Morgunblaðið - 04.03.1989, Blaðsíða 28

o
_
MORQUIjBLAÐIÐ LAUGARP/tGUR 4. MARZ ,1989
Minning:
mér þégár'ljóst vár áff annaí ung- skípti af öllum gerðum, hann var
Gunnar Haralds-
son, Sauðárkróki
Fæddur 15. febrúar 1938
Dáinn23. febrúarl989
Þau sorgartíðindi bárust mér að
áliðnum degi, þann 22. febrúar, að
mágur minn, Gunnar Haraldsson
hefði látist skyndilega við vinnu
sína. Ég fann snöggan sviða gegn-
taka mig, svo kom lamandi tilfinn-
ing, nánast uppgjöf. Ennþá einu
sinni hafði maðurinn með ljáinn
verið á ferð, og að þessu sinni lagt
að velli góðan dreng, langt fyrir
aldur fram.
Gunnar hef ég þekkt allt frá
bernskuárunum þegar ég fór í sveit
til móðursystur hans, Margrétar
Jónsdóttur, og frænda míns,
Víglundar Péturssonar í Ásgeirs-
brekku. Samgangur var mikill milli
bæja og leiðir okkar Gunnars lágu
oft saman. Minningar frá þeim tíma
eru mér ljúfar í huga, og voru oft
rifjaðar upp á árum áður, þegar við
Gunnar áttum tíma aflögu. Það er
sárt að missa þennan félaga og vin
með svo sviplegum hætti, og fjöl-
skyldunni mikið áfall.
Missir Láru systur minnar er þó
mestur svo og Kristjáns og Jóns
er sjá á bak föður og stjúpföður.
Þau hjónin hafa lengst af búið á
Sauðárkróki, þar sem Gunnar
stundaði verzlunarstörf af stakri
lipurð og trúmennsku. Við mágam-
ir vorum nánir og góðir vinir, og
nutum stuðnings hvor frá öðrum
ef á þurfti að halda. Gunnar var
drengur góður í þess orðs beztu
merkingu og átti fáa sína líka. Þeir
sem nærri honum stóðu hafa því
mikið misst.
Gunnar var alinn upp í Viðvíkur-
sveitinni og átti Skagafjörður sterk
ítök í honum alla tíð. Það fer því
vel á því að velja honum legstað í
kirkjugarðinum á nöfunum, þar sem
víðsýni er um allan Skagafjörð, og
þar sem hann sem kirkjugarðsvörð-
ur snyrti og fegraði leiði samborg-
ara sinna um árabil.
Foreldrar mínir, þau Bára og
Angantýr sem látin eru fyrir
nokkru, nutu margs góðs frá þeim
Láru og Gunnari og vil ég koma á
framfæri þökkum fyrir þá um-
hyggju og góðvild sem þau sýndu
þeirn.
í dag verður Gunnar kvaddur
hinstu kveðju frá kirkjunni sinni,
sem hann mörg undanfarin ár starf-
. aði fyrir og mat svo mikils, og þeg-
ar við kveðjum þennan heiðurs-
mann, eru okkur efst í huga öll
árin sem hann hefur verið tengdur
fjölskyldunni í Hólmagrund 1 og
þau sterku vináttubönd sem ætíð
hafa ríkt í öllum okkar samskiptum.
Við sem eftir lifum förum ríkari af
hans fundi, návist hans var mann-
i bætandi og gaf deginum lit.
Áhugamál átti Gunnar mörg, en
tómstundir fáar, hann gaf sér þó
tíma til að syngja í kirkjukór Sauð-
árkróks mörg undanfarin ár. í dag
munu kórfélagar hans kveðja góðan
félaga og vin. Þannig er gangur
; lífsins.
Það er trú mín og vissa að líf
sé að loknu þessu, þar fóru skoðan-
* ir og hugmyndir okkar Gunnars
; saman, báðir áttum við þá reynslu
í að hafa augum barið æðri heima,
i eitt augnablik eða tvö. Ég veit að
\ Gunnari er ætlaður staður nærri
i almættinu.
Blessuð sé minning hans.
Fjölskyldu hans, ættingjum og
/ vinum sendum við hjónin innilegar
* samúðarkveðjur og biðjum þeim
* Guðs blessunar.
Anton Angantýsson
i
Gamalt máltæki segir, að það sé
stutt ögurstundin. Vafalaust má
víða heimfæra þessa myndrænu
> samlíkingu, en óvíða á hún betur
\ við en um bilið milli lífs og dauða.
Hversu örskammt getur það verið,
hversu skjótt getur verið skorið á
lífsþráðinn. Starfsmaður hugur og
hönd er skyndilega óvirkur, andinn
og efnið aðskilið.
Miðvikudaginn 22. febrúar sl.
vorum við, sem vinnum í aðalstöðv-
um Kaupfélags Skagfírðinga á
Sauðárkróki, óþyrmilega minnt á
þessar staðreyndir. Skyndilega var
einn úr hópnum burtu kallaður,
„meira að starfa Guðs um geirn"
bókstaflega talað í miðju verki. Það
er á slíkum stundum, sem okkur
mönnunum er hvað ljósust smæð
okkar og vanmáttur andspænis
staðreyndum tilverunnar.
Vinnustaðurinn er annað heimili
okkar flestra. Við eyðum þar svo
miklum hluta af vökutíma okkar,
að hlutur hans í tilverunni hlýtur
að vera stór. Þótt samfélagið á
vinnustaðnum sé allt annars eðlis
en heimili okkar, fer ekki hjá því,
að þar knýtast mörg bönd kunn-
ingsskapar og vináttu. Samvistir
okkar með vinnufélögunum eru svo
mikill hluti af heildarmynd til-
verunnar, að öll röskun á þeirri
mynd hlýtur að hafa veruleg áhrif
á líf okkar. Sumt af þvi er auðvelt
að skilja og ásættanlegt, fólk flytur
sig milli starfa og staða af ýmsum
ástæðum, en þegar einn úr hópnum
er endanlega burtu kallaður á miðj-
um starfsdegi lífs síns fer ekki hjá
því, að flestir fínni til óvissu og
tómarúms í huga sínum, sem oft
þarf langan tíma til að sætta sig
við. Svo mun okkur vinnufélögum
Gunnars heitins flestum farið þessa
dagana, og skyldi engan undra.
Gunnar Haraldsson var búinn að
vinna lengi hjá Kaupfélagi Skag-
fírðinga og góðan tíma sem verslun-
ar- og deildarstjóri. Honum voru
verslunar- og þjónustustörf einstak-
lega vel lagin, og hafði þennan eig-
inleika, sem alltof fáir íslendingar
eiga til, að líta á ánægðan viðskipta-
vin sem árangur af vel unnu verki.
Gunnar var einstaklega lundgóður
og viðmótsþýður maður og umtals-
frómur svo af bar. Það fór ekki hjá
því, að maður slíkrar gerðar yrði
vel þokkaður af samstarfsfólki sínu
og yfirmönnum, jafnt sem við-
skiptavinum, og öfundarmenn átti
hann enga. Gunnar var kirkjuræk-
inn maður og starfaði mikið að
málefnum Sauðárkrókskirkju, bæði
með þátttöku í kór kirkjunnar sem
og safnaðarstarfí, og voru þau hjón-
in, hann og kona hans, Lára Angan-
týsdóttir, samstíga í því sem öðru.
Þau störf voru oft unnin í hljóði og
án þess að mikið bæri á. Þar er
sjaldnast um að ræða endurgreiðslu
á veraldarvísu, en því meiri og betri
hjá þeim, sem endanlega greiðir öll
verklaun.
Við samstarfsmenn Gunnars
Haraldssonar kveðjum hann að leið-
arlokum með virðingu og þökk. Á
okkar smáa, mannlega mælikvarða
fínnst okkur kveðjustundin alltof
snemma upp runnin, en verðum að
sætta okkur við þessa staðreynd
sem aðrir, er í þeim sporum standa.
Við vottum eiginkonu hans og son-
um okkar innilegustu samúð og
biðjum þann, sem ræður ögurstund-
inni, að styðja þau og vemda.
Guðbr. Þorkell Guðbransson
Jón Gunnar Haraldsson, verslun-
armaður á Sauðárkróki, var skyndi-
lega úr heimi kvaddur þann 23.
febrúar sl., fímmtíu og eins árs
gamall, og kom ljáfar dauðans öll-
um að óvörum í hans húsi.
Jón Gunnar fæddist á Fjalli í
Kolbeinsdal þann 15. febrúar árið
1938. Foreldrar hans voru Guðný
Jónsdóttir, húnvetnsk að ætt, og
Haraldur Bjömsson, búfræðingur
frá Bændaskólanum á Hólum í
Hjaltadal. Nokkurra mánaða gam-
all fluttist hann með móður sinni
að Kýrholti í Viðvíkursveit og ólst
þar upp til fullorðinsára.
Þegar Jón Gunnar kom inn á
heimili mitt í Kýrholti var ég sjö
ára snáði og eins og títt er um
böm á þeim aldri heimarfkur og
þess lítt búinn að taka ungbömum
með óblandinni blíðu og glaðværð.
Hafði ég í raun ýmislegt á hornum
viði leitaði réttar síns í mínum eigin
hlaðvarpa. Þó er skemmst frá því
að ségja að snemma gengum við
Jón Gunnar í traust fóstbræðralag
og átti hann í upphafi drýgri þátt-
inn í þeim gemingi. Ekki var hann
fyrr tekinn að vappa um gólf og
bera sér orð í munn en í ljós kom
skýr hugsun, kurteisi og aðgát í
umgengni. Man ég glöggt að sem
tveK0a eða þriggja ára bam bað
hann fólk gjama um að veita sér
áheym áður en hann bæri upp er-
indi. Gegn slíkri háttvísi máttu
ólund og afgæðingur sín einskis og
því sæmst að verða drengilega við
málaleitan.
Eftir á að hyggja er þetta minn-
ingarbrot um bemsku Jóns Gunnars
í fullu samræmi við feril hans allan
og lífsmynstur. Margvísleg störf
innti hann af hendi með hljóðlátri
fyrirhyggju og fékk að umbun virð-
ingu samferðafólks.
Dijúgan hluta ævi stundaði Jón
Gunnar verslunarstörf. Um skeið
var hann verslunarstjóri hjá Silla
og Valda í Reykjavík, gegndi síðar
starfí deildarstjóra hjá Kaupfélagi
Skagfírðinga á Sauðárkróki og
lagði á margt annað gjörva hönd.
Jón Gunnar var maður list-
hneigður. Einkum bar snemma á
söngvísi hans, og var hann virkur
þátttakandi í kórsöng á Sauðár-
króki í fjölda ára. Hann var maður
vinsæll og vinfastur og lá ekki á
liði sínu þegar hjálpar var þörf. Við
fráfall hans á margur um sárt að
binda. Má þar nefna eiginkonu hans
Láru Angantýsdóttur, soninn
Kristján Jóhann, stjúpsoninn Jón
Ingþór Friðbjömsson, sammæðra
hálfsystur Fríðu Ólafsdóttur og
Elínborgu Bessadóttur og samfeðra
hálfsystkin Ingibjörgu, Rannveigu
og Þröst. Vottum við öllu þessu
fólki sem og frændgarði, sem nú
teygist víða um lönd, dýpstu samúð.
Við andlát Jóns Gunnars og út-
för, sem gerð verður frá Sauðár-
krókskirkju í dag, er efst í huga
minningin um óvenju traustan
mann, sem mátti í engu vamm sitt
vita og lauk lífsins skák með sæmd.
Haraldur Bessason
Kveðja frá systkinum
Fyrir um það bil þijátíu árum
kom hann inn í líf okkar, hann
Gunnar hálfbróðir okkar. Birtist á
þröskuldinum í Lyngási með konu
og tvo drengi smáa, kominn norðan
úr Skagafírði í heldur óskemmtileg-
um erindum: hún Lára var með
berkla og þurfti að leita sér lækn-
inga fyrir sunnan.
Lára náði heilsu og um skeið
bjuggu þau öll fjögur skammt frá
okkur við Laugaveginn. Þá tókust
náin kynni sem héldust alla tíð. Þau
rofnuðu ekki þótt vík væri milli vina
í aldarfjórðung og rúmlega það.
Gunnar og Lára fluttu norður á
Sauðárkrók með strákana og
bjuggu þar upp frá því. Af og til
kom hann suður í heimsókn, ýmist
einn eða með Láru, og ávallt voru
þau aufúsugestir.
Lengst af sinni starfsævi var
Gunnar verslunarmaður. Fyrir
norðan vann hann hjá Kaupfélagi
Skagfírðinga og hér fyrir sunnan
hjá Silla og Valda. Hann tók sér
þó frí frá versluninni um skeið og
sinnti ýmsum öðrum störfúm. Hann
var símavörður, veðurathugunar-
maður og meðhjálpari.
Þessi fjölbreyttu störf endur-
spegluðu áhugamál Gunnars. Hann
var mikill áhugamaður um fíar-
trúmaður og gat spjallað tímunum
saman um vandamál landsbyggðar-
innar, tilganginn með lífínu og hvað
sem vera skyldi. Mestur var þó
áhuginn á tónlist og þar var hann
virkur alla tíð, bæði sem njótandi
og iðkandi, í kórum og lúðrasveit-
um.
Þegar hann kveður núna, allt of
snemma, rennur það upp fyrir okk-
ur að við eigum ekki eftir að ræða
við hann oftar fram eftir nóttu,
gleyma okkur í samræðum um það
sem máli skiptir. Þótt birtan fari
vaxandi í veröldinni er eins og
dimmi í sálinni og upp í hugann
kemur vísa sem faðir okkar orti
árið sem hann Gunnar fæddist:
Nú á grænni grundu
grösin falla,
er stóðust fyrir stundu
storma alla.
Heilsa hefír þrotið
hjá þeim ungum.
Lífs þau hafa lotið
lögum þungum.
Upp úr stendur þakklæti fyrir
að hafa kynnst og átt að vini góðan
og greindan bróður sem var svo
örlátur á það sem mest er um vert
í þessu lífí.
Ingibjörg, Rannveig og Þröstur.
Vinur minn Gunnar Haraldsson,
Víðihlíð 1 á Sauðárkróki, hefur
kvatt þennan heim. Það gerðist
óvænt og erfítt er að sætta sig við
þá staðreynd, að samskiptum þessa
lífs sé lokið við þann góða dreng.
Þegar leiðir okkar í veraldlegu
vafstri skildu fyrir mánuði, tókumst
við í hendur og þökkuðum hvor
öðrum fyrir mikið og gott sam-
starf. Mig grunaði ekki þá að það
yrði síðasta handtakið okkar. Við
horfðumst í augu og ég fann straum
hlýju og vinsemdar streyma á milli
okkar. Orð voru í raun og veru
óþörf til að túlka það sem við vildum
segja. Þetta litla atvik er mér mik-
ils virði nú, og lýsir einmitt vel
þeim hægláta og prúða manni, sem
Gunnar Haraldsson hafði að geyma.
Gunnar Haraldsson fæddist 15.
febrúar 1938 að Fjalli í Kolbeins-
dal. Foreldrar hans voru Klem-
ensína Guðný Jónsdóttir frá
Kambakoti, Skagaströnd, og Har-
aldur Bjömsson frá Fagradal á
Skarðsströnd, síðar í Reykjavík.
Gunnar flutti með móður sinni
að Kýrholti 1938, þar sem hann
ólst upp á rótgrónu menningar-
heimili hjá móður sinni og stjúpa,
Bessa Gíslasyni, ásamt bömum
Bessa af fyrra hjónabandi og hálf-
systur sinni Elínborgu Bessadóttur.
Þar vandist Gunnar að sjálfsögðu
öllum algengum sveitastörfum.
Hann stundaði nám við Bændaskól-
ann á Hólum 1953—1954 og í Iðn-
skólanum á Sauðárkróki 1956—57.
Gunnar var kvæntur Láru
Salóme Angantýsdóttir og áttu þau
einn son, Kristján Jóhann. Þá átti
Lára son áður en þau Gunnar
kynntust, Jón Ingþór FViðbjömsson,
og gekk Gunnar honum í föðurstað.
A sjötta áratugnum þegar Gunn-
ar og Lára em að huga að sameigin-
legri framtíð sinni var atvinnu-
ástand þannig á Norðurlandi, að
sjálfsagt þótti að ungir menn sæktu
vinnu til verstöðvanna á Suðumesj-
um eða til Keflavíkurflugvallar.
Gunnar var engin undantekning
í þessum efnum. Hann fór eftir nám
sitt í Iðnskólanum og vann eitt ár
á Keflavíkurflugvelli og eitthvað við
fiskvinnu einnig.
En er hér var komið stóð hugur
hans frekar til verslunarstarfa.
Réðst hann til Silla og Valda í
Reykjavík og var þar í þijú ár.
Hafði hann ekki verið lengi í störf-
um hjá því fyrirtæki, er honum
vegna trúmennsku sinnar var falin
verslunarstjóm.
En bæði var það, að ekki hefur
lífið í höfuðborginni heiilað Gunnar,
og eins hitt að þess var farið á leit
við hann að koma til starfa á heima-
slóð. Því varð það úr að hann réðst
til starfa hjá Kaupfélagi Skagfírð-
inga sumarið 1962.
Fyrst eftir að Gunnar kom norð-
ur aftur vann hann í byggingavöm-
deild kaupfélagsins. Þar lágu leiðir
okkar fyrst saman. En honum vom
ætluð önnur og meiri verkefni. í
maí 1963 hóf hann störf í Gránu,
sem þá var aðalmatvömverslun fé-
lagsins, þar vann hann í 13 ár og
lengst af deildarstjóri þessarar
umfangsmiklu deildar.
Þegar þeim hjónunum Gunnari
og Lám bauðst starf hjá Pósti og
síma sem næturverðir símstöðvar-
innar á Sauðárkróki, tóku þau því.
Slík störf höfðu ætíð verið Gunnari
hugstæð og ekki var minna um
vert að nú gátu þau hjónin unnið
saman. Þau höfðu raunar annað
starf sem var þeim ekki síður hug-
stætt, það var að vinna fyrir Sauð-
árkrókskirkju og að málefnum
kirkjukórsins.
Eftir 7 ára starf hjá Pósti og
síma veiktist Gunnar alvarlega.
Eftir að hann hafði náð sér af þess-
um veikindum þótti honum heppi-
legra að fá sér annað starf og réð
hann sig til ÁTVR hér á Sauðár-
króki, þar sem hann vann í þijú
ár. En 30. júní 1987 réðst hann
aftur til kaupfélagsins, enda virtist
heilsan vera eins og best varð á
kosið. Hann tók við starfí deildar-
stjóra matvörudeildar Skagfírð-
ingabúðar í árslok 1987 og var þá
í raun kominn í sitt gamla starf sem
hann þekkti svo vel eftir 13 ára
veru í Gránu, eins og fyrr segir.
En skjótt skipast veður í lofti.
Fimmtudaginn 23. febrúar berst sú
harmafregn að Gunnar hafi orðið
bráðkvaddur í vinnunni. Hann stóð
trúr og tryggur til hinstu stundar
og æðraðist ekki þótt á móti blési.
Þegar ég hefí sett þessar línur á
blað langar mig til að segja eitt-
hvað til huggunar þeim er eiga um
sárast að binda. En mér verður
tregt tungu að hræra.
Ég sendi eiginkonunni, Láru
Angantýsdóttur, syni og fóstursyni
innilegar kveðjur og bið guð að
blessa þeim minninguna um góðan
eiginmann og föður.
Magnús H. Sigurjónsson
Mig langar í fáeinum fátækleg-
um orðum að minnast Gunnars
móðurbróður míns, sem hvarf sjón-
um okkar svo allt of fljótt.
Það var fjölskyldu minni alltaf
sérstakt ánægjuefni þegar Gunnar
heimsótti okkur í bæjarferðum
sínum. Hann var nefnilega alveg
einstakur maður og gat miðlað öðr-
um miklu. Mig langar að nefna það
sem mér fannst meðal annars svo
fádæma gott við Gunnar og sem
ég tel mig og aðra hafa lært af.
Gunnar var líflegur og athugull.
Hann hafði áhuga á flestu í kring-
um sig og velti lífínu og tilverunni
mikið fyrir sér. Hann var lítið gef-
inn fyrir innihaldslaust orðagjálfur
og vildi kafa djúpt í hlutina. Fram-
koma hans og persónuleiki, þar á
meðal hlýleg djúp augu, rólegt en
um leið glaðlegt fas og innri ró sem
hann bjó yfír, hafði þau áhrif að
samræður við Gunnar urðu strax
einlægar og djúpar. Hann kunni að
hlusta á fólk og það gerði það
meðal annars að verkum að hann
var sérlega bamgóður, því hann
hlustaði á böm og bar virðingu fyr-
ir þeim. Litla afastelpan hans á
Króknum átti mikið þar sem Gunn-
ar var. Ég minnist þess hve ríka
áherslu Gunnar lagði á að fólk ynni
öll störf vel og af áhuga. Hann
sagði að hversdagslegustu störf
gætu orðið skemmtileg ef maður
gerði sér far um að vera áhugasam-
ur og að sjá einhvem tilgang með
hlutunum. Því með áhugasemi væri
hægt að gæða öll störf lífí. Þetta
var eitt af þeim viðhorfum Gunnars
sem ég dáðist að.
Ég sá Gunnar í síðasta skipti í
sumar sem leið. Hann hafði fmm-
kvæðið að stefíiumóti við fjölskyldu
mína í sumarbústað við Hreðavatn
og var fjölskylda hans með honum.
Við áttum góðar stundir saman og
vitanlega voru málin rædd þar sem
Gunnar var annars vegar. Ekki
grunaði mig að þetta væri kveðju-
stund því Gunnar átti eftir að gera
svo margt, af nógu var að taka því
hann átti ótal áhugamál.
Það er sorglegt að vita að Gunn-
ar kemur ekki aftur í heimsókn en
við búum að góðum minningum um
góðan mann.
Við mamma og Halli bróðir minn
sendum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til Láru, Nonna, Kidda og
annarra aðstandenda.
Sirrý Arnardóttir