Morgunblaðið - 09.08.1991, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FOSTUDAGUR 9. AGUST 1991
31
Agústa Sigurðar-
dóttir - Minning
hann helgað sig alveg listagyðjunni.
Hann var afkastamikill listamaður
og málaði bæði olíu- og vatnslita-
myndir og vann verk í málm. Segja
má, að hann hafi lifað sig inn í list
sína, enda ljómaði hann allur þegar
hann ræddi um þetta hugðarefni sitt.
Eiginkonu sína, Sigurbjörgu Þor-
steinsdóttur, missti hann 8. nóv-
ember 1990, en hún hafði átt við
veikindi að stríða síðustu árin og
annaðist Óskar hana af mikilli nær-
fæmi.
Hann var aldursforseti í Lions-
klúbbi Njarðvíkur. Þegar Lionsklúb-
bur Njarðvíkur var stofnaður 2.
mars 1958 varð hann einn af stofnfé-
lögum klúbbsins. Hann gegndi ýms-
um trúnaðarstörfum fyrir klúbbinn
og var meðal annars formaður starfs-
árið 1961-1962. Hann tók oft til
máls á fundum og var tillögugóður
og naut samverunnar með félögun-
um. Á mannamótum var hann hrók-
ur alls fagnaðar, léttur í lund og
gamansamur.
Að leiðarlokum þakkar Lionsklúb-
bur Njarðvíkur honum fyrir góða
viðkynningu og fyrir allt starfið í
klúbbnum gegnum tíðina.
Við sendum aðstandendum hans
innilegar samúðarkveðjur. Megi
hann hvíla í friði.
Fyrir hönd stjómar Lionsklúbbs
Njarðvíkur,
Jón Aðalsteinn Jóhannsson
Þegar einstaklingur hverfur af
sjónarsviði era skilin eftir spor — sum
djúp en önnur dýpri. Óskar varði
dtjúgum hluta ævi sinnar til að miðla
og gefa öðrum í kennslu. Margir
fyrram ærslabelgir og skólavillingar,
nú rórri og ráðsettari, þakka Óskari
kennara fýrir að hafa komið sér til
manns, með mildinni og hörkunni
eftir þvi sem við átti hverju sinni.
Aðstandendur Fjölbrautaskóla Suð-
umesja nutu góðs af eldmóði og úr-
ræðum Óskars við uppbyggingu
nýrrar stofnunar. Hann telst tvímæi-
alaust til þess trausta hóps er kalla
má foreldri þeirrar stofnunar. Tíminn
og krónan viku þar fyrir lönguninni
til að skapa og byggja upp af þeirri
natni og kostgæfni sem annars er
vandfundin. Með nærvera sinni
skerpti hann stöðugt á athygli og
þroska nemenda sinna og samstarfs-
fólks. Ekki með löngum hrókaræðum
heldur hnitmiðuðum og kjarnyrtum
setningum. Hann virti orðin sem af-
sprengi hugsunar. Þegar pólitíkusinn
eða bindindismaðurinn Óskar rök-
ræddi viðhorf sín á þeim sviðum
hafði hann ávallt rúm til að virða
skoðanir „fjenda" sinna svo fremi
að rök fylgdu. Heldur þótti honum
lakara að heyra eintijáningslegar
fullyrðingar en brást við með því að
leyfa prakkaranum í sér að taka
völdin. Þannig lærðum við af honum.
Fyrir það kunnum við þakkir. Elja
Óskars í skólamálum dygði mörgum
ein og sér til athafna og hugarhægð-
ar. Á einhvem óskiljanlega hátt tókst
honum þó að skapa sér tíma til að
sinna öðrum yndisefnum. Myndlistin
átti þar dijúgan skerf. Með henni
sameinaði Óskar þá lyndiseinkunn
sína að skapa og gefa öðram. Sem
i öðra fór hann á þeim vettvangi
óhræddur ótroðnar slóðir en leyfði
okkur hinum að njóta með sýningum
eða gjöfum.
Um það leyti sem Óskar Jónsson
lét formlega af störfum fyrir aldurs
sakir þá keypti hann sér tölvu af
nýjustu gerð til „að búa mig undir
framtíðina," eins og hann orðaði
það. Þau viðhorf lýsa sennilega hvað
best þeim ólgandi krafti sem bjó í
anda hans. Vélstjórinn frá Vest-
mannaeyjum var stöðugt að nema
og uppgötva nýjar lendur. Vissulega
mátti kalla hann meistara vélarinn-
ar, ekki síður illa haldinn raungreina-
mann eða ræðuskörung og heim-
sjieking. Sambland alls þessa lyfti
Óskari Jónssyni upp frá þeim fast-
mótaða þúfuhugsunarhætti sem allt
of mikið vill ná tökum á okkur en
veitti honum betri yfirsýn og næm-
ari skilnig á lífinu sjálfu heldur en
almennt gerist. Af þeim gnægtar-
brunni leyfði hann samferðarfólki
sínu að njóta. Við kveðjum Óskar
Jónsson og þökkum honum leiðsögn-
ina. Við munum oma okur við minn-
ingar um ljúfan vin.
Ættingjum hans og aðstandend-
um sendum við dýpstu hluttekningu.
Fyrir hönd starfsfólks
Fjölbrautaskóla Suðurncsja,
Hjálmar Árnason
Fædd 23. júní 1941 >
Dáin 23. júlí 1991
Þegar kær vinkona kveður þennan
heim á besta aldri, þá verður fátt
um orð.
Við kynntumst henni Ágústu og
manni hennar, Sigurbirni Pálssyni
er þau hófu byggingu húss síns á
Túngötu 9 á Álftanesi og voru þau
með þeim fyrstu sem fluttu í götuna
okkar.
Það vakti strax athygli okkar
frumbyggjann að þar vora samhent
hjón, hann handlaginn en hún mikil
húsmóðir sem reisti myndarlegt
heimili fyrir sig og börnin, Margréti
og Sigurð, en seinna fæddist svo
Hallgrímur Páll sem fermdist um
síðustu páska og stjórnaði Ágústa
fermingarundirbúningnum af mikilli
reisn þótt fársjúk væri. Við þessi
gömlu við götuna mynduðum með
okkur tryggan vinahóp og nú sökn-
um við vinar sem alltaf var reiðubú-
inn að rétta hjálparhönd ef henni
fannst hún geta létt undir með öðr-
um. I mörg ár aðstoðaði hún bónda
minn með sérstakri nærgætni og
alúð og þökkum við henni fyrir það
og margt fleira.
Við munum sakna hennar á gaml-
árskvöld en sú hefð hefur verið að
þau hjónin komu yfir til okkar og
fögnuðum við saman nýju ári með
fjölskyldum okkar. Við Gústa höfum
starfað saman í mörg ár og betri
samstarfsmanneskju hef ég ekki
haft, alltaf að gera sitt besta til að
þeir sem verkanna áttu að njóta
nytu þeirra sem best og síðustu
mánuði starfsins gerði hún miklu
meira en raunveruleg geta hennar
leyfði en skilaði sínu ætíð óaðfinnan-
legu.
Ágústa trúði á það góða í mann-
Minning:
Fæddur 23. nóvember 1908
Dáinn 18. júní 1991
Hann var fæddur í Stapadal í
Amarfirði. Faðir hans var Sigur-
mundur Sigurðsson og móðir Guðný
Guðmundsdóttir. Þeirra leiðir lágu
ekki saman. Guðný giftist síðar ekkj-
umanni, Kristjáni bónda í Stapadal.
Þau áttu sex börn. Sigurmundur var
héraðslæknir á Breiðumýri, Laugar-
ási og síðast í Bolungarvík. Kona
hans var Anna Eggertsdóttir, Jokk-
umssonar frá Skógum í Þorskafirði.
Þau áttu sex börn. Annan son átti
Sigurmundur, fyrir hjónaband,
Ágúst myndskera í Reykjavík sem
er látinn.
Ættir Gunnars verða ekki raktar
hér en fullyrða má að hann átti til
merkra manna að telja frá báðum
foreldram sínum.
Fárra vikna gömlum var Gunnari
komið í fóstur til Sigríður Sigurðard.
og Guðjóns Árnasonar, bónda í Aust-
mannsdal, handan við fjörðinn.
Minntist Gunnar fósturforeldra og
heimilisins í Austmannsdal með hlý-
leika. Að sjálfsögðu hefur drengurinn
svo fljótt sem orka leyfði, farið að
leggja hönd að verki. Þar var búskap-
ur bæði til sjós og lands, og mun
honum hafa fallið betur að sinna
útgerðinni.
Að krakkar fengju vasaaura á
þeirri tíð var óþekkt fyrirbæri. En
Gunnar sagði mér að strákarnir
hefðu stundum verið að sniglast út
á Bíldudal, reiðubúnir að róa með
ferðamenn út í skip sem láguá firð-
inum og fengu aura fyrir. í einni
ferðinni sat þungaviktarmaður í skut
og fór hann að spyrja drengina
hverra manna þeir væru. Þegar
Gunnar svaraði fullum rómi að hann
væri sonur Sigurmundar læknis á
Breiðumýri, tók karl heldur betur
bakfall svo litlu munaði að gæfi á
bátinn. En farþeginn var þekktur
maður á þeirri tíð, Þórólfur í Baldurs-
eskjunni og gerði alltaf gott úr öllu.
Hún hugsaði vel um heimili sitt og
þarfir heimilisfólksins og hún rækt-
aði garðin sinn bæði utan húss og
hið innra með sör trúði hún á Guð
og góða heimkomu að þessu lífí lo-
knu.
Við þökkum samfylgdina í öll
þessi ár og biðjum henni guðs bless-
unar á nýju tilverustigi.
Aðalheiður og fjölskylda
Lýs milda Ijós, í gegnum þennan geim,
mig glepur sýn,
því nú er nótt, og harla langt er heim.
Ó hjálpin' mín,
styð þú minn fót; þótt fetin nái skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt.
Ég spurði fyrr: Hvað hjálpar heilög trú
og hennar ljós?
Mér sýndist bjart, en birtan þvarr, og nú
er burt mitt hrós.
Ég elti skugga, fann þó sjaldan frið,
unz fáráð öndin sættist Guð sinn við.
Þú Ijós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég fmn aftur andans fógru dyr
og engla þá, sem bam ég þekkti fyr.
(J.H. Newman. Matthías Jochumsson.)
Hve sárt er að sjá á bak góðri
manneskju á besta aldri. Hve sárt
það er fyrir aldraða móður, eigin-
mann, böm og barnabörn. Hún hélt
upp á fimmtugsafmæli sitt réttum
mánuði fyrir andlátið. Þá undi hún
sárþjáð í sumarbústað í faðmi fjöl-
skyldu sinnar á fögrum stað í ís-
lenskri sveit. Þó var Ágústa glöð og
keik og kvaðst þess albúin að takast
á við sjúkdóm sinn og sigra. Hinn
heimi, að kalla nágranni læknisins.
Gunnari þótti þetta broslegt atvik
og sannast hér sem oftar að lengi
man til lítilla stunda.
Eftir fermingu fór þrá til fram-
haldsnáms að sækja fast að Gunn-
ari. Þar sem hann skorti fararefni
brá hann á það ráð að skrifa föður
sínum í fyrsta sinn og spyijast fyrir
um stuðning af hans hendi. Svarið
var jákvætt. Honum var fyrirhuguð
skólavist á Akureyri. Svo þegar
Gunnar kom þangað um haustið með
tiltekinni skipsferð, stóð þar vörpu-
legur maður á bryggjunni að taka á
móti honum. Það var vinur Sigur-
mundar, Jónas Þorbergsson, síðar
útvarpsstjóri. Sem forsjármaður
Gunnars í skólavistinni reyndist Jón-
as honum vel svo að Gunnar sagðist
oft minnast hans þegar hann heyrði
góðs manns getið. Þegar Gunnar síð-
ast settist sextán ára gamall í fyrsta
bekk Gagnfræðaskólans á Akureyri
mun honum hafa þótt hag sínum all
vel borgið. Æskudraumur unglings-
ins úr Arnarfirði var að rætast.
Gunnar var skýrleiksmaður svo
námsefnið hefur ekki verið honum
torfæra. Mun stærðfræði hafa sérs-
taklega legið létt fyrir honum. En
námsbrautin varð skemmri en efni
stóðu til. í þriðja bekk gagnfræða-
skólans veiktist hann svo hastarlega,
að hann varð að hætta námi og lauk
ekki prófi.
Það var vorið 1925 að Sigurmund-
ur á Breiðumýri skipti um læknishér-
að og flutti ásamt fjölskyldu sinni
að Laugarási í Biskupstungum.
Þangað fór Gunnar og var þar í 3
sumur og því átti hann þar athvarf
í veikindum sínum og náði þar heilsu
undir læknishendi föður síns. Um
veru sína í Laugarási gat hann þess
sérstaklega, hvað Anna, læknisfrúin,
hefði verið sér raungóð. Gunnar fór
í Iþróttaskólann í Haukadal og hélt
þaðan til Vestmannaeyja, þar sem
hann reri eina vertíð hjá Ólafi Ingi-
jarðneski líkami féll í valinn en hinn
andlegi heldur nú á veg hins milda
ljóss á áframhaldandi vegferð lífs-
ins. Þar trúi ég að verði tekið á
móti Ágústu af traustum og góðum
vinum, sem farnir eru á undan. Þar
trúi ég að fremstur fari faðir henn-
ar, sem hún var mjög tengd og far-
inn er fyrir allmörgum árum.
Ágústa Sigurðardóttir var íslensk
alþýðukona í bestri merkingu þess
orðs. Hún fæddist í Reykjavík 23.
júní 1941 og ólst þar upp hjá foreld-
rum sínum, þeim Ingibjörgu Sigurð-
ardóttur húsmóður og Sigurði Sigur-
björnssyni yfirtollvérði. Ingibjörg lif-
ir dóttur sína, en Sigurður dó árið
1975. Ágústa átti fjögur systkini,
þau Margréti fædda 1939, sem er
elst, svo kom Ágústa, þá Guðbjörg
fædd 1949, Sigurbjörn fæddur 1953
og Sigríður Ólöf fædd 1955.
Ágústa gekk í barnaskóla Austur-
bæjar og Gagnfræðaskóla Verk-
náms við Brautarholt og lauk þaðan
gagnfræðaprófi. Árið ’59 — ’60
stundaði hún og lauk námi við Hús-
mæðraskólann að Varmalandi í
Borgarfirði.
Hinn 11. maí 1963 giftist Ágústa
leifssyni, skipstjóra og útgerðar-
manni. Eg sá Gunnar fyrst í Haukad-
al og fannst mér hann skera sig
nokkuð úr hópnum, enda hafði hann
þá mótast með öðrum hætti eða hvað
sem því olli þá varð þessi fríðleiks
piltur mér hugstæður.
Gunnar settist að í Reykjavík. Hóf
þar prentnám og lagði þar með grann
að sínu ævistarfi. Því námi lauk í
Prentsmiðju Jóns Helgasonar og út-
skrifaðist Gunnar árið 1938. Sama
ár staðfesti Gunnar ráð sitt. Kona
hans var Vilborg Sigurðaróttir úr
Reykjavík. Hún reyndist honum
traustur lífsförunautur og lifir mann
sinn. Bæði voru þau sósíalistar og
ég hygg að þau hafi sameiginlega
átt fleiri hugðarefni.
Árið 1945 fluttu hjónin til Vest-
mannaeyja þar sem Gunnar varð
prentsmiðjustjóri í Prentsmiðjunni
Eyrúnu hf.
Talsverð blaðaútgáfa hefur lengi
verið í Eyjum. Kom sér þá vel að
Gunnar var góður íslenskumaður,
leiðrétti handrit í setningu og leið-
beindi mönnum við uppsetningu af
smekkvísi. Margir áttu erindi í prent-
smiðjuna svo oft var þar talsverður
erill sem hefur reynt á þolinmæðina,
þegar verkin biðu. En Gunnar leysti
hlutverk sitt vel af hendi í hartnær
þijá áratugi sem hann var þar að
verki.
Þau hjónin, Gunnar og Vilborg,
reistu sér myndarlegt íbúðarhús að
Brimhólabraut 20 og bjuggu þar síð-
eftirlifandi maka sínum, Sigurbirni
Pálssyni húsasmið, starfsmanni hjá
Skeljungi. í stuttu máli og hræsnis-
lausu, var það sannkallað gæfuspor.
Þau hjón vora einkar samrýnd og
samstillt, jafnvel svo, að vilji annars
var vilji beggja. Eins og við mátti
búast einkenndi hlýja og gagnkvæmt
traust þeirra samband, ■ allt þar til
er yfir lauk. Meiri umhyggju, hjálp-
semi og hlýju var ekki hægt að hugsa
sér, en þegar Bjössi studdi Ágústu
sína síðasta spölinn. Þá má heldur
ekki gleyma hlut Ingibjargar móður
hennar, en mild móðurhönd, hjúkr-
aði og huggaði af kærleika sem
þekkir engin mörk. Börn Ágústu
voru einnig vakin og sofin yfir vel-
ferð móður sinnar. Að henni liði sem
best sínar síðustu stundir.
Börn þeirra hjóna eru þijú, þau
Margrét fædd 8. september 1963,
Sigurður fæddur 17. nóvember 1967
og Hallgrímur Páll, fæddur 14. fe-
brúar 1977. Barnabörnin eru tvö þau
Linda Björk, fædd 12. febrúar 1981
og Sigurbjörn Grétar fæddur 16.
júlí 1984. Þau eru böm Margrétar
og Ragnars P. Hannessonar eigin-
manns hennar.
Eins og fyrr segir voru þau Ág-
ústa og Bjössi mjög samstiga í öllu
þvi sem þau tóku sér fyrir hendur.
Snyrtimennska, ósérhlífni og dugn-
aður einkenndi þau og má sjá þess
merki á fallegu og reisulegu einbýlis-
húsi, sem þau reistu yfir heimili sitt
á Túngötu 9, Álftanesi. Þar er hver
hlutur á sínum stað og hlýja og
heiðríkja ríkjandi. Garðurinn þeirra
stendur í fullum blóma, vel hirtur
og fallegur. Þannig skilur Ágústa
við. Hún var barn sumarsins, fædd-
ist þegar dagur er lengstur, og deyr
inn í sumarið, þegar það er í fullum
skrúða.
Ég bið algóðan Guð að hugga og
styrkja Bjössa og börn og barnabörn
þeirra hjóna, Ingibjörgu móður Ág-
ústu og alla þá er um sárt eiga að
binda vegna fráfalls hennar. Láta
hið milda Ijós lýsa veginn sem fram-
undan er.
Bergsveinn Auðunsson.
an meðan þau voru hér í Eyjum. Þau
áttu 4 böm: Gylfa, þyrluflugmann í
Bandaríkjunum, Gerði, fyrrum flug-
freyju, búsett í Reykjavík, Gauta,
afgreiðslumann á Stokkseyri og Sig-
urð, flugvirkja á Englandi.
Hjónin ferðuðust mikið, sérstak-
lega um Evrópulöndin. Dvöldu þau
oft ytra í sumarleyfum, sér til hress-
ingar og lífsfyllingar. Þau áttu gott
bókasafn og voru vel að sér á mörg-
um sviðum. Á félagsmálasviðinu er
vert að geta þess að Gunnar átti lengi
sæti í bæjarstjóm Vestmannaeyja,
sem varamaður bæjarfulltrúa Al-
þýðubandalagsins. Málflutningur
hans vár skýr og hnitmiðaður en
málþóf var honum ekki að skapi.
Vilborg vann utan heimilisins í fisk-
verkun og var uin skeið formaður
Verkakvennafélagsins snótar. Þar
með höfðu þau áhrif á framþróun
byggðarmála hér í Eyjum. Það var
í samræmi við lífsskoðanir þeirra
hjóna að vinna að bættum hag þeirra
sem minna máttu sín.
Gunnar var um árabil einn af
máttarviðum Leikfélags Vestmanna-
eyja. Tilþrif hans á leiksviðinu eru
mér minnisstæð. Hann hafði skýra
framsögn og greinilega leikhæfi-
leika.
Hann hafði mikla og skæra ten-
orrödd. Sótti hann á sínum yngri
árum söngtíma hjá Pétri Jónssyni
óperusöngvara og söng í Karlakór
Reykjavíkur og Karlakór verka-
manna. Ég innti hann einhveiju sinni
eftir því hvort hann hefði með frek-
ara námi getað náð langt á sviði
sönglistarinnar. Hann neitaði því
ekki en svaraði snögglega að við
ættum ekki að lifa í fortíðinni.
Gunnar var vel ritfær og hafði
fagra rithönd. Lundin var ör og
hvessi stundum ef honum þótti á sig
hallað en stormurinn gekk fljótt yfir.
Hann var góður drengur. Gunnar var
laus við yfirlæti, lagði gott til manna
og málefna og var hlýr í viðkynningu.
Við útförina söng Inga Bachmann
erindi úr Sólskríkjunni hans Þor-
steins Erlingssonar við lag Jóns Lax-
dal, „Sú rödd var svo fögur svo hug-
ljúf og hrein". Mér fannst það hljóma
vel í minningu Gunnars Sigurmunds-
sonar.
Með samúðarkveðju til fjölskyld-
unnar, vina og vandamanna.
Sigurgeir Kristjánsson
Gunnar Sigur-
mundsson