Morgunblaðið - 11.10.1991, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 11.10.1991, Blaðsíða 39
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR’ 11. OKTÓBER'1991 89 Minning: Arndís Þórðardótt ir frá Stokkseyri aði nokkuð frá ytra borði. Því var hann ekki alltaf skilinn af samtíðar- mönnum. En maðurinn var við- kvæmur hið innra og í innsta eðli góðviljaður drengskaparmaður. Ætíð reiðubúinn að rétta hjálpar- hönd þeim sem minna máttu sín. Tii hans var víða leitað af þeim fjölmörgu sem á ýmsum tíma þurftu að öðlast trú á sjálfum sér. Þá kom að góðu haldi að skynja þann eld- móð og kjark, sem mótuðu eðlisfar Kristins og hann kunni öðrum frem- ur að kveikja. Með honum bjó rík réttlætiskennd, sem ekkert fékk haggað. Hygg ég, að þeir séu býsna margir — hinir ólíkustu hópar þjóð- félagsins — sem hafa orðið hennar aðnjótandi. Mörgum ráðum var ráðið og hnútar hnýttir sem ekki voru á allra vitorði — sjá kannski aldrei dagsins ljós — birtast ekki einu sinni þeim sem nutu hans gerða. Kristinn var tilfinningaríkur kappsmaður. Þó að ýmsum sam- ferðamönnum þætti á stundum kappið hið ýtrasta, má fullyrða eft- ir löng og góð kynni, að afstaða hans og gerðir tóku ætíð mið af ígrundaðri lífsskoðun. Harður skóli lífsins hafði meitlað manninn. í þeim skóla var oftar gustur en kyrrð. Eðlislægt drenglyndi var ein- kennandi, frekar en skólastefnur og kennisetningar. Stjórnmálastefnan var þar engin undatekning. Farsælar lyktir voru honum mikilvægari en svokallaðar stjórnmálalegar lausnir. Þó að sjald- an hafi losnað um hin formlegu tengsl í stjórnmálum, var honum meira í mun — í samræmi við lífs- skoðun og reynslu — að eiga vin- áttu og einlægt samstarf við „allra flokka” menn, ef hans innri maður taldi það rétt — oft í nöprum vind- um almannaumræðu sem mótast af smæð og dægurþvargi. Kristinn var hugmyndaríkur maður og deildi góðum hugmyndum gjarnan með þeim sem hann treysti til verka. Oft var það þó svo, að hann miðlaði þeim, en ætlaði öðrum verkið og árangurinn, ef vel til tókst. Síðan sneri hann sér að næsta I máli. Hann hafði metnað fyrir hönd þjóðar sinnar, var framsækinn, fylgdist grannt með málum at- | vinnuvega, einstaklinga og fyrir- tækja um land allt og öðlaðist þar með ótrúlega yfirsýn. Ekki flíkaði I hann þessari þekkingu, en ekki var komið að tómum kofunum, þegar málefni atvinnuveganna voru ann- ars vegar. Eihn þáttur í skaphöfn Kristins var hve betur honum lét að starfa í þágu annarra en eigin. Hygg ég, að þar hafi enn valdið eðlislæg sam- hygð og sú sérstaka lund að láta ekki bugast við mótbyr og erfið- leika. Alkunnir erfiðleikar blasa nú við hluta af blaðaútgáfu í þjóðfélagi okkar. Án þess að dæma um orsak- ir þeirra snerta þeir óneitanlega hluta af æskilegri tjáningu sem hér á að ríkja samkvæmt lýðræðishefð. ; Sjaldan hefur verið meiri þörf fyrir sterkan mann í brúnni — en á þeirri stundu kom kallið. i Stríðið var stutt. Allt annað hefði * verið mikil raun fyrir fjölskyldu hans og vini. Eftir situr minning | um samferðamann, sem ætíð valdi þann kost að reyna að sigrast á erfiðleikunum. í síðasta mótbyrnum þurfti aldrei að spyija að leikslok- um. í sömu tilvitnun og í upphafi segir, að hjartað nái fremur til Guðs en skilningurinn. Það er gott veganesti á lífsins vegferð að hafa átt hlýtt hjarta og vinarþel í garð samferðamanna. Fjölskyldu Krist- ins Finnbogasonar er vottuð djúp samúð — honum beðið blessunar á óræðum vegum. Heimir Hannesson Fregnin um andlát Kristins vinar okkar kom eins og reiðarslag. Við höfðum nokkru áður ráðgert að fara saman í frí til útlanda. En | enginn ræður sínum næturstað. Okkar fyrstu kynni voru í gegn- um pólitík fyrir um það bil 35 árum, fyrst sem andstæðingar, síðan sam- heijar og vinir. Það væri að bera í bakkafullan Iækinn að reyna að lýsa mannkostum Kristins. Hann var stórhuga og ósérhlífinn í störfum sínum fyrir Framsóknar- flokkinn og var að mínu mati ekki þakkað það eins og vert var og skylt og víst er um það að fjárhags- staða Framsóknarflokksins og Tímans væri mun verri ef hans hefði ekki notið við. Kristinn var góður drengur með stórt hjarta í þess orðs fyllstu merk- ingu. Hjálpsemi hans var takmarka- laus. Það skipti ekki máli hver til hans leitaði jafnvel þótt það væru einhveijir sem höfðu gert á hluta hans, allra götu reyndi hann að greiða. Kristinn var lífsglaður mað- ur, hrókur alls fagnaðar og höfð- ingi heim að sækja. Hann var þó fyrst og fremst umhyggjusamur faðir og eiginmaður. Hann var afbragðsvinur og við viljum þakka fyrir að hafa orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa átt vináttu þeirra hjóna. Kristinn var gæfumaður. Hann átti yndislega konu, sem bjó honum gott og nota- legt heimili og var honum stoð og stytta, mannvænleg börn og barna- börn. Við viljum, um leið og við kveðj- um góðan dreng og þökkum fyrir allt, votta Guðbjörgu og íjölskyldu hennar okkar dýpstu samúð og biðj- um góðan Guð að veita þeim styrk og huggun gegn harmi þeim sem að þeim er kveðinn. Minning um góðan dreng mun ávallt lifa. Kristín og Alvar Allir dagar eiga sér kvöld, svo er í lífi hvers manns. Kær bróðir hefur kvatt langt um aldur fram, minningar streyma fram frá bernskuheimili okkar þeg- ar allt var ljúft og gott. Svo komu athafnaár þegar viðskiptalífið tók hug hans allan; þar sem bróðir fór var ávallt eitthvað ævintýralegt að gerast. Ógleymanlegar eru allar þær ferðir sem við höfum farið saman fjölskyldurnar, þær minningar gleymast aldrei. En honum sjálfum leið aldrei betur en þegar öll Ijölskyldan, ætt- ingjar og vinir komu saman og nutu hans frábæru gestrisni, það var hámark gleði hans. En sól var ekki alltaf í hádegis- stað, það blésu oft kaldir vindar um minn kæra bróður, en sólin kom alltaf upp aftur. Elsku Guðbjörg, ég vil þakka þér allt sem þú varst mínum bróður til hinstu stundar. Börnum hans og fósturbörnum bið ég blessunar guðs um alla framtíð. Hann sjálfur gengur í dag um forgarða drottins þar sem ljónið og lambið liggja saman. Enginn tími, engin ráð, aðeins drottins náð, hún nægir honum um eilífð. Magnea systir. Kristinn Finnbogason var enginn hversdagmaður. Honum fylgdi and- rúmsloft og blær, sem minnti á fjör- uga spilamennsku. Hann kunni ör- ugglega að segja á spilin í póker lífsins. Hins vegar var það persónuleiki Kristins, sem var langtum forvitni- legri en fjármálamaðurinn Kristinn. Aldrei hitti maður hann daufan og niðurdreginn, heldur var hann yfir- leitt með gleðibragði og spaugsyrði á vör. Kristinn var með ólíkindum fróður um menn og málefni, sagði skemmtilega frá, og hann kunni skil á fólki betur en gengur og gerist - og hann kunni ekki síður á fólk, ef því væri að skipta. Því var hann foringi, sem var lagið að stjórna. Oftast sló hann á létta strengi við vini og félaga og reyndi að örva þá fremur en hitt. Kristinn var ekki allra, og hann tók vel þeim, sem hann tók. Hann leysti oft vandræði manna - var greiðasamur, en stærði sig aldrei af og verslaði ekki með slíkt. Krist- inn Finnbogason var geðríkur, en léttleiki hans hafði yfirhöndina og mildaði fasið. Fyrir bragðið var hann skemmtilegur maður, sem gaman var að hitta og umgangast. Nú er skarð fyrir skildi. Steingrímur St. TIi. Sigurðsson. Fædd 9. desember 1904 Dáin 2. október 1991 Við viljum í nokkrum orðum minnast nágrannakonu okkar Arndísar Þórðardóttur. Arndísi kynntumst við fyrir rúm- um fjórum árum, þegar við flutt- umst í sama hús_ og hún og eigin- maður hennar Ólafur Ólafsson í Auðarstræti 17. Strax skapaðist milli okkar vinskapur sem við met- um mikils, og skipti aldursmunur okkar þar engu. Ekki er hægt að hugsa sér betri nágranna. Arndís var ung í anda og skemmtileg kona sem gaman var að spjalla við yfir kaffibolla. Hún hafði skemmtilega frásagnar- gáfu og var hnyttin I tilsvörum, og oft höfum við endurtekið svör henn- ar og athugasemdir okkur til gam- ans. Hún fylgdist vel með öllu fram á síðasta dag og hafði skoðanir á hlutunum. Umhyggja hennar fyrir drengj- unum okkar hefur verið einstök, og hafa þeir átt margar góðar sam- _yeoistundir með þeim hjónum. Það ‘VaifSft vinsælla að vera hjá Arndísi ' og þiggja góðgerðir en að fara í innkaupaferðir með foreldrum, enda var þá dreginn fram kassi með ýmsum dýrgripum sem vöktu hrifningu ungra manna. Þeir sakna nú góðrar vinkonu. Arndís dvaldi á sjúkrahúsi frá því í júní og reyndist sá tími henni oft erfiður. Hún hafði í veikindum sínum góðan stuðning af Ólafi og dóttur sinni Öldu sem voru vakin og sofin yfir henni allan tímann. Alda hefur unnið geysimikið starf fyrir móður sína á undanförnum árum svo leitun er að öðru eins. Við kveðjum nú Arndísi með söknuði, en minningin um góða vin- konu lifir áfram. Við færum Ólafi, Öldu og Bryn- leifi og öðrum aðstandendum sam- úðarkveðjur. Aðalheiður og Erlendur Mig langar að skrifa nokkur orð um elsku ömmu Dísu sem lést 2. október sl. Langri göngu er iokið en hún var á 87. aldursári er hún lést. Amma var Stokkseyringur en bjó lengst af í miðbæ Reykjavíkur, einstök kona var hún. Hún fæddi og ól upp 7 börn, einn son og sex dætur. Barnabörnin urðu 11, langömmubörnin 17. Öllu þessu fólki reyndist hún vel. Þijú af börn- um hennar og eitt barnabarn voru farin á undan henni. Hef ég því trú á að vel hafi verið tekið á móti henni. Minningar hrúgast upp þegar komið er að kveðjustund. Ámma Dísa var fastur punktur í mínu lífi, alltaf var gott að koma til hennar, þiggja góð ráð ef eitthvað var að, gleðjast með henni á góðum stund- um, en amma var óskaplega skemmtileg kona og alltaf stutt í glettnina hjá henni. Hún stóð eins og klettur hvað sem á dundi og lét aldrei bilbug á sér finna þótti á móti blési. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Minnisstæðust eru uppvaxtarár- in, hvað hún bar mikla ást til og umhyggju fyrir mömmu, mér og Magga bróður í Melshúsum, bæði áður og eftir að afi Magnús dó. Verður slíkt seint þakkað. Sunnu- dagsbíltúrinn með Óla og Bubbu, stoppað í Melshúsum, hnýtt spyrðu- bönd, drukkið kaffi, var fastur liður þessara ára. Nú seinni árin að skreppa stundum með henni út í búð eða bara í smábíitúr, allt á þetta sínar minningar. En eins og áður sagði var amma Dísa einstök kona. Alltaf fór ég glöð og ríkari af hennar fundi. Ekki má gleymast nú er ég þakka ömmu allt sem hún gerði fyrir mig og mína að þakka Ólafi eiginmanni hennar alla hans tryggð og góð- mennsku. Einnig flyt ég Öldu og Brynleifi þakkir fyrir umhyggju þeirra fyrir ömmu alla tíð. Bið ég góðan guð að geyma elsku örnrnu Dísu og styrkja Óla og alla aðra ástvini hennar. Gauja Miðvikudaginn 2. október sl. lést á Landspítalanum Arndís Þórðar- dóttir eftir langvarandi og erfið veikindi, en hún hafði dvalið þar samfleytt frá 12. júní sl., komst þó heim til dvalar í hálfan dag, en var þá flutt aftur á spítalann dauðvona og lést þai'. Arndís var fædd 9. desember 1904 í Upp-Ranakoti á Stokkseyri. Foreldrar hennar voru Guðbjörg Sigurðardóttir og Þórður Þorvarð- arson frá Traðarholti, en hann lést á jólanótt er Arndís var tveggja ára. Það væri mikil saga að segja frá einstæðri móður með 4 ung börn á framfæri og hvernig þeim yrði framfleytt, en það verður ekki gert hér. Þetta blessaðist, yngsta dóttir- in, Guðrún, var tekin í fóstur miss- erisgömui til Höllu, systur Guð- bjargar, og manns hennar, Jóns Eiríks Jóhannssonar, á Garðsstöð- um á Stokkseyri, en Marsveinn Jónsson frá fyrra hjónabandi var frá fermingu hjá Valgerði Þórðar- dóttur, Þorvarðarsonar, og manni hennar, Sigurði Daníelssyni, er ráku veitinga- og gististað á Kolvið- arhóli af mikilli rausn, eins og víð- frægt er. Börn sín ól Guðbjörg upp í^Upp-Ranakoti í tvö ár og síðan á Ólafsvöllum á Stokkseyri en hún keypti býlið fyrir andvirði a_f kú sinni er hún seldi Margréti í Árbæ við Reykjavík. Þórður bjó frá 24 ára aldri með móður sinni í Eystri- Rauðarhól, þar til hann stofnaði eigið heimili. Sigurður faðir Guð- bjargar leiLtil með dóttur sinni og heyjuðu þau saman fyrir skepnum sínum. Hart var barist til þess að þurfa ekki að þiggja sveitarstyrk og var mikið á sig lagt til þess að heimilið tvístraðist ekki. Guðjón Jónsson, hálfbróðir Arn- dísar, var alinn upp hjá Magnúsi á Steinum undir Eyjaljöllum, en leið hans lá til Vestmannaeyja og var hann þar vel látinn sjósóknari. Hann er nú látinn. Marsveinn og Þórður, fv. vei'kstjóri og fram- færslufulltrúi, bjuggu og störfuðu í Hafnarfirði. Þórður lifir nú vel ern og við sæmilega heilsu á tíræðis- aldri, en Guðrún er bjó alla sína tíð á Stokkseyri er nú flutt til Reykja- víkur og dvelur á Hrafnistu. Guð- björg móðir Arndísar lést 20. des- ember 1933 á heimili Arndísar. Á árum áður tíðkaðist að ungt fólk færi til Vestmannaeyja á vert: íð og var svo með þau systkini. í Vestmannaeyjum kynntist Arndís mannsefni sínu, Gísla Konráðssyni, ættuðum úr Skagafirði, verkstjóra hjá útgerðarfyrirtækinu Dagsbmn, og bjuggu þau á Stokkseyri og síð- ar í Reykjavík. Þau eignuðust 6 dætur, en þær eru Rósa, Alda, Guðbjörg, Erla sem er látin, Konný og Dagbjört sem einnig er látin. Áður eignaðist Arndís dreng, Guð- bjart Þórð Pálsson, nú látinn, er ólst upp á heimili þeirra Gísla, en áður hjá Guðbjörgu ömmu sinni og syni henni Þórði. Dæturnar eru búsettar í Bandaríkjunum, nema Alda, sem býr í Reykjavík ásamt manni sínum Brynleifi Siguijóns- syni. Hún var stoð og stytta móður sinnar, ásamt manni sínum, í veik- indum hennar. Þau Arndís og Gísli slitu samvistir 1943. Haustið 1948 giftist Arndís Ólafi Ólafssyni húsasmið frá Eyrar- bakka, f. 22. febrúar 1922. Þau virtu mikið hvort annað og lifðu farsælu og ánægjulegu hjónabandi og eignuðust stórt og fallegt heim- ili, nú síðast að Auðarstræti 17. Þetta var hinn sýnilegi ytri rammi lífs Arndísar, en hið Innra var hún okkur systkinum hin dáða og ætíð velkomna Dísa frænka, sem í heimsóknum sínum vakti eftir- væntingu er hún opnaði veski sitt og þessi eftirvænting erfðist, því lítill frændi, sem var hjá ömmu sinni er Dísa kom í heimsókn, vildi ekki fara heim til sín, þar til það loks fékkst upp úr honum, að Dísa frænka væri ekki enn farin að opna veski sitt. Margar ánægjulegar og kærar minningar um Dísu frænku koma _ fram í huga okkar nú að leiðarlok- um og skal henni með miklum kærleik þakkað. Hversu betra og ánægjulegra væri ekki að lifa og hversu meira gildi hefði lífið ef heimurinn hefði mörgum slíkum Dísu frænkum á að skipa. Veri Dísa frænka kært kvödd af níræðum bróður, börnum hans og íjölskyldum. Minnumst orða frelsarans: „Ég lifi og þér munuð lifa.” Sig. Þórðarson Birtíng afmælis- og minningargreina Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargi-einar til birting- ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn- arstræti 85, Akureyri. Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga. í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki eru tek- in til birtingar frumorí ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta til- vitnanir í ljóð, tvö erindi, eftir þekkt skáld, og skal þá höfundar getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minning- argreinar birtist undir fullu nafni höfundar. Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar afmæl- isfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra. Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð og með góðu línubili.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.