Morgunblaðið - 29.09.1990, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. SEPTEMBER 1990
Guðrún Andrésdótt-
ir — Minningarorð
Fædd 11. júlí 1913
Dáin 24. september 1990
Fapa þú, sál mín. Lít þú víðiend veldi
vona og drauma, er þrýtur rökkurstíginn.
Sjá hina help glóð af arineldi
eilífa kærleikans á bak við skýin.
Fagna þú, sál mín, dauðans kyrra kveldi, -
kemur upp fegri sól, er þessi er hnigin.
(Jakob J. Smári.)
Í dag fyigjum við til grafar frá
Stokkseyrarkirkju elskulegri syst-
ur, mágkonu og frænku, Guðrúnu
Andrésdóttur, sem lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 24. sept. sl. Guðrún
var fædd í Beinateig á Stokkseyri
11. júlí 1913, yngri dóttir hjónanna
Guðrúnar Sigurðardóttur og Andr-
ésar Ólafssonar sem þar bjuggu.
Eldri dóttirin var Ólafía Margrét
Andrésdóttir, móðir mín, sem lést
1971. Þær systur misstu föður sinn
þegar Guðrún var á öðru ári og
má nærri geta að lífsbaráttan hefur
verið hörð fyrir ekkjuna ungu og
dæturnar tvær. Amma vann fyrir
þeim með fatasaum og af henni
lærði Gunna frænka saumasnilldina
sem hún varð síðar þekkt fyrir.
Seinni maður ömmu var Valdimar
Hannesson og eignuðust þau eina
dóttur, Hönnu, sem býr í Hafnar-
firði.
Gunna fór snemma að vinna fyr-
ir sér heima á Stokkseyri og víðar,
m.a. í Keflavík, og þar kynntist hún
Ragnari Jónssyni frá Hörgslandi á
Síðu, en hann var sjómaður á báti
þar. Þau giftust 1934 og fluttust
til Hafnarfjarðar þar sem þau
bjuggu allt þar til Ragnar lést 1988.
Mikil veikindi Gunnu vörpuðu frá
upphafi skugga á heimilið, hún
dvaldi oft langdvölum á sjúkrahús-
um allt frá tvítugsaldri, þá fékk hún
alvarlegan sjúkdóm og náði aldrei
heilli heilsu eftir það. Hún var þó
alltaf andlega sterk og átti mjög
auðvelt með að sjá spaugilegu hlið-
amar á tilverunni og það var grunnt
á glettninni.
Gunna og Ragnar voru barnlaus,
en frá bemsku- og æskuárum
mínum minnist ég elskulegrar
frænku, sem gerði allt sem hún gat
fyrir systraböm sín og síðar böm
þeirra. Ég minnist gjafmildi hennar
og umhyggju fyrir velferð okkar
og síðar barna okkar og fjölskyldna.
Gunna dvaldi oft á Stokkseyri
og hjá henni og Guðjóni Jónssyni
æskuvini hennar í Starkaðarhúsum
var Ólafía Sigurðardóttir systur-
dóttir mín alin upp að miklu leyti
og myndaðist milli þeirra innilegt
samband líkt og móður og dóttur.
Á kveðjustund er margs að minn-
ast.
Ég minnist boðanna á jóladag á
Linnetstíg 8 (sem síðar varð
Smyrlahraun 2) og ég minnist allra
fínu árshátíðarkjólanna sem voru
sniðnir og saumaðir á auralitla
menntaskólastelpu í litla herberginu
inn af eldhúsinu þar, Og ég minnist
ljómans í augum barnanna minna
þegar jólasendingin kom frá Gunnu
frænku, þar í var alltaf eitthvað
stórt og spennandi. Já, minningam-
ar eru nær óteljandi og allar jafn
dýrmætar nú á þessari kveðjustund
þó að þær verði ekki settar hér á
blað.
Eftir lát Ragnars flutti Gunna
til Stokkseyrar og bjó í Starkaðar-
húsum hjá Guðjóni B. Jónssyni
sínum trygga vini sem annaðist
hana af mikilli umhyggju þar til
yfir lauk.
Nú er hún horfin okkur hér úr
jarðheimi yfir til æðri heima, þar
sem svo margir af ástvinum hennar
dvelja.
Ég þakka almættinu fyrir elsku-
lega frænku og bið þess að ljós lífs
og kærleika megi fylgja henni um
alla eilífð.
Far þú í friði
friður guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guðrún Tryggvadóttir,
Egilsstöðum
Hinn 24. september sl. barst mér
sú fregn að Gunna frænka, eins og
við kölluðum hana alltaf, væri látin.
Hún hafði háð langa og stranga
baráttu við erfiðan sjúkdóm. Með
að því er virtist óþijótandi andleg-
um og líkamlegum styrk komst hún
í gegnum ótrúlega erfið tímabil í
lífí sínu, þar á meðal ótal skurðað-
gerðir og legur á sjúkrahúsum.
Því meira sem af henni dró líkam-
lega, þeim mun sterkari virtist hún
verða andlega. Sjaldan var að heyra
uppgjafartón í Gunnu og alltaf var
grunnt á góða skapinu og léttleik-
anum sem fylgdi henni. Og þó að
hún ætti sjálf erfitt var hún alltaf
jafn óeigingjöm og örlát við aðra.
Ég mun aldrei gleyma þeim styrk
og hjálp er Gunna veitti mér á erfið-
leikatímum litlu fjölskyldu minnar
síðastliðin ár. Þó að hún væri sjálf
fársjúk virtist hún eiga aflögu styrk
til að veita öðrum. Mér eru minnis-
stæð augnablik eins og þegar
Gunna kom að heimsækja mig á
fæðingardeild Landspítalans og
fékk að sjá litla son okkar, Davíð
Valdimar, sem hún hafði óttast um,
nýfæddan. Þá var hún sjálf nýkom-
in úr einni af hinum erfiðu rann-
sóknum er hún þurfti að ganga í
gegnum reglulega, en það gladdi
hana svo að sjá litla drenginn að
hún virtist gleyma öllum sínum erf-
iðleikum um stund.
Gunna lét ekki sjúkdóm sinn
Minning:
Margrét Vemharðs-
dóttirfrá Siglufirði
Fædd 20. maí 1926
Dáin 21. september 1990
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Haustið er komið, laufin falla af
tijánum og kólna tekur í veðri. Ein-
mitt á þessum árstíma var Magga
vön að koma til okkar á Hjallaveg-
inn. En skjótt skipast veður í lofti,
og víst er um það að enginn veit
hvenær kallið að handan kemur.
Ekki óraði mig fyrir því þegar ég
kvaddi Möggu á Laugavegi 5 í lok
ágúst að ég myndi ekki sjá hana
aftur. Þá spurði hún mig brosandi
hvort hún mætti koma til okkar í
haust. Magga þurfti ekki að spyija
að því, hún var alltaf velkomin til
okkar. Margs er að minnast þegar
hugsað er til baka, en allar minning-
arnar eiga það sameiginlegt að vera
góðar og bjartar. Magga var alveg
einstök kona, hún var félagi allra
sem hana þekktu á hvaða aldurs-
skeiði sem fólk var. Ævinlega var
hún brosandi og kát, aldrei eitt
æðruorð þrátt fyrir stöðuga verki
sökum liðagigtar sem hún var hel-
tekin af. í hennar augum áftu allt-
af aðrir meira bágt en hún. Væri
hún óvenju slæm, hló hún létt og
sagði ég er eitthvað hálf leiðinleg
núna. Án þess að vita það sjálf
kenndi Magga okkur. svo ótal
margt. Ekki með því að prédika um
rétt og rangt, það gerði hún aldrei.
Heldur með því að spjalla við okkur
f y r i r k o n u r
K á p ur
J akk ar
D r a gtir
F r a k k a r
B u x u r
B l ús s u r
Pils ...
Laup;avcj'i 59
Kjörj'arði
Sfmi 15250
um lífið og tilveruna, fordæma aldr-
ei og vera sífellt með gamanyrði á
vörum hvernig sem líðan hennar
var. í sumar auðnaðist henni að
dvelja í íbúð sinni á Siglufirði. Það
var henni dýrmætt. Þegar ég kom
til hennar í lok ágúst sagði hún
mér frá liðnu sumri og gleðin og
ánægjan yfír því að geta verið
heima var ólýsanleg. Er hún stóð
við glugga er sneri í norður í íbúð
sinni sagði hún: „Geturðu ímyndað
þér að það sé nokkurstaðar fal-
legra?“ Já, Siglufjörður var hennar
paradís. Við töluðum oft um líf eft-
ir þetta líf og hún trúði því að er
hennar jarðvist lyki fengi hún aftur
að vera hjá Bjarka sínum.
Ég efa það eklci að nú dvelja þau
saman á ný glöð og sæl. Minning-
arnar um Möggu tekur enginn frá
okkur og þær eru dýrmætari en
nokkurt gull. Börnum hennar og
öllum aðstandendum votta ég sam-
úð mína. Möggu kveð ég með sárum
Átak í landgræðslu
Minningarkort
sími 91-29711 og 98-75088
Minningargjafir má leggja inn á
reikning 251200 hjá Búnaðar-
banka Islands.
söknuði og bið algóðan Guð að
blessa hana.
„Far þú i friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fýrir allt og allt.“
(Vald. Briem)
Signý Sigtryggsdóttir
Ósjálfrátt hrekkur maður við
þegar maður heyrir fráfall vinar.
Dauðinn virðist ætíð koma á óvart,
og það tekur nokkum tíma að átta
sig á staðreyndum. Oft og tíðum
er dauðinn lausn þegar um mikla
heilsufarslega erfiðleika er að ræða,
en þrátt fyrir það er hann ætíð sár.
í dag er staðið yfir moldum frú
Margrétar Vernharðsdóttur frá
Siglufirði, og verður hún jarðsett
við hlið manns síns í Siglufjarðar-
kirkjugarði. Þar er kvödd hinstu
kveðju góð og glæsileg kona, en
hún andaðist snögglega á leið til
læknis þann 21. september sl.
Margrét var borin og barnfædd
á Siglufirði, og ól þar allan sinn
aldur. Á uppvaxtarárum hennar
snerist allt um að vinna hörðum
höndum á meðan atvinna var í boði,
en á þeim árum var ríkjandi at-
vinnuleysi á vetrum, þannig að
gæta þurfti þess vel, sem aflaðist
yfir bjargræðistimann. Daglauna-
maðurinn átti ekki margra kosta
völ til að afla heimili sínu tekna til
að framfleyta sér og sínum.
Faðir Margrétar, Vernharður
Karlsson, var annálaður dugnaðar-
maður og eftirsóttur starfskraftur,
sem og allt hennar fólk, á því
byggðist afkoma og velferð heimil-
isins, ásamt sparnaði og fyrir-
hyggju. Margrét ólst upp í föður-
garði, sem títt var um unglinga í
þá daga, þar sem á annað borð var
hægt að halda fjölskyldunum sam-
an, og allt frá þeim tíma hafa fjöl-
skylduböndin verið mjög traust í
hennar fjölskyldu.
Margir litu hina ungu og glæstu
heimasætu hýru auga, eins og
gengur og gerist, en þar kom að
ungur þingeyskur draumaprins kom
keyrandi á snjósleða með hvítum
fák fyrir, og þandi hann harmonikk-
una og félagar hans frá Hólsbúinu
á Siglufirði sungu. Þannig minnist
ég Hólssveina á kyrrum vetrar-
kvöldum á Siglufirði. Þarna var
kominn Bjarki Árnason harmon-
aftra sér ef hún ætlaði sér eitt-
hvað. Þannig tilkynnti hún mér
snemma í sumar að hún ætlaði sér
að koma í þrítugsafmæli mitt hinn
31. ágúst. Hún gat varla talist
ferðafær þá, en þó mætti hún á
slaginu átta það kvöld eins og hún
hafði tilkynnt mér. Það kvöld fannst
mér geisla af Gunnu lífsgleðin og
hinn innri styrkur. Hún naut þess
að hitta fjölskyldu mína saman
komna. Ef til vill hefur hún skynjað
að það yrði í síðasta skipti í þessu
lífi.
Síðast hitti ég Gunnu er við heim-
sóttum hana á Stokkseyri þar sem
Guðjón Jónsson hafði búið henni
fallegt og gott heimili síðustu ævi-
dagana. Þar fannst henni gott að
vera, enda var þar sérstaklega vel
hugsað um hana. Sjálf hafði Gunna
misst eiginmann sinn, Ragnar Jóns-
son, fyrir nokkrum árum.
Eftir alla þjáninguna sem Gunna
hafði þolað hefur það eflaust verið
henni léttir að fá að fara. Mikill er
þó söknuðurinn sem ég og eflaust
fleiri finna og eftirsjáin að henni
frænku, en ég treysti því og bið að
henni líði vel þar sem hún er nú
og að við megum hittast aftur síðar.
Ég kveð Gunnu frænku í bili. Bless-
uð sé minningin um góða konu og
yndislega frænku.
Hanna Ragnarsdóttir
I dag, laugardaginn 29. septem-
ber, fer fram útför Guðrúnar Andr-
ésdóttur frá Stokkseyrarkirkju en
hún hefir í sl. tvö ár átt heimili í
Starkaðarhúsum á Stokkseyri. Hún
andaðist í Sjúkrahúsinu á Selfossi.
Guðrún fæddist á Stokkseyri og
þar dvaldi hún í æsku og á ungl-.
ingsárum en föður sinn Andrés
ikkuleikari sem vann hug og hjörtu
allra sem honum kynntust.
Þau Margrét og Bjarki gengu í
hjónaband 1. febrúar 1945 ogóhætt
er að fullyrða að það hefur verið
mikið gæfuspor beggja. Hjónaband
þeirra var byggt á traustum grunni.
Heimili þeirra stóð alla tíð á
Laugavegi 5 á Siglufirði, þar ríkti
rausn og gleði, þangað var gaman
að koma, þar fundu allir sig vel-
komna. Söngur, tónlist og hlý hand-
tök og vinarþel, mætti hveijum og
einum sem þangað lagði leið sína.
Þau hjón eignuðust fjögur mann-
vænleg börn, þau eru Kristín Anna,
búsett á ísafírði, Sveininna Ásta,
búsett í Vestmannaeyjum, Bryn-
hildur, búsett á Grindum, Hofsósi,
Árni, búsettur á Hofsósi, auk þess
átti Bjarki eina dóttur fyrir hjóna-
band, Laufeyju, búsetta á Hafra-
fellstungu í Oxarfírði, en hún var
ætíð nátengd heimili þeirra hjóna.
Bjarki var umsvifamikill, hann var
byggingameistari í Siglufírði í mörg
ár, rak byggingavöruverslun um
árabil og tók þátt í fjölþættu fé-
lagslífí.
Margrét stóð traust við hlið eigin-
manns síns í hveiju sem hann tók
sér fyrir hendur sem hennar var
von og vísa. Ekki er alltaf sól í
heiði á lífsleiðinni, stærsti skuggi í
lífshlaupi Margrétar var er hún
missti eiginmanninn mjög svo
snögglega þann 15. janúar 1984.
Um það leyti fór heilsan að bila hjá
henni og hefur hún átt við þrálátan
sjúkdóm að stríða nú um árabil.
Kjarkurinn og glaðværðin hélt þó
velli, hún var margoft búin að
ganga undir læknisaðgerðir í von
um bata, og nú með haustinu var
hún væntanleg hingað suður í eina
slíka, en ferðin varð önnur og nú
er ég viss um að hún hefur fengið
bót meina sinna, og hefur hitt sinn
lífsförunaut á hinni ókunnu strönd.
Ég veit að hún hefði viljað kveðja
vini sína og þakka þeim samfylgd-
ina, en kallið kom svo snöggt að
til þess vannst ekki tími. Við sem
eftir stöndum þökkum henni allt
sem hún gaf okkur, og við biðjum
henni guðsblessunar á vegferð
hennar á æðri vegum. Um leið og
við kveðjum Margréti Vemharðs-
dóttur sendi ég og fjölskylda mín
öllum hennar bömum, barnabörn-
um, tengdabörnum, og venslafólki
samúðarkveðjur.
Skúli Jónasson