Morgunblaðið - 21.02.1991, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. FEBRÚAR 1991
Minning:
Friðgeir Gíslason
Fæddur 1. maí 1923
Dáinn 14. febrúar 1991
Okkur langar að minnast Frið-
geirs Gíslasonar með nokkrum orð-
um. Hann lést á Landspítalanum
eftir langa baráttu við erfíð veik-
indi.
Þótt baráttan væri hörð og
ströng lét hann veikindin ekki aftra
sér að ferðast um landið á hveiju
sumri. Hann sagðist jafnvel slappa
af við akstur og aldrei var góða
skapið og létta lundin langt undan.
Oft vorum við ferðafélagar því
foreldrar okkar og við systkinin
vorum iðulega með Stellu og Magga
og bömum þeirra á ferðalögum um
landið.
Yfírleitt var farið í útilegu um
hveija helgi allt sumarið og ekki
var veðrið alltaf látið ráða hvert eða
hvort. Og eigum við margar og
góðar minningar frá þessum ferð-
um, sem aldrei munu gleymast.
Friðgeir Gíslason var giftur Sig-
urbjörgu Óskarsdóttur og áttu þau
5 börn. Elstur er Gísli, búsettur í
Reykjavík, þá Guðrún, búsett í
Bandaríkjunum, Hrönn, búsett í
Reykjavík, Rúnar, búsettur í
Reykjavík, og Stella, sem býr í
heimahúsum.
Við sendum öllum aðstandendum
hans innilegar samúðarkveðjur og
biðjum algóðan Guð að styrkja þau
á þessum sorgartímum.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er ailt, sem Guði, er frá.
l t Móðir okkar, tengdamóðir og amma, RAGNHEIÐUR BJARNADÓTTIR, Furugrund 70, Kópavogi, andaðist mánudaginn 18. febrúar. Þóra Hauksdóttir, Auður Hauksdóttir, Haukur Viðar Hauksson, tengdabörn og barnabörn.

t Ástkær bróðir okkar, GUÐMUNDUR BETÚELSSON, Kaldá, Önundarfirði, andaðist á Flateyri 20. febrúar. Anna Betúelsdóttir, Pálína Betúelsdóttir, Guðbjartur Betúelsson.

t Eiginmaður minn, faðir okkar og stjúpfaðir, KJARTAN G. JÓNSSON fyrrverandi kaupmaður, Sóieyjargötu 23, Reykjavík, er látinn. Unnur Ágústsdóttir, Magnús G. Kjartansson, Bjarni Kjartansson, Hrafnhildur Schram, Ágúst Schram.

t HJÖRTURHÁKONARSON frá Stardal, áður starfsmaður Vegagerðar rikisins, verður jarðsunginn frá Langholtskirkju föstudaginn 22. febrúar 1991 kl. 13.30. Vandamenn.

í V y t Móðir okkar, tengdamóðir og amma, SIGRÍÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR, Njálsgötu 92, verður jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 22. febrúar kl. 13.30. Kristín Einarsdóttir, Óli Elvar Einarsson, Fríða Björg Þórarinsdóttir og barnabörn.
V
t t Faðir okkar og bróðir, RAGNARJÓSEP JÓNSSON, lést í Landakotsspítala 16. febrúar. Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju 27. febrúar kl. 13.30. Ingvar Ragnarsson, Sveinn Ragnarsson, Sigrfður Helga Ragnarsdóttir, systkini og barnabörn.
tsanvmw&wwnfr v wmmawwm»w»§
(Vald. Briem.)
Fyrir hönd foreldra minna og
systkina,
Anna Kristinsdóttir
Friðgeir minn er farinn frá okk-
ur. Ég kynntist honum fyrst fyrir
átján árum hressum og lífsglöðum
manni sem tók lífinu eins og það
var.
Hann var alltaf á ferð og flugi
með Stellu, ef tími og heilsa leyfði.
Það var ekki ósjaldan að þau drógu
okkur Gísla með að ferðast um
landið. Þar kynntumst við mjög
vel. Það var varla sá blettur á
landinu sem hann hafði ekki farið
með Stellu. Þetta var hans draumur
og ánægja sem hann lét rætast;
fara út úr bænum á sumrin ef tæki-
færi gafst. Og Friðgeir lifði fyrir
það.
Ég á eftir að sakna þess að hafa
hann ekki með í ferðum sem ég á
eftir að fara. En hann verður samt
alltaf í huga mér. Það verður tóm-
legt að sjá honum ekki bregða fyr-
ir á ólíklegustu tímum.
A seinasta ári var tími hans
meiri, því heilsunni hafði hrakað.
Hann var samt alltaf léttur og sætti
sig við það sem að höndum bar og
barðist af þrautsegju allt til enda.
Friðgeir verður alltaf í huga mér
og minna.
Alfheiður
Nú legg ég aftur augun mín,
en öndin hvarflar, Guð til þín,
þinn almáttugan ástarvæng
lát yfirskyggja mína sæng.
(M. Joch.)
Með þessum orðum viljum við
minnast föður, tengdaföður og afa
okkar. Þó oft hafí verið erfítt að
vera svo langt í burtu síðustu árin
þá hefur hann verið í hugum okkar
og hjarta. Við minnumst stundanna
er við vorum hjá mömmu og pabba.
Alltaf var Friðgeir kátur og ánægð-
ur, þótt hann gengi ekki heill til
skógar. Þórir og Geir minnast iíka
stundanna sem þeir eyddu hjá afa
sínum og Gunnar sagði alltaf að
hann væri sá besti. Og ég minnist
þess þegar pabbi keyrði okkur vin-
konumar í útilegurnar um helgar
og sótti okkur aftur, þá var mikið
sungið og oft glatt á, hjalla.
Við munum ávallt minnast hans
og góðu stundanna sem við áttum
saman. Blessuð sé minning hans.
Guðrún, Gunnar, Þórir
og Geir.
Friðgeir Gíslason fæddist á
Siglufirði 1. maí 1923. Hann ólst
upp í Reykjavík frá tveggja ára
aldri og bjó þar alla ævi. Hann var
af flestum kallaður Maggi langt
fram eftir aldri. Hann giftist konu
sinni, Sigurbjörgu Óskarsdóttur,
1947 og eignaðist sitt fyrsta bam,
Gísla, sama ár. Svo komu hin böm-
in hvert af öðm næstu íjögur ár,
Guðrún 1949, Hrönn 1950 og
Rúnar 1951. Þetta var hamingju-
söm fjölskylda og samheldin. Frið-
geir var mjög góður faðir og eigin-
DagbjarturM. Jóns-
son — Minning
Fæddur 4. janúar 1945
Dáinn 25. nóvember 1990
Mig iangar til að kveðja í hinsta
sinn vin, sem ég þekkti allt of stutt,
en nógu lengi til að vita að þar fór
góður drengur.
Ég kynntist Dagbjarti Má Jóns-
syni við dálítið erfiðar aðstæður.
En allt frá fyrsta fundi okkar tók
hann mér opnum örmum sem væri
ég einn af fjölskyldunni. Við töluð-
um ekki sama tungumál, en það
varð ekki þrándur í götu okkar að
kynnast eða skilja hvor annan. Ég
hef átt því láni að fagna að eiga
með honum góðar stundir og gleymi
ég seint ferð hans til Malaga þar
sem ég kynntist Dadda sem róleg-
um en áköfum að vita sem flest
um borgina mína og sýndi hann
fjölskyldu minni þann áhuga sem
vinur í reynd. Einnig vann ég með
honum á sjó; með honum uppgötv-
aði ég nýjan heim sem hann elsk-
aði og vildi sýna mér. Sjórinn sem
hann elskaði hreif hann til sín í
nóvember síðastliðnum, en við meg-
um vera hughraust, því hann er í
góðum höndum Guðs.
Jorge
t
SIGFRÍÐUR JÓNSDÓTTIR,
Háeyrarvöllum 10,
Eyrarbakka,
verður jarðsungin frá Eyrarbakkakirkju laugardaginn 23. febrúar
kl. 14.00.
Sigurður Sveinbjarnarson.
Sveinbjörn Sigurðarson,
Sigfriður Sigurðardóttir,
Símón Pétur Sigurðarson,
Snorri Gunnar Sígurðarson,
tengdabörn og barnabörn.
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
HILMAR JENSSON,
verður jarðsunginn frá Áskirkju föstu-
daginn 22. febrúar kl. 15.00.
Agnes Auðunsdóttir,
Guðlaugur Hilmarsson,
Auðunn Hilmarsson, Guðbjörg Snorradóttir,
Erna Hilmarsdóttir, Kristinn Stefánsson,
Sonja Hilmarsdóttir, Ómar Kristmannsson
og barnabörn.
líiilliv TC
ranei ibv
maður og síðan en ekki síst vinnu-
þjarkur mikill og hafði gaman af
sinni vinnu enda mjög glaðvær, allt-
af ánægður og brosandi. Árið 1969
bætist svo nýr meðlimur í fjölskyld-
una, ég. Og þegar ég var enn smá-
barn byijuðu veikindi pabba og eru
spítalavistir hans og heimsóknir
okkar þangað hluti af æskuminn-
ingum mínum. En góðu stundirnar
voru margar og þeirra minnist
maður best. Ég man þegar ég sat
á stólbakinu hjá pabba og við horfð-
um á sjónvarpið eða út um
gluggann. Hann var nú ekki alltaf
jafn hrifinn af því að hafa mig þarna
en aldrei rak hann mig burtu. Hann
sagði líka alltaf að ég hefði átt að
vera strákur og þegar ég varð eldri
fannst honum ég vaxa of fljótt og
vildi að ég yrði fimm ára aftur. En
eitt er það sem var stór þáttur í
lífí okkar og það er sunnudagstúr-
inn. Þá keyrðum við pabbi og
mamma niður að höfn og keyptum
ís á eftir. Pabbi elskaði hvort
tveggja, höfnina og ísinn. Og auð-
vitað að keyra, það var hans áhuga-
mál, keyrsla og ferðalög. Ég man
þegar hann kom örþreyttur heim á
föstudagskvöldum og lagt var af
stað í útilegu og pabbi keyrði. Aldr-
ei slappaði hann eins vel af og und-
ir stýri og á áfangastað var öll
hans þreyta horfín. í sumarfríum
vildi hann helst vera í bílnum, það
voru hans bestu stundir.
En einhvem tímann þurfum við
öll að kveðja og megum við þakka
fyrir að að því skyldi ekki koma
fyrr en þann 14. febrúar 1991. Þó
við kveðjum þá gleymum við ekki
og hann pabbi minn mun alltaf
vera besti pabbi í heimi.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimman dauðans nótt.
(V. Briem)
Stella
Ég hélt að mér hefði misheyrst
þegar ég heyrði að bátsins sem
Daddi var á væri saknað. Það er
svo fjarlægt að eitthvað komi fyrir,
maður heyrir um svona atburði í
fréttum og hugsar „en hræðilegt",
en þegar þetta kemur fyrir hjá fólki
sem maður þekkir þá kemst maður
að raun um að þetta er yfírleitt
meira en hræðilegt. Dadda og Jór-
unni kynntist ég á Spáni í septem-
ber 1989 þar sem flestir voru í
síðbúnu sumarfríi. Þannig að ekki
hafði ég nú þekkt hann Dadda
lengi, en það sem ég hafði kynnst
af honum var mjög gott. Og vel
kom í ljós að Daddi var mjög góður
maður. Eftir heimkomuna var vin-
skapnum haldið við. Ekki kann ég
nú skil á ættum Dadda eftir svo
stutt kynni við hann og Jórunni
konu hans. Það er alveg öruggt að
sumarfríið hefði ekki verið svona
skemmtilegt ef við hefðum ekki
kynnst þeim, þar sem ég var með
eitt barn og þekkti engan þá tóku
Jórunn og Daddi okkur alveg upp
á sína arma og hjálpuðu til að gera
ferðina ógleymanlega.
Elsku Jórunn mín, Jói og allir
aðstandendur, söknuður ykkar er
sár en minningin lifir um góðan
dreng.
Ragna
ncegnni’j ibhhiid