Morgunblaðið - 17.01.1990, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JANÚAR 1990
Dagbjört Eiríksdótt-
ir fóstra - Kveðjuorð
Fædd 26. júlí 1918
Dáin 31. desember 1989
Enn einu sinni hefur verið höggv-
ið skarð í hóp vina og samferða-
fólks, sem með tilvist sinni og vin-
áttu hefur gert líf mitt auðugra.
Vinkona mín og fyrrum samstarfs-
kona, Dagbjört Eiríksdóttir, Dagga,
er horfin sýnum, að minnsta kosti
um stundarsakir.
Tækifæri til þess að fá að kynn-
ast og verða samtíða Döggu um
nokkurt skeið ævinnar var eins og
hver annar happafengur, sem mér
féll í skaut.
Leiðir okkar lágu saman í rúm
tuttugu ár, á mismunandi vett-
vangi. Fyrstu kynni okkar urðu,
þegar ég, ung að aldri, var að stíga
mín fyrstu skref sem félagsráðgjafi
hjá barnaverndarnefnd Reykjavík-
ur, en hún þá fullþroska kona, hafði
um árabil verið forstöðukona á
bamaheimilinu Silungapolli, sem
Reykjavíkurborg rak. Þar voru vist-
uð börn, sem af ýmsum ástæðum
gátu ekki dvalið í foreldrahúsum
um lengri eða skemmri tíma.
Það átti að fara að leggja heimil-
ið niður í anda nýrrar stefnu um
uppeldi og aðbúnað bama. Erlendar
rannsóknir og athuganir höfðu leitt
í ljós að það gat reynst ungum
börnum skaðlegt að alast upp á
stórri sólarhringsstofnun, þar sem
vaktakerfi og síbreytilegt starfsfólk
var óhjákvæmileg staðreynd.
Dagga hafði helgað þessu heim-
ili krafta sína nær allan sinn starfs-
feril sem fóstra og tekið ástfóstri
við bömin, sem þar höfðu fengið
skjól, oft á sárastu stundum
bernsku þeirra. Því var ótrúlegt af
hve mikilli stillingu Dagga tók þess-
um breyttu aðstæðum. Flestir, sem
reynt hafa svipaðar stefnubreyting-
ar, bregðast til varnar, þó ekki
nema sé til þess að veija heiður
sinn og mannorð, því oft virðist
landi, þurfti á húsnæði að halda
hér í Reykjavík, varð það úr að
mér gafst kostur á að búa hjá
Bubbu og Birni í fjóra vetur. Fyrir
þau ár er ég ævinlega þakklát.
Ekki var það aðeins að ég ætti þar
húsaskjól, heldur varð heimili þeirra
hjóna mitt heimili þennan tíma. Við
frænkurnar kynntumst vel á þess-
um árum og áttum góðar stundir
saman, yfir uppþvottinum, „ævi-
starfinu" hennar Bubbu, eins og
hún orðaði það, og miklu oftar.
Kannski eru mér sérlega minnis-
stæðar móttökurnar hjá henni, þeg-
ar ég kom með elsta son minn heim
af fæðingardeildinni og staldraði
við hjá Bubbu eins og svo oft. Ég
var ung og fákunnandi og hún
kenndi mér að baða barnið og ýmsa
umönnun þess. Fátt held ég að tengi
konur traustari böndum en svona
samvinna og hjálpsemi.
Hún Bubba var ekki kona sem
hrópaði um ágæti sitt eða tilfinning-
ar á torgum. Eigi að síður er minn-
ingin um hana dýrgripur okkur sem
eigum hana. Veri hún kært kvödd.
Gréta Þuríður
Þuríður Guðmunds-
dóttir — Kveðjuorð
Fædd 4. janúar 1921
Dáin 4. janúar 1990.
Þú spyrð mig um haustið. Það kemur og
eignar sér engin
sem ilma nú vel eftir sláttinn með sílgrænar
lanir...
... En þú verður farin þá.
(Hannes Pétursson)
Já, hún Þuríður Guðmundsdóttir
er farin, hún Bubba móðursystir
mín og nafna, miklu fyrr en nokk-
urn varði. Hún var búin að und-
irbúa haustið sitt vel, og okkur
fannst hún vel að því komin að njóta
þess við góðar aðstæður. Hun var
nýflutt í nýja íbúð, aðeins búin að
búa þar í rúman mánuð. En sá sem
öllu ræður hér á jörð hafði önnur
áform. Hún lést á heimili sínu á
afmælisdaginn sinn, 4. janúar sl. '
Bubba var sjöunda í röðinni af
tólf börnum foreldra sinna, afa
míns og ömmu. Má nærri geta að
oft hefur það verið ærinn starfi
fyrir ömmu að sinna þessum stóra
hóp, auk annarra heimilisstarfa. Þó
hef ég heyrt sagt um hana að hún
hafi stjómað sínu stóra heimili
styrkri hendi, án þess að þurfa að
hækka róminn nokkra sinni. Þetta
skaplyndi ömmu erfði Bubba. Aldr-
ei minnist ég þess að hafa heyrt
hana brýna raustina né skamma
nokkurn mann. Aldrei hallmælti
hún heldur nokkram manni. Rósemi
hennar og virðuleg framkoma var
svo einstök að ekki var hægt annað
en taka eftir henni og reyna að
taka hana sér til fyrirmyndar. Sam-
band þeirra Bubbu og móður
minnar, yngstu systurinnar, var
alla tíð náið. Nægir þar til að nefna
að ég fæddist á heimili þeirra Bubbu
og Björns Péturssonar, manns
'hennar, eina óveðursnótt í janúar,
þegar þau bjuggu í Keflavík. Síðar,
þegar ég, þá skólastelpa utan af
þeim sem verið sé að kasta rýrð á
persónu þeirra og allt lífsstarf.
Þarna, strax í upphafi, varð mér
ljóst, hversu óvenjuleg manneskja
Dagga var, hvað varðaði þroska og
umburðarlyndi við aðra og skoðanir
þeirra. Fólk þurfti ekki að eyða
orku sinni í að sannfæra hana um
ágæti þess að smækka vistheimilin
og stofna fjölskylduheimili. Enda
vissi enginn betur en Dagga, hvað
börnum kemur best.
Hún var uppalandi af Guðs náð.
Ekki svo að skilja að hún hafði
meira í farteskinu. Hún hafði til
að bera hæfileika sem allir sannir
uppalendur hafa, skilyrðislausa
virðingu fyrir barninu sem jafningja
og það sem e.t.v. var enn dýrmæt-
ara, kímnigáfu og einlægni, sem
gerði henni kleift að skilja barns-
hugann og ná þangað sem flestum
fuilorðnum er fýrirmunað.
Við þessi tímamót í lífi Döggu
urðum við vinnufélagar. Félags-
málastofnun Reykjavíkurborgar
varð að veruleika og við vorum í
þeim stolta hópi, sem þar hóf störf
og hugðist móta nýja félagsmála-
stefnu á íslandi með barna- og fjöl-
skylduvernd að leiðarljósi.
Starf sem félagsmáiafulltrúi var
þó ekki „óskastarf" Döggu, því
börn voru hennar áhugamál og
uppeldi þeirra og umönnun sérsvið
hennar. Ég er því ekki viss um að
Dagga hafi verið sérlega hamingju-
söm í starfí þennan tíma. Hún lét
þó ekki mikið á því bera og eitt er
víst, hún stuðlaði að vellíðan okkar
hinna í starfi með manngæsku sinni
og hiýju. Hún gekk okkur mörgum
í móðurstað, huggaði og hlustaði
þegar á móti blés.
Lífsreynsla Döggu og þekking
hennar á börnum og oft erfiðri
reynslu þeirra bg fjölskyldna þeirra
kom líka að góðum notum á þessum
fyrstu mótunarárum. Dagga hafði
alltaf á reiðum höndum dæmisögur
úr lifi barna og ekki síst hugarheimi
þeirra, þegar við stóðum frammi
fyrir vandasömum ákvörðunum um
líf og framtíð einhvers barnsins.
Engan hef ég fyrirhitt sem hafði
slíkt minni og gat miðlað af því á
þennan hátt. Hun varðveitti þennan
hæfileika alla tíð og hann vakti
undrun og aðdáun, hvar sem hún
fór.
Það var gæfa barnageðdeildar-
innar, sem var að stíga fyrstu spor
sín, að fá Döggu til starfa við dag-
deild stofnunarinnar árið 1971 og
njóta krafta hennar í 15 ár.
Þótt við söknuðum hennar úr
okkar hópi á Félagsmálastofnuninni
gladdist ég yfir nýja starfinu henn-
ar, fyrir hennar hönd og ekki síst
barnanna og foreldra þeirra sem
fengu að njóta starfskrafta hennar.
Eg átti eftir að kynnast starfi
hennar þar af eigin raun, þegar ég
nokkrum árum síðar vann um tíma
á barnageðdeildinni, mest með
Döggu og harðskeyttu liði hennar
á „litlu deildinni". Það vora sannar-
lega lærdómsrík og dýrmæt ár og
hlutur Döggu var þar ekki léttvæg-
ur.
Hún var sem drottning í ríki sínu
meðal barnanna, gat nálgast þau á
jafnréttisgrundvelli jafnframt sem
hún veitti öryggi og skjól hins full-
orðna. Hún tók afstöðu með barninu
og hagsmunum þess en á sama tíma
tókst henni, sem er fátftt um þá
sem eru í slíku návígi við böm á
sársaukafullum stundum í lffi
þeirra, að virða foreldra þeirra og
sýna þeim skilning og alúð.
Sennilega endurspeglaði þetta
Magnús Bl, Sigur-
bjömsson - Kveðja
Fæddur 6. september 1965
Dáinn 12. desember 1989
Við andlát Magnúsar, míns
gamia vinar og skóiafélaga úr
Hlíðaskóla, skrifa ég þessar línur.
Ég minnist æskuára okkar, leikja,
og þeirra áhyggjulausu ára er við
sem ungir strákar skemmtum okkur
í fótbolta og í öðrum leikjum á
skólalóðinni og Jóns B.-túninu. Þá
þegar kom í ljós áhugi Magga á
félagsmálum og var hann fljótlega
í forystu í þeim málum í Hlíða-
skóla. Einnig minnist ég þess hve
velkomin við vorum alltaf á heimili
foreldra hans og áhuga þeirra á
tómstundum okkar. Það kom
snemma í ljós hve Maggi hafði
mikla ánægju að vinna með og fyr-
ir ungt fólk og hæfileika til að hrífa
aðra með sér. Ein af mörgum ferð-
um okkar er mér sérstaklega minn-
isstæð, það var þegar Maggi skipu-
lagði ferð í Þórsmörk með 9. bekkj-
um Hlíðaskóla, en þar vorum við í
þijá daga, og skemmtum okkur
konunglega. Sú stund rann upp að
Kransar, krossar
og kistuskreýtihgar.
Sendum um allt land.
GLÆSIBLÓMIÐ
GLÆSIBÆ,
ÁHheimum 74. sími 84200
t
Ástkær eiginkona min, móðir, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN ÞÓRDÍS JÓHANNSDÓTTIR,
Ásvallagötu 24,
verðurjarðsunginíimmtudaginn 18. þ.m. kl. 13.30frá Dómkirkjunni.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Styrktarsjóð St. Jósefs-
spítala, Landakoti.
Karl Sig. Jónasson,
Kristín S. Karlsdóttir,
Axel W. Carlquist,
Guðrún Anna.
Sigurður Þórðarson,
við félagarnir gengum allir saman
í Val og var Maggi ætíð tilbúinn
til að starfa fýrir félagið, og gerð-
ist seinna þjálfari og leiðtogi ungra
drengja í Val.
Ég vii að lokum þakka Magga
vináttuna sem hann sýndi mér alla
tíð og aldrei bar skugga á. Ég votta
unnustu hans, foreldrum og systur
mínar innilegustu samúð í sorg
þeirra, en minningin um góðan vin
mun aldrei hverfa.
Ingvar
Þann 12. desember setti okkur
hljóða. Hann Magnús Blöndal, eða
Maggi Blöndal eins og við kölluðum
hann, hafði fengið kallið mikla sem
allir verða að hlýða fyrr eða síðar.
Vissulega höfðum við .fylgst með
hetjulegri baráttu hans við hin
miklu veikindi sem að lokum tóku
hann frá okkur, en okkur fannst
hann ekki geta dáið. Ekki Maggi.
Kraftur Magga og lífsgleði var
slík að allir sem umgengust hann
hrifust með honum og voru tilbúnir
að gera eins og hann stakk upp á.
Maggi var allt í senn, lærimeist-
ari okkar, faðir og félagi. Aðeins
17 ára gamall hóf hann að þjálfa
okkur og ári síðar vann þessi sami
flokkur alla titla sem hægt var að
vinna. Hann vann ötullega að ungl-
ingastarfi Vals og á ekki hvað
minnstan þátt í þeirri markvissu
uppbyggingu sem á sér stað hjá
yngri flokkum Vals.
Seint mun Iíða okkur úr minni
Ítalíuferðin sem við fórum undir
forystu Magga. Þetta var mikil
ævintýraferð og kom þar í ljós faðir-
inn og ábyrgðarmaðurinn sem bjó
lífsviðhorf og persónugerð Döggu
hvað best. Hún veitti börnum ást
sína án þess að einoka þær tilfinn-
ingar eða leggja eignarhald á börn-
in. Þetta fundu foreldrarnir og
guldu henni með vináttu sinni og
virðingu.
Viðhorf og lífsferill Döggu er
fyrir mér órækasta sönnun þess að
ekki þarf að ala af sér börn til þess
að geta elskað og „eignast" jafnvel
heilan hóp barna eins og varð raun-
in i lífi Döggu. Hún átti stóran part
í lífi flestra þeirra barna sem hún
komst í návígi við, ekki síst vegna
þess, hve óspör hún var á eigin til-
finningar.
Börn og umönnun þeirra voru
alla tíð óijúfanlegur hluti af lífi
Döggu allt frá því að hún fyrst
leiddi yngri systur sínar um balann
austur á Eskifirði.
„Ég ætlaði að eignast fjórtán
stráka og það sem vildi fljóta með
af stelpum," sagði hún í blaðavið-
tali við okkur stöllurnar, sem upp
frá því fannst að það myndi verð-
ugt verkefni að skrá „barnasögurn-
ar“ hennar Döggu.
Það verður ein af ótal fyrirætlun-
um, sem aldrei vannst tími til að
framkvæma. Við héldum víst að við
ættum alla eilífðina. Kannski grun-
aði okkur líka að ógerlegt væri að
koma til skila öllu því sem fylgja
þurfti með sögunum, mildur svipur-
inn og augun full kímni sem oft
lýstu tilfinningum og samskiptum
sem orðin ein fá ekki sagt til fulln-
ustu.
Við getum glaðst yfir því, í eigin-
girni okkar, að ekki varð af áætlun-
um Döggu um ómegðina. Henni
hefði þá varla gefíst tóm til þess
að setjast á skólabekk 36 ára og
láta eftir það „annarra manna
börn“, sem þörfnuðust hennar,
njóta atlætis síns. Sjálfsagt hefði
þrátt fyrir strákana fjórtán þó alltaf
verið pláss fyrir Tuma hennar, sem
þrátt fyrir allt skipaði æðsta sess í
hjarta Döggu ásamt eiginmannin-
um, Hermanni. Síðar bættust í þann
hóp Kolbrún og sonardæturnar
þrjár.
Þeim og öðrum ástvinum votta
ég samúð mína. Minningin um
Döggu mun lifa með okkur öllum.
Lára Björnsdóttir
í Magga. Við þurftum aldrei að
hafa neinar áhyggjur því að Maggi
sá fyrir öllu og gerði þessa ferð að
ógleymanlegri skemmtun.
Maggi varð mikill félagi okkar
og Stigahlíð 44 var okkur alltaf
opin og eru ófáar veitingarnar sem
þar hafa verið bornar fram. Ef eitt-
hvað var á döfinni var ævinlega
komið saman í Stigahlíðinni og
spjallað og skemmt sér í góðu yfir-
læti, én slíkt væri óhugsandi ef
ekki kæmi til mikill ^kilningur og
stuðningur móður og föður.
Maggi stóð aldrei einn í veikind-
um sínum því að unnusta hans og
fjölskylda stóðu ávallt við hlið hans
eins og klettur sem ekkert fær
hreyft og vottum við þeim okkar
dýpstu samúð. Að lokum viljum við
þakka Magga samfylgdina og allt
það sem hann kenndi okkur og
gerði fyrir okkur — á því miður
allt of stuttri ævi.
Kelli, Toni, Öddi, Ármann,
Hákon og Alli. .