Morgunblaðið - 04.03.1989, Blaðsíða 29

Gunnar Þ. Þorsteins-
son - Minningarorð
Fæddur 28. ágúst 1923
Dáinn 22. febrúar 1989
Þegar ég heyrði lát Gunnars í
útvarpinu setti mig hljóða. Ég var
búin að vinna lengi á Reykjalundi
og umgangast svo marga einstakl-
inga sem voru þama heimilismenn
að það fer ekki hjá því að maður
beri hlýhug til vistmanna. Gunnar
var einstakur. Hann færði okkur á
deildinni dásamlega falleg blóm,
bæði á mæðradaginn og á páskun-
um og einnig þegar önnur tækifæri
gáfust. Þá sá hann ekki eftir kon-
fektinu eða súkkulaðinu handa okk-
ur. Hann átti líka þessi feikn af
bókum, þær voru allar velkomnar
ef okkur vatnaði lesefni.
Við munum sakna hans.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V.Br.)
Guðrún Gísladóttir
Faðir; Þorsteinn f. 25.11. 1873,
d. 9.11. 1940 Gíslason, Þorsteins-
sonar í Stykkishólmi og konu hans
Ingveldar Jónsdóttur.
Móðir: Alvilda María Friðrika f.
1887, d. 22.3. 1955 Bogadóttir f.
8.3.1858, d. 23.6.1930 kaupmanns
Sigurðssonar, Finnbogasonar á
Sæunnarstöðum í Hallárdal, síðast
í Búðardal, og kona hans Elísabet
Bjömsdóttir frá Þverá Þorlákssonar
var við verslun í Flatey um skeið
og síðan verslunarstjóri í Skarðs-
stöð 1891—1899 og átti þar heima
til æviloka. Rak jafnframt búskap
á Fjósum. Póstafgreiðslumaður
mörg hin síðari ár og símstjóri, er
þau störf vom sameinuð. Mikil-
hæfur og vel að sér, einkum í þjóð-
legum fræðum.
Böm Þorsteins og Alvildu sem
eftir lifa eru Ragnar kennari, Ing-
veldur á Vallá á Kjalamesi, Bogi
Ingiberg yfírflugumferðarstjóri,
Sigvaldi Gfsli lögfræðingur og Elfs
Gunnar á Hrappstöðum í Laxár-
dalshrepp.
Gunnar fæddist í Ljárskógarseli
í Dalasýslu. Þar var faðir hans
bóndi frá árinu 1913 og til ársins
1927 að jörðin fór í eyði.
Talið er að byggð hafi aðeins
staðið í Ljárskógarseli frá árinu
1833, heyskapur hefur eflaust verið
smár og aðallega treyst á beit.
Alvilda og Þorsteinn flytja þá í
Þrándarkot og em þar fram undir
1932 að þau hætta alveg búskap,
vegna heilsubrests Þorsteins. Ing-
veldur tekur Gunnar sem er aðeins
á níunda árinu og ræður sig með
hann að Oddsstöðum í Miðdölum.
Þetta reyndist vera gott fólk, því
þegar heyskapnum lauk um haustið
og Ingveldur var laus, tóku þau
drenginn í sínar hendur og þar var
hann fram undir tvítugt.
Síðar meir flutti Gunnar til Ing-
veldar systur sinnar suður á Kjalar-
nes. Alla tíð var mjög kært með
þeim systkinum og hún var honum
sem vemdarengill. Hann vann f
vegavinnu á summm og hjálpaði
til við búskapinn á vetmm. Eða var
vetrarmaður þar sem þess var þörf.
Gunnar las mikið og hafði yndi
af góðum bókum. Það má segja að
það hafí verið eini munaðurinn sem
hann veitti sér því hann var stakur
reglumaður og hvers manns hug-
ljúfi.
Það em mörg ár síðan fundum
okkar bar saman í fyrsta sinn. Þá
var ég nýflutt í byggðarlagið og
þekkti ekki nokkra sál. Gunnar átti
þá heima í Hjarðamesi hjá systur
sinni og hennar Qölskyldu. Fljótlega
tókst kunningsskapur sem leiddi til
vináttu sem alla tíð hefur haldist
og aldrei borið skugga á. Heilt sum-
ar dvaldi Gunnar á heimili okkar
og betri heimilismann er vart hægt
að hugsa sér, alltaf var hann boðinn
og búinn til þess að taka af manni
snúning, þó honum hafí í fyrstu
ekki verið ætlað það. Og hvað hann
var geðprúður og laginn að eiga
við strákana sem vom að komast
á legg. Allt vom þetta eins og bestu
vinir, aldrei þurfti hann að byrsta
sig eða hasta á liðið, allir þrír dreng-
imir hlýddu og tóku það sem sjálf-
sagðan hlut en enga kvöð.
Fyrir rúmum þijátíu ámm komst
Gunnar í vinnu á Reykjalundi. Það
var mikið lán fyrir hann, því þar
eignaðist hann jafnframt gott heim-
ili. Á Reykjalundi var þá mikil þörf
fyrir góðan vinnukraft og Gunnar
uppfyllti áreiðanlega þær kröfur
sem gerðar vom til hans.
Fýrir nokkmm ámm fékk Gunn-
ar áfall og var frá vinnu um tíma,
hann náði sér þó aftur og gekk
ótrauður að verki. Veikindin bærðu
þó aftur á sér og þá svo að hann
gat ekki stundað vinnu en heimilis-
maður fékk hann að vera áfram.
Um miðjan febrúar veiktist hann
og var fluttur á sjúkrahús, þar sem
hann andaðist 22.2. 1989.
Guð blessi minningu hans.
Hulda Petursdóttir,
Útkoti.
Góður vinur er horfínn á braut.
Við höfum þekkst lengi, allt frá
unglingsámnum fyrir um það bil
hálfrí öld; Já, dagar koma ár og
aldir líða ...
Og Gunnar hefur aldrei neitt
breyst, ætíð jafn stillilegur og
traustur, hlýr og glaðlegur í við-
móti eins og svo margir af hans
skyldmennum, úrvalsfólkið úr röð-
um Dalamanna vestra. Fáir stóðu
hjarta móður minnar nær en Dala-
menn. En Ásta móðir mín var
yngsta bam frú Ingibjargar Páls-
dóttur, og Ólafs Ólafssonar prests
og prófasts í Hjarðarholti í Dölum
á fyrri hluta þessarar aldar. Móður-
afí Gunnars, Bogi Sigurðsson,
kaupmaður og athafnamaður í Búð-
ardal, og séra Ólafur þekktust vel,
enda samtíðarmenn þar vestra.
Gunnar var fæddur í Ljárskóga-
seli í Laxárdal, sonur hjónanna Al-
vildu Bogadóttur og Þorsteins
Gíslasonar, bónda. Ljárskógasel var
heiðarbýli sem er löngu komið í
eyði. Þau hjónin eignuðust sex böm.
Þau em: Ragnar, fyrrverandi
kennari, giftur Sigurlaugu Stefáns-
dóttur, Ingveldur, búsett á Vallá á
Kjalamesi ásamt dóttur sinni Al-
vildu Gunnhildi, Bogi, fyrrverandi
flugumferðarstjóri í Keflavík, Sig-
valdi, lögfræðingur giftur Ingi-
björgu Halldórsdóttur, Elís Gunnar,
fyrrverandi vegaverkstjóri, giftur
Emilíu Lilju Aðalsteinsdóttur. Tvö
hálfsystkini átti Gunnar, þau Guð-
laugu Þorsteinsdóttur, er Þorsteinn
eignaðist fyrir hjónaband, og Magn-
ús Rögnvaldsson í Búðardal, er var
af fyrra hjónabandi Alvildu.
Árið 1927 fluttust Alvilda og
Þorsteinn með bamahópinn sinn að
Þrándarkoti í Laxárdal og bjuggu
þar til ársins 1932, er þau urðu að
hætta búskap sakir vanheilsu Þor-
steins, og fjölskyldan dreifðist. Ing-
veldur fór að Brautarholti á Kjalar-
nesi til foreldra minna Ástu, og
Ólafs, og var þar í sex ár, sannköll-
uð stoð og stytta móður minnar og
einlægur vinur fjölskyldunnar
síðan.
Alvilda flutti einnig suður með
yngsta soninn, Elís Gunnar. Var
hún fyrst á Úlfarsá og Blikastöðum,
en kom að Brautarholti 1939 og
var þar í sex ár eða þar til hún flutt-
ist til Magnúsar sonar síns í Búð-
ardal. Böm Alvildu og Þorsteins
vom við nám og störf á ýmsum
stöðum.
Gunnar var fyrst á Oddsstöðum,
en fluttist með fólkinu þar að Litlu-
Skógum í Borgarfírði, og var þar
fram til 19 ára aldurs. Fór þá fyrst
vestur í Dali í vegavinnu, en síðan
suður á Kjalames. Vann þá lengst
við vegavinnu, en átti heimili hjá
Ingveldi, systur sinni. Gunnar kom
oft í Brautarholt til móður sinnar.
Vom böm Alvildu ávallt aufúsu-
gestir og var ætíð tilhlökkunarefni
að fá þau til lengri eða skemmri
dvalar, ekki síst á hátíðum, og var
mikið spilað, hlegið og farið í leiki.
Um 1954 gerist Gunnar starfs-
maður á Reykjalundi og átti ætíð
heima þar síðan. Undi hann þar hag
sínum vel.
Gunnar var ekki langskólageng-
inn eins og kallað er, en var greind-
ur og hefði auðveldlega getað farið
námsleiðina, ef efni og ástæður
hefðu verið fyrir hendi.
Hann hafði áhuga á bóklestri og
fylgdist vel með því, sem var að
gerast, ekki síst í Dölunum. Var
hann áskrifandi að Dalablaðinu sem
hann ávallt lánaði mér, og hafði ég
gaman af.
Á Reykjalundi átti hann góða
samstarfsmenn og vini.
Hann varð fyrir heilsubresti upp
úr árinu 1980 og vinnuþrek hans
minnkaði. Varð hann því að hægja
á sér, en aldrei var kvartað og undi
hann vel sínum hag, ávallt sá sami.
— Jafnlyndur og hvers manns hug-
ljúfi, enda veitandi á báða bóga
gjöfum og hlýju. Er því skarð fyrir
skildi meðal ættingja og vina. Góð-
ur og vammlaus drengur er genginn
sinn veg. í dag fer útför hans fram
frá_ Lágafellskirkju.
Ég og fjölskylda mín þökkum
honum samfylgdina gegnum árin
og biðjum honum velfamaðar á
nýjum leiðum. Blessun guðs sé með
honum.
Systkinum hans og öðrum vanda-
mönnum sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur. Hvíl í friði.
Ingibjörg Ólafedóttir
Minning:
Guðni Guðmunds-
son, Súgandafírði
Þann 26. febrúar sl. varð mágur
minn, Guðni Guðmundsson, bráð-
kvaddur á heimili sínu Aðalgötu 23
á Suðureyri við Súgandafjörð.
Guðni fæddist 1. nóvember 1922
á Suðureyri og voru foreldrar hans
hjónin Elín Magnúsdóttir og Guð-
mundur Kr. Guðnason.
Elín var dóttir Magnúsar Öm-
ólfssonar skipstjóra á ísafirði og
Jóhönnu Pétursdóttur. Guðmundur
var sonur Guðna Egilssonar bónda
að Bæ í Súgandafirði, Guðmunds-
sonar hreppstjóra á Laugabóli í
Ögursveit. Móðir Guðmundar vom
Guðrún Sigurðardóttir bónda í
Botni í Súgandafirði.
Systkini Guðna em: Kristín, sem
er látin, Jóhann, Þorvarður, Guð-
rún, Kristrún, Guðmunda, Fanney,
Jakobína og Kristjana.
Guðrún Sigurðardóttir, amma
Guðna, missti mann sinn Guðna
Egilsson í sviplegu sjóslysi, sem
varð í áhlaupaveðri 28. febrúar
1898, en þá fómst tveir sexæringar
frá Vestfjörðum, annar úr Bolung-
arvík, en hinn úr Súgandafirði.
Með bátnum úr Súgandafírði
fórst mannvalið úr Staðardal og
Vatnadal. Formaður var Sturla
Jónsson bóndi að Stað og hásetar
vom bændurnir Guðni Egilsson í
Bæ, Jón Guðmundsson í Bæ, Magn-
ús Jónsson á Langhóli, Marías Þórð-
arson í Vatnsdal og einnig Guð-
mundur Jónsson lausamaður á
Stað.
Má nærri geta, hve hörmulegar
afleiðingar þessi missir hafði fyrir
fjölskyldumar og byggðarlagið.
Guðrún Sigurðardóttir var kjark-
mikil dugnaðarkona, sem stóð nú
ein með 5 böm. Elsta bamið, Vetur-
liði, var þá tæpra 12 ára, en það
yngsta, Guðmundur Kristján,
tveggja mánaða gamall. Hin bömin
vom Jóna, Rebekka og Kristján
Albert, sem síðar varð landskunnur
glímumaður og hlaut viðumefnið
„kóngabani".
Allt varð þetta dugnaðarfólk,
þegar fram liðu stundir, sem á
flölda afkomenda á Súgandafírði
og víða um landið. Ekkjan bjó í Bæ
í tvö ár eftir slysið, en brá þá búi
og fluttist til Suðureyrar með böm-
in. _
Árið 1911 byggðu synir hennar
húsið Aðalgötu 23 á Suðureyri og
þar bjó Guðrún til ársins 1920, en
þá fluttist hún í Vatnadalinn.
Yngsti sonurinn, Guðmundur
Kristján, og Elín, kona hans, bjuggu
síðan allan sinn búskap í Áðalgötu
23.
Guðni Guðmundsson var aðeins
þriggja ára gamall þegar hann fór
fyrst til sumardvalar til Guðrúnar
ömmu sinnar og Guðmundar Andr-
éssonar, en þau bjuggu í litlum torf-
bæ, sem kallaður var Hraunprýði í
Vatnadalnum.
Og því var brot úr örlagasögu
ömmu hans rakið hér að framan,
að Guðni fluttist alfarið til hennar
5 ára gamall og var þar búsettur
að miklu leyti allttil 19 ára aldurs.
Enginn vafí er á því, að skap-
höfn Guðna og lífsviðhorf mótuðust
mjög af áhrifum frá ömmu hans
og þeirri miklu lífsreynslu, sem hún
hafði mátt þola.
Guðna þótti afar vænt um ömmu
sfna og fóstra, og reyndist hann
þeim vel, enda átti hann fagrar
endurminningar frá uppvaxtarár-
unum.
í Vatnadal bjó Veturliði, föður-
bróðir Guðna, ásamt Andreu Guð-
mundsdóttur konu sinni og bömum.
Mikill kærleikur var með Guðna og
bömunum í Vatnadal, einkum Guð-
rúnu Veturliðadóttur, sem erætti
fi«nda síns.
Á unglingsárunum fór Guðni að
sælqa vinnu til Suðureyrar og eftir
að hann fluttist þangað, starfaði
hann mest við beitningu á línubát-
um, sem varð hans aðalævistarf.
Hann reri mörg sumur á trillubát-
um, sem hann átti í félagi með
öðram. Síðustu árin starfaði hann
hjá Fiskiðjunni Freyju hf.
Þótt skólaganga Guðna yrði ekki
löng, var hann mjög fróðleiksfús
og hafði yndi af leiklist og söng.
Hann var félagi í Lionsklúbbi Suð-
ureyrar.
Helsta tómstundagaman hans
var að spila brids, enda átti hann
marga góða spilafélaga um ævina,
og tók oft þátt í bridsmótum á
Vestfjörðum í sveit Súgfírðinga.
Hann var virkur félagi í Verka-
lýðsfélaginu Súganda mörg undan-
farin ár í Suðureyrarkirkju.
Guðni var trúaður og kirkjuræk-
inn og var meðhjálpari mörg undan-
farin ár í Suðureyrarkirkju.
Guðni var hæglátur maður og
traustur og unni mjög heimabyggð
sinni, enda vildi hann hvergi annars
staðar búa. Hann var ókvæntur og
bamlaus og bjó einn í gamla húsinu
á Suðureyri.
Hann átti jafnan gott athvarf hjá
Fanneyju systur sinni og Friðjóni
Guðmundssvni manni hennar. oc
samneyti við syni þeirra var honum
mikils virði, en þau fluttu frá Súg-
andafírði á sl. ári.
Við Kristrún og börn okkar þökk-
um Guðna allar liðnar samvera-
stundir og munum jafnan minnast
hlýju hans og góðvildar.
Fari minn vinur í friði.
Högni Þórðarson
Við bræðumir viljum minnast
frænda okkar, Guðna Guðmunds-
sonar, sem féll frá þann 26.2.
síðastliðinn. Fréttin um andlát hans
kom okkur ekki mikið á óvart þar
sem hann átti við vanheilsu að
stríða hin síðari ár.
Guðni var sonur hjónanna Elínar
Magnúsdóttur og Guðmundar Kr.
Guðnasonar. Hann ólst upp hjá
ömmu sinni í Vatnadal og dvaldi
þar til tuttugu ára aldurs, en flutt-
ist þá til Suðureyrar og bjó meðal
foreldra sinna meðan þeirra naut
við. Eftir það bjó hann einsamall
fram að dánardægri.
Margar minningar eigum við
bræður frá uppvaxtarárum okkar
og einatt tengist Guðni frændi þeim
á einn eða annan hátt. Til hans var
jafnan gott að koma því hann var
hæfileikaríkur maður á mörgum
sviðum og fengum við notið þess
óspart. Sérstakt dálæti hafði Guðni
af upplestri sígildra leikrita, þá lék
hann að jafnaði allar persónur
verksins með þvílíkum tilþrifum að
unun var á að hlusta. Ekki var
hann síðri í ljóðagerð, þar fengu
hæfileikar hans notið sín. Orti hann
um menn og málefni samtímans af
miklu næmi og listilegri samsetn-
ingu ríms, stuðla og höfuðstafa.
Hann var glæsilegur fulltrúi þeirra
er stunduðu þessa göfugu þjóðar-
íþrótt svo mjög, hér á áram áður.
Guðni stundaði störf bæði til sjós
og lands, en lengst af starfaði hann
sem beitningamaður. Hann þótti
bæði ósérhlífinn og harður af sér,
þær spumir höfum við haft af
frænda okkar, að beita hafí þurft
fortölum til að fá hann heim úr
vinnu þegar veikindi steðjuðu að.
Við bræðumir voram svo lánsam-
ir að kynnast annarri og ekki síðri
hlið á frænda okkar, þar kom til
cVialnrmn AlHViPitiir ^Vmfri Vianc 6
kennslu og uppfræðslu ýmiss kon-
ar. Tók hann til við að kenna okkur
hvernig draga mætti til stafs og
fræða okkur um lifnaðarhætti
manna á hans yngri áram. Þá var
hann óþreytandi við að lesa okkur
sögur og segja frá spennandi kenni-
leitum uppi í Vatnadal. Þar var
hann fjölfróður bæði um gróður og
staðhætti, þvílíkir tímar, þeir vora
hálf draumkenndir, svo fjarri manni
var þessi veraleiki sem hann lýsti
og bjó við. Hann var einn þeirra
síðustu er bjuggu í torfkofa í
Vatnadal og minntist hann þessa
tíma oft með tregablöndnum sökn-
uði. Já, veraldleg gæði skipuðu ekki
háan sess hjá þessum góðhjartaða
manni, en þeim mun innihaldsríkara
var líf hans. Hann var trúr sínum
heimaslóðum og vildi hvergi annars
staðar vera, einkum þótti honum
vænt um Vatnadalinn.
Við kveðjum þennan mikilhæfa
frænda okkar með söknuði og þökk
fyrir allt sem hann gaf frá sér.
Heimir, Haraldur,
Magnús, Guðmundur
og Héðinn.
Birting af-
mælis- ogminn-
ingargreina
Morgunblaðið tekur af-
mælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavik og á skrif-
stofu biaðsins í Ha&iarstræti
86, Akureyri.
f Einn vetur stundaði Odc
| nam við Kvennaskólann
I var mun meiri en almen
r síðar við almenna kenns
sunnan Másstaða. Þar
Mikil áhersla er á það lögð
að handrit séu vel frá gengin,
vélrituð og með góðu línubili.