Morgunblaðið - 09.10.1988, Side 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. OKTÓBER 1988
„Ég verð örugglega
engin skrifstofublók“
Það er misjafht hvernig við eyðum frítíma okkar. Einn viðmælandi okkar hér í dag er Fiskur og er
að kafna í áhugamálum. En eins og hann bendir á: Er ekki betra að hafa mörg jám í eldinum? En það
er óalgengt að áhugamál og ævistarf fari saman. Eða er þetta tvennt kannski ekkert tengt. Sumir eiska
starfið sitt. Aðrir eru ekkert að setja út á eitt eða neitt. Þeir eru bara í vinnunni.
son er 18 ára piltur búsettur í
Reykjavík. Páll stundar nám við
Menntaskólann við Hamrahlíð.
ifc-Hann er yngstur sjö systkina og
býr hjá foreldrum sínum í Vestur-
bænum. Ég byijaði á því að spyrja
Pál að því hvernig það hafi verið
að vera yngstur í svo stórri fjöl-
skyldu.
Já, þetta var nú óttaleg hrúga,
segir Páll og hlær, en núna eru
allir fluttir að heiman nema ég og
þetta er ósköp rólegt. Ég hangi
þama ennþá. Ég man þegar við
vorum sjö systkinin, þá voru keypt-
ir níu lítrar af mjólk á dag. Það
^f^ioru tveir ísskápar og aldrei of lítið
að borða. Enda er hún ansi mikil
um sig fjölskyldan mín. Pappi og
nokkur systkini mín í góðum hold-
um en ég passa ekkert inní þetta.
Ég er grindhoraður. Það er ekki
hægt að segja annað en að það
hafi róast á heimilinu.
Þetta er mjög söngelsk §öl-
skylda, faðir þinn, Hjálmtýr, og
Diddú systir þín eru bæði þekkt
af söng sínum. Ert þú söngmað-
ur?
Ja, það má segja að ég hafi ver-
ið ansi heppinn. Pabbi var náttúr-
lega alltaf að fræða okkur um söng-
list. Það voru alltaf plötur á
grammafóninum og þegar ég kom
í heiminn þá var hver íjölskyldu-
meðlimur með sér tónlistarsmekk.
Allt frá rokki og róli og niðrí arg-
asta pönk. Ég hef fengið mjög fjöl-
breytilega tónlistarblöndu. En ég
veit ekki hvort ég legg sönginn
fyrir mig. Ég er núna í kómum í
skólanum og það er ágætt til síns
brúks en ég veit ekki hvort ég læri
söng sérstaklega eins og Diddú
systir er að gera núna. í hreinskilni
sagt þá veit ég ekki hvort ég upp-
fylli þær kröfur sem gerðar eru í
söngnámi. Það er mjög skemmtilegt
að vera í kómum uppi í skóla.
Sumarið fór alveg í kórstarfíð. Við
fómm til Ungveijalands á kórmót,
þar sem hittust kórar hvaðanæva
úr Evrópu. Þama var verið að vega
og meta hveijir skara framúr í
söngnum.
Voru þetta allt skólakórar?
Nei, einmitt ekki. Við vöktum
sérstaka athygli fyrir hvað við vor-
um ung. Við vomm með ferskt pró-
grainm. Góð íslensk þjóðlög og það
má segja að lögin sem við sungum
hafí verið ferskari en gengur og
gerist. Við fómm út í byijun júlí
og mótið stóð í tvær vikur. Þetta
var 45 manna hópur. Ég byijaði
eiginlega óvart i þessum kór. Ég
hafði ekkert sungið síðan ég var
krakki. Þá söng ég mikið en þegar
ég fór í mútur var ég vinsamlega
beðinn að halda kjafti. næstu árin.
Það var til að röddin mikla sem
átti að koma myndi ekki skemm- *
ast. Og ég bara gerði það og horfði
á myndbandið mitt. Síðan þegar ég
rak upp mín fyrstu vein í kórpmfu
í skólanum var ég strax tekinn inn.
Það var dálítið fyndið að það héldu
allir að ég yrði tenór eins og pabbi
en svo var ég látinn syngja bassa.
Þetta kom nú mér einna mest á
óvart.
Segðu mér eitthvað frá
bernsku þinni Páll?
Já. Mín bemskubrek vom ekki
þannig að ég væri að bijóta rúður
eins og sumir. Ég hef alltaf átt
heima í Vesturbænum og þekki
ekki annað. Ég hef alltaf verið
ósköp rólegur. Sat mikið heima og
dundaði mér við eitthvað. Ég las
mikið og spáði í ævintýri alls kon-
ar. Tók þá fyrir einhveijar söguhetj-
PÁLL HJÁLMTÝSSON
ur og teiknaði þær upp. Ég var
óttalegur grallari. Það er kannski
galli en ég er alltaf með mörg járn
í eldinum. Það komu alltaf áhuga-
mál úr öllum áttum. Það er kannski
ekki galli að hafa of mikið að gera.
Ég veit ekki. Ég las einhvem
tímann að af því að ég er Fiskur
þá sanka ég að mér alls kyns áhuga-
málum og veit svo ekkert hvað ég
á að gera við þetta allt saman. En
ég var voða mikið í söngnum. Byij-
aði sjö ára gamall í kór í Vesturbæj-
arskólanum hjá Ragnhildi Gísla-
dóttur og söng þar einsöng. Síðan
fór ég að syngja með Gylfa Ægis-
syni en hann var einmitt mikið í
ævintýrasögum. Það fór alveg sam-
an við mitt aðaláhugamál, þ.e. æv-
intýrin. Gylfí breytti ævintýrunum
í söngleiki og gaf út margar plötur
í þessum dúr. 1983 fékk ég svo
aðalhlutverkið í leikritinu Gúmmí
Tarzan sem sýnt var hjá Leikfélagi
Kópavogs. Ég var einmitt að hætta
í bamaskóla á þessum ámm og var
að byija í gaggó. Þetta hefur verið
ansi stór biti að kyngja fyrir 13 ára
peyja. En þessi sýning heppnaðist
mjög vel og ég er einna stoltastur
af þessari sýpingu af öllu því sem
ég hef gert. í framhaldi af sýning-
unni var svo gefín út plata með
lögunum úr sýningunni. Síðan í
Hagaskóla hélt maður áfram í leik-
listinni og kenndi okkur Sigríður
Eyþórsdóttir.
Alltaf nóg að gera?
Já, blessaður vertu, alitaf nóg
að gera. Ég teikna ferlega mikið
líka. Það em myndir niðri í geymslu
eftir mig alveg frá því að ég var
tveggja ára. En ég hef alltaf haft
gaman af því að troða upp. En síðan
kom mitt aðaláhugamál sem ég
dýrka ofar öllu en það em kvik-
myndir. Ég fékk kvikmyndavél þeg-
ar ég var tólf ára og ég gerði ekk-
ert annað en að leigja mér kvik-
myndaspólur og rúlla þeim í gegn.
Rakti þær svo upp og spáði mikið
í hvernig þær vom klipptar og unn-
ar. Ég man ég pældi voða mikið í
þessu. En ég hélt áfram á þessari
ævintýralínu. Bara í öðmvísi formi.
Núna vom þetta orðin fullorðins-
ævintýri. Ég er mikill aðdáandi
hryllingsmynda. Einn af fáum held
UMSJON STEINUNN ÁSMUNDSDÓTTIR OG ARI GÍSLI BRAGASON
»1
Það þýddi lítið að vera
sannleikselskandi Is-
lendingurá sauð-
skinnsskóm ogmeð
harðfískinn
íannarri á
þess um slóðum.
ASTA
EINISDÓTTIR
T
U
ímabært er
orðið að fá persónu af Suðumesj-
um til að hefja upp raust sína hér
á opnunni. Úr Njarðvíkunum kem-
ur til að mynda margt ágætisfólk,
þar á meðal hún Asta Einisdóttir
sem fæddist á því herrans ári 1965
suður með sjó. Að vísu fínnst Ásta
ekki harla oft í Njarðvík lengur,
því hún gerðist innflytjandi í
Reykjavík fyrir réttum átta áram
og bendir allt til þess að þar verði
hún áfram. Ásta er heilmikil val-
kyija, hress og kát og ófeimin við
að láta það flakka sem fyrst kem-
ur í hugánn. Eftir dálítið stíma-
brak, hlátursrokur og kaffi uppá-
hellingu gat ég loks neglt hana
niður í þægilegan stól og byijað
viðtalið.
Hvað kom til að þú fluttir til
Reyjavíkur?
Þegar kom að því að fara í 9.
bekk ákvað ég að færa mig um
set og flytja inn til Reykjavíkur.
Ég tók bekkinn í Álftamýrarskóla
og bjó þann tíma í Breiðholtinu,
flutti svo í Eskihlíðina og byijaði
nám í Menntaskólanum við
Hamrahlíð.
Er eitthvað minnisstæðara
umfram annað frá mennta-
skólaárunum?
ÁSTA EINISDÓTTIR
Sjálfur skólatíminn var nú eins
og hjá flestum öðmm, það skiptist
á skin og skúrir í þeim efnum.
Eg gerði hins vegar ýmislegt
skemmtilegt í sumarfríunum
mínum. Eftir fyrsta veturinn lagði
ég til að mynda leið mína til smá-
eyjunnar Bjöm í norðurhluta Nor-
egs. Bróðir minn býr þar og ég
gerðist nokkurskonar au-pair hjá
honum um sumarið.
Ég hafði mikla löngun til að
skipta um umhverfi, var full ævin-
týraþrár og fannst alveg tilvalið
að Iíta á staðinn. Þama er mikið
fámenni og kjörinn vettvangur til
að uppg;ötva ýmislegt nýtt um
sjálfan sig í ró og næði.
Fyrst þegar ég kom til eyjunnar
og gekk inn aðalgötuna, sem er
raunar eina gata þama, fóm allir
eyjaskeggjar út í glugga að kíkja
á nýja andlitið, koma mín var aug-
ljóslega stórviðburður. Eftir tvær
vikur var ég farin að gera slíkt
hið sama, sem sýnir hvað maður
getur nú orðið langt leiddur!
Ég fann alveg nýja hlið á sjálfri
mér þegar ég uppgötvaði að ég
kunni engan veginn við mig þama,
þó svo að ég væri innan um ágætt
fólk og byggi hjá bróður mínum
og mágkonu. Tilbreytingarleysið
var alveg að gera út af við mig,
það var bókstaflega ekkert hægt
að gera nema að stika þessa einu
götu fram og til baka með bama-
vagninn. Ég hélst við með herkjum
í þijá mánuði og það varð gífurleg
gleði þegar ég komst aftur til
byggða!
Ég veit sem sagt núna að ég
myndi aldrei flytja til einhvers
smáþorps úti á landi, ég veslast
bara upp ef ég fæ ekki að vera
innan um ys og þys borgarinnar.
Eftir þetta merkilega sumar lauk
ég svo öðm árinu mínu í MH,
vann svo á Kleppsspítala sumarið
á eftir og að enduðu þriðja árinu
ákvað ég að taka mér frí í eitt ár.
Það var nú mest vegna þess að
mig langaði til að vinna meira á
Kleppi.
Viltif útskýra það aðeins nán-
ar?
Mér finnst ofboðslega gaman
að vinna með fólki, hvort sem það
er smáfólk eða fullorðið. Ég starf-
aði á skóladagheimili fyrir böm
starfsmanna Ríkisspítalanna í einn
vetur og get held ég sagt með
sanni, að störf mín á bamaheimil-
inu og Kleppsspítala séu þau við-
fangsefni sem ég hef fengð lang-
mest út úr hvað þroska og skilning
varðar. Það má segja að þau séu
afskaplega gefandi, þó ekki í þeim
skilningi að maður þéni neitt til-
takanlega á að vinna þau ...
Hefurðu hugsað þér að læra
eitthvað þessu tengt?
Já, ég er að fínna mér léið til
að nálgast þessi störf sem ég hef
svo mikinn áhuga á og era tengd
fólki. Ég velti heilmikið fyrir mér
að læra hjúkmn, fara í fóstranám
eða eitthvað slíkt, en sálfræðin
vann og nú læri ég hana í Há-
skóla íslands.
Ég veit ekki nákvæmlega hvað
ég ætla að gera við sálfræðina,
hvort ég kæri mig um að verða
félagsráðgjafí, sálfræðingur eða
hvort ég myndi vilja kenna þessi
fög. Það er reyndar ekki svo fjarri
lagi því að þar gæti ég einnig
verið innan um margt fólk. Fyrir
mér er sálfræðin nálgun við mín
áhugamál.
Hefiir ævintýraþráin gripið
þig eitthvað nýlega?
Ég er nú hrædd um það. Hún
varð þess valdandi að um áramót-
in ’87/’88 fór ég vestur til Banda-
ríkjanna. Raunar má segja að hluti
ástæðunnar hafí einnig verið sá,
að ég ætlaði mér að slíta ástarsam-
bandi sem ég var í, hélt að mér
dygði að fara úr landi og byija
nýtt líf, ætlaði mér að gera þama
ósýnileg kaflaskipti í tilveruna.
Hugmyndin var mjög góð að því
leyti til, að ég sagði engum hversu
lengi ég ætlaði mér að vera, vissi
það ekki sjálf og ákvað að láta