Morgunblaðið - 18.02.1989, Blaðsíða 37

37
ícíi c K’C'M íi ► T r.'>í.rr'TÁíilT A f í íf \ If VI U .‘í
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. FEBRÚAR 1989
Minning:
Þorvaldur Elísson
Fœddur 29. júní 1948
Dáinn 5. febrúar 1989
Ég fel í forsjá þína
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Þegar mér barst sú voðafregn
að saknað væri frænda míns og
náins vinar, Þorvaldar Elíssonar á
Stokkseyri, setti mann hljóðan og
sárar voru tilfinningamar sem
bærðust í hugskoti manns. Dauða-
haldi var gripið í vonina, sem því
miður varð að engu. Á slíkri stundu
verður manni auðvitað hugsað til
fjölskyldunnar og annarra nánustu
aðstandenda. Eiskuleg eiginkona
og bömin ungu.
Og maður spyr sjálfan sig, af
hveiju? Af hverju hann, í blóma
lífsins, aðeins fertugur að aldri?
Enn einu sinni blasir við sú stað-
reynd að vegir Guðs em órannsak-
anlegir. Hugleiðingar um tilgang
lífsins og annað líf verða sjaldan
áleitnari en þegar góður vinur
hverfur af sjónarsviðinu. Tilvera
okkar í jarðneskri vist sýnist f fljótu
bragði séð hálf handahófskennt fyr-
irbrigði þar sem einstaklingurinn
er sífellt að þroskast í mótlæti og
meðbyr jöfnum höndum.
Kannske vill það stundum gleym-
ast of oft, það sem mestu skiptir S
daglegu fari og samskiptum okkar
á milli, það olnbogarými sem við
teljum okkur þurfa til að svala
metorðagimd okkar um lífsins gæði
er oft á kostnað náungakærleika
og umhyggju. Og hégómagimdinni
viljum við oft fá svalað á einhvem
hátt.
Það var svo þægileg tilfínning
að eiga Valda að nánum vini og
félaga. Oft sátum við á rökstólum
og ræddum um allt og ekkert. Hann
var fróður, lestur bóka og að sinna
veiðiskap vom meðal annars áhuga-
mál hans. Að hann skuli vera allur
er svo beiskur vemleiki að höndin
sem stýrir þessum penna við að
setja þessi fátæklegu orð á blað
verður svo ólýsanlega þung.
Ég kveð frænda minn og vin með
miklum trega og þakklæti fyrir
ánægjulegar samverustundir.
Elsku Edda mín og bömin ykk-
ar, Elís á Lækjarbakka og systkini
hins látna, aðrir vinir og aðstand-
endur, við hjónin sendum ykkur
okkar bestu samúðarkveðjur.
Megi algóður Guð gefa ykkur
styrk.
Þráinn Þorvaldsson
„Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá aftur hug þinn og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess sem
var gleði þín.“
Þessi orð úr spámanninum komu
mér í hug þegar ég fór að átta mig
á því að það væri raunvemleiki að
Valdi mágur væri dáinn. Að manni
þyrpast minningamar um öll atvik-
in og samtölin í gegnum árin 19
sem við þekktumst. Okkar kynni
hófust þegar ég giftist eldri bróður
hans, Guðjóni. Fljótlega eftir við
fómm að búa flutti Valdi til okkar
og fór að vinna hér fyrir sunnan.
Milli okkar skapaðist strax traust
vinátta, sem hélst óbreytt allt til
síðasta dags. Margt var brallað á
þessum ámm. Stjómmál vom t.d.
mikið rædd og við vomm á mjög
öndverðum meiði. Sérstaklega hafði
ég gaman af því að koma honum
í ham og hlægja svo að öllu saman.
Hélst þetta svona í mörg ár. Hann
var heimagangur hjá okkur af og
til. Var það mér oft ómetanlegur
stuðningur, því Guðjón var oft mik-
ið að heiman á þessum ámm. Til
dæmis var einu sinni hringt í mig
á þessum tíma og ég spurð, hvort
maðurinn væri heima. Eg spurði til
baka hvort það væri átt við þennan
sem ég væri gift, eða þann sem ég
byggi með.
Fyrir rúmum tíu ámm kynntist
Valdi konunni sinni, Eddu Hjörleifs-
dóttur. Strax var auðsætt á öllu
hve vænt honum þótti um hana og
bömin hennar tvö, Hjörleif og Júlí-
önnu. Ég veit að Guðjón gleymir
seint því sem Valdi sagði þegar
hann þurfti að fara heim úr vinnu
vegna veikinda Eddu. Guðjón spurði
hann hvort hann væri ekki hræddur
um að missa vinnuna vegna þessa.
Valdi svaraði: Mér þykir vænna um
Eddu en einhveijar vélar, svo mér
er nú sama um það.
Ekki minnkuðu samskiptin við
tilkomu Eddu. Þegar þau fóm að
búa á Klausturhólum og síðan í
Fíflholti byijaði eldri sonur okkar,
Gísli, að fara til þeirra í sveit. Við
lá að ég yrði afbrýðisöm því strákur
vildi hvergi annars staðar vera.
„Valdi sagði þetta, Valdi gerði hitt.“
Allt var þetta eins og um æðri
máttarvöld væri verið að flalla.
Edda eldaði svo góðan mat. Það
var alltaf svo gaman hjá þeim.
Tengdist strákur þeim mjög sterk-
um böndum, ekki síst eftir að segja
má að Valdi hafí bjargað lífí hans
þega mannýgt naut réðst á strák-
inn. Núna var Gísli hjá þeim helgina
áður en Valdi dó og vom þeir frænd-
ur að skipuleggja hvemig þeir ætl-
uðu að innrétta bílskúrinn saman.
Hefur Gísli ákveðið að ljúka því
verki þegar tími vinnst til. Ekki
vom tengslin við yngri son okkar
minni. Bæði var hann um tíma hjá
þeim í sveit og einnig var hann að
passa syni þeirra, Smára og Pálma,
síðastliðið sumar á Stokkseyri.
Þegar horft er til baka gerir
maður sér ljóst að þau hjón bæði
vom fyrir okkur ekki eingöngu
skyldmenni, heldur líka góðir, nánir
og traustir vinir. Það er ljósast af
því að heima hjá þeim höfum við
verið eins og heima hjá okkur, og
gagnkvæmt. Oft var hringt eða
skotist í heimsókn. Mikið var talað
og hlegið. Eins vom ekki síður
mörg alvarleg mál rædd. Mér em
t.d. minnisstæð nokkur samtöl um
sorgina, dauðann og jarðarfararsiði
sem við Valdi áttum eftir dauða
ömmu hans. Þar vomm við sam-
mála um mörg atriði eins og oft
áður.
Ekki vom þeir bræður síður sam-
rýndir. Þeir grúskuðu saman í vél-
um, fóm saman í veiðitúra o.s.frv.
Svo nú saknar Guðjón ekki bara
bróður heldur ekki síður góðs vinar
og félaga.
Elsku Edda óg böm. Ykkar miss-
ir er mikill, en það er ykkur mikil
huggun að geta munað allar góðu
stundimar sem þið áttuð saman og
þetta trausta samband sem var
ykkar á milii. Megi það verða ykkur
og okkur öllum styrkur í fram-
tíðinni.
Mágkona
Hilmar Jóhanns-
son - Minning
Fæddur 29. janúar 1961
Dáinn 21. janúar 1989
Það var óvægin staðreynd að
Hilmar frændi okkar væri dáinn.
Viku fyrir 28 ára afmælið sitt varð
hann bráðkvaddur á heimili sínu.
Síðustu 10—11 árin hafði sjúk-
dómur gert vart við sig hjá honum,
en erfítt var þó að ímynda sér að
sá sjúkleiki legði hann að velli svo
ungan að aldri. En dauðinn spyr
ekki um aldur, þegar hann kallar
kaupir enginn sér grið. Hjá okkur
sem eftir honum horfum, leita minn-
ingamar á. Hilmar fæddist á Ásunn-
arstöðum í Breiðdal og ólst þar upp,
þriðji yngstur átta systkina. Foreldr-
ar hans em Hólmfríður Reimars-
dóttir og Jóhann Pétursson.
Okkar helstu minningar em frá
æskuámm Hilmars. Við minnumst
hans sem góðs leikfélaga. Hann var
þægilegur í allri umgengni, skap-
góður og hress í vinahópi. Hann
hafði gaman að allri útivem, fyall-
göngu og veiðiskap. í fótbolta var
hann og liðtækur. Næmt eyra hafði
hann fyrir tónlist og söng síðustu
árin með kór Heydalakirkju. Hilmar
vann lengst af við landbúnaðarstörf
hjá föður sínum. Hann var fjárglögg-
ur og duglegur í smalamennsku.
Síðustu árin vann hann ýmis störf
sem til féllu svo sem við fískvinnslu
og í sláturhúsinu á haustin.
Fyrstu árin eftir að heilsuleysi fór
að gera vart við sig hjá honum gekk
hann í gegnum erfítt tímabil. Hann
varð ráðvilltur og leitandi. En hann
náði áttum á ný og síðustu árin vom
honum ljúf og góð. Hann kynntist
enskri konu Jayne Slater að nafni.
Þau þjuggu saman á Breiðdalsvík
og eignuðust dreng, Daníel Óðinn,
sem er á öðm aldursári. Fyrir átti
Hilmar 6 ára gamlan son sem heitir
Skúli Már. Drengimir sjá nú að baki
góðum foður. Hilmar var bamgóður
og synimir vom honum mjög kærir.
Það er erfítt að skilja hvers vegna
Hilmar var hrifínn á brott núna, ein-
mitt þegar hann stóð í blóma lífsins
og hamingjan brosti við honum.
Hann var á fömm út til London
ásamt sambýliskonu sinni og syni
þeirra. Þau höfðu fyrirhugað að
dvelja á heimaslóðum Jayne um tíma
og gifta sig þar 1. maí næstkom-
andi. Það er sárt að á þessa fyrirætl-
an var klippt svo snögglega. En þó
er nokkur huggun, að vita hann núna
á æðri stað í eilífri hvíld. Guð styrki
og huggi sambýliskonu hans, synina
ungu, foreldra og systkini. Þökk sé
minningunum um frænda okkar, þær
varðveitast með okkur þegar hann
er genginn á eilífðarbraut.
Eilíft líf
ver oss huggun, vöm og hlíf,
líf í oss, svo ávailt eygjum
æðra lífið þó að deyjum.
Hvar er allt, þá endar kif?
Eilíft líf.
(Matt. Joch.)
Systkinin i Ásgarði.
Þessa köku má bera fram í
heilu lagi eins og tertu, en svo
má einnig skera hana niður og
bera fram eins og snittur, sbr.
mynd.
í hana fen
V2 dl kakó,
2V3 dl vatn (230 g),
150 g smjörlíki,
53/4 dl hveiti,
1 tesk. lyftiduft,
1 tesk. salt,
1 tesk. kanill,
4V2 dl sykur,
2 egg,
1 dl mjólk,
1 tesk. vanillusykur.
Ofan á:
100 g grófsaxaðar heslihnetur,
IV4 dl sykur,
100 g smjörlíki,
2 matsk. hveiti,
Um V2 dl kaffiijómi.
Stillið ofninn á 200 gráður.
Smyijið langform og stráið hveiti
í það.
Blandið saman f skaftpott kakó
og vatni, setjið smjörlíkið út í og
hitið að suðu. Látið þetta síðan
kólna aðeins.
Blandið saman hveiti, ljrfti-
dufti, kanil og salti. Hrærið lítil-
lega saman í annarri skál eggin
og sykurinn, ekki þeyta, og setjið
kakómassann út í þetta, síðan
þurrefnin, og bleytið í með mjólk-
inni. Hrærið saman þar til deigið
er jafnt og slétt og látið að síðustu
vanillusykurinn út í. Hellið deig-
inu í stórt stórt ferkantað eða
ílangt form og bakið í um 15-20
mínútur, skemur í blástursofni.
Blandið saman í lítinn pott öllu
sem á að fara í jukkið ofan á,
hitið varlega upp og hrærið í á
meðan þar til aJlt hefur bráðnað.
Má ekki sjóða. Bætið það miklum
kaffiijóma í jukkið að það verði-
mátulega þykkt til að smuija yfír
kökuna. Látið svo kólna vel.
(mynd nr. 2)
Kókosmjölskaka
Safarík og ódýr.
Þetta notum við f kökuna:
2 egg,
2 dl sykur,
IV2 dl kókosmjöl,
2 dl hveiti,
1 tesk. lyftiduft,
V2 dl vatn,
50 g smjörlíki.
Hrærið saman egg og sykur
þar til ljóst og létt. Bræðið
smjörlíkið ásamt vatninu, látið
suðuna koma aðeins upp og kælið
svo. Blandið lyftiduftinu saman
við hveitið og hrærið út í eggjam-
assann, og einnig kókosmjölinu.
Að lokum hrærum við smjörlíkis-
vatninu út í.
Hellið deiginu í smurt kringlótt
tertuform og bakið í um 180
gráðu heitum ofni (160 gráðu
blástursofni) í 25-30 mínútur.
Auðvelt er að gera skreytingu
ofan á kökuna. Látið laufblað,
hjörtu eða stjömur ofan á kökuna
þegar hún er vel köld og sigtið
svo flórsykur yfír. Fjarlægið svo
munstrin og út kemur þessi fína
skreyting.
Verði ykkur að góðu.
Jórunn *