Morgunblaðið - 23.10.1988, Side 24

24
MORGUNBLABIÐ, SUNNUDAGUR 23. OKTÓBER 1988
E g var ung og köld og
ævintýraþráin sterk
Þegar við erum sestar
lítur Inga út um
gluggann og segir: „Hér
úti á Austurvelli var
skautasvell á vetuma.
Þá var girðing umhverfis völlinn og
umsjónarmaður við hliðið sem
hleypti krökkunum út og inn. Við
krakkamir fómm ýmist á skauta á
Tjömina eða Austurvöll."
Inga fæddist uppi á lofti á Klapp-
arstíg 5 í Reykjavík 1. ágúst árið
1925. Þetta var bakhús á lóð Timb-
urverslunarinnar Völundar, en þar
starfaði faðir hennar, Guðjón Guð-
jónsson trésmiður.
„Nú er búið að rífa öll þessi hús
og mér leið illa þegar ég sá það,“
segir hún.
Lékum okkur í
Öskjuhlídinni
„Við bjuggum ekki lengi þama
og fluttum á Bergþómgötuna. Þar
vomm við þangað til við fluttum í
nýtt hús sem pabbi byggði við Eiríks-
götuna. Ég man eiginlega ekkert
eftir mér fyrr en um það leyti. Þá
var ég átta eða níu ára gömul.
Eiríksgatan var langt út úr bæn-
um í þá daga. Nokkur hús vora
komin á Barónsstíg og miðhúsið við
Eiríksgötuna auk Fæðingarheimilis-
ins.“
— Var skemmtilegt að vera bam
í Reykjavík á þessum áram?
og ég held að þá hafi verið gott
fyrir böm að alast upp í Reykjavík.
Lítið var um hættur og við fengum
að fara hvert sem við vildum. Þá
vora fáir bílar á götunum og fólk
fór mest fótgangándi eða á hjóli ef
það þurfti að fara eitthvað. Stundum
tók maður strætisvagn þegar maður
þurfti að fara eitthvað lengra.
Við krakkamir lékum okkur mikið
uppi í Öskjuhlíð. Þá voru þar ennþá
jámbrautarvagnamir sem fluttu
gijót sem notað var til uppfyllingar
í höfnina. Okkur fannst þó nokkuð
ferðalag að fara upp í Öskjuhlíð, en
þar gátum við tínt ber á haustin og
rennt okkur á skíðum á vetuma."
Inga gekk í Austurbæjarskólann
og líkaði vel þar. Þegar hún lítur til
baka finnst henni þetta hafa verið
góður skóli og fullkominn að mörgu
leyti. í skólanum var sundlaug sem
notuð var við sundkennslu, sérstakir
matreiðslutímar, handavinnutímar
og teiknitímar og aðstaða öll mjög
góð.
Tók við heimilinu
Inga talar hlýlega um æsku sína
og minnist meðal annars á sumar-
dvölina hjá ömmu sinni, Ingibjörgu
Sigurðardóttur í Svæði í Svarfaðard-
al. Þar fannst henni gaman að vera
og eins á Skáldalæk hjá frændfólki
hennar.
En skugga bar á líf fjölskyldunnar
þegar Inga var á þrettánda ári. Þá
lést móðir hennar, Guðlaug Brynj-
ólfsdóttir, frá sex bömum. Inga tók
fljótlega við heimilinu og hugsaði
um það fyrir föður sinn og fimm
systkini.
Hún er hugsi þegar ég spyr hvort
þetta hafi ekki verið erfitt fyrir hana.
„Ég held að þetta hafi verið svo-
lítið erfitt," svarar hún með hægð.
Síðan bætir hún við: „Núna mundi
ég ekki fara fram á það við svo
unga stúlku að taka við stóra heimili.
En þetta blessaðist allt saman og
eftir því sem ég best man þótti mér
. bara gaman að stússa við heimilið.
Þegar við systkinin ræðum um þessi
ár núna erum við ánægð með hvað
við voram öll dugleg og hvað okkur
tókst að koma okkur áfram. Heimil-
ið tvístraðist ekki, við héldum hópinn
og hjálpuðumst að.“
Spjallað við Ingu Patton
*
„Eg man fyrst efltir mér á Borginni
þegar ég var lítil stúlka og kom á
jólaball hjá Trésmíðafélagi
Reykjavíkur,“ segir Inga þegar við
hittumst á Hótel Borg er hún var
stödd hér á landi fyrir skömmu. Til-
gangur fundarins var að spjalla um
bernsku hennar og unglingsár í
Reykjavík og fullorðinsárin í Banda-
ríkjunum. Ingibjörg Kristjana Guð
jónsdóttir Patton, eins og hún heitir
fullu nafni, er ein Qölmargra
íslenskra kvenna sem giftust ungar
bandarískum hermönnum og fluttust
til Bandaríkjanna á stríðsárunum.
Hún er fínleg kona, glaðleg, og vel
til höfð og talar með örlitlum hreim.
En þrátt fyrir að hafa búið í Banda-
ríkjunum í yfír fjörutíu ár talar hún
ótrúlega góða íslensku.
Morgunblaðið/RAX
Inga á fornum slóðum i Fógetagarðinum í Reykjavík.
Þrátt fyrir annríki við heimilis-
störfin gaf Inga sér tíma til að læra
meira. Hún settist á skólabekk í
kvöldskóla hjá KFUM og var þar í
tvo vetur. Þar lærði hún meðal ann-
ars handavinnu, tungumál og fleira.
„Þetta var mjög góður skóli. Hann
var sniðinn fyrir fólk sem vann á
daginn en notaði kvöldin til að
mennta sig frekar. Þama var því
fólk á öllum aldri. Ég á góðar minn-
ingar úr þessum skóla og á þessum
tveimur áram fékk ég meðal annars
góða undirstöðumenntun í dönsku,
þýsku og ensku þótt ég hafi týnt
bæði dönsku og þýsku niður eftir
að ég flutti til Bandaríkjanna."
Inga fór seinna í Húsmæðraskól-
ann á Sólvallagötu í Reykjavík og
var þar einn vetur.
„Mér fannst mjög gaman í hús-
mæðraskólanum. Við lærðum að
elda og sauma bamafatnað því kon-
unni var ekki ætlað annað en að
gifta sig og eiga böm. Þetta nám
var því góður undirbúningur undir
lífíð fyrir stúlkur í gamla daga. Allt
snerist í kringum húsbóndann og
hvemig best væri hægt að þóknast
honum.
Ég hef svolítið gaman af að rifja
þetta upp núna,“ segir Inga og-
hlær.„í þá daga hefði stúlka verið
talin undarleg ef hún hefði ekki sagt
að hún ætlaði að giftast og eignast
böm og heimili eins fljótt og hún
gæti.“
— Finnst þér margt hafa breyst
í þessum efnum?
„Já, það má nú segja. Þá voru
karlmenn í öllum skrifstofustörfum
en kannski sá maður einstaka kven-
mann afgreiða í kvennabúðunum.
Þá vora kvennabúðir og karlabúðir
aðskildar. Ég man vel eftir þessum
karlabúðum. Til dæmis Haraldar-
búð. En það var sko karlmannabúð
og ég kom aldrei inn í hana. Þetta
var svolítið skrítið þegar maður
hugsar til baka. Það hefur svo sann-
arlega margt breyst.“
— Hvað finnst þér um borgina
sjálfa? Finnst þér hún hafa breyst
mikið?
„Þegar ég var bam fannst mér
bærinn svo stór og langt á milli
staða. Nú finnst mér aftur á móti
vegalengdimar stuttar og miðbær-
inn lítill og þröngur. Þegar ég var
að koma niður í bæ núna áðan byrj-
aði bílaröðin efst uppi á Laugavegi
og endaði hér í miðbænum. Ég þekki
mig ekki lengur í Reykjavík og rata
ekki nema rétt í miðbænum. Og
varla það, því mörg hús_ hafa verið
byggð og önnur rifín. A þeim sex
áram sem_ liðin era frá því ég kom
síðast til íslands hefur mjög margt
breyst. Gróðurinn hefur vaxið mjög
mikjð og heilu íbúðahverfín hafa ris-
ið. Ég trúði varla hvað borgin hefur
stækkað á þessum stutta tíma.“
Hítti mannsefitiið úti á götu
Lengst af hefur Inga þó búið í
Bandaríkjunum. Einn örlagaríkan
vetrardag var hún á göngu í
Reykjavík. Þá vatt sér að henni
ungur bandarískur hermaður og tók
hana tali. Þetta var John Patton.
Hann var um það bil að ljúka her-
skyldu hér á landi, en eftir að hann
kynntist Ingu fór hann fram á að
dvöl hans yrði framlengd þangað til
þau væra búin að gifta sig. Allt
gekk þetta fljótt fyrir sig og þann
4. maí giftu þau sig í lítilli her-
mannakapellu í Reykjavík. Um miðj-
an ágúst flutti Inga til Banda-
ríkjanna, nánar til tekið til Amarillo
í Texas. Nú hafa þau verið gift í
43 ár.
„Mér finnst eins og þetta hafi