálfur
fyrir rafmagni!
Láttu rafmagnsreikninginn hafa forgang!
RAFMAGNSVEITA
REYKJAVÍKUR
SUÐURLANDáBRAUT 34 SÍMI 68 62 22
Finndu þrjú heimilistæki sem eru ekki rafknúin!
HtogmMiiMfr
Áskriftarsiminn er83033