Morgunblaðið - 07.04.1991, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ FÓLK í FRfc l~ I UIVijSKJ>INUPAGUR 7. APRÍL 1991
.47-
I
LEIKHUS
Ekkí bara
skemmtun heldur
einnig þróun
og leit
Stúdentaleikhúsið er nú að hefja göngu sína
eftir fimm ára hlé. Sýningar leikhússin
svöktu oftar en ekki mikla athygli fyrrum
ekki sist vegna þess að stefna þess var
löngum að vera ekki á hefðbundnum
línum. Sú stefna verður i heiðri höfð
er riðið verður á vaðið með þremur
einþáttungum eftir jafn marga korn-
unga höfunda, þau Bergljótu Arnalds,
Melkorku Teklu Ólafsdóttur og
Sindra Freyssonar. Ásgeir Sigvalda-
son leikstýrir öllum verkunum sem
taka um 40 mínútur hvert, en frum-
sýnt var í Tjarnarbíói í gærkvöldi.
Morgunblaðið hitti höfundanaþrjá
að máli í vikunni og voru þeir
spurðir nánar út í verk sín.
Verk Bergljótar heitir „Ein,
tvær, þijár - jafn vel fjórar"
og fjallar um fjórar konur
sem lifa hver á sinni öldinni. „Það
er rofinn tímamúr og þær ræða
saman í tímaleysi. Bera saman
bækur sínar. Þær eiga það allar
sameiginlegt að hafa verið dæmd-
ar fyrir eitthvað. Afbrot? Það er
kannski spurningin, hvað er af-
brot, því refsing á einstökum brot-
um er borin saman. í Ijós kemur
að það sem ein er dæmd til dauða
fyrir á 16. öld yrði önnur ekki
einu sinni sótt til saka fyrir á
tuttugustu öld og svo framvegis,“
segir Bergljót. Hún var áður í
MH og setti þá upp eitt verk sem
var „Dansverk með leikhúsþema,"
verk án orða. Þetta verk er geró-
líkt, hvort hún var lengi að koma
því saman? „Þegar ákveðið var
að ég myndi semja verk fyrir leik-
húsið gerðist þetta þannig að ég
mætti á æfingrj, skoðaði hópinn
Morgunblaðið/Júlíus
F.v., Bergljót, Melkorka og Sindri.
og miðaði síðan verkið við hóp-
inn.þ.e.a.s. við einstaka karakt-
era. Segja má að ég hafi samið
verkið fyrir þennan leikarahóp.
Svo er annað, að verkið miðast
við áhorfendur og því verður að
reyna að sameina ýmsa þætti, t.d.
með því að nýta myndræna mögu-
leika, nota skúlptúra og blanda
saman raunsæi og jafn vel absúr-
disma,“ segir Bergljót enn frem-
ur.
Sindri segir um sitt verk, að
það heiti „Hungurdansari" og sé
„einhvers konar kynferðisleg
tragikómedía, sem er meira trag-
ísk heldur en kómísk,“ eins og
hann kemst að orði. Sindri segir
og, „að verkið sé um mann sem
sé fangi þess frelsis sem hann
álíti að hann búi við. Hann átti
sig ekki á því að hans skilningur
á orðinu frelsi sé ábyrgðarleysi
og þegar hann þurfí að bera
ábyrgð hopi hann í stað þess að
horfast í augu við staðreyndir lífs-
ins.“ Hvað um tilurð verksins?
„Eg gerði stutt prósaverk vorið
1990 byggt á þessari hugmynd
og hún sótti alltaf meira og meira
á mig, þannig að þegar það kom
til tals að vinna verk fyrir Stúd-
entaleikhúsið var næstum sjálf-
gefið að leggja út af þessum lín-
um. Þetta er nútímaverk sem er
tilraun mín til þess að endur-
spegla eitthvað af því sem við
upplifum. Ég nota talsvert hið
sýnilega gegn töluðu orði og
mynda þannig þversagnir, sem
er ein af aðferðum absúrdista.
Ég reyndi að gera eitthvað öðru
vísi, því leikhús á ekki einungis
að vera skemmtun, heldur einnig
þróun og Ieit.“
Melkorka Tekla hefur samið
verkið „Meðan að við snertumst“
og hún sagðist eiga fremur erfitt
með að lýsa verkinu. Eftir nokkra
umhugsun sagði hún þó þetta,
„Þetta er líklega kynferðislegur
sorgarleikur sem fjallar um átök
tveggja elskenda þar sem draugur
úr fortíðinnj spilar stóra rullu.
Framvinda verksins felst í texta
fremur en eiginlegum leikflétt-
um.“ Melkorka bætti því við að
samnefni allra verkanna væri
„Menn, menn, menn“. Hún minnti
enn fremur á að leiksýningarnar
væru unnar í samvinnu við nem-
endur í Myndlista- og handíðaskó-
lanum sem hefðu séð um alla
myndræna útfærslu. Einnig að
Eyþór Amalds hefði samið tónlist-
ina við verkin.
Sem fyrr segir voru verkin frum-
sýnd í gærkvöldi. Næstu sýningar
eru á þriðjudags, miðvikudags,
laugardags- og sunnudagskvöld
næstu viku.
KARLAR
Sérfræðingar'
í körlum
Hér verða tímamót í pistla-
skrifum mínum í háttvirt
blað allra landsmanna, Morg-
unblaðið. Mér hefur verið falið
„nýtt“ umfjöllunarefni hér á
síðunum undir
yfirskriftinni
„karlar“. „Þér
ætti nú kannski
ekki að leiðast
það,“ sagði rit-
stjórinn sposk-
ur. Ja, svo er nú
eftir Helgu bara að sjá til
^wberg með hvað efni-
viðurinn endist
mér í marga pistla eða hversu
þæg ég verð að halda mig við
forskriftina! Gjörðu svo vel,
Helga mín, skrifaðu nú um
„karla“, eins og ritstjórinn bað.
En um hvaða karla á ég nú að
skrifa? Litla karla, stóra karla,
ungkarla, valdakarla, mjúka
karla, karlarembur, fráskilda
karla, hrædda karla, einhleypa
karla, gifta karla . . . Váá stelp-
ur! Allt í einu er svakalega mik-
ið úrval af körlum! Úllen dúllen,
doff — upp komu fráskildir
karlar.
Umgangspestir heija á mína
karla jafnt og aðra karla og
„minn“ lá rúmfastur í nokkra
daga. Það kom því í minn hlut
að leika „Flórens Nætingeil“ og
enda þótt mig vantaði kappann
hafði ég þó alltént menntunina!
Eitt viðvikanna var að hringja
fyrir „minn“ og tilkynna forföll
þar sem hann gat ekki þegið
matarboð hjá einum nýfrá-
skildum vininum. Ég hélt að<*
leikþættinum væri lokið og ætl-
aði að leggja á, þegar vinurinn
segir snöggt: „Og hvað segir þú
annars gott?“ Og af gömlum
vana segir maður bara „allt
gott“, þrátt fyrir stríðshörm-
ungar, loðnubrest, óveður og
pestir.
Eins og með fjarstýringu
stillti ég aftur yfir á „Flórens
Nætingeil“. Vinurinn hafði
greinilega þörf fyrir að ræða við
mig um hvað við konur værum
körlum óskiljanlegar. Hann
sagðist ekki vera óvanur að
skilja, þetta væri í annað sinn
sem hann gerði það, en hann
botnaði samt ekkert betur í
okkur konum. Og hvað var
flóknast við okkur?
„Það að þið stjórnist álger-
lega af tilfinningum en ekki
skynsemi," sagði hann.
„Einmitt," sagði ég skilnings-
rík. Hann tók dæmi af „sinni“.
Hún gæti æst sig upp á háa C
við hann og svo bara 2 tímum
seinna var eins og ekkert hefði
gerst.
„Einmitt,“ sagði ég enn mjög
skilningsrík.
En það sem honum þótti
allra verst var þegar vinkonur
hennar stöðva hann úti á götu
og fara að ræða þeirra mál! Og
sumar fara meira að segja að
segja honum hvað sé að hon-
um!
„Einmitt," sagði ég.
„Þetta gerum við karlmenn
aldrei. Ég hef aldrei talað við
mína vini um okkar persónu-
legu mál og mun aldrei gera!“
sagði hann af mikilli sannfær-
ingu. „Nei, einmitt,“ skaut ég
inn í.
Þegar simtalinu lauk var ég
búin að fullvissa hann um að
hann yrði bara að lifa við þá
staðreynd að margar konur
væru algjörir sérfræðingar, ein-
mitt í honum. Þær vissu eigin-
lega betur hvernig hann væri
heldur en hann sjálfur.
Við konur getum síðan reynt
að skemmta okkur við tilhugs-
unina um að karlmenn, sem
bæði stjórna og ráða öllum
heimum og geimum, skuli
standa ráðþrota þegar kemur
að þvi að skilja þessar valda-
lausu litlu verur — kvenver-
urnar!
Nýjar
sendingar
frá
^JfUC
coort&naíeá
komnar
Guðrún
Rauðarárstíg, sími 615077