Morgunblaðið - 18.02.1989, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. FEBRÚAR 1989
Minning:
Daði Magnússon
flugflutningamaður
Fæddur 21. júní 1929
Dáinn 11. febrúar 1989
Daði Magnússon kom til starfa
f slökkviliðinu í júlí 1977 þannig
að hann var búinn að vinna hjá
okkur í tæp tólf ár þegar hann lést
tæplega sextugur. Daði vann við
flugfrakt í flugþjónustudeild
slökkviliðsins þar sem hann sá um
að undirbúa vörur til flutnings með
hervélum. Hann vann einnig við að
hlaða og afhlaða flutningavélar
hersins. Þetta starf sem Daði vann
er mikið ábyrgðarstarf sem krefst
mikillar þekkingar á hinum ýmsu
flugvélum og tækjum sem notuð
eru.
Svo vel voru þessi störf Daða
innt af hendi að flugmenn hersins
sem til Keflavíkurflugvallar fljúga
hafa ítrekað haft á orði að hvergi
annars staðar hafi þeir fengið eins
hraða, örugga og áreiðanlega þjón-
ustu og einmitt hjá flugfraktinni
þar sem Daði vann. Þetta er nú
ekkert smá hól fyrir einn mann og
var Daði heitinn sæmdur sérstakri
•. viðurkenningu og verðlaunum fyrir
þessi störf. Daði hafði átt við sjúk-
dóm að stríða sem hann hafði feng-
ið nokkra bót á fyrir nokkrum árum,
þrátt fyrir það var hann sífellt að
og vann öðrum betur, svo mikil var
eljan og dugnaðurinn að mönnum
þótti nóg um og mæltust til að
undirritaður tæki að sér að hægja
á Daða, en það gengur nú ekki með
dugnaðarmenn eins og Daði var og
mun alltaf verða minnst. Tveir syn-
ir Daða unnu um tíma hér í slökkvi-
liðinu þar sem ég kynntist þeim
báðum. Synir hans báðir eru mér
minnisstaeðir fyrir það hvað þeir
voru einstaklega ljúfir, samvinnu-
þýðir og samviskusamir eins og
Daði var sjálfur alla tíð. Hér á
fyrstu árum Daða í liðinu fór fram
mikil uppbygging í flugþjónustu-
deildinni. Hann Daði átti stóran
þátt í þeirri uppbyggingu og eru
allir sammála um að vandvirkari
iðnaðarmaður væri vandfundinn.
Öll hans verk voru öðrum leiðar-
ljós, öll hans framkoma til fyrir-
myndar. Við munum sakna vinar
okkar og félaga, Daða Magnússon-
ar, og ávallt minnast hans með
djúpri virðingu og þakklæti. Jó-
hönnu, eiginkonu Daða, bömum
hans og öðrum aðstandendum sendi
ég innilegar samúðarkveðjur og
óska þeim öllum Guðs blessunar.
Haraldur Stefansson
slökkviliðsstjóri,
Keflavíkurflugvelli.
Sú harmafregn barst laugardag-
inn 11. febrúar sl. að vinnufélagi
okkar, Daði Magnússon, hefði látist
þá um nóttina. Menn setur hljóða
og það er sem strengur bresti hið
innra. Erfitt er að skynja þetta til
fulls í fyrstu, en ekki tjáir að efast
þegar kallið er komið.
Daði fæddist þann 21. júlí 1929
og hefði því orðið sextugur í sum-
ar. Hann hóf störf hjá Flugvallar-
þjónustu slökkviliðsins á Keflavík-
urflugvelli í júlí 1977 og starfaði
þar óslitið til dauðadags. Daði vann
t
Móðir mín og tengdamóðir,
HÓLMFRÍÐUR SVEINBJÖRNSDÓTTIR
fré Hrollaugsstöðum
é Langanesi,
lést 16. febrúar í sjúkrahúsi Húsavíkur.
Vilhjélmur Magnússon, Guðrún Þórðardóttir.
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
ÓLÖF JÓHANNA KRISTJÁNSDÓTTIR,
Álftamýri 24,
andaöist aðfaranótt 17. febrúar á öldrunarlækningadeild Land-
spítalans, Hótúni 10.
Gunnar Þorkelsson, Jóna Sigurbjartsdóttir,
Guðbjörg Lfsa Gunnarsdóttir, Eygló Ida Gunnarsdóttir.
t
GUÐRÚN JÓHANNESDÓTTIR
fré Enniskoti,
Furugerðl 1,
Reykjavfk,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 20. þ.m. kl.
13.30.
Kristfn Jónsdóttir,
Inga Kristjénsdóttir.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, er sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og jarðarför eiginkonu minnar, móður,
tengdamóður og ömmu,
HALLDÓRU LÍNDAL,
Haukanesl 20,
Garöabæ,
Haukur Helgason,
Óskar Karlsson,
Klara G. Karlsdóttlr,
Karl Hauksson, Penafrancia L. Hauksson
og barnabörn.
sér strax traust í starfi og var
annálaður fyrir sérstaka samvisku-
semi, ósérhlífni og snyrtimennsku.
Hann var góður félagi er talaði
tæpitungulaust og hafði skoðun á
málum. Daði var samvinnuþýður
og sanngjam maður, sem aldrei
hallaði á neinn.
Nú, þegar við kveðjum góðan
félaga með sárum söknuði, vottum
við eftirlifandi eiginkonu hans, Jó-
hönnu Hallgrímsdóttur, bömum og
fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Vinnufélagar
Kveðjuorð:
Kristjana E. Schmidt
Mig langar til að rita hér örfá
orð um Kristjönu Einarsdóttur
Schmidt, tengdamóður systur
minnar. Kristjana lést þann 11.
febrúar sl. eftir afar erfíð veikindi
undanfama mánuði.
Kristjana fæddist árið 1910 á
ísafírði og ólst þar upp. Hún giftist
eftirlifandi eiginmanni sínum, Ró-
bert Schmidt, árið 1936 og eignuð-
ust þau §'óra mannvænlega syni.
Kristjana var afskaplega góð
kona og vil ég þakka henni hversu
elskuleg hún var alla tíð við mig
og bömin mín, til dæmis kallaði
dóttir mín hana lengi vel „ömmu
Sjönu".
Kristjana bar aldur sinn vel, var
alla tíð mjög ungleg í útliti og allt-
af var hún vel klædd og snyrtileg.
Hún var sterkur persónuleiki og bar
hag annarra fyrir bijósti. Margar
gleði- og ánægjustundir höfum við
átt saman í gegnum árin og alltaf
var jafn gott og skemmtilegt að
hitta Kristjönu og Róbert í af-
mælisveislum og boðum hjá
Bryndísi systur minni og Reyni.
Kristjana hafði mikla ánægju af
að spila bingó og fékk oft vinninga.
Þegar móðir mín var á lífí fóru þær
mikið saman og spiluðu bingó og
áttu margar góðar stundir saman.
En það voru ekki bara þær tvær,
sem áttu vel saman, því gott sam-
band var á milli allra í fjölskyldun-
um.
Nú er lífi Kristjönu lokið hér á
jörðu, hennar verður sárt saknað,
megi góður Guð varðveita hana um
alla eilífð.
Róbert minn, synir og fjölskyld-
ur, ég og fjölskylda mín sendum
ykkur innilegar samúðarkveðjur og
biðjum Guð að styrkja ykkur í sorg-
inni.
Blessuð sé minning Kristjönu.
Halla Gisladóttir
Sigurður Helgason
- Minningarorð
Nú er Sigurður Helgason allur.
Hann fæddist í Reykjavík þann 8.
júlí 1904, sonur hjónanna Oddrúnar
Sigurðardóttur og Helga Magnús-
sonar kaupmanns. Sigurður lést
þann 13. janúar sl.
í mörg ár hef ég ætlað að heim-
sækja Sigurð en aldrei orðið neitt
úr neinu. Kannski vegna þess að
sá sem tengdi okkur saman var
horfinn. Að rita minningarorð um
látna menn er venjulega síðasta
tækifærið til að sýna þeim sóma.
Þetta tækifæri gríp ég nú.
Ég kynntist Sigurði Helgasyni
fyrir hartnær 20 árum, þegar hann
gerðist leigjandi hjá föður mínum
í Templarasundi 3 í Reykjavík. Þar
bjó faðir minn um árabil og rak
lögfræðiskrifstofu, þar sem nú er
Veitingahúsið við Tjörnina. Þar sem
fólk situr nú yfir dýrum krásum
sátu þeir saman á síðkvöldum,
pabbi og Sigurður, og rýndu í biblí-
una. Trúaráhugi beggja var mikill
og biblían, bók bókanna, var sann-
arlega þeirra bók. Ég kom oft í
Templarasundið til þeirra og ævin-
lega fann ég til þess með þakklæti
hversu góðan vin forsjónin hafði
útvalið pabba mínum í Sigurði.
Umhyggja hans og velvild til föður
míns og okkar, barna hans, lá allt-
af í loftinu og kom líka fram í
ýmsum áþreifanlegum myndum.
Mér er t.d. minnisstætt þegar
Sigurður seldi mér bláa kaffistellið
sem Guðrún Bfldal kona hans,
annáluð myndar- og smekkkona,
hafði smám saman keypt sér í búið.
Ég hafði verið lasin um tíma og
eitt sinn sem oftar komu þeir í heim-
sókn, pabbi og Sigurður. Ég hafði
fótavist og fór að reiða fram kaffi
fyrir þá í stórum skipsföntum. Upp-
úr 1970 lagði fólk af minni kynslóð
ekki mikið uppúr ytri lífsgæðum,
öreigablærinn þótt eftirsóknarverð-
ari. En Sigurður Helgason var ekki
sama sinnis. Hönum blöskraði al-
gerlega að sjá reitt fram kaffi á
þennan hátt, það gekk yfir smekk-
vísi hans að sjá unga konu skella
stórum, þykkum glerkönnum á
ódúkað borð. Kaffíð drakk hann
samt og lét sem ekkert væri. En
daginn eftir kom hann aftur í heim-
sókn með útsaumaðan dúk og silf-
urteskeiðar og nokkra bolla úr
dönsku postulfni, skreytta með
hinni margfrægu jólarós. Hann
lagði hart að mér að kaupa gegn
vægu gjaldi þetta fallega kaffístell
fyrir 14 manns, og sagði í því sam-
bandi að ég yrði að gá að því að
bömin mín stækkuðu og þau yrðu
að fá að umgangast fallega hluti,
það væri sálargöfgandi. Þannig
eignaðist ég fyrir lítið fé þetta und-
urfallega kaffistell og kunni satt
best að segja ekki að meta það sem
skyldi framan af. En það er langt
síðan ég fór að meta hið fagurfræði-
lega og hagnýta gildi þess og einn-
ig þann mikla vináttuhug sem á bak
við þessa gjörð Sigurðar lá. Fór að
skynja þá virðingu sem hann sýndi
mér með þvi að trúa mér fyrir dýr-
mætri eign þeirrar konu sem hann
mat hvað mest á lífsleiðinni.
í hvert sinn sem ég legg bláa
stetlið á borð fyrir góða gesti hugsa
ég til Sigurðar og er þakklát fyrir
að hafa átt vináttu hans, þó svo
að tengslin milli okkar hafi rofnað
eftir að faðir minn dó. Ég á bágt
með að trúa öðru en Sigurður
Helgason eigi vísa vist við veislu-
borð hinum megin, sé um slíkt að
ræða. Það þætti mér að minnsta
kosti sanngjöm umbun fyrir þann
hlýleika sem ég veit að hann auð-
sýndi samferðafólki sínu. Hvfli hann
í guðsfriði.
Guðrún Guðlaugsdóttir
+
Eiginmaður minn,
EIRlKUR briem
verkfrasðlngur,
lést á heimili sínu 17. febrúar.
Mœja Greta Briem.
Í
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við andlát og jarðarför
ÞORGRÍMS EINARSSONAR
frá Sfðumúlaveggjum,
HvftársfAu.
GuAmundur Þorgrfmsson,
Svanbjörg Eirfksdóttlr,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, er sýndu okkur hlýhug og vináttu
við fráfall og útför móður okkar, tengdamóöur og systur minnar,
PETRÍNU HALLDÓRSDÓTTUR KOHLBERG.
Katla og Peter M. Bush,
Vlvlan og Dóri Sam Kohlberg,
HafllAI Halldórsson.