Morgunblaðið - 02.11.1991, Blaðsíða 30

MORGUNBUA'lÐlfi LAUGARUÁÖUR' 2. 'NÓVEMBER19Ö1
Jórunn Ólafs-
dóttir - Minning
Fædd 17. ágúst 1908
Dáin 22. október 1991
Nú er komið að því að ég þarf
að kveðja elsku ömmu mína er hún
fetar nýja braut og við þurfum öll
að kveðja hana. Á stundu sem þessi
rifjast upp margar minningar sem
ég á um hana og afa Júlla í Kefla-
vík það eru stundir sem ég mun
aldrei gleyma.
Allir vettlingarnir og hosurnar
sem hún pijónaði á mig og öll
barna- og barnabarnabörnin sín,
hún hafði svo mikla unun af því
að prjóna, hekla og sauma út og
var hún alltaf með einhveija handa-
vinnu í höndunum. Það mun alltaf
vera mér mikils virði hvað hún kom
oft til okkar og var hjá okkur í
nokkrar nætur í einu eftir að afi
Júlli féll frá og eins þegar hún var
orðin veik og hún svaf í rúminu
mínu. Hún amma mín var af þeirri
manngerð að hún virtist aldrei reið-
ast og lífsgleðin var efst á baugi
hjá henni.
En okkur Kolbnínu fannst alltaf
gott að geta fundið hlýjuna hjá
ömmu á daginn þegar allir voru í
vinnunni nema amma og alltaf hafði
hún tíma og þolinmæði til að hlusta
á það sem mér lá á hjarta. Ég vil
að lokum þakka ömmu Jórunni fyr-
ir alla umhyggjuna og hlýjuna sem
hún sýndi mér og öllum sem í kring-
um hana voru. Eg mun ávallt minn-
ast hennar með virðingu og þakk-
læti því hún var öllum svo góð.
Elsku pabbi og Dóri frændi miss-
ir ykkar er mikill og bið ég þess
að Guð gefi ykkur styrk á þessari
erfiðu stundu.
Gigga
Glaður ég horfi nú himins til,
Jesús, minn Drottinn og Guð,
og hugrakkur fylgja þér, ætíð ég vil,
Jesús, minn Drottinn og Guð.
Baslið sem þjáði mig búið er,
Jesús, minn -Drottinn og Guð.
Minn blessaði frelsari tók það frá mér,
Jesús, minn Drottinn og Guð.
Allar þær sorgir er sóttu á,
Jesús, minn Drottinn og Guð,
og syndir ög kvíða rakst þú mér frá,
Jesús; minn Drottinn og Guð.
(Úr sðngbók Ffladeifíusafnaðarins.)
Nú er komið að kveðjustund og
ég þarf að kveðja tengdamóður
mína sem mér þótti svo ósköp
vænt um.
Hún fæddist í Grindavík og var
þar lengst af lífi sínu, hún var
yngst af fjórum systkinum, einum
bróður og þrem systrum. Hún
missti föður sinn er hún var 11
ára. Það var sár reynsla því henni
þótti svo ósköp vænt um hann, en
hún átti góða móður og systkini
sem hún ólst upp með.
Ekki var hún há í lofti er hún
fór að vinna, fyrst með móður sinni
að breiða fisk og síðan í hús-
mennsku. Jórunn giftist ung Jóni
Péturssyni skipstjóra og átti með
honum 6 syni.
Það var alla tíð mikið að gera
á heimili hennar því oft bjuggu þar
piltar sem voru á vertíð með manni
hennar og kom það í hennar hlut
að þjóna þeim og gefa að borða.
Einn af þessum piltum veit ég um
sem kom á heimili hennar 15 ára
gamall og segir hann að aldrei
hafi verið hugsað betur um hann
og fötin hans eins og þegar hann
var hjá Jóu. Það hlýtur að hafa
verið erfitt með stórt heimili en
aldrei kvartaði Jóa. Hún þurfti að
sjá á eftir elsta syninum, Ólafi
Valgeir, í gröfina aðeins 2ja ára
og 5 mánaða, en hann drukknaði,
og þá var Halldór sonur hennar
11 mánaða. Síðan eignaðist hún
Yal Kristin, Guðmund Ágúst og
Ólaf Valgeir og þá þarf hún aftur
að sjá á eftir litla barninu sínu í
gröfina, aðeins 6 mánaða. Þetta
er erfið reynsla en ekki bugaðist
hún. Síðast eignaðist hún Dagbjart
Má.
Hún missti mann sinn 1954 eft-
ir 27 ára hjónaband, en hann
drukknaði við annan mann. Hún
bjó áfram með sonum sínum og
var móðir hennar ávallt hjá henni
þar til hún andaðist 1958. Hún
vann í fiski þangað til hún var
orðin 60 ára en þá kynntist hún
Júlíusi Jónssyni bifreiðastjóra í
Keflavík og var hún í sambúð með
honum þangað til hann dó 1986
eða í rúm 17 ár. Það var sólar-
geisli sem kom í líf hennar þegar
hún kynntist Júlla „tengdapabba”
því lífið hafði alls ekki verið dans
á rósum hjá henni frá því hún
missti mann sinn. Ég var henni
alla tíð mjög þakklát fyrir að gefa
mér „tengdapabba” því fáa hefur
mér þótt eins vænt um eins og
hann.
Nú var byijaður nýr kafli í lífi
hennar og reyndar hans líka. Þau
áttu yndislegt heimili sem alltaf
var gott að koma á og þeim leið
báðum mjög vel. Þau ferðuðust
bæði innanlands og fóru nokkru
sinnum utan, en svo veiktist Júlli
og dó 1986, þá var hún aftur orð-
in ein.
Hún kom mikið til okkar og var
hjá okkur og er ég mjög þakklát
fyrir að fá að hafa hana og eins
börnin mín að fá að kynnast henni
eins vei og við gerðum. Nú fór
heilsan að gefa sig og hún var oft
mjög veik en aldrei var langt í
brosið og aldrei sat hún auðum
höndum, pijónaði, heklaði og
saumaði út.
Svo kom eitt áfallið enn, Dag-
bjartur Már, yngsti drengurinn
hennar,. drukknar við annan mann
25. nóvember 1990. Þá átti hún
erfitt og þá var Valur Kristinn
sonur hennar líka orðinn mikið
veikur en hann missti hún 29.
ágúst 1991. Nú vildi hún líka fá
að fara og bað hún þess oft og
varð að ósk sinni tæpum tveimur
mánuðum eftir að Valur okkar fór.
Að fæða 6 heilbrigða og vel
skapaða syni í heiminn er yndislegt
fyrir móður, en þurfa að fylgja fjór-
um sonum til grafar er ekki gaman
að þurfa að upplifa. Það hefur
verið fallegur hópur sem tók á
móti henni og það er fallegur hóp-
ur sem sér á eftir henni og drúpir
höfði í sorg en við erum þakklát
fyrir öll árin sem við fengum að
eiga með henni.
Hvíli elsku tengdamóðir mín í
friði. „Hafðu þökk fyrir allt og
allt.”
Hanna
Við viljum minnast elsku ömmu
okkar, Jórunnar Ólafsdóttur, með
fáeinum orðum.
Ávallt var tekið vel á móti okkur
á heimili hennar þegar við komum
með alla fjölskylduna í heimsókn.
Við munum sakna útbreidda
faðmsins og hlýjunnar frá henni.
Mannkostir og dugnaður ömmu
komu fram i öllum hennar verkum.
Hún var annáluð fyrir myndarskap
við hannyrðir og fengum við syst-
urnar og okkar börn að njóta þess.
Ekki grunaði okkur er við komum
í heimsókn með foreldrum okkar
22. október sl. að sú heimsókn yrði
sú síðasta.
Síðastliðið ár hefur verið erfitt
fyrir ömmu, fyrst stór uppskurður
á mjöðm, og síðan missti hún tvo
syni sína með stuttu millibili, sorgin
var orðin stór og þjáningarnar mikl-
ar.
Við þökkum allar góðu stundirn-
ar sem við fengum að njóta með
henni. Blessuð sé minning hennar.
Nú ertu leidd, mín ljúfa!
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa,
hörmunga og rauna fri,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól,
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
(Hallgrímur Pétursson)
Jórunn og Esther Halldórsdætur
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég kveðja elskulega móðursyst-
ur mína, Jórunni Ólafsdóttur. Jóa,
eins og hún var kölluð af ættingj-
um og vinum, var fædd í Grinda-
vík 17. ágúst 1908, yngsta barn
hjónanna Kristínar Snorradóttur
og Ólafs Magnússonar frá Hæðar-
enda. Þar ólst hún upp með foreld-
rum sínum, tveim systrum og ein-
um bróður. Föður sinn missti hún
þegar hún var ellefu ára gömul.
Jóa og Kristín amma voru saman
alla tíð þar til amma lést 1958.
Jóa giftist 22. október 1927, Jóni
Péturssyni, þau bjuggu mest allan
sinn búskap í Grindavík. Enn kem-
ur sami mánaðardagur í huga
mér, Jón fórst með bát sínum þann
22. október 1954. Jóa og Jón eign-
uðust 6 syni, en misstu 2 unga
syni, og núna á tæpu ári hefur Jóa
mín mátt sjá á eftir tveimur son-
um, og veit ég að það tók mikið á
hana, en hún sagði stundum „frá
þeim sem mikið eiga er mikið tek-
ið”. Hún stóð eins og klettur við
þessi áföll í lífinu. Eftir lát Jóns
bjó Jóa í Reykjavík og Grindavík.
Þaðan lá leiðin til Keflavíkur, og
í 18 ár bjó hún með Júlíusi Jóns-
syni. Þau áttu fallegt heimili og
áttu góða daga, þau ferðuðust
mikið, bæði innan- og utanlands.
Júlíus lést árið 1986. Böm Júlíusar
voru Jóu afskaplega góð og nær-
gætin, og eiga þakkir fyrir það.
Mikil hannyrðakona var Jóa, mörg
heimili prýða útsaumaðar myndir
og fallegir heklaðir dúkar, og ég
tala nú ekki um allar stórar og litl-
ar hendur og fætur, er hafa fengið
vettlinga og sokka frá henni, og
ekki hefur mín fjölskylda farið
varhluta af þeim hlutum. Ég veit
að erfitt yrði að finna eins vel
gerða handavinnu eins og Jóa
gerði. Ég man eftir smá atviki, er
ég var hjá henni, hún var að kenna
mér að stoppa í sokka, það var
ekki nóg að stoppa í sokkinn á
réttunni, heldur átti að snúa sokkn-
um við og stoppa í á röngunni,
þetta sýnir vandvirkni í handa-
vinnu hennar. Margs er að minn-
ast og efst í huga er þakklæti fyr-
ir öll sumrin, er ég fékk að vera
hjá henni, þegar ég var krakki. Jóa
átti núna síðast heima á dvalar-
heimili aldraðra, Víðihlíð í Grinda-
vík. Þar þekkti hún margt fólk,
bæði frændfólk og kunningja, þar
leið henni vel og þar eins og ann-
ars staðar var gaman að koma til
hennar, hún átti glæsilegt heimili.
Þetta ár hefur verið henni erfitt,
sorgin barið að dyrum og heilsan
að gefa sig. Ég veit að hún var
hvíldinni fegin. Nú er Jóa horfin
okkur yfir móðuna miklu, við sem
eftir stöndum kveðjum hana með
þakklátum huga og óskum henni
góðrar heimkomu til þess staðar
sem okkur öllum er ætlaður. Hún
átti góða syni,. tengdadætur og
sonarbörn, er vildu allt fyrir hana
gera. Ég sendi þeim öllum innileg-
ar samúðarkveðjur.
Það er stórt skarð í ættargarð-
inn við fráfall Jórunnar Ólafsdótt-
ur.
Drottinn vakir, Drottinn vakir,
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Sigga
Þriðjudagurinn 22. október var
að kveldi kominn, klukkan langt
gengin í ellefu. Þetta hafði verið
tíðindalítill dagur og rólegt kvöld,
þegar síminn hringdi. Það var
móðir mín að tjá mér að amma Jóa
væri látin. Hún hafði verið flutt
af heimili sínu í snarhasti inn til
Reykjavíkur en hafði látist á leið-
inni. Amma var dáin 83 ára gömul
og orðin þreytt lúin eftir þau ár
enda hafði hún ekkert gefíð eftir,
hvað þá lífið gefið henni mikinn
grið. Jórunn var fædd á Hæðar-
enda í Grindavík yngst 4 barna
hjónanna Kristínar Snorradóttur
og Ólafs Magnússonar og er hún
síðust þeirra bama til að kveðja
þennan heim. Föður sinn missti
hún er hún var 11 ára. Fjölskyldan
bjó áfram á Hæðarenda og Jórann
hóf snemma að vinna, fyrst heima
við og síðar erfiðari vinnu við að
draga björg í bú. Jórann flutti frá
Hæðarenda er hún giftist Jóni
Péturssyni sjómanni 22. október
1927 og hófu þau búskap á Sæ-
bóli í Grindavík. Síðar byggði Jón
þeim húsið Blómsturvelli í Grinda-
vík. Þeim hjónum varð 6 bama
auðið.
Elstur var Ólafur Valgeir, f. 24.
nóvember 1927, en hann lést af
slysförum 19. apríl 1930.
Halldór sjómaður, f. 28. maí
1929, giftur Regínu Gunnarsdótt-
ur og eiga þau tvær dætur. Ólafur
og Halldór voru báðir fæddir á
Sæbóli.
Valur Kristinn framreiðslumað-
ur, f. 8. september 1931 en hann
lést 29. ágúst 1991 á heimili sínu
í Reykjavík eftir löng og erfíð veik-
indi. Valur var aðeins 15 ára er
hann hóf nám sem framreiðslu-
maður í Reykjavík eftir að fjöl-
skyldan hafði flust þangað. Vann
hann sem slíkur allt til ársins 1983
og þá lengst af á Hótel Sögu eða
í um 20 ár. Árið 1957 kvæntist
Valur eftirlifandi konu sinni Jónu
Lóu Sigþórsdóttur, eiga þau eina
dóttur Kristínu hjúkrunarfræðing
og flugfreyju, gift Jóni Finni Ög-
mundssyni framreiðslumanni og
eiga þau tvö böm. Fyrir hjóna-
bandi átti Valur son með Þórunni
Helgu Felixdóttur kennara, Felix
lækni í Svíþjóð. Felix er giftur
Ragnheiði Álfreðsdóttur og eiga
þau eina dóttir, fyrir á Felix eina
dóttur. Árið 1985 keypti Valur
ásamt Dagbjarti bróður sínum veit-
inga- og gistihúsið Víðigerði í
Víðidal. Fljótlega eftir að Jónsa
og Valur fluttu þangað norður tóku
veikindi Vals að segja til sín. Ég
kom norður til þeirra sumarið 1986
og var með ólíkindum hversu vel
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
• fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
Valur undi sér þar. Hann hafði
strax með sínu alkunna hæga og
rólega fasi áunnið sér virðingu
heimamanna. Enda kom mér ekki
á óvart hversu vel einn heima-
manna, sem ég kynntist á öðrum
vettvangi, talaði ávallt um Val. Það
var alltaf talað um hann með virð-
ingu og ákveðinni lotningu. Þeir
dagar sem ég var fyrir norðan
voru notaðir til veiða og útivistar
enda þar kominn þau áhugamál
sem Valur undi sér ávallt hvað
best við. Eftir því sem veikindi
hans jukust urðu stundir hans
færri fyrir norðan, og miklu færri
en hann hefði viljað. í veikindum
Vals kom vel í ljós hversu vel
Valur hafði gifst. Jónsa lét aldrei
neinn bilbug á sér fínna og stóð
eins og klettur við hlið hans og
gaf ekkert eftir. Það var með ólík-
indum hve barátta Vals var mikil,
ávallt átti maður von á að heyra
að kallið væri komið undir hið síð-
asta en hann gaf ekkert eftir. En
á lokadögum ágústmánaðar kom
kallið og Valur fékk langþráða
hvíld. Nú veit maður að honum líð-
ur vel og það á þessi góði trausti
frændi skilið.
Fjórða bam Jórunnar og Jóns
er Guðmundur Ágúst Jónsson, f.
20. júní 1938 giftur Hönnu Zoega
Sveinsdóttur og eiga þau fimm
börn.
Ólafur Valgeir f. 26. maí 1942,
d. 13. nóvember 1942.
Dagbjartur Már, f. 4. janúar
1945 var yngstur barna þeirra, en
hann fórst skyndilega við annan
mann 25. nóvember 1990 er bátur
hans Jóhannes HU27 fór niður.
Það er skrítið hversu mörkin eru
stutt milli gleði og sorgar, lífs og
dauða. Þann 25. nóvember 1990
var mest öll fjölskyldan saman
komin á heimili mínu að halda upp
á afmæli sonar míns. Það er skrít-
ið að hugsa til þess að á sama tíma
og við voram að gleðjast yfír þeim
tímamótum var frændi minn að
beijast fyrir lífi sínu á Húnaflóan-
um. Því miður hafði maðurinn með
ljáinn betur í þeirri Baráttu.
Skyndilega stóðu allir harmi lostn-
ir frammi fyrir því að Daddi væri
allur. Þetta kom þungt niður á öll-
um, öllum sem höfðu fylgst með
veikindum Vals og ekki gert sér
grein fyrir því að það þarf ekki
veikindi til þess að menn deyi.
Dagbjartur giftist Björgu Einars-
dóttur frá Grindavík 1968 og eiga
þau einn son, Jón, f. 2. október
1968 og á hann tvær dætur. Þau
slitu samvistir. Síðar giftist hann
Rut Ragnarsdóttur og eiga þau
eina dóttur, Ragnheiði Drífu, f. 24.
júní 1972 og á hún_ eina dóttur.
Þau slitu samvistir. Á búskapará-
ram þeirra bjuggu þau á Djúpa-
vogi þar sem hann gerði út ásamt
tengdaföður sínum. Eftir skilnað
hans og Rutar vann Dagbjartur
hin ýmsu störf vítt og breitt um
landið og þá oftast þau er tengd-
ust sjósókn. Þau ár vora Dagbjarti
mjög erfið og líf hans á barmi ör-
væntingar. Kringum 1977 sneri
Dagbjartur hlutunum við og tók
sig traustu taki. Ég man vel er
hann kom í fermingu mína í apríl
1977, hversu vel hann leit út og
var lífsglaður og kappsfullur, enda
fékk ég upp úr honum að hann
væri að fara út með konu sem
hann hafði kynnst. Meira fékk ég
ekki upp úr honum. Seinna fékk
ég þó að kynnast henni, Jórúnni
Jóhannesdóttur, þau giftust 31.
desember 1978. Á þeim árum
starfaði Daddi sem sendibílstjóri
og síðar störfuðu þau hjónin við
verslunarrekstur í Reykjavík og
Kópavogi allt til ársins 1985 er
þau fluttu norður ásamt Val og
Jónsu. Fljótlega eftir að norður
kom hóf Daddi útgerð sem hann
stundaði að vetri til þegar rekstur
Víðigerðis var í lágmarki. Þau
hjónin voru mjög samrýmd og fyllti
Jórann líf Dadda gleði og ánægju
og era árin þeirra, sem urðu því
miður alltof fá, þau ánægjulegustu
sem Daddi átti. Allt lék í lyndi og
Daddi var ávallt þróttmikill, upp-
fullur af hugmyndum og bjartsýni
og hafði ávallt frá miklu að segja
er maður talaði við hann. Jórunn