Morgunblaðið - 06.11.1988, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐŒ) VEROLD/HLAÐVARPIIMN SUNNUDAGUR 6. NÓVEMBER 1988
Rukkarinn
semá 1300
penna
xíiLikkiirar eru sjaldnast í hópi
vinsaelustu manna af skiljanlegum
ástæðum, en undantekningar eru
auðvitað á þeirri reglu eins og öðr-
um. Og á Húsavík norður er ein
slík undantekning, þar sem er Krist-
bjöm Óskarsson, ákaflega vin-.
margur og vinsæll rukkari.
Kristbjöm vinnur hálfan daginn
á skrifstofu Húsavíkurkaupstaðar
en vinnur einnig sjálfstætt við inn-
heimtu fyrir hin ýmsu fyrirtæki og
félög í bænum. Helsta atvinnutæki
Kristbjöms, eða Kidda, eins og hann
er oftast kallaður, er að sjálfsögðu
penninn sem hann notar til að kvitta
þegar svo vel tekst til að skuldu-
nautar greiða skuldir sínar. Og
Kristbjöm hefur þá sérstöðu meðal
innheimtumanna að hann á 1.300
mismunandi eintök af atvinnutæk-
inu. Kiddi er sem sé pennasafnari.
Penninn er því atvinnutæki hans en
jafnframt áhugamál.
„Ég safna eingöngu pennum sem
eru merktir, fyrirtækjum, félögum
eða öðrum. Ég byijaði á þessu í
kringum áramótin 1980-1981 og
ég á um 1.300 penna nú. Og það
er svolítið gaman að því að ég hef
ekki keypt einn einasta af þessum
pennum. Það em margir sem vita
af þessari söfnun minni og gauka
Kristbjörn Óskarsson með
stærsta og myndarlegasta penn-
ann 1 safiiinu.
að mér pennum, ég hef fengið
sendar gjafir hvaðanæva af landinu
og kunningjar mínir sem eru á
ferðalögum erlendis grípa oft með
sér áletraða penna og færa mér.
T.d. sendi Amar Bjömsson,
íþróttafréttamaður á útvarpinu, mér
penna fyrir skömmu þegar hann
kom frá Seoul _og ég vona að Jónas
bróðir (Jónar Óskarsson, sundmað-
ur) komi með penna frá ólympíuleik-
um fatlaðra í Seoul. Einu ómerktu
pennamir sem ég á eru 60-70 ára
gamlir pennar sem sr. Sigurður
Guðmundsson, vígslubiskup, færði
mér. Mér þykir mjög vænt um þá.“
Kristbjöm dregur nú upp helj-
armikinn penna og er sá gerður úr
50 sm langri tijágrein og með áletr-
un á spænsku. „Þennan færði veitu-
stjórinn á Húsavík mér þegar hann
kom frá útlöndum á dögunum, þetta
er glæsilegt tæki, og svo er hægt
að skrifa með honum í þokkabót."
Við skjótum því að Kidda að hann
sé líklega ekki á flæðiskeri staddur
að geta valið úr 1.300 pennum þeg-
ar hann fer í rukkunarleiðangra.
„Ég fer aldrei með penna úr safninu
í vinnuna og nota eingöngu venju-
leg^a penna. Og reyndar er ekki leng-
ur hægt að skrifa með öllum penn-
um í safninu, blekið í þeim elstu
hefur þomað upp.“
En er hann í sambandi við aðra
safnara á þessu sviði?" Ég veit að-
eins um einn safnara, það er kona
í Reykjavík sem safnar pennum, en
síðast þegar ég vissi þá átti hún
ekki jafn marga penna og ég.“
Flugeldar hins
himneska friðar
Það er liðið á haust
hér I Peking.
Nætumar verða
kaldari og kaldari —
þó það sé enn
sæmilega hlýtt yfir
daginn; föllnum
laufblöðum á
gangstéttunum
flölgar dag frá degi;
lífíð á strætunum er
að missa af sér
kæruleysissvipinn
sem einkenndi það
fyrir aðeins nokkrum
vikum. Framundan er
veturinn.
Vestrið úr fjarlægð
A fundi miðstjómar kínverska
kommúnistaflokksins sem haldinn
var í Peking í lok september voru
lagðar línumar fyrir komandi miss-
eri: Árangur „opnunarstefnu"
síðustu tíu ára var lofaður; en jafn-
framt var bent á að einmitt núna
væri rétti tíminn til að safna saman
reynslunni sem fengist hefði af
umbótunum til að reyna að koma
á betra skipulagi i efnahagsmálum
— m.ö.o. nú verður tekin upp var-
kárari „opnunarstefna".
Það á síðan eftir að koma í Ijós
hvemig almenningur tekur þessari
stefnubreytingu — en víst er að
margir Kínveijar bíða óþreyjufullir
þess tima þegar þeir geta hellt sér
út í lífsgæðakapphlaupið af sama
krafti og flestir Vesturlandabúar.
Þjóðhátíð í Kína
Þann 1. október var haldið upp
á að 39 ár em liðin frá því Mao
Zedong lýsti yfir stofnun Kínverska
alþýðulýðveldisins.
Mikið var iim dýrðir í Peking
þennan dag. í hliðum allra helstu
nkisstofnana var rauði fáninn dreg-
inn að húni; stræti og torg skreytt
fallegum blómabeðum, gosbmnn-
um og drekaeftirlíkingum. Mestur
var þó íburðurinn á aðaltorginu
Tian An Men. Á Hliði hins him-
neska friðar hangir stór mynd af
Mao. Gegnt honum, undir minnis-
varðanum um hetjur alþýðunnar,
hafði verið komið fyrir annarri
stórri mynd af Sun Yat-sen (for-
ingja byltingarinnar gegn keisara-
stjóminni 1911); og sitt hvom meg-
in við torgið vom einnig myndir af
þeim Marx og Engels og Lenín og
Stalín. Um 80.000 pottaplöntum
hafði verið raðað upp á torginu til
að mynda tvo risastóra dreka,
pandabjöm og naut — sem snerast
í hringi á sérstökum pöllum — og
nítján blómabeð. Ótal gosbmnnar
af öllum stærðum og gerðum vom
svo látnir þeyta vatni tignarlega
upp í loftið.
I ágætu veðri streymdi verkafólk,
bændur, hermenn og stúdentar nið-
ur á torg — áætlað er að um
í hátíðarskapi
Pekingbúar fagna á 39 ára
aftnæli Kínverska
alþýðulýðveldisins og sumir
settust niður á gangstéttunum
og snæddu nestisbita.
800.000 manns hafi farið þar um
yfir daginn. Umferðin gekk rólega
fyrir sig: Fólk rápaði um og skoð-
aði skrautið og tók myndir af fjöl-
skyldunni; og svo settist það
kannski niður á gangstéttimar og
borðaði nestið sitt.
Um kvöldið vom flestir heima
hjá sér og snæddu veislumat og
horfðu á sjónvarpið — en bein út-
sending var frá íþróttaleikvangi
verkamanna þar sem leiðtogar
kommúnistaflokksins komu saman
ásamt 30.000 manns úr öllum
greinum samfélagsins og fylgdust
með hátíðardagskrá í tilefni dags-
ins.
Að vísu sáust engir flugeldar á
lofti um miðnættið — en hér og þar
mátti þó heyra hvelli i litlum
sprengjum sem fögnuðu 40. ári
Nýja-Kína.
HðSBflHGftR
okkar á miUi...
■ í SUMAR var málað þak
kirkjunnar á Mýrum og sýndist
sitt hveijum um þá framkvæmd,
nema hvað eitthvað þótti „helgi-
dögum“ kirkjunnar hafa fjölgað.
Hafði formaður sóknarnefiidar
kirkjunnar á orði að ef messa
ætti á öllum þessum helgidögum
færi söfituðurinn líklega aldrei
úr sparifötunum. — kj
■ ÞEIR sem telja sig þekkja
muninn á himnaríki og hinu
neðra eru að ræða það sin á
milli þessa dagana, að munurinn
sé m.a. fólginn i því að i himna-
riki eldar Frakkinn, Bretinn
þjónar til borðs.Þjóðverjinn
sjkipuleggur og ítalinn skemmtir.
Á hinum staðnum er þessu hins
vegar þannig varið að þar eldar
Bretinn, Frakkinn þjónar til
borðs, Þjóðveijinn skemmtir og
Italinn skipuleggur ... — öþá
■ RAGNAR Jörundsson bóndi á
Hellu í Steingr ímsfirði var eitt
sinn spurður að þvi hvernig hon-
um litist á veðurfarið næsta vet-
ur. Hann svaraði því til, að um
haustið yrði tið nokkuð rysjótt,
fram að jólum gengi á með éljum
af og til, en eftir áramót færi
veður batnandi.
Þetta er kaliað bjartsýni, en
bjartsýnn maður hefur Ragnar á
HeUu alltaf þótt vera.-BRS
■ NEYSLUVATNSMÁL
Akurnesinga hafa lengi verið í
ólestri og meðal annars hafa
fuglar sótt mikið í vatnsbólið,
sem er nærri öskuhaugum
staðarins. Nýlega var
starfsmaður bæjarins spurður að
þvi hvort búið væri að
fyrirbyggja að fuglar kæmust í
vatnsbólið. Sagði hann svo vera.
En um daginn hefði hins vegar
fundist dauð rolla þar. Varð
spyrjandanum þá á orði að það
væri þá fljótlegt að laga
kjötsúpuna á Skaganum —
sjóðandi heitt vatn úr öðrum
krananum og kjötseyði úr þeim
kalda. —tkþ.
Þrír þóttu ekki
félagshæfir
Valdimar Kristinsson, fyrrum
skipstjóri og nú bóndi á Núpi
í Dýrafírði, tók því ekki fjarri þeg-
ar ég spurði hann á dögunum
hvort hann hefði ekki einhvem
tíma á sjómannsferli sínum orðið
var við „skilaboð að handan" eins
og stundum er sagt.
Ekki var nú alveg laust við það.
„Ég var með Jökul frá Vest-
mannaeyjum," sagði hann mér,
„fimmtíu smálesta skip og við
vomm á síld. Við lágum saman
mörg skip inni á Raufarhöfn fyrir
veðri. Þegar veður hægir keyrir
hver sem betur getur og stefnan
er tekin vestur fyrir Sléttu og á
haf út og eltir hver annan. Jökull
er þá frekar framarlega í flokki
þessara skipa, logn á sjó og kvöld-
sett orðið. Ég sit uppi í hábrú í
bassaskýli, aleinn. Finnst mér sem
ýtt sé við mér og lít við, held að
einhver strákanna sé kominn þar
upp en sé engan. Þá fer ég að
hugsa hvað'við séum eiginlega að
gera, allir að elta eitthvað út í
vitleysu, dreg mig út úr hópnum
og læt reka. Aðrir sem á eftir
komu sigldu hjá og em nánast að
hverfa sjónum þegar kemur upp
þessi gríðarstóra síldartorfa. Við
fengum þama 5-600 mál og vomm
rétt að fylla skipið þegar aðrir
komu þar að og höfðu frétt af
okkur í talstöðinni og snúið við.
Þetta er mér alveg óskiljanlegt
en ég túlka það sem einskonar
ábendingu. Við fengum 14.600
mál á Jökli þetta sumarið og þótti
það mikil veiði á ekki stærri bát.“
Valdimar, sem fyllir 85 árin
þann 4. janúar næstkomandi, hef-
ur frá mörgu að segja af langri
og viðburðaríkri starfsævi. Hann
stundar búskapinn ennþá þó að
sauðfjárstofninn sé orðinn heldur
smár miðað við hvað áður var.
Æðarvarpið er í dag eitt af áhuga-
málum hans, og lét hann sig ekki
muna um að skjóta tófu í vor í
Lækjarvarpinu. Hann er raunar
fyrmm oddviti hreppsnefndar og
formaður Kaupfélags Dýrfírðinga,
en sjósóknina hóf hann aðeins níu
ára gamall frá Fjallaskaga yst í
Dýrafirði.
Um það segir hann: „Við fómm
þangað fótgangandi frá Amar-
nesi, faðir minn og Haukur bróð-
Skyttan: Valdimar með skollann
frá því í vor.
ir, síðla nætur til að vera mættir
klárir í skip morguninn eftir, en
þetta er nokkuð erfið ganga og
tekur fulla þijá tíma. Þama vomm
við síðan í eina viku og það man
ég að heldur þótti körlunum sjó-
mennimir orðnir smáir þegar þeir
sáu okkur bræður mæta til skips
þama um morguninn.“
Valdimar stundaði sjóinn frá
Skaga fram yfir fermingu og var
síðan á seglskútu, en fyrsta vél-
bátinn sem gerður var út frá
Mýrahreppi lét hann smíða og
gerði út frá Skaga.
Hlaðvarpamaður bað hann um
eina góða sögu frá gömlu ámnum
svona í veganesti.
„Það er af svo mörgu að taka,“
ansaði bóndinn á Núpi, „en í sam-
bandi við vegagerðarframkvæmd-
ir á Lambadalsodda þá minnist ég
skemmtilegra ummæla um „von-
lausa" vegagerð í sveitinni þegar
nútímavélar og tæki vora ekki til
og menn óraði ekki fyrir að hægt
yrði að framkvæma það sem í dag
þykir sjálfsagt.
Þetta var 1917 á fúndi í ný-
stofnuðu málfundafélagi hér í út-
sveitinni. Menn vom að ræða
væntanlega vegagerð yfir Garð-
sálana sem þá vora svo blautar
mýrar að víða var vart hestfært
þar yfir. Þá rís upp Helgi nokkur
Bjamason einsetumaður á Núpi
og lýsir sig með öllu mótfallinn
fynrhuguðum framkvæmdum.
Þetta yrði eins og vegurinn yfir
Alviðmmýrar, kvað ræðumaður
og sagði síðan orðrétt: „Þó það
stæði fortöpuð sál á annan veginn
en skrattinn sjálfur á hinn, þá
færi það Kelvískt að hann þyrði
að sækja hana.“
Valdimar minnir að félagið hafi
einungis starfað þennan eina vet-
ur.
Hann upplýsir: „Við stofnun
þess var þremur mönnum meinað-
ur aðgangur, nefnilega skólastjór-
anum á Núpi, oddvitanum bróður
hans og ennfremur aðalkennara
Núpsskóla. Og ástæðan var sú að
menn vora hræddir um að þeir
tækju allan ræðutímann frá hin-
um.“