Morgunblaðið - 20.02.1991, Blaðsíða 16

teei ítÁúflSER .os auoA«'iinveíiM aiðAjaiíuoflOM
MORGUNBLAÐIÐ 'MIÐVIKUDAGUR 20. FEBRÚAR 1091
U—
Tölvuhorn í grunnskóla. Notaðar við lestrarnám og sögugerð.
WCCE90:
Frá sýningunni á WCCE90. Þarna er verið að sýna samtengingu
LEGO-kubba og tölvu. Hlutum úr LEGO-kubbum er stýrt með tölvu-
forriti.
Alþjóðaráðstefna um
tölvm* og skólahald
anda í fjörutíu ár opnaðist nýr og
spennandi heimur.
Þá má ekki gleyma þeim kerfum
sem í boði voru til notkunar í skóla-
stofuna. Prime Computer sýndi fjöl-
notendatölvu með tilheyrandi hug-
búnaði, bæði fyrir stjómun og
kennslu en margir aðilar aðrir sýndu
nettengingar sem sérstaklega eru
gerðar fyrir skóla.
En það voru fleiri sýningar í gangi
en þessi tækja- og tæknisýning. í
eins konar hliðarsal höfðu skólar úr
nágrenninu einn dag (eða hluta úr
degi) hver til að sýna gestunum á
hvern hátt tölvur voru notaðar við
kennsluna. Þar komu fimm og sex
ára böm með kennurum sínum og
kennslan fór fram í Darling Harbour
þann daginn. Einnig nemendur úr
efstu bekkjum grunnskóla, t.d.
verknámsbekkur sem sýndi kúnstir
með AutoCAD og AutoSketch.
Allt tekur enda og þegar ráðstefn-
unni lauk var pakkað saman og flog-
ið norður á bóginn til Brisbane. Við
íslendingarnir fómm með öðram
norðurlandabúum til fylkisins Que-
ensland til að heimsækja skóla og
kynnast með eigin augum hvernig
tölvur era notaðar á hinum ýmsu
skólastigum í landi andfætlinganna.
Við heimsóttum einn barnaskóla,
þrjá framhaldsskóla og einn háskóla,
Bond University, sem hefur þá sér-
stöðu að vera fyrsti og eini einka-
rekni háskólinn í Ástralíu. Var okkur
vel tekið og fengum við að fylgjast
með kennslu og aðferðum. Sem
- í Sydney, Ástralíu 9.-13.júlí 1990
Seinni grein
eftirArnlaug
Guðmundsson
Ferðamálaráð íslands og flerri
' hafa vakið athygli á íslandi sem
„ráðstefnulandi", þ.e.a.s. stað þar
sem gott er og skynsamlegt að smala
saman fólki til þess að ræða í nokkra
daga um starf sitt og vandamál því
tengdu. Það er „hið besta mál“ því
vissulega er ísland „öðruvísi" og
þess vegna kannske spennandi.
í júlí sl. sótti ég hins vegar and-
fætlinga okkar heim og var tilefnið
alheimsráðstefna uin tölvur í skóla-
starfi. Fyrir mér var Ástralía „öðrav-
ísi“ og ef vera skyldi að aðrir hefðu
gaman af því að lesa um hvemig
þarlendir halda ráðstefnur bið ég þá
hina sömu að halda áfram að lesa
því um það fjallar þessi grein.
Allir sem staðið hafa í skipulagn-
ingu mannamóta, þar sem þátttaka
er ekki þekkt fyrirfram, hafa staðið
frammi fyrir því vandamáli að spá.
Og mikill sannleikur er fólginn í
orðum hins danska Storm P.: „Það
er erfitt að spá, einkum um fram-
tíðina."
Undirbúningurinn að ráðstefn-
unni tók fimm ár. Framkvæmdin
fimm daga. Og þegar mánuður var
til stefnu áttu meira en fimm hundr-
uð ráðstefnugestir eftir að skrá sig.
En John Hughes, formaður skipu-
lagsnefndar WCCE90, hafði haft
fimm ár og það dugði, ég fullyrði
að enginn ráðstefnugestur hafi orðið
var við óróleika eða vandræði vegna
þess að flytja þyrfti dagskrárliði úr
einum sal í annan. Það hefur kannski
skipt sköpum að John Hughes og
Sandra Wills, formaður dagskrár-
nefndar ráðstefnunnar, komu til Is-
lands sumarið 1989 og tóku þátt í
vinnuráðstefnu á vegum Skýrslu-
tæknifélags íslands og Kennarahá-
skólans!
WCCE90 var haldin í Darling
Harbour í Sydney, en það er nýtt
ráðstefnusetur og verslanamiðstöð í
miðborginni. IFIP, International
Federation for Information Process-
ing, sem Skýrslutæknifélag Islands
á aukaaðild að, stóð fyrir ráðstefn-
unni og var þetta fimmta ráðstefnan
af þessu tagi sem haldin er og hin
þriðja sem Islendingar sækja, mér
vitanlega.
Setning og slit ráðstefnunnar auk
allra helstu fyrirlestra fóra fram í
stóram sal sem minnti á grísk leik-
hús að lögun. Aðalsalurinn virtist
þó ekki vera hálfhringur og við nán-
ari eftirgrennslan kom í ljós að allur
salurinn var hálfhringur en honum
hafði verið skipt í tvennt með létt-
um, hljóðeinangrandi millivegg.
Þannig fengust tveir salir og rúmaði
annar u.bþ. 3.000 manns en hinn
1.500. Hljómburður var mjög góður
og allur tæknibúnaður óaðfinnanleg-
ur ef litið er fram hjá þeirri stað-
reynd að þeir sem notuðu myndvarpa
vora upp til hópa lengi að átta sig
á því að hann var í raun bæði sjón-
varpstökuvél og sýningartæki og því
nokkuð flóknari í meðföram en
venjulegur myndvarpi.
Sem hluti af skráningu þátttak-
enda var myndataka af hvetjum og
einum. Voru myndimar teknar með
sjónvarpstökuvél og vistaðar í tötvu.
Þegar ég spurði til hvers ætti að
npta myndimar var fátt um svör en
það kom í ljós síðar. Á ráðstefnu-
svæðinu vora nokkrar Macintosh-
tölvur sem gestir höfðu aðgang að.
Tölvurnar vora nettengdar og mátti
sækja upplýsingar um eftirfarandi í
sameiginlegan gagnabanka:
Dagskrá ráðstefnunnar; þar var
hægt að „fletta upp“ lýsingu á dag-
skránni eftir dögum og tíma.
Húsnæði: þar var hægt að sjá
teikningu af salarkynnum, nöfn sala
og fundaherbergja, staðsetningu
símtækja, salerna o.þ.h. auk upplýs-
inga um hvar hægt væri að fá mat
og/eða kaffí. Þá var einnig sérstakt
kort af sýningarsvæðinu og upplýs-
ingar um staðsetningu sýnenda.
Sydney; um var að ræða stutta
kynningu á 20 til 30 þekktum stöð-
um/byggingum í Sydney. Birtist lit-
mynd af viðkomandi stað á sérstök-
um hliðarskjá en upplýsingatexti á
aðalskjá.
Þátttakendur: hægt var að fletta
upp í listanum yfir þátttakendur eft-
ir nafni, eftimafni eða þjóðemi. Fá
mátti mynd af viðkomandi fram á
skjáinn. Einnig var mögulegt að
leggja inn skilaboð til viðkomandi
og var þetta mikið notað. Reyndar
svo mikið að yfirleitt þurfti að standa
í biðröð til að komast að tölvunum.
Kerfi þetta var mjög einfalt í notkun
en öryggið ekki haft í fyrirrúmi, all-
ir gátu logið til um nafn og lesið
skilaboð til hvers sem þeir óskuðu.
Það vakti athygli mína að starfs-
fólk Darling Harbour var mjög gæ-
tið og hleypti ekki fólki inn í funda-
sali éftir að fundir hófust nema þar
sem engin hætta var á að umgangur
truflaði. Þannig var hægt að „koma
of seint" án þess að trufla. Einnig
var mjög auðvelt að finna rétt fund-
arherbergi þrátt fyrir að mörg væra
í notkun samtímis og fólksfjöldinn
mikill.
Einungis þrír fyrirlestrar höfðu
þá sérstöðu að vera einir á dagskrá.
Annars vora þetta tveir upp í ellefu
samtímis og var oft vandi að velja.
Reyndar má segja að ráðstefnan
hafi að hluta til verið safn nokkurra
smærri sem fjölluðu hver um sig um
afmarkaðra svið svo sem „Böm og
skólastofan 90“, „Prolog Education
Group 90“ og „Fjarkennsla 90“. Auk
þessa vora í tengslum við WCCE90
haldnar „fyrir“- og „eftir“-ráðstefn-
Greinarhöfundur um vetur meðal nokkurra fjallhressra grunnskólanemenda.
Svipmynd frá Bond-háskólanum, fyrsta og eina einkarekna háskóla
í Ástralíu. Hann er í grennd við ströndina „Surfer’s Paradise".
„Það sem mér fannst at-
hyglisverðast var sú
breyting sem hefur átt
sér stað frá því að tölvur
komu fjnrst inn í skóla-
kerfið. Ahersla er mun
minni á kennslu í forritun
en var, þó er LOGO und-
antekning svo og Pascal
í framhaldsskólum.“
ur. Annars vegar „National Perspec-
tive on Computers in Education" sem
haldin var á Nýja Sjálandi og hins
vegar „Advanced Research on
Computers in Education" sem haldin
var í Japan.
Hluti ráðstefnu af þessu tagi er
sýning á ýmiss konar búnaði sem
tengist því sem um er rætt. Samtals
tóku þátt 68 sýnendur. Þar sýndu
fyrirtæki eins og IBM, Apple, Mic-
rosoft og Commodore en þessi fyrir-
tæki voru aðal stuðningsaðilar
WCCE90. Auk þeirra Prime Comp-
uters, Atari Computers, Fujitsu,
Toshiba, Autodesk, Kodak, Rank
Xerox, LEGO Dacta og norska
kirkju- og menntamálaráðuneytið
svo nokkrir séu nefndir. Eins og
gefur að skilja þá var þama sýndur
búnaður til notkunar við kennslu
fyrst og fremst. Og kenndi þar
ýmissa grasa. Meðal annars var rit-
vinnslukerfi fyrir kínverskt og jap-
anskt letur, mikið um hugbúnað til
tungumálakennslu, nokkur fyrirtæki
sýndu upplýsingakerfi sem nýttu
geisladiska (CD-ROM). Norðmenn-
irnir sýndu hugbúnað til að þróa
kennsluhugbúnað auk ritvinnslu-
kerfis sem er sérhannað fyrir fatl-
aða. Frændur okkar Danir tefldu
fram LEGO Dacta en þetta dóttur-
fyrirtæki LEGO framleiðir vél- og
hugbúnað sem gerir nemendum frá
níu ára aldri til háskólastigs kleift
að byggja með LEGO-kubbum
margskonar búnað, svo sem færi-
bönd, róbóta o.s.frv. og stýra þeim
með tölvum. Fyrir Mecchano-eig-
dæmi þá voru tölvur notaðar við
íþróttakennslu í Aspley State High
School og við lestrarkennslu í Kings-
ton Infants. En við voram ekki bara
þiggjendur; með fyrirlestram og
myndasýningum sýndum við upp-
byggingu skólakerfisins á Norðurl-
öndunum og hvemig tæknin er not-
uð þar.
Það sem mér fannst athyglisverð-
ast var sú breyting sem hefur átt
sér stað frá því að tölvur komu fyrst
inn í skólakerfið. Áhersla er mun
minni á kennslu í forritun en var,
þó er LOGO undantekning svo og
Pascal í framhaldsskólum. Forritun
er lítið kennd nema helst þeim sem
stunda tölvunarfræði. Tölvurnar era
orðnar sjálfsögð tæki sem nota má
til að vinna ritgerðir og skýrslur,
annast gagnasöfnun og úrvinnslu á
þeim, aðstoða við tungumála- og
tónlistarnám og svo mætti lengi
telja. Hvað tölva er og hvernig hún
vinnur er ekki málið heldur hvernig
hægt er að nota hana til að fá upp-
lýsingar, vinna úr þeim óg skila rétt-
um og vel fram settum niðurstöðum.
Að lokum má til gamans geta
þess að fyrirlestrar á WCCE90 voru
yfir 370 og frá 38 þjóðlöndum. Þátt-
takendurnir voru hins vegar 2.312
frá 58 löndum. Fyrirlestrarnir hafa
verið gefnir út í bókarformi. Er bók-
in prentuð með smáu letri hjá
North-Holland-útgáfufyrirtækinu
og er hún 1.090 síður, í stóru broti
(195x263 mm!). Bókin er til á bóka-
safni Kennaraháskóla íslands. Hér
lýkur frásögn af ráðstefnunni
WCCE90 og heimsókn í ástralska
skóla en freistandi er að deila reynslu
af ýmsu fleiru með lesendum í þriðju
greininni, Ástralía 1990.
Höfundur er tæknifræðingur og
starfarhjá Örtölvutækni.