Morgunblaðið - 16.07.1991, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. JULI 1991
Asdís Þórðar-
dóttir — Minning
Fædd 2. janúar 1948
Dáin 7. júlí 1991
Það hvíldi friðsæld og fegurð
yfir Ásdísi þegar ég kom til að
kveðja hana. Uti var heitasti dagur
surharsins og ég husaði að sjálf
hefði hún valið daginn til að kveðja
þennan heim. Uppstreymið frá
heitri jörðinni myndi greiða sál
hennar leiðina til æðri tilveru.
Sagt er að erfiðleikarnir séu til
að sigrast á þeim. En með þeim er
okkur líka ætlað að þroskast og
vaxa að visku, sigra okkur sjálf.
Og þótt mér fyndist stundum að
Ásdís hlyti að eiga allt sem hægt
var að óska sér; gáfur og góð efni,
glæsilegt heimili, traustan eigin-
mann og mannvænleg börn, vissi
ég að hún hafði ekki farið varhluta
af hverfulleika lífsins. Hún var því
fær um að miðla mér af visku sinni
og reynslu þegar ég átti við mót-
læti að stríða og leitaði á náðir vina
minna, Ásdísar og Jóns. Ég fann
skjól í þeirri visku, trausti og æðru-
leysi sem frá þeim stafaði.
Æðruleysið brást henni heldur
ekki þegar hún þurfti sjálf á að
halda. Þriggja ára barátta við skæð-
an sjúkdóm náði aldrei að buga
hana þótt vissulega kæmu tímar
biturleika og uppgjörs. Og mitt í
sínu erfiða stríði bar hún ævinlega
umhyggju fyrir öðrum. Litlum dótt-
ursyni mínum færði hún vatn úr
hinum helgu lindum í Lourdes í von
um að það mætti hjálpa honum að
vinna bug á meðfæddum hjarta-
galla. Nú lítur út fyrir að krafta-
verkið sé að gerast og í hamingju
sinni minnist unga fjölskyldan As-
dísar með þakklæti og trega.
Umhyggja hennar fyrir eigin-
manni og bömum var þó ætíð í
fyrirrúmi. Metnað sinn lagði hún í
að heimilishagir röskuðust sem
minnst, dóttirin fékk sína ferming-
arhátíð og eldri sonurinn sína stúd-
entsveislú í vor með þeim glæsibrag
sem Ásdísi var eiginlegur þótt sjálf
væri hún aðframkomin.
Kæri Jón, líklega skilst okkur
seint hvers vegna sumum er ætlað
skemmra líf en öðrum. Lífið er viss-
ulega dýrmætt en góðar minningar
eru líka fjársjóður og kannski náðuð
þið meiru á stuttum tíma en öðrum
auðnast á langri ævi.
Dodda mín, óþreytandi hlúðir þú
að dóttur þinni og eflaust gerði jurt-
aseyðið þitt henni gott þótt ekki
megnaði það fremur en annað að
hrekja meinið á brott. Huggum
okkur við að hennar hljóti að bíða
göfugt hlutverk úr því að allt kom
fyrir ekki.
Elsku Sigga, Gummi og Arnar,
móðir ykkar veitti ykkur gott vega-
nesti út í lífið og ég veit að þið
minnist hennar með ást og virð-
ingu. En munið að þótt sælt sé að
sigra heiminn er mest um vert að
sigra sjálfan sig. Það gerði hún
mamma ykkar.
Megi elsku Ásdís okkar hvíla
sátt og sál hennar líta stolt yfir
fortíð og framtíð. Blessuð sé hennar
dýrmæta minning.
Eygló
Kveðja frá Kvenfélagi
Garðabæjar
Kær kvenfélagskona, Ásdís
Þórðardóttir lést þann 7. júlí sl. Í
3 ár höfum við fylgst með þessari
glæsilegu og dugmiklu konu beijast
við þann sjúkdóm, sem lagt hefur
hana að velli, aðeins 43 ára að aldri.
Bjartsýni á lífið einkenndi alla
hennar baráttu, og umhyggja fyrir
fjölskyldunni var efst í huga henn-
ar.
Það var árið 1980 sem Ásdís
gekk í Kvenfélag Garðabæjar.
Fljótlega kom í ljós að þama var
komin til liðs við okkur kona sem
átti eftir að verða mjög virk í starfi
félagsins. Henni voru falin mörg
trúnaðarstörf. Ásdis sat í varastjórn
og síðan í aðalstjórn sem ritari og
varaformaður. Einnig átti hún sæti
í ritnefnd afmælisrits Kvenfélags
Garðabæjar sem gefið var út í til-
efni 30 ára afmælis félagsins. Öll
þau störf sem henni voru falin vann
hún með miklum ágætum. Munum
við lengi minnast starfa hennar í
félaginu.
Sú mynd af Ásdísi, sem við
geymum í huga okkar er frá 17.
júní 1990, er hún kom fram sem
fjallkona við hátíðahöld okkar Garð-
bæinga. Þá var hún orðin hélsjúk,
en hún gerði þetta eins og annað
sem henni var falið með miklum
glæsibrag. Ánægjulegt var að fýlgj-
ast með ijölskyldu hennar þennan
dag.
Nú að leiðarlokum viljum við
þakka Ásdísi fyrir samfylgdina, og
vottum Jóni og börnum þeirra Arn-
ari, Guðmundi og Siggu Dís svo og
öðrum aðstandendum samúð okkar.
Við munum alltaf minnast henn-
ar með birtu og yl.
F.h. Kvenfélags Garðabæjar,
Sigurveig Sæmundsdóttir,
formaður.
Forsaga þess að við áttum því
láni að fagna að kynnast Ásdísi
Þórðardóttur og bindast henni og
fjölskyldu hennar vináttuböndum
er á þann veg að nokkrir skólafélag-
ar frá Menntaskólanum á Akureyri
tóku að koma saman nokkrum sinn-
umá ári að loknu námi til að tre-
ysta vináttuna og ylja sér við gaml-
ar minningar frá skólaárunum fyrir
norðan. Smátt og smátt, er árin liðu
og fleiri og fleiri úr hópnum festu
ráð sitt, stækkaði þessi hópur og
þróaðist upp í það að verða nokk-
urs konar „hjónaklúbbur". Jón Guð-
mundsson, eftirlifandi eiginmaður
Ásdísar, var í „klúbbnum“ og því
bættist Ásdís sjálfkrafa í hópinn
fljótlega eftir að þau fóru að draga
sig saman. Þó langt sé um liðið
hafa tengslin aldrei rofnað og
„hjónaklúbburinn" kemur enn sam-
an reglulega, síðustu árin þó aðeins
vor og haust. Ásdís féll strax vel
inn i hópinn, lét þar mjög að sér
kveða og vann brátt hug okkar allra
með glaðværð sinni, fijálsu fasi og
hlýju viðmóti.
Nú hefur stórt skarð verið höggv-
ið í vinahópinn og víst er um það
að samverustundirnar verða ekki
samar og áður. Ásdís okkar var
heldur engin hversdagsmanneskja.
Hvar sem hún kom vakti hún at-
hygli fyrir glæsileik og hressilegt
og alúðlegt viðmót. Gæfan hafði
líka verið henni hliðholl. í vöggug-
jöf hafði henni hlotnast flest það
sem prýða má eina konu, góðar
gáfur, fegurð, glaðværa lund, skap-
festu og kjark. Ásdís átti líka miklu
láni að fagna í einkalífi sínu. Fjöl-
skyldan var ákaflega samhent og í
baráttu sinni við vágestinn mikla,
krabbameinið, átti Ásdís stuðning
eiginmanns og barna sinna vísan.
Það var ávallt einstaklega
ánægjulegt að sækja þau hjón heim
á hið fallega heimili þeirra í Hegra-
nesi 24. Þar er allt með fágætum
glæsibrag sem ber vott um fágaðan
smekk og vandfýsi í vali húsbúnað-
ar og skrautmuna og mun Ásdís
ekki síst hafa átt þátt í því hve vel
tókst til, þótt hjónin hafi vissulega
verið samhent í þessu efni sem öðr-
um.
Ásdís og Jón voru ákaflega fé-
lagslynd og vinmörg og bæði hafa
þau starfað ötullega að ýmsum fé-
lagsmálum. Fólk hreinlega dróst að
þeim eins og flugur að ljósi. Af
þessum sökum hefur alla tíð verið
mjög gestkvæmt á heimili þeirra
og öllum var þar tekið af þeim
rausnarskap og þeirri alúð sem ein-
kenndi þau hjón bæði.
Atorku Ásdísar vár viðbrugðið.
Meðfram allþungu heimili vann hún
lengstum við hlið manni sínum í
fyrirtæki þeirra, Fasteignamarkað-
inum, og bjartsýni hennar og kapp-
semi lýsir sér best í því að jafnvel
eftir að hún fór að kenna sjúkdóms-
ins lagði hún út í erfitt nám til að
afla sér tilskilinna réttinda til að
stunda sölu fasteigna. Og skemmst
er frá því að segja að náminu lauk
hún með miklum glaésibrag.
Til marks um óbilandi kjark
hennar og ósérhlífni má geta þess
að á síðastliðnu vori, þegar stutt
var til endalokanna og mjög var
af henni dregið, stóð hún fyrir ferm-
ingarveislu Sigríðar dóttur sinnar
og Arnars sonar síns og fársjúk var
hún viðstödd brautskráningu Arn-
ars frá Fjölbrautaskóianum í
Garðabæ. Hún var staðráðin í því
að standa við hlið bama sinna á
þessum tímamótum í lífi þeirra og
sýna þeim, þótt þrotin væri að
kröftum, þá ræktarsemi sem henni
var í blóð borin.
Hetjulegri baráttu hennar við
sjúkdóminn verður vart með orðum
lýst. Hún þráði lífið og það skyldi
barist fyrir lífinu og öllu sem það
hafði veitt henni. Aldrei mælti hún
æðruorð og í eðlislægri bjartsýni
sinni fannst henni aldrei annað
koma til greina en að fara með sig-
ur af hólmi. En rétt eins og í hetju-
sögum fombókmennta okkar verð-
ur hetjan að lúta örlögum sínum
en þegar að þeirri stund kemur er
það gert með reisn.
Hetja hefur fallið í valinn. Vissu-
lega er sárt að sjá á bak svo glæsi-
legri konu í blóma lífsins. En eftir
stendur fögur minning og aðdáun
þeirra sem kynntust henni.
Ættingjum og ástvinum Ásdísar
sendum við hugheilar samúðar-
kveðjur. Við minnumst hennar með
aðdáun og þökk. Það eru forréttindi
að fá að kynnast slíkri konu.
„Hjónaklúbburinn".
Falleg, hlýtt viðmót, glæsileg
framkoma og einstakur persónu-
leiki er það sem kemur í hugann
þegar ég hugsa um Ásdísi Þórðar-
dóttur sem nú er kvödd langt fyrir
aldur fram.
Við, sem áttum eftir að ljúka svo
mörgu af því sem við höfðum lagt
72utancL
Heílsuvörur
nútímafólks
drög að í haust. Hún átti sæti með
mér í félagsmálaráði Garðabæjar
og saman höfðum við gert áætlanir
um velferð sveitafélagsins. Hún
sem miðlaði mér af reynslu sinni
og þekkingu en þetta var annað
kjörtímabilið hennar í félagsmála-
ráði fyrir Sjálfstæðisflokkinn.
Við sitjum eftir hnípin og hnugg-
in en stærstur er þó harmur Jóns,
barnanna og aðstandenda allra.
Hún sem ’ávallt hafði fjölskylduna
í fyrirrúmi, hugsaði svo vel um vel-
ferð þeirra allra og greiddi götur
allra sem til hennar leituðu.
Þegar litið er um öxl koma í
hugann minningarbrot, ég minnist
ánægjuríkra daga erlendis, sam-
verustunda allt frá stofnun Lions-
klúbbsins Eikar bæði í leik og i
starfí en þar var hún ávallt úrræða-
góð, traust og alltaf reiðubúin að
taka þátt. Ég minnist glæsilegrar
konu, Fjallkona í Garðabæ 17. júní
1990, hún varð enn fegurri klædd
í skautbúning ímynd landsins fagra
sem við búum í.
Það sem Ásdís tók sér fyrir hend-
ur var farsællega leyst. Hún var
jákvæð, ákveðin og umfram allt
góður félagi og vinur.
Ég minnist samstarfsins í félags-
málaráði hve gott var að eiga hana
að við úrlausn mála. Hún bar vel-
ferð skjólstæðinga okkar allra fyrir
brjósti og vildi sjá sveitarfélagið
okkar blómstra og dafna.
Fyrir allt þetta og margt fleira
er þakkað. Ástvinum öllum votta
ég dýpstu samúð.
Guð leiði Ásdísi á nýjum vegum.
Laufey Jóhannsdóttir
íslensk tunga er öðrum þjóðtung-
um fegurri. Kjarnyrt, lýsandi og
hljómfögur.
Ógleymanlega hafa frægðarsög-
ur forferðranna verið ritaðar á feg-
ursta máli. Orðauðgi tungunnar
þegar lýst er mannkostum, glæsi-
leika og hetjudáðum virðist ótæm-
andi.
Samt er það svo, að þegar ég
sest við skriftir sem ætlað er að
heiðra minningu Ásdísar Þórðar-
dóttur skortir mig orð. Þau orð sem
lýsa baráttuþreki og öll þau orð sem
lýsa sigurvilja, en það er bara ekki
nóg.
Aftur og aftur staldra ég við orð
eins og æðruleysi. Af æðruleysi tók
hún fréttinni um meinið fyrir þrem-
ur árum og af æðruleysi háði hún
baráttuna fram á síðustu klukku-
stund.
Þau hjónin voru bæði í erfiðu
námi til að öðlast réttindi til fast-
eignasölu þegar veikindin gerðu
vart við sig. Að hætta við hálfnað
verk féll ekki að skaplyndi eða líf-
sviðhorfi Ásdísar og fýrir einu ári
hlaut hún löggildingu sem fast-
eigna- og skipasali eftir að hún
hafði með óbilandi keppnisskap að
veganesti tekið næsthæsta próf sem
tekið hefur verið í þeirri grein.
Enginn gat séð það á glæsilegri
Fjallkonu Garðabæjar á þjóðhátíð-
ardaginn fyrir aðeins rúmu ári að
þar færi kona sem svo skömmu síð-
ar yrði að láta undan fyrir sjúkdómi
sem hún bar. Til þess var tekið
hvað Fjallkonan hefði verið falleg
og sköruleg það árið.
Af ~ sama krafti og hlýrri um-
hyggju hélt hún áfram að búa fjöl-
skyldunnni hið glæsilega heimili,
aðstoða Jón við að bæta skrifstofu-
aðstöðuna og sinna börnunum
þremur. Þess var aldrei vart — þótt
við auðvitað vissum — að hún hlaut
að eiga sínar erfiðu stundir, að hún
hlaut að vera þreytt.
Minn kæri vinur Jón, Arnar,
Guðmundur og Sigríður. Ég veit
að fátækleg orð mega sín lítils í
ykkar stóru sorg og ég veit að ykk-
ar bíða erfiðar stundir sárs söknuð-
ar. Þið verðið að mæta slíkum
stundum með þeim eina hætti sem
minningu góðrar konu sæmir: af
sama æðruleysi og hún mætti örlög-
um sínum.
Leó E. Löve
Að kvöldi 7. júlí sl. bárust okkur
þær sorglegu fregnir að Ásdís Þórð-
ardóttir væri látin.
Þegar hugsað er til Ásdísar er
margra fallegra hluta að minnast.