Morgunblaðið - 24.08.1991, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. AGUST 1991
35
Hjónaminning:
Kristín Sigurðar-
dóttir - Guðmund-
ur Jóhannsson
Fædd 6. nóvember 1902
Dáin 6. júlí 1991
Fæddur 18. september 1896
Dáinn 20. júní 1984
Kristín fæddist á Berserkja-
hrauni í Helgafellssveit. Dóttir
hjónanna þar, Ingibjargar Hákon-
ardóttur og Sigurðar Illugasonar.
En Guðmundur var fæddur að
Innri-Drápuhlíð, sömu sveit. Sonur
hjónanna Ingibjargar Þorsteins-
dóttur Bergmann og Jóhanns
Magnússonar frá Laxárdal, síðar
Hofsstöðum.
Kristín og Guðmundur voru því
sveitungar og sveitin þeirra var
þeirra starfsvettvangur. Bjuggu
alla tíð í Ytri Drápuhlíð að undan-
skildu sem þau voru í húsmennsku
stuttan tíma hjá Lýð Illugasyni í
Ögri.
Eg kom í Stykkishólms til starfa
á sýsluskrifstofunni 1942 og þá
voru 3 býii sem tilheyrðu Drápuhlíð
og 24 íbúar, en síðar fór Drápuhlíð-
in í eyði, eða um 1950. A tíma
okkar myndi þessi jörð varla vera
til skiptanna enda ekki nema 40
hundruð alls. Búið var ekki stórt,
en notadijúgt og það sem var aðal
þeirra hjóna var að fara vel með,
þakka og nýta hlutina og svo ekki
síst að standa í skilum. Annað var
ekki hugsandi. Bústofninn var ekki
til að státa sig af, en hann var
notadijúgur og heimilið naut þess.
Þau eignuðust 4 börn, Hinrik,
Klöru, Unni og Reyni, sem nú og
fyrr nutu þess sem miðlað var af
góðum foreldrum í barnssálir og
börnin voru mestu auðæfi þeirra
hjóna og það fundu þau best er
aldurinn færðist yfir.
Eftir að Guðmundur kom í Holm-
inn stundaði hann þar alla algenga
atvinnu, bæði í erfiðisvinnu og físki.
Var fljótur að aðlaga sig öllu þessu
og vinna húsbændum sínum af trú-
mennsku. Annað kom ekki til greina
og hann gat sagt eins og einn sam-
starfsmaður hans: Ég vona að eng-
inn hafi tapað á því sem ég vann
honum. Best kynntist ég Guðmundi
á sjúkrahúsinu, þegar hann lá sína
seinustu legu. Hún var nokkuð löng,
en alltaf var jafn hlýtt að heim-
sækja hann. Þá bárust hans búska-
partímar í tal og var fróðlegt að
heyra hann ræða þau mál. Honum
fannst, sem öðrum, að farið væri
of geyst í skuldasöfnun erlendis,
því hann vissi að greiðslutíminn
kæmi fyrr en síðar og einnig að
þá þyrfti að hafa eitthvað upp í
skuldirnar. Og gleði sinni og hrein-
um huga fékk hann að halda. Aldr-
ei veit ég til að hann öfundaði neinn,
en þakklætið fyrir leiðsögn guðs
var efst. Þannig kvaddi hann. Og
í allri þessri legu fann ég best hvað
Kristín var honum mikil stoð og
hve fáir voru þeir dagar sem hún
ekki settist á rúmstokkinn hans.
Einnig börnin sem voru núkomin í
atvinnu annað.
Kristín fór á dvalarheimilið og
þar var hún síðar uns yfir lauk.
Við ræddum margt saman, því
mörg voru spor mín til hennar og
dvalargestanna þar. Þá sá ég best
hina glöðu, þakklátu og góðu sál
sem gat fram til hins seinasta miðl-
að sólskini til samferðamannanna.
Stuttu áður en hún lést voru 75 ár
frá fermingu hennar í Helgafells-
kirkju, en þar gat hún ekki verið
við fermingu í vor, kraftarnir leyfðu ■
það ekki.
Þau hjón gerðu ekki víðreist um
dagana, fóru varia út fyrir sína
sveit en voru ekkert að harma það.
Þau unnu sveitinni sinni og það var
nóg. Og sterkasta ljósið kom frá
börnunum sem fylgdust vel með
þeim og réttu hendi. Og það sagði
Kristín alltaf. Þau eru alltaf að
borga okkur uppeldi og leiðsögn og
það var satt. Góða minningu geymi
ég um þau hjón, svo sem aðrir sem
á þeirra vegi urðu. Þökk fyrir allt
og guð blessi minningu þeirra.
Arni Helgason
Asdís Sveins-
dóttir - Kveðja
Sveinn LongBjarna-
son — Minning
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Við andlát Asdísar Sveinsdóttur
er okkur kvenfélagskonum efst í
huga þakklæti fyrir samveruna.
Ásdís var formaður SAK um 10 ára
skeið, en segja má að kvenfélögin,
húsmæðraorlofin og Hailormsstað-
ur hafi verið samofið undir hennar
stjóm í áratugi. Gleðinni, örlætinu
og árvekninni miðlaði hún óspart
til okkar sem í kringum hana voru.
Sambandsfundirnir á Hallorms-
stað, þar sem konur úr Múlasýslum
hittust og ræddu landsins gagn og
nausynjar, voru í senn fundir alvöru
og gleði. Yfir þeim var hátíðarblær
sem Ásdísi einni var lagið að kalla
fram.
Ferðalögin, þar sem kátínan ríkti,
sögulegar minjar og sérkenni hverr-
ar sveitar látin njóta sín. Á leiðinni
til Borgarfjarðar eystri bjó þursinn
Naddi. Þegar komið var að krossin-
um í Skriðunum var stansað og 26
konur stilltu sér upp við hann og
sungu sálminn Ástarfaðir himin-
hæða. Þannig var Ásdís ávalit með-
vituð líðandi stund.
Sjóður minninganna er okkur
dýrmætur og þar eru þær mæðgur
Sigríður Fanney og Ásdís ætíð
með okkur.
Góður Guð styrki aðstandendur
í sorg þeirra.
Blessuð sé minning mætrar konu.
Samband austfirskra kvenna
Kveðja frá Orlofi
húsmæðra á Austurlandi
Það má segja að Ásdís Sveins-
dóttir hafi verið fósturmóðir Orlofs
húsmæðra á Austurlandi, en hún
var skólastjóri Húsmæðraskólans á
Hallormsstað á fyrstu árum þess.
Orlof húsmæðra á Austurlandi
hófst árið 1958, tveim árum áður
en lög um orlofið gengu í gildi árið
1960. Þessi starfsemi hófst með því
að Samband austfirskra kvenna
gekkst fyri orlofsdvalarviku hús-
mæðra á Húsmæðraskólanum á
Hallormsstað, og var Sigríður
Fanney Jónsdóttir, móðir Ás'dísar
og þáverandi formaður sambands-
ins aðalhvatamaður þess. Þessi
fyrstu ár var starfsemin í mótun,
fyrst á landinu með þessu fyrirkom-
ulagi og hvíldi að miklu leyti á herð-
um skólastjóra, bæði varðandi að-
búnað, fæði og ekki síst félagslega
hliðin. Þar var Ásdís styrk stoð, sem
fólst í aðstoð við orlofsnefndirnar
við skipulagningu á dagskrám og
fl. Á þessum árum voru oft tvær
til þijár dvalarvikur á Hallorms-
stað. Það má segja að Ásdís hafi
frá upphafi vakað yfir þessu fóstur-
barni, fyrst sem skólastjóri, síðar
eftir að hún lét af skólastjórn sem
gjaldkeri Sambands austfirskra
kvenna og síðar formaður, sem
gestgjafi og starfandi að hinum
ýmsu félags- og menningarmálum,
ávallt tilbúin að leggja fram starfs-
krafta, gefa góð ráð og hugmyndir,
en lét jafnframt einarðlega í ljós
það sem henni þótti miður fara. Til
slíkra er gott að leita. Gestabók
orlofsins er gefin og árituð af Ás-
dísi á fyrstu árum og er enn í notk-
un, hefur að geyma þúsundir nafna,
við lestur hennar má sjá að hún
hefur verið veitandi eða gestur í
flestum kvöldvökum og í ferðum,
síðast fararstjóri í orlofsferð til
Færeyja vorið 1987. Síðast spurði
hún um orlofsstarfið er undirrituð
heimsótti hana sárþjáða á sjúkra-
húsið . Allt þetta og fleira ber að
þakka.
Persónulega þakka ég frænku
minni samfylgdina í leik og starfi,
samstarfi að hinum ýmsu félags-
og menningarmálum, órofa tryggð
við mig og fjölskyldu mína. Aldr-
aðri móður, dóttur, dótturdóttur,
bræðrum og fjölskyldum votta ég
mína dýpstu samúð og bið góðan
Guð að veita þeim styrk eftir langj;
og strangt veikindastríð.
Þórdís Bergsdóttir
Sveinn Long Bjarnason er iátinn.
Hann fæddist 13. september 1917
á Hvalnesi, Stöðvarfirði.
Það þyrmdi yfir mig að heyra
þetta þegar ég kom heim úr veiði-
ferð 23. júní sl. Þetta var fyrsta
fréttin. Sveinn var nágranni minn.
Bjó í Köldukinn 14, Hafnarfirði.
Við byijuðum að byggja 1949.
Báðir peningalitlir, en einhvern veg-
inn tókst okkur þetta með mikilli
vinnu með annarri brauðvinnu.
Kunningsskapur var lítill fyrst,
en jókst með ári hveiju eftir að
húsin komust upp. Drengir okkar
iéku sér saman. Þeir minntust síð-
ast í sumar prakkarastrikanna o.fl.
Þar á meðal að þeir hefðu látið mat
út að stórum steinum í lóðunum
handa huldufólkinu og að daginn
eftir hefði hann verið horfínn. Þeir
voru voða ánægðir með það, vinirn-
ir, og komu hlaupandi inn til að
segja fréttirnar.
Sveinn Long var góður golfleik-
ari. Já, snjall í þeirri íþrótt. Hann
var einn af stofnendum Golfklúbbs-
ins Keilis hér í Hafnarfirði. Hann
hvatti mig tii að hefja golfleik dag-
inn út og inn, þegar ég var 59 ára
lét ég undan. Sveinn hafði lag á
að fá mann með og kenna íþróttina
og fá viðkomandi til að keppa og
láta mann ekkert finna hve lítil
getan var.
Sveinn var drengilegur í keppni,
en vildi að reglur yrðu haldnar skil-
yrðislaust. Við lékum oft golf um
helgar sl. ár og hann nennti að bíða
eftir að ég kæmi úr Krýsuvík. Var
þá allt tilbúið hjá hans góðu eigin-
konu, Ástu Stefánsdóttur, fiskur,
brauð, egg og kaffi. Vinalegt og
heimilislegt hjá þeim hjónum. Alltaf
þetta góða viðmót.
Aldrei var Ásta neitt að hnýta í
golfíþróttina þótt íjarveran væri
löng og ströng og hún þyrfti að
bíða. Sveinn talaði stundum um það
á golfvellinum að „Ásta hans“ þyrfti
stundum að bíða lengi, en alltaf
væri hún blíð og góð er heim kæmi.
Aldrei styggðaryrði frá Ástu.
Sveinn Bjarnason var mjög góður
nágranni. Leit eftir öllu þegar ég
var ekki heima. Stundum vökvaði
hann blómin í garði mínum. Sveinn
var svo frískur þó 73 ára væri og
ungur í anda og útliti.
Við vorum búnir að ráðgera golf-
ferðir víðsvegar í sumar.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Mér fannst ekki tíminn kominn
og varð því ansi sleginn þegar þetta
varð svona snöggt. Það er sjónar-
sviptir að Sveini Bjarnasyni á Hval-
eyrinni í Hafnarfirði.
Veri vinur, bróðir og nágranni
kært kvaddur.
„Líf er dauði, dauði líf.“ Þess er
vert, að minnast.
Ásta og fjölskylda. Ég sam-
hryggist einlæglega.
Sveinn Björnsson
+
Maðurinn minn,
SIGURJÓN SIGMUNDSSON
frá Hamraendum,
er látinn.
Jarðarförin fer fram frá Hallgrímskirkju föstudaginn 30. ágúst
kl. 13.30.
Emilía Biering.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, er sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður, tengdaföð-
ur og afa,
KRISTJÁNS STEINDÓRSSONAR
forstjóra,
Fornuströnd 18,
Seltjarnarnesi.
Fyrir hönd aðstandenda,
Margrét I. Egilsdóttir.
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritsljórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.