Morgunblaðið - 26.05.1990, Síða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. MAI 1990
Borgarstarfsmenn:
„SAMUÐ ÞOKKUГ
eftirHarald
Hannesson
Með reglubundnum hætti, nánar
tiltekið á fjögra ára fresti, fá borg-
arstarfsmenn samúðarkveðjur frá
minnihluta borgarstjórnar og/eða
nýjum stjórnmálaflokkum sem óð
og uppvæg vilja komast í borgar-
stjórn til að gera okkur lífið lítið
eitt léttbærara með því að hækka
hin lágu laun okkar.
Við þökkum að sjálfsögðu fyrir
auðsýnda samúð, jafnvel þó hún
sé ekki ætluð öllum félagsmönnum
okkar, því eitt af æðstu takmörk-
um sumra sem fastast sækja á um
sæti í borgarstjórn, hefur verið að
kasta a.m.k. nokkrum þeirra út í
ystu myrkur, vanhæfum, ærulaus-
um embættismönnum borgarinnar.
Þetta gleymdist síðast að þeirra
eigin sögn, en má ekki koma fyrir
aftur, nái þeir kjöri.
Samúðin nær þannig ekki lengra
en að vekja athygli einstakra hópa
á hinum lágu launakjörum sínum,
sem tengjast jafnvel þeim hugðar-
efnum sem viðkomandi flokkur,
og (þó fremur hugmyndasnauðir
einstaklingar innan þeirra) gera
af sýndarmennsku að hugðarefn-
um sínum.
Einstaka leggjast þó lægra, eins
og kom fram í síðasta stjómar-
kjöri St.Rv., þar sem fólk af „öðr-
um“ — Vettvangi reyndi með öllum
ráðum að ná fótfestu í þessu gamla
og gróna stéttarfélagi.
Þó sum af þessum ráðum reynd-
ust hin mestu óráð var þó talið að
tilgangurinn helgaði meðalið.
Til að ná til sín fylgi láglauna-
fólksins hjá Reykjavíkurborg reyna
sumir hverjir að veifa „gæðast-
impluðum" gögnum frá BSRB sem
sýna eiga sultarkjör borgarstarfs-
manna miðað við önnur sveitarfé-
lög.
Þó við hjá St.Rv. höfum notað
sömu gögn hefur það ávallt verið
gert með fyrirvara um ónákvæmni
í samanburði á störfum, þó starfs-
heitið sé hið sama. En á slíku þarf
maður ekki að halda í pólitík.
Ég tel rétt að geta þess hér að
stærsta vandamál okkar hér í
Reykjavík er nálægðin við fjár-
hirslur ríkisins, sem því miður er
helsta samanburðarmál okkar hér,
og því má segja að þessir pólitísku
framagosar fari í geitarhús að leita
ullar, þar sem svo vill til að vinir
og vandamenn á Alþingi ráða yfír
miklu fé til gæluverkefna þó nokk-
uð ískri í lömunum á þeim hluta
fjárhirslnanna, sem geyma laun
ríkisstarfsmanna.
Ef til vill verður hinn hugkvæmi
riármálaráðherra okkar búinn að
koma því svo vel fyrir við lok þessa
samningstímabils að satnanburður
okkar við „hálaunafólk“ annarra
sveitarfélaga verði tilgangslaus
með öllu.
Mér hefur hér orðið nokkuð
tíðrætt um launamál borgarstarfs-
manna en ég tel þrátt fyrir allt
að umfjöllun um þau í fjölmiðlum
ásamt oft misheppnuðu innleggi
borgarstjórnarfulltrúa hafi oftast
verið okkur fjötur um fót.
Við borgarstarfsmenn horfum
lengra en til næsta dags og þrátt
fyrir hin lágu laun okkar, eins og
fleiri, tókum við þátt í þeim þjóðar-
sáttum, sem gerðar hafa verið í
tvennum síðustu kjarasamningum.
Hafí einhveijir haldið að síðasta
þjóðarsátt í febrúar sl. hafi verið
gerð til þess að festa láglauna-
stefnuna í sessi með sjóðamyndun-
um til þessa eða hins, þá er það
misskilningur, sem fljótlega verður
leiðréttur, jafnvel þó allt sé nú
ríkisrekið nema heimilin í landinu.
Af þessum ástæðum höfum við
ekki gert raunverulegan kjara-
samning við Reykjavíkurborg sl.
tvö ár.
Á sl. vetri voru kjaramál okkar
þó ýtarlega rædd við borgarstjóra
og síðar í Starfskjaranefnd. Niður-
staðan af þessum fundum varð sú,
að raunhæfur samanburður yrði
gerður á starfsheitum hjá
Reykjavíkurborg og öðrum opin-
berum aðilum, og þeim launum,
sem greidd eru fyrir þessi störf.
Þessari endurskoðun á að vera lok-
ið fyrir 1. apríl nk. og er vinna
þegar hafin af hlutlausum aðilum.
Borgarstjóri er þekktur fyrir að
standa við orð sín og geta borgar-
starfsmenn sannarlega staðfest
það.
En borgarstarfsmenn kunna að
meta annað sem hefur verið gert
á síðustu árum, en það er stór-
bætt vinnuaðstaða starfsfólks
borgarinnar.
eftirÁslaugu
Friðriksdóttur
í kosningabaráttunni undan-
famar vikur hefur eins og oft áður
verið rætt um „mjúk mál“ og „hörð
mál“. Þeir, sem leggja áherslu á
mjúku málin, telja sig vera að
fjalla um manneskjuna, fjölskyld-
una, menntunina og manngildið.
Að þeirra áliti eru fjármál, efna-
hagsmál og atvinnumál hörðu
málin. Ég hef stundum velt fyrir
mér, hvort hér séu hlutirnir kallað-
ir réttum nöfnum.
í því mikla umróti, sem oðið
hefur á þjóðfélaginu á undanföm-
um áratugum, hefur fjölskyldulíf
breyst — m.a. vegna mun meiri
þátttöku kvenna í atvinnulífinu.
Þessar breytingar háfa fært okkur
Haraldur Hannesson
„Ég ætla heldur ekki
að ráðleggja ykkur
hvað þið eigið að kjósa,
en það er bjargföst trú
mín, að með Davíð
Oddsson sem borgar-
stjóra eygjum við leið
til betri Iífskjara.“
Næstum hver einasti vinnustað-
ur hefur verið endurbættur, en
oftast þó byggt nýtt. Skúraræksni
sem voru vinnustaður alltof
margra borgarstarfsmanna hafa
verið rifin og muna eldri menn
glögglega þessar skúrabyggingar
„ Sj álfstæðisflokkurinn
hefur ætíð lagt áherslu
á, að styrkur þjóðarinn-
ar byggðist, öðru frem-
ur, á sjálfstæðum ein-
staklingum, sem geta
tekið frumkvæði, eru
tilbúnir að axla ábyrgð
og kunna að taka tillit
til annarra.“
meiri hagsæld, en jafnframt valdið
nýjum vanda. Skólunum hefur t.d.
ekki verið gert kleift að aðlaga sig
að þessum breytingum. Þeir eru
víðast tvísetnir, og daglegur
t.d. hjá Hitaveitu, Rafmagnsveitu
og Vatnsveitu.
Öll þessi fyrirtæki hafa verið
endurbyggð með miklum myndar-
brag og skila nú góðum arði til
borgarbúa. Á einum vinnustaða-
fundi, sem haldinn var í tengslum
við formanns- og stjórnarkjör í
St.Rv., sagði einn starfsmaður RR:
„Þetta er tvímælalaust einn af
bestu vinnustöðum í heimi, bara
ef launin væru svolítið hærri.“
Enn er þessu uppbyggingar-
starfi þó ekki lokið, þannig vinna
allmargar gæslukonur enn við að-
stæður, sem ekki eru viðunandi,
hvorki fyrir þær né börnin, en
smátt og smátt er þó verið að
bæta úr þessu og jafnframt er
hafin mikil endurbót á menntun
þeirra, sem eykur möguleika þeirra
á betri þjónustu við börnin okkar.
Einn vinnustað verður þó að
taka sérstaklega út úr, en það eru
borgarskrifstofurnar sjálfar, það
húsnæði sem geymir æðstu stjórn-
sýslu borgarinnar. Þar má næstum
segja að ráða verði fólk eftir rass-
stærð, slík eru þrengslin.
Samt finnst mörgum „minni"
spámönnum í stjórnarandstöðu, að
bygging ráðhúss Reykjavíkur sé
eingöngu „monthús" eða eins og-
einn þeirra orðaði það: „Davíð er
að byggja þetta hús eingöngu fyr-
ir sig og nokkra vini sína.“
Nú efast ég ekki um að hann
eigi marga vini á borgarskrifstof-
unum og þá ekki síst fyrir þann
kjark sem hann hefur sýnt með
því að hefja nú loks þessa bygg-
ingu, sem að sjálfsögðu hefur ver-
ið lagt nokkuð í, þar sem hún er
reist á fegursta staðnum í borgarl-
andinu.
Þar með er því lokið eftir marga
skólatími er ekki í samræmi við
venjulegan vinnutíma útivinnandi
fólks. Skólastarfið er ekki nægi-
lega sniðið að þörfum fjölskyldunn-
ar.
Þessi breyting á þjóðfélaginu
hefur í mörgum tilvikum bitnað á
bömunum, sem oft eru varnarlaus
fyrir þeim hættum, sem leynast
víðar en okkur grunar. Vímuefna-
neysla unglinga er ekki lengur
sjónvarpsefni frá stórborgum úti í
heimi heldur staðreynd, sem blasir
við í okkar eigin litla landi.
Það hlýtur að vera forgangs-
verkefni að fást við þessi mál, sem
að mínu áliti eru ekki mjúk heldur
beinhörð og erfið viðfangs. Við
verðum að hefja forvarnastarf með
því að samræma hlutverk heimila
og skóla. Það er ekki nóg, að
skólarnir komi til skila fróðleik.
Nú 1990 þegar íbúar allra
byggða (utan USSR) Austur-Evr-
ópu kveða uppúr um það, eftir
fullra fjörutíu ára reynslu, að só-
síalismi sé ónothæfur sem stjórn-
kerfi, þá megi með fullum rétti hía
á þá, sem kölluðu það „Mogga-
lygi“ þegar satt var sagt um sósíal-
isma.
Hvort sem um er að ræða sósíal-
demókratisma eða kommúnisma
þá er takmarkið það sama að færa
valdið til pólitískra strengjaleik-
brúða eins og þeirra sem afhrópað-
ar voru-í Austur-Evrópu. Til þess
að tryggja, að martröðin frá 1978
endurtaki sig ekki, þá þurfa allir,
sem vilja borginni sinni vel, blátt
áfram að kjósa D — fyrir Davíð.
Höfundur er fyrrverandi
skipstjóri.
áratugi að leika sér að því að
máta allskonar módel vítt og breytt
um borgina. Félagsmenn okkar fá
að lokum verðugan vinnustað.
Svona framtak kunnum við að
meta.
Þegar gömlu hitaveitugeymarn-
ir voru reistir á Öskjuhlíð fyrir 50
árum áttu menn sér draum um
veitinga- og útsýnishús ofan á
geymunum. Það vantaði kjark til
að ráðast í slíka byggingu, kannski
sem betur fer, því nú eru þeir
geymar ónýtir og nýir risnir mörg-
um sinnum stærri, og kominn til
maður sem þorði að láta gamlan
draum rætast.
Við borgarbúar kunnum vel að
meta slíkt framtak. Þó sumir hafi
kjark til að láta þá rætast, eru
aðrir sem láta sér nægja sultardro-
pann úr eigin nefi, ásamt sífelldu
nöldri út í allt og alla. En Róm var
ekki byggð á einum degi.
Ágætu borgarstarfsmenn og fé-
lagar, eins og flestum ykkar er
kunnugt, segir í lögum félags okk-
ar að það taki ekki afstöðu til
stjórnmálaflokka. Það er því rétt
að taka það fram, að það sem hér
hefur verið ritað er á ábyrgð mína
og einskis annars.
Ég ætla heldur ekki að ráð-
leggja ykkur hvað þið eigið að
kjósa, en það er bjargföst trú mín,
að með Davíð Oddsson sem borgar-
stjóra eygjum við leið til betri
lífskjara.
Það eru nú einu sinni ekki nema
átta ár síðan fjögurra ára þrauta-
göngu lauk undir vinstri stjórn.
Minnist þess einhver, að þá hafi
verið bjartara yfir borginni okkar?
Sjaldan eða aldrei hefur verið
erfíðara en þá að ná fram sann-
gjörnum kjarabótum.
Ég á ekki von á öðru en fátt
verði um fína drætti fyrir borgar-
starfsmenn að breyttum meiri-
hluta, þó ýmsir hafi þar varpað
yfir sig sauðargæru til að villa um
fyrir öðrum, upphaflegu innræti.
Höfundur er formaður
Starfsmannafélags
Reykja víkurborgar.
Áslaug Friðriksdóttir
Þeir verða að þroska einstakling-
inn, kenna honum að takast á við
vandamál nútímaþjóðfélags, und-
irbúa hann undir að taka ákvarð-
anir í fijálsu samfélagi og benda
honum á þá ábyrgð, sem hann ber
á sjálfum sér og öðrum.
Sjálfstæðisflokkurinn hefur ætíð
lagt áherslu á, að styrkur þjóðar-
innar byggðist, öðru fremur, á
sjálfstæðum einstaklingum, sem
geta tekið frumkvæði, eru tilbúnir
að axla ábyrgð og kunna að taka
tillit til annarra. Þessa hæfileika
er hægt að rækta og þroska með
samræmdu uppeldisstarfi á heimil-
um og í skólum. Á miklu veltur,
að því starfi sé skipað í forgangs-
röðina á komandi árum. Ég treysti
Sjálfstæðisflokknum best til að
vinna að því.
Höfundur erfyrrverandi
skólastjóri Ölduselsskóla í
Reykja vík og skipar 26. sæti
borgarstjórnarlista
Sjálfstæðisílokksins við
kosningarnar 26. maí
Góðir samborgarar!
eftir IngólfMöller
Enn er að koma að borgarstjóm-
arkosningum. Við sem emm komi'n
af léttasta skeiði minnumst þess,
að lengi vel var við undirbúning
borgarstjórnarkosninga, varað við
hæfyu á glundroða í stjóm borgar-
málanna, ef margir flokkar ættu
að sitja samtímis við stjórnvölinn.
Minnihlutaflokkamir gerðu gys
að þessu, sem þeir kölluðu: „Glund-
roðakenningu íhaldsins." Svo
dundu bara ósköpin yfír, 1978 féll
borgarstjórnarmeirihluti sjálfstæð-
ismanna.
Árin fjögur sem borgarbúar sáta
undir glundroð.astjórninni gerðu
menn hnípna og þeir sögðu sín á
milli: „Aldrei aftur vinstri stjórn.“
En hvað? Þetta er rúmlega 20 ára
gamalt slagorð sem varð til eftir
að stjórn Hermanns Jónassonar
féll á Alþýðusambandsþingi
skömmu fyrir jólin 1958. Samt er
þetta nú svona, fólk brennir sig á
sama soðinu aftur og aftur.
Vinstri stjórnum lýkur alltaf
með ósköpum. Til eru flokkar sem
kalla sig félagshyggjuflokka. Til
skamms tíma vom þessir flokkar
kallaðir vinstri flokkar, í sátt við
þá. Vinstri flokkar eru sósíalískir
flokkar sem telja það takmark að
koma á ríkiseign og ríkisrekstri
atvinnuveganna.
Ingólfur Möller
Hörð mál og mjúk