Morgunblaðið - 23.06.1991, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
FOLK I FRETTUM SUNNUDAGUR 23. JÚNÍ 1991
TONLIST
Miklu efni stolið af U2
Skoda Favorite 136L '91, rauður, 5 dyra,
óekinn, V. 490 þús.
Honda Civic GL Sport '90 (’91), silfurgrár,
16 ventla, ek. aöeins 1 þ. km., rafm. í rúð-
um, o.fl. V. 980 þus.
Toyota Landcruiser diesel turbo (langur)
'88, grór (tvilitur), upphækkaöur, m/spili, ek.
91 þ. km. Góður jeppi. V. 2.9 millj.
VW Golf 1.6 GL '90, blár, 5 dyra, sjálfsk.,
ek. 21 þ. km., aflstýri, central læs., 2
dekkjag., o.fl. V. 1.090 þús.
Bílamarkaburinn
v/Reykjanesbraut
Smiðjuveg 46e,
Kóp. Sími:
671800
Subaru 1800 4x4 afm.utg. 88, uiasana, u
g., ek. 73 þ. km. Splittuð drif o.fl. V. 995 þús.
GIVIC Safari SLE '86, „8 farþega", blár,
sjálfskv ek. 88 þ. km., rafm. í öllu, sportfelg-
ur, o.fl. V. 1290 þús.
Nissan King Cap 4x4 '90, drappl., beinsk.,
ek. 21 þ. km. V. 1390 þús. (virðisaukabíll).
lab 900i ’87, gullsans, sjalfsk., ek. 71 þ.
i. Gott eintak. V. 890 þús.
m
sm
Honda Civic GL „Sedan" '88, rauður, S g.,
ek. 55 þ. km., 2 dekkjag., o.fl. V. 790 þús.
VEIÐISKAPUR
Á réttum stað á
réttu sekúndubroti
Laurene og Christian.
OFRELSI
Ætla að giftast í svartholinu
Christian Brando, sonur leikar-
ans góðkunna Marlon Brando,
sem situr í steininum eftir að hafa
skotið ástmann hálfsystur sinnar
til bana sem frægt var, ætlar að
ganga að eiga sína heitteiskuðu á
næstunni. Stúlkan heitir Laurene
Landon og hafa þau verið saman í
fimm ár. Brando yngri, sem er 32
ára, er að afplána 10 ára dóm fyr-
ir manndráp, en hann vonast til
þess að sleppa eftir 3 til 4 ár til
reynslu ef hann hagar sér sóma-
samlega í svartholinu.
Marlon Brando er sagður ánægður
með ráðahaginn og hann sjái ekki
sólina fyrir Laurene vegna tryggðar
þeirrar sem hún sýnir Christian á
erfiðum tímum í lífi hans. Athöfnin
verður innan fangelsismúranna í
næsta mánuði og síðan fá hjóna-
komin afnot af „Ástarkofanum" í
nokkra sóiahringa, en kofi sá er
ætlaður föngum sem gifta sig með-
an á afplánun stendur.
Brando hélt því lengi fram að víg
ástmanns systur hans hafi verið
slys, þeir hafí tekist á og skot hlaup-
ið úr byssunni. Undir lokin viður-
kenndi Brando að hann hafi tapað
glórunni eitt augnablik og skotið
þá manninn af stuttu færi. Því slapp
hann við dóm fyrir morð af yfir-
lögðu ráði, en þá hefði hann trúlega
fengið lífstíðardóm.
Stangaveiðimenn eru óumdeiian-
lega í sviðsljósinu þessa dag-
anna, því hver laxveiðiáin af annarri
hefur verið að opna síðustu daga og
vikur. Ekki verður annað sagt en
að vertíðin fari illa af stað og veldur
því fyrst og fremst úrkomuleysi og
þar með minnkandi vatn í ám, snjó-
leysi til íjalla og kuldar í ofanálag
fyrir norðan. Stangaveiðimennirnir
eru venjulega á öndverðum meiði
við aðra landsmenn þegar nefna
skal draumaveðrið. Hinir svokölluðu
„aðrir landsmenn“ eru hæst ánægð-
ir þessa daganna, en stangaveiði-
menn flestir að sama skapi lítt hrifn-
ir, sérstaklega þeir sem eiga sín
veiðileyfi rétt á meðan að „ótíðin“
stendur. En hveijar skyldu horfurnar
vera? Morgunblaðið hitti að máli
Ásgeir Heiðar, yfírleiðsögumann við
Laxá í Kjós, en hann er einn reynd-
asti leiðsögumaður veiðimanna hér
á landi og þrautreyndur veiðimaður
þótt ungur sé að árum. Meðal ann-
ars þekkir hann metveiðiána Laxá í
Kjós út og inn.
Þetta er búið að vera lygilegt og
þetta er í fyrsta skipti sem ég hef
getað leiðbeint viðskiptavinunum á
vaðstígvélunum. Samt er alltaf að
skríða fískur inn og það kemur mik-
ið af físki upp í ósinn þegar hásjáv-
að er. Af því má ráða að það gæti
orðið mikill hvellur ef við fáum góða
rigningargusu. Ég dáist að þessum
fiskum sem eru að troða sér upp
ána, því sums staðar rétt rennur
yfir þá . Vegna þessara skilyrða
stoppa þeir ekki á hefðbundnum
stöðum og eiginlega hverfa ofan í
hvítfyssandi pytti þar sem erfítt er
að koma flugu að, en auðvelt er að
fæla þá til fjandans með því að renna
maðki. Veiðin gengur því ekki sem
skyldi, en horfur eru góðar ef a’
veðurlag breytist,“ sagði Ásgeir
Heiðar.
Ásgeir sagði enn fremur, að sum-
ir veiðimanna væru latir að standa
við þegar svona gengi og því hefði
hann fengið tækifæri til að skjótast
út í á sjálfur. Er Morgunblaðið bvar
að hafði hann nýlokið við að landa
13 punda hrygnu úr Skástreng, sem
er í svokölluðum Höklum. Hann
sagði það mikla nákvæmnisvinnu að
ná laxi í stöðunni, þannig hefði hann
komið auga á lax í „dauðafæri“ í
svokölluðum Strengjum' lyrir
skömmu, en freistast til að tendra
sígarettu áður en hann renndi. Það
varð til þess að fiskurinn var á bak
or burt er sígarettan var hálfnuð.
„Maður þarf að vera á réttum stað
á réttu sekúndubroti, annars gengur
tækifærið manni úr greipum. Þetta
atvik mætti vel skoðast sem góðan
áróðurspunkt með því að hætta
reykingum. Ég hugsa að ég hafí það
þó þannig að ég renni framvegis
fyrst og reyki síðar,“ sagði Ásgeir
Heiðar.
Morgunblaðið/gg
Ásgeir Heiðar með 13 punda nýrunninn lax sem hann veiddi í Hökl-
unum í Laxá í Kjós á fimmtudaginn.
Félagarnir í hljómsveitinni U2
eru bæði leiðir og reiðir þessa
daganna og það ekki að ástæðu-
lausu. Þeir urðu fyrir því í fyrra
haust er þeir unnu að tvöfaldri
hljómplötu í Hansa-upptökuverun-
um í Berlín, að einhver óprúttinn
náungi stal miklu magni af upptök-
um sveitarinnar, bæði full- og hálf-
kláruðu efni. Síðan fréttist ekkert
af þessu og vinirnir reyndu að hrista
áfallið af sér. Nú er hins vegar
komin út svokölluð „Bootleg“-
hljómplata með U2, tvöföld og þar
er samankomið efnið sem stolið var
í Berlín forðum.
„Bootleg“ nafnið er gefið skífum
sem gefnar eru út í óleyfi. Algeng-
ast er að hljómleikar séu teknir upp
án vitundar hljómsveitanna og upp-
tökurnar síðan gefnar út. Slík neð-
anjarðarframleiðsla selst oft
grimmt, en viðkomandi tónlistar-
menn sjá aldrei grænan eyri af
þeirri innkomu. Fregnir herma að
U2-skífan sem um ræðir seljist
grimmt og félagarnir í sveitinni nái
vart upp í nef sér fyrir reiði. „Þetta
er eins og að láta lesa opinberlega
upp úr dagbókum sínum,“ segir
Bono, söngvari U2.

Ókynjahlut-
verksmótað
bam!
eftir Steingrím
Olafsson
Þá er kvennadagurinn að baki
og líflð hefur aftur færst í eðli-
legt horf, á flestum heimilum að
minnsta kosti. En ekki hjá mér og
minni fjölskyldu. Konan mín ákvað
nefnilega að þegar
að miðvikudagur-
inn 19. júní,
kvennadagurinn,
rynni upp, skyldu
siðustu stólpar að-
skilnaðarstefn-
unnar á heimilinu
vera horfnir á
braut og gleymdir
með öllu. Frá og
með þeim degi
skyldi dóttir okkar alast upp á
heimili þar sem engin greinarmun-
ur væri gerður á karlkyni og kven-
kyni. Ekki skyldi otað dúkkum að
henni frekar en bílum, ekki kjólum
frekar en buxum og ekki bleikum
lit frekar en bláum. Já, hún skyldi
alast upp við hlutlausar aðstæður,
sem yrðu þess valdandi að hún færi
fordómalaus og ókynjahlutverks-
mótuð, (þetta hlýtur að vera ný-
yrði), út í þjóðfélagið. Ég maldaði i
móinn. „Er ekki nóg með að ég vaski
upp, sjái um stelpuna. þrífi íbúðina,
versli inn og vakni um helgar til
jafns við þig. standi ávallt uþp til
varnar konum þegar karlrembu ber
á góma og reyni alltaf að hafa jafn-
rétti á heimilinu?" En neiónei. Það
er ekki nema 90% árangur og allt
eða ekkert varð nú að mottói
minnar. Svo hófst þetta allt saman.
Hún skrapp einn föstudaginn á
Laugaveginn og kom heim klyfjuð
af pokum. í þeim voru drengjaföt í
tonnatali og yfirhöfuð öll fataplögg
sem hún fann í bláum lit. Svo voru
í pokunum bíiar, tindátar, aksjon-
kallar, He-man dót, kappaksturs-
brautir og allar Frank og Jóa bæk-
urnar, svo ekki sé talað um haug
af Bob Moran bókum. Þessu var nú
sturtað á stofugólfið, svo dúkkur og
blómálfar hurfu með öllu. Þetta var
alit gott og blessað, svo langt sem
það náði. Dóttir okkar var hin
ánægðasta, en það sama var ekki
hægt að segja um konuna mína.
Strax á laugardagsmorgun var hún
horfln í bæinn. Sagðist koma aftur
einhvern timann seinni partinn,
sem hún og gerði, klyíjuð af pokum.
Að þessu sinni öllu stærri og fyrir-
ferðarmeiri. „Herragarðurinn,
Herrahúsið, Hanz og Herrafata-
verslun Guðsteins Eyjóifssonar"
stóð á sumum, en „Eva, 17, Cosmó,
Tangó og alls kyns -ó“ á hinum. Úr
þeim var sturtað á stofugólfið og þar
lágu alls kyns karl- og kvenföt.
Þetta var hið besta mál... eða hvað?
Hún ýtti kvenfötunum að mér og tók
karlmannsfötin sjálf. „Farðu i
þetta!" skipaði hún. Ég hló! Tiu
mínútum siðar stóð ég og horfði á
sjálfan mig í speglinum. „Mér flnnst
ljósgráa draktin fara betur við
svðrtu skóna," kallaði ég á konuna
þar sem hún var inni í stofu með
pípu og Moggann, að glápa á gamla
upptöku af ensku knattspyrnunni.
En það var ekki bara það. Ég virk-
aði líka grennri í gráu draktinni en
svarta plíseraða pilsinu. Ég ákvað
að halda heimilisfriðinn og láta mér
þetta lynda um stundarsakir. En
konan mín er ein af þeim sem ekki
kann að stoppa. Tengdapabbi kom
í heimsókn um kvöldið, bara svona
til að heilsa upp á litla uppáhalds-
afabarnið, enda tveir dagar síðan
tengdó höfðu passað síðast. Konan
min hleypti honum ekki inn. „Hann
er of kynjahlutverksmótaður," sagði
hún. Eftir eins og hálfs tíma samn-
ingaviðræður í gegnum dyrasímann
samþykkti hann að fara i rauðan,
síðan kvöldkjól, sem svona vel á
minnst fór honum mjög vel. Pabbi
var erfiðari viðfangs. Hánn fékk
ekki að passa stelpuna fyrr en hann
var komin í bláa sanseraða blússu
með túberað hárið. Ég sagði stopp
daginn fyrir kvennadaginn. Þá
mætti hún nefnilega upp í vinnu
og ætlaði að dressa yfirmann minn
upp i mínípils og silkitopp. Ég setti
fótinn niður. Raunar svo fast, að
ég vaknaði hálfur inni í fataskáp
konunnar minnar. Æ, ég er svo
fegin að þetta var bara draumur,
ég er nefnilega ekki með vöxt i þessa
stuttu sumartísku.