Morgunblaðið - 23.04.1989, Síða 17

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23. APRÍL 1989
—i—rrr“7—m—rrm—r/-rn—■. irr'rrfi—
!' ,l‘l" 11 1,1
—
^|§l®

■II
.

.

j
iii

í Ouarzazate var verið að æfa fyrir hátíðahöldin,
flugfélagsins. Þar kostar nóttin í
eins manns herbergi rösklega 10
þúsund krónur. Þegar ég kom inn
í herbergið mitt rak mig í roga-
stans. Herbergið var sem sé fullt
af mér, það var alveg sama hvert
ég sneri mér — ég var alls staðar
í þessu speglageri. Mér var óskiljan-
legt hvernig hægt er að afbera þetta
lengur en eina nótt. Hópurinn hélt
á braut áleiðis til Danmerkur dag-
inn eftir og ég flutti mig í snatri á
venjulegt og heimilislegt hótel, Idou
Anfa. Þar kostar næturgistingin um
1.400 krónur.
Næstu daga arkaði ég um Casa-
blanca og sannfærðist um að Ingrid
væri þar hvergi og að Casablanca
er svona ósköp venjuleg milijóna-
borg. Þar vantar sjarma og sér-
kenni sem er að finna í Rabat og
Marrakesh, að ekki sé nú minnst á
Fes.
Ég reyndi einnig að hafa upp á
herra Abdelkader E1 Jaj hjá ut-
anríkisráðuneytinu, því að hann
átti að útvega mér leyfi til að kom-
ast suður til Layyonne, fyrrum höf-
uðborgar Vestur-Sahara. En því
miður, herra E1 Jaj var í Marrakesh
að halda upp á dagana með kóngin-
um. Ég tók strætó til Mohammedia,
sem er miðja vegu milli Casablanca
og Rabat, lítill og vinalegur bær.
Þar slæddisí ég inn á ferðaskrif-
stofu að spyijast fyrir um ferðir til
Layyoune. Og forstjórinn, herra
Mamouni, kom á vettvang og það
var ekki að sökum að spyija, nokkr-
ir vinir ætluðu að koma í kvöldmat
til hans og konunnar, mætti hann
biðja mig að gera sér þá ánægju
að koma líka. Það hvarflaði ekki
að mér að afþakka slíkt boð og um
kvöldið fór ég í herlega kúskus-
veislu heima hjá herra Mamouni og
fallegri konu hans Fatimu og
krökkunum þeirra, Rhizlane, Dalíla
og Anis. Veislan hafði verið ákveð-
in daginn áður og auk mín og gest-
Minnismerki Múhammeðs fimmta í Rabat. Velkomin til Casablanca.
gjafanna voru þrenn hjón til við-
bótar. Það virtist ekki vera annað
en mjög svo eðlilegt og sjálfsagt
talið að bláókunnugum íslendingi
væri boðið í þennan gleðskap.
Herra Mamoni gerði það ekki
endasleppt við mig. Daginn eftir
tókst honum að hafa upp á herra
Abdelkader E1 Jaj og þá upplýstist
að utanríkisráðuneytið hafði verið
að leita að mér í þijá daga, því að
það átti að bjóða mér til Marrakesh
að vera viðstödd hátíðahöldin sem
áður voru nefnd. En íslenski blaða-
maðurinn var alltaf nýfarinn af
þeim stað þegar ráðuneytið hafði
samband, ég skildi að vísu alltaf
eftir heimilisföng en einhverra hluta
vegna komust þau aldrei til skila.
Herra E1 Jaj hafði haft samband
við speglahótelið Hyatt Regency því
að hann taldi sig vita að RAM-
hópurinn kæmi þangað. Á því heim-
ili kannaðist enginn við mig og loks
gafst herra E1 Jaj upp á þessum
týnda blaðamanni, og ákvað að
reyna að slappa af og taka þátt í
gleðinni yfir stjórnunarafmæli
Hassans.
Það var fastmælum bundið að
E1 Jaj útvegaði leyfi fyrir mig að
fara til eyðimerkurborgarinnar
Layyoune, eins og ég hafði beðið
um. Hann sendi með sér elskulegan
starfsmann upplýsingaráðuneytis-
ins, Said Raji, og ég held að við
höfum verið þau einu óbreyttu í
vélinni suður eftir; farþegarnir voru
hermenn á leið til varðstöðvanna.
Þó á að heita að vopnahlé sé og
jafnvel kosningar í undirbúningi.
Þó virðist enginn vita hveijir eigi
að fá að kjósa á því landsvæði sem
áður var Vestur-Sahara en tilheyrir
nú, með réttu eða röngu Marokkó.
Það hvíldi ákveðinn óraunveruleiki
yfir Layyoune og öllu þar. En það
væri efni í annað vers.
Undirleikarar við marókkanska þjóðdansa.
töpuðu. Eftir nokkra umhugsun
keypti ég mér spilapeninga fyrir tíu
dirhama, sem er svona um hundrað-
kall og dreifði þeim á fjóra afmælis-
daga barna minna, svona upp á
grín og til að afsanna að ég væri
óheppin í ástum. En það fór á ann-
an veg. Ég ætlaði ekki að trúa
mínum eigin augum, þegar stjórn-
andinn sópaði til mín spilapeninga-
fúlgu. Ég hafði unnið! A töluna 20,
afmælisdag yngri dóttur minnar.
Sjö hundruð og fimmtíu dirhams
sem er rösklega 7 þúsund krónur.
Eftir nokkurt sálarstríð ákvað ég
að leysa út féð, sýna skapfestu og
skynsemi og halda í heiðri þeim
vísdómsorðum að hætta beri hveij-
um leik þegar hæst fram fer. Ák-
vaðað nota peningana til að kaupa
mér teppi í Fes.
Marrakesh er falleg borg, en
dálítið hamsleysi í fólkinu. Á Tryllta
torginu er alltaf líf í tuskunum, en
þar er fátt gert nema fyrir borgun
slöngutemjarar leika listir sínar,
krakkar seldu smádót, skrúðbúnir
bjöllukallar hristu sig svo að klingdi
hátt og snjallt. Sums staðar var
verið að segja sögur og þó að sögu-
maðurinn flytti að vísu mál sitt á
arabísku, heimtaði hann peninga
af útlendingum sem komu nærri.
Ef maður mundaði myndavélina var
óðar kominn umboðsmaður á vett-
vang og krafðist þess að maður
reiddi fram fé. Sumir ferðafélaga
minna höfðu engan húmor fýrir
þessu og bölvuðu Marokkönunum í
sand og ösku.
Mér fannst þetta allt hið spaugi-
legasta og sama máli gegndi um
Ivönu dansfélaga minn frá Brasilíu
sem var i hópnum ásamt dönskum
eiginmanni sínum Hans, sem vinnur
hjá SAS. Ivana greip til þess snjall-
ræðis að dreifa athygli rukkaranna
með því að stíga brasilíska dansa
í kringum þá, rétti síðan út höndina
og sagði á sams konar ensku og í
svipuðum tón: I dance — you give
me dirhams. Á meðan tókum við
Hans ótrufluð myndir og við
skemmtum okkur öldungis konung-
lega. Og það sem meira var, torg-
fólkið er svo vant að allir eigi að
borga alls staðar að Ivana vann sér
inn nokkra dirhama með dönsum
sínum.
Síðasta daginn erum við komin
til Casablanca og okkur er ætlað
að gista á Hyatt Regency. í boði
„UPP Á GÓLV/y
IComin er út ný skífa meó færeysku
hljómsveitinni Viking band, sem slegió
hefur í gegn hérlendis. Á skífunni er
að finna hressilega íslenska slagara
með færeyskum textum.
Fyrst um sinn fáanleg á geisladisk og
kassettu - hljómplatan kemur eftir
14 daga.
Dreifing:
Fæst í hljómplötuverslunum um land allt. S' K' h F‘A* N
Borgartúni 24.
Sími 29544.