Morgunblaðið - 23.04.1989, Page 12

12
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23. APRIL 1989
Suzanne Gerleit, bandarískur miðill
og andlegur leiðbeinandi ræðir um
velmegun og æðri verur
eftir Kristínu Marju Baldursdóttur
ÁHUGIÍSLENDINGA á andlegum og
dulrænum efnum er mikill, og hefur það
stundum hvarflað að mönnum að þjóðin sé
að flýja hversdagsleikann og kaldan veturinn
með þvi að sökkva sér niður í slík málefiii.
En eflaust er þessi dulræna þörf í blóðinu á
íslendingum og má rekja til forfeðranna sem
umgengust álfana í hólnum eins og hveija
aðra nágranna.
Margir hafa orðið fyrir dulrænni reynslu hér
á landi, meðan aðrir hafa hvorki „heyrt né
séð“, en sennilega er jafn heimskulegt að
afneita annari tilvist og æðri vitund eins og
að trúa á slíkt.
Bandarískur miðill og andlegur leiðbeinandi,
Suzanne Gerleit, var stödd hér á landi í
nokkra daga og hélt námskeið sem Qölluðu
m.a. um lækningamátt einstaklingsins og
meðfædda innri hæfíleika, og einnig var hún
með fyrirlestur um velmegun og þá list að
búa við nægtir.
OKKAR
annað en það sem byggist á tómri
skyldurækni, því slíkt er alltaf
streituvaldandi, þá ríkir lögmálið
um velmegun."
— Eigum við þá að kasta frá
okkur gamla starfinu og fara að
gera það sem okkur langaði alltaf
til? _
„Ég er nú ekki að segja það, en
það er hægt að taka eitt skref í
einu í átt að settu marki, fólk þarf
líka að öðlast jafnvægi og andlegan
styrk þegar stórar breytingar eru
framundan.
Ef þú trúir á sjálfa þig og finnst
þú hafa eitthvað að gefa fólki, þá
er þetta slóðin sem þú rekur. Þú
átt að trúa á drauma þína og setja
síðan kraft í óskir þínar.“
Þegar Suzanne er spurð hvort
hún haldi að íslendingar hafi mikinn
áhuga á peningum, þá hlær hún
og segir að þeir eigi sinn skerf af
græðginni. „Ég sé að þeir eru dug-
legir að eignast hluti sem þeir halda
að fullnægi innri þörfum sínum, en
þó eiga þeir í erfiðleikum með
greiðslukortin sín! Þetta veldur mik-
illi streitu hér. Þó held ég að þetta
hafi ekki alltaf verið þannig.
Það er mikil viska og sköpunar-
máttur sem kemur frá íslandi og
landið er uppspretta mikillar orku.
Ykkar framtíð er björt. Þið hafið
að vísu staðið i ströngu við aðrar
þjóðir vegna hvalveiða ykkar, en
ef þið lítið á málið í víðara sam-
hengi, þá munið þið sjá að jörðin
þolir enga rányrkju meir. íslending-
ar eiga eftir að finna og hagnýta
sér aðrar og meiri auðlindir, sem
gera þá að auðugri þjóð. En þær
munu ekki einungis koma ykkur
að notum heldur öllum heiminum.
Efnahagur Bandaríkjanna er hins
vegar dauðadæmdur. Alþjóðabank-
arnir hafa fjárfest í styijöldum og
þótt einhver breyting verði á þá
mun hún ekki verða sú sem fólkið
kysi.“
Hún ræðir síðan um dvöl sína
hér og segir: „Ég hef orðið vör við
árangur af starfi mínu og finn að
það fólk sem hefur komið núna
aftur til mín er í meiri tengslum
við æðri veruleika og vitundarstig.
Hugsunarháttur þeirra hefur
breyst, þau gera sér betur grein
fyrir hömlum sínum og einnig fyrir
mætti jákvæðrar hugsunar. Sumum
hefur tekist að breyta aðstæðum
sínum og komist í meira skapandi
umhverfi." Bætir svo við: „Ára
þeirra er iíka miklu bjartari núna!“
Æðri verur
Dulrænir hæfileikar Suzanne
komu í ljós fyrir nítján árum. „Ég
var mikið veik og læknarnir voru
ráðþrota. Eitt kvöldið var ég viss
um að sofnaði ég myndi ég aldrei
vakna aftur. En það sama kvöid
fylltist herbergið ljósgeislum og
skært hvítt ljós var yfir höfði mínu
sem færðist síðan um allan líkam-
ann. Þetta var sem endurfæðing.
Ég varð alheilbrigð, og mér skildist
að eitthvað annað og meira var
fyrir utan vídd okkar.“
Suzanne fæddist í New York fyr-
ir rúmum Qörutíu árum og ólst upp
ásamt bróður sínum á ósköp venju-
legu bandarísku heimili. Foreldr-
arnir voru veraldlega sinnaðir og
voru ekki alls kostar ánægðir með
hugarfar dótturinnar, sem hafði
meiri áhuga á dansi, myndlist og
músik, en því að tryggja sér gott
Þetta er í þriðja sinn sem
Suzanne Gerleit kemur
til íslands, en hún kom
hingað fyrst haustið
1987. í tvö skipti kom
hún hingað á eigin veg-
um og vina sinna, og eitt
skiptið á vegum
Þrídrangs. Þau námskeið sem hún
hélt núna voru mjög vel sótt þrátt
fyrir ófærð og vonskuveður, og
einnig voru einkatímar hennar í
líflestri fullbókaðir þá daga sem hún
dvaldi hér.
Suzanne héfur starfað sem mið-
ill og andlegur leiðbeinandi í heima-
landi sínu í nítján ár og í spjalli við
Morgunblaðið sagði hún stuttlega
frá starfi sínu og sjálfri sér.
Námskeið hennar hafa byggst á
því að íeiðbeina fólki að vinna með
æðri verum. Þessar verur segir
Suzanne vera engla, meistara og
náttúruanda. Englamir vaki yfir
okkur og verndi, og þegar miklar
sviptingar verði meðal þjóða þá séu
þeir saman í stórum hópum. Meist-
arar hafi áður verið meðal okkar
lifenda, en náð fullkomnun og þurfi
ekki að endurholdgast. Þeir kenni
og leiðbeini mönnum, vinni aldrei
gegn vilja okkar, en hjálpi okkur
þegar við vinnum að einhveiju já-
kvæðu og skapandi. Náttúmandar
séu alls staðar, yfir fjöllum og vötn-
um og umvefji hveija plöntu og
hvem stein.
Á námskeiðum sínum núna hefur
hún lagt áherslu á lækningamátt
og andlegt jafnvægi. „í öllum heim-
inum er nú að verða hugarfars-
breyting hvað snertir lækningar,
og má í raun tala um byltingu.
Læknavísindin em komin út í öfgar
því hinn sálræni þáttur hefur verið
vanræktur. Læknirinn hefur ekki
lengur tíma til að spjalla við sjúkl-
ing sinn og komast þá ef til vill að
rntnm moíncinc
Margir sjúkdómar eiga sér and-
legar orsakir og ef við skildum það
betur þá væm sennilega margir
uppskurðir óþarfir, svo ég tali nú
ekki um t'íma og peninga sem þjóð-
félagið og einstaklingurinn mundi
spara sér.“
Vclmegnn
Einn fyrirlestur Suzanne fjallaði
um listina að búa við velmegun, og
vakti hann áhuga margra. Hann
fyallaði þó ekki eingöngu um það
hvernig græða ætti fé. „Velmegun
er ekki bara peningar," segir Suz-
anne. „Velmegun er góð heilsa,
'skapandi vinna, vinir og góð fjöl-
skyldutengsl. En auðvitað spila pen-
ingar hér inn í, því á þeim sést
hvemig við höfum varið orku okkar.
Skjólstæðingar mínir koma oft
til mín og vilja vita hveijir hæfileik-
ar þeirra séu. Segja mér að þá hafi
langað til að gera þetta og hitt
þegar þeir vom böm, en verið ráðið
frá því sökum þess hversu ótrygg
afkoman gæti orðið. Þessi hugmynd
um trygga afkomu og það að „kom-
ast af“ er alltof oft ríkjandi og yfir-
leitt er hún byggð á ótta en ekki
af löngun. Þegar menn hafa komist
á það stig að starfa við eitthvað