Morgunblaðið - 10.01.1992, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 1992
33
störfum og barnauppeldi starfaði
hún undanfarin 6 ár við afgreiðslu
í Mosfellsapóteki og naut þar mik-
ils skilnings og stuðnings frá sam-
starfsfólkinu þar.
Þegar .ég horfi til baka streyma
fram minningar um vináttu okkar
og samverustundir. Þessar minn-
ingar tengjast kærleika, trausti, og
glaðværð sem einkenndi aílt hennar
viðmót. Þetta hafa verið mér dýr-
mæt kynni og þetta eru minningar
sem ég mun varðveita.
Iiaustið 1990 urðu Sigurbjörg
og ijölskylda hennar fyrir því áfalli
að hún veiktist af krabbameini. Þá
tók við erfitt tímabil, læknismeðferð
á sjúkrahúsi og fjarvistir frá heim-
ili. Síðastliðið sumar rofaði þó til
um tíma og þá gat ijölskyidan far-
ið saman í sumarfrí, en fjölskyldu-
ferðalög voru þeirra líf og yndi.
Að eðlisfari var Sigurbjörg létt í
lund og hafði þá skoðun á lífinu
að því skyldi lifað lifandi.
A þessum erfiðu stundum leitar
hugurinn til fjölskyldu hennar óg
aðstandenda. Haraldur og börnin
sýndu mikinn styrk og studdu Sig-
urbjörgu þennan erfiða tíma. Fjöl-
skyldan stóð saman um að láta erf-
iðleikana ekki koma í veg fyrir eðli-
legt heimilislíf og samskipti við
ættingja og vini eins og hægt var.
Þegar ijóst var að hveiju stefndi
í nóvember sl. áttu þau hjónin þess
kost að fara til Englands og dvelja
á hressingarheimilinu Spring Hill
sem er á friðsælum stað utan við
London. Þetta var einstakt tæki-
færi til að létta þeim baráttuna og
heim komu þau endurnærð og vel
uppbyggð. Þau áttu ekki tii orð um
hvað mikið er hægt að gera á
skömmum tíma og vonleysi var
ekki til í þeirra huga. Þarna fer
fram stórkostleg starfsemi fyrir
fólk með sjúkdóma af ýmsu tagi,
þar sem unnið er að því að styrkja
einstaklinginn og auka baráttuþrek
hans. Sigurbjörg hafði mjög mikinn
áhuga á að miðla þessari reynslu
sinni til annarra, sem þurfa á slíkum
styrk að halda. En kallið kom
skyndilega, áður en henni hafði
unnist tóm til að koma þessum boð-
skaj) á framfæri.
Eg vil fyrir hönd fjölskyldu
minnar votta Halla, börnunum og
öðrum aðstandendum okkar dýpstu
samúð og við biðjum Guð að gefa
þeim styrk um ókomna tíð.
Margrét Bergsdóttir.
í dag verður til grafar borin
elskuleg vinkona mín og vinnufé-
lagi, Sigurbjörg Bjömsdóttir.
Laugardaginn 4. janúar sl.
kvaddi þessi elskulega kona þetta
jarðlíf eftir hetjulega baráttu við
krabbamein.
Sigurbjörg, eða Sissa eins og hún
var oftast kölluð, fæddist 28. júlí
1953 í Reykjavík,_ húh var dóttir
hjónanna Helgu Ágústsdóttur og
Björns Th. Gunnlaugssonar. Sissa
var elst fjögurra systkina en þau
eru Sigurveig, Anna Ásdís og Gunn-
laugur Auðunn.
Sissu kynntist ég fyrir 14 árum
þegar Haraldur Magnússon unnusti
hennat’ kom með hana í heimsókn
til okkar hjónanna. Mér leist strax
vel á hana, hún var lagleg, lágvax-
in og grönn og mjög skemmtileg.
Hún var með létta lund og átti ég
eftir að kynnast því betur síðar er
hún réðst til starfa í Mosfellsapó-
teki. Sissa og Halli giftu sig á ann-
an dag jóla ’79 og þann sama dag
hafa öll börnin þeirra verið skírð.
Sissa og Halli eignuðust 3 börn, en
þau eru Unnur Osk, fædd 15. októ-
ber ’79, Helga Björk, fædd 30.
nóvember ’81 og Magnús Már,
fæddur 9. nóvember ’84, allt eru
þetta hin mannvænlegustu börn.
Halli hafði áður eignast dóttúr
fædda ’74 og hét hún Unnur. Hún
lést aðeins 8 mánaða gömul úr
heilahimnubólgu og var það honum
þung raun.
Sissa kom til starfa í Mosfellsap-
óteki 1985 og vann hún þar þangað
til á miðju ári 1991 er hún varð
að hætta vegna heilsubrests. Það
reyndist henni þungbært að þurfa
að láta undan í stríðinu við krabba-
meinið, hún sagði við okkur í apó-
tekinu þegar hún tilkynnti okkur
að hún yrði að hætta að vinna að
læknisráði að sér fyndist það vera
uppgjöf að þurfa að hætta að vinna.
Sissa barðist hetjulega og var hún
ákveðin í að gefast ekki upp þótt
á móti blési. Það var í september
’90 að Sissa greindist með krabba-
mein. Það var henni mikið áfall,
því hún hafði fylgst með 2 konum
á besta aldri sem unnu með henni
í Mosfellsapóteki verða krabba-
meini að bráð. Hrefna lést aðeins
40 ára árið 1988 og Helga vinnu-
veitandi hennar lést 56 ára árið
1990. Sissa hafði fylgst með bar-
áttu þessara kvenna við þennan
skæða sjúkdóm og skal engan
undra þótt henni brygði við er hún
sjálf greindist með sama sjúkdóm.
Á svona litlum vinnustað sem
Mosfellsapótek er ná starfsmenn-
irnir betur saman og hefur það sýnt
sig nú hversu samhentur hópurinn
er, við höfum allar sameinast í bar-
áttu þessara kvenna, við höfum
fylgst náið með öllu sem er að ger-
ast, við höfum grátið saman og við
höfum glaðst saman og nú enn einu
sinni þurfum við að horfa upp á
eina úr hópnum hverfa héðan af
braut.
Sissa var mjög trúuð kona og
leitaði hún hjálpar í trúnni. Hún
gekkst undir aðgerð 1990 og í fram-
haldi af því fór hún í erfiða geisla-
meðferð sem átti að duga og virtist
svo vera og ákváðu þau hjónin að
fara í sumarleyfi með börnin sín til
Mallorka og fóru þau í júní ’91 og
voru þar í 4 vikur. Henni leið vel
þennan tíma og sagðist hún alveg
hafa getað hugsað sér að vera leng-
ur, en heim komu þau og fór hún
þá að vinna. En eftir 2-3 vikut'
dundi ógæfan yfir, enn á ný greind-
ist hún með æxli en ekki á sama
stað og áður, þetta reyndist henni
þungbært, en hún lét ekki bugast,
hún sagði bara „snýttu þér Sigur-
björg“, og það gerði hún. Áfram
gekk hún og nú í gegn um mjög
erfiða geislameðferð en þrátt fyrir
veikindin var stutt í spaug sern hún
lét dynja á vinum og vandamönnum
og læknum og hjúkrunarfólki á
krabbameinsdeild kvennadeildar en
þar eignaðist hún marga vini meðal
starfsmanna sem fylgdust grannt
með henni. En enn kom áfall. Geisi-
ameðferðin reyndist ekki duga og
var ákveðið að hún skyldi gangast
undir lyfjameðferð, en áður en hún
fór í hana ákváðu þau hjón að
„flippa út“ eins og hún sagði. Þau
skelltu sér í helgarferð til London
og þar gátu þau verið í ró og næði
saman. Heim komu þau full af
bjartsýni um bata, hún hafði löngu
áður breytt um mataræði ef það
mætti verða henr.i til bjargar. En
nú hófst erfiður tími hjá henni er
hún bytjaði í lyfjameðferðinni, það
reyndist henni kvalræði er frá leið
en hún ætlaði ekki að gefast upp
þótt á móti blési. Hún fór í 3 með-
ferðir en þá kom stóra höggið. í
bytjun nóvember kom í ljós að þessi
meðferð bæri engan árangur og
yrði hætt. Þetta gat ekki verið satt.
Ilún sagði einu sinni við mig:
„Veistu það V allý að þegar ég vakn-
aði einn morguninn þá hugsaði ég
„ó, þetta var bara draumur", en því
miður áttaði ég mig á því að þetta
var raunveruleikinn.“ Hún sagði
líka við mig: „Veistu það Vallý mín
það er mjög sérkennileg tilfinning
að vita það að maður sé dauð-
vona.“ Hún gat talað um það án
þess að brotna niður og skil ég
ekki hvílíkan styrk hún hafði. Hún
var búin að ganga frá öllu sínu
áður en hún dó. í lok nóvember ’91
fóru þau hjónin á heilsuhæli fyrir
dauðvona fólk sem starfrækt er í
Englandi. Þangað komust þau með
hjálp góðra vina og reyndist Snorri
Ingimarsson læknir þeim mikil
hjálparhella við að komast þangað
inn. Þarna dvöldu þau hjón 2 vikur
sem reyndust henni sæluvikur, hún
kom alsæl heim, full af lífsorku,
nú skyldi hún halda ótrauð áfram.
En á Þorláksmessu veiktist hún svo
að hún átti ekki afturkvæmt heim
og lést hún svo 4. janúar ’92.
Elsku Halli niinn, börn ykkar og
fjölskyldur. Ég og fjölskylda mín
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Sissu verður lengi minnst sem elsk-
ulegrar og skemmtilegrar konu, ég
veit að hennat' er sárt saknað. Guð
veri með ykkur um ókomin ár.
Blessuð sé minning hennar.
Valgerður Magnúsdóttir.
Nú er komið að því sem við höf-
um vonað að þyrfti ekki að koma
til, þ.e.a.s. setjast niður og skrifa
minningarorð um hana systur okkar
sem lést sl. laugardag eftir stutt
en ströng veikindi. Eins og blóm í
vindi hefur hún barist áfram, gert
allt sem hægt var að hugsa sér til
þess að vinna á þessum illvíga sjúk-
dómi, en hann hafði yfirhöndina að
lokum. Vonirnar um þata eftir erfið-
at' meðferðir brugðust. Heitasta ósk
hennar, að fá að eyða jólunum í
faðmi fjölskyldunnar, varð ekki að
veruleika, því hún átti ekki aftur-
kvæmt af spítalanum er hún fór
þangað í hinsta sinn á Þorláks-
messudag, en áður hafði hún dvalið
þar með hléum sl. 15 mánuði. Við
hin sem eftir stöndum erurn reynsl-
unni ríkari að hafa fylgst nteð henni
í gegnum þann tíma. Bjartsýnina
skorti ekki hjá henni, og ekki var
að sjá á útliti hennar hvað hún var
búin að ganga í gegnum. Þegar hún
var spurð hvernig hún færi að því
að líta svona vel út sagði hún og
brosti sínu fallega brosi: „Hvað,
maður tússar bara á sig varir, setur
upp gleraugun svo að grátbaugarn-
ir sjáist ekki og svo brosir maður
bara gegnum tárin.“
Með stolti og virðingu kveðjum
við hana og þökkurn guði fyrir að
liafa átt hana fyrir systur.
Elsku Halli, Unnur Ósk, Helga
Björk og Magnús Már, hjá ykkur
er missirinn stærstur, en minningin
unt elskulega eiginkonu og móður
lifir áfratn í hjörtum ykkat' og yljar
ykkur í tómleikanum sem eftir
stendur. Guð verið rneð ykkur öll-
um.
Hvíli hún í friði.
Veiga og Gulli.
Nú liefur hún Sissa frænka kvatt
okkur eftir að liafa barist hetjulega
við þann sjúkdóm sem hefur iagt svo
allt of marga að velli. Ég man frek-
ar lítið eftir Sissu fyrstu árin, hún
var bæði eldt'i en ég og svo bjuggum
við úti á landi en Bjössi frændi og
hans fjölskylda í Reykjavík. Fyrsta
ljósa minningin sem ég á af lienni
er fermingarmyndin sem okkur var
send vestur í Hólm. Ég horfði á
þessa mynd með mikiili aðdáun.
Bæði var þáð að mér fannst hún svo
falleg með síða hárið sitt og svo að
vera búin að fermast, það var nú
aldeilis nokkuð, þessi mynd líður
mér aldrei úr minni. Ég kynntist svo
Sissu betur þegar við vorum um og
yfit' tvítugt og þá fann ég fljótt að
hennar innri maður var ekki síðri
en sá ytri. Mér fannst hún strá blóm-
um á þann veg sem hún gekk, hún
hafði alltaf einltvetju góðu að miðla
manni og hláturinn hljómaði oft þeg-
ar fundum okkat' bar saman. Við
vorum samtíða í öldungadeild FB
og hittumst þá oft í frímínútum og
spjölluðum saman um alla heima og
geima. Það var svo fyrir nokkrum
árum að við frænkurnar, dætur
systkinanna frá Bakka, ákváðum að
fara að hittast svona til að efla
frændsemina og tína ekki alveg hver
annarri. Þetta voru skemmtilegar
stundir og alltaf glatt á hjalla. Við
rifjuðum upp allar skemmtilegu
stundirnar sem við höfðum upplifað
hjá afa og ömmu á Bakka og voru
þær minningar ótrúiega líkar, enda
þótti okkut' öllum svo vænt um afa
og ömmu sem voru okkur svo góð.
Já, það var margt skrafað á þessum
stundum og kynnin efldust. Þegar
við hittumst síðast svona saman
hafði Sissa gengist undir tvær erfið-
ar aðgerðir og geislameðferð, en það
var ekki hægt að sjá það á henni,
hún var svo hress, glöð og hugrökk,
skugginn vék fyrir gleðinni. Sissa
var elst af okkur frænkunum og ein-
hvern veginn fannst inér eins og við
litum allar upp til hennar, hún var'
bara þannig. I október síðastliðnum
lágu leiðir okkar síðast saman, við
lágum báðar á kvennadeild Landsp-
ítalans en í ólíkum tilgangi. Ég var
að fæða frumburð minn en hún var
í erfiðri lyfjameðferð. Við heimsótt-
um livor aðra nokkrum sinnum og
ég fann ltversu innilega hún
samgladdist mér eins og alltaf þegar
ég sagði henni frá einhvetju góðu í
líft mínu, hún var ekki að kvarta
yfir sínu hlutskipti þó svo að_ þessi
meðferð væri óvenju erfið. Ég fór
svo og kvaddi hana því Halli var
kominn til þess að sækja hana, Itún'
kvaddi mig með bros vör en ég sá
að lienni var brugðið. Þannig var
hún í gegnum þessi veikindi, hún
uppörvaði alla sem til hennar komu
með brosi sínu og jákvæðu hugarf-
ari og þannig mun ég ætíð minnast
hennar sem hetju liversdagsins.
Halli og börnin þeirra þtjú veittu
henni mikla hamingju og þeim vil
ég senda mínar dýpstu samúðar-
kveðju svo og Bjössa frænda og
hans fjölskyldu allri. Guð blessi ykk-
ur öll.
Ég hef augu mín til ijallanna: Hvað kemur
mér hjálp?
Hjálp mín kentur frá Drottni, skapara hint-
ins og jarðar.
Hann mun eigi láta fót þinn skriðna, vörður
þinn
blundar ekki.
(Davíðssálmur 122)
Vilborg Anna
Jónína Ág. Þórðardótt-
ir Keflavík - Minning
Fædd 13. ágúst 1902
Dáin 2. janúar 1992
Hvað skal segja sorgin þung er mætir?
Guðs sonur þerrar tár og raunir bætir,
að fela honum sig og alla sína
er sælan mesta, harmar lífs þá dvína.
Hver minning vermist geislum Guðs frá hjarta
þeir geislar hrekja raunamyrkrið svarta,
þau verða að björtum brosum sorgartárin
því blessun Drottins fegrar liðnu árin.
(G.G)
I dag er gerð útför Jónínu Ág-
ústu Þórðardóttur, Suðurgötu 14,
Keflavík.
Nína, eins og hún var alltaf köll-
uð, hefði orðið níræð í ágúst nk.
og hlakkaði til þess að fá allan
hópinn sinn til sín við það tæki-
færi, en „mennirnir álykta en Guð
ræður“.
Faðir hennar var Þórður Magn-
ússon í Pálsbæ á Stokkseyri, fædd-
ur 21. september 1869, dáinn 9.
desember 1908. Móðir hennar var
Ingibjörg Jónsdóttir, fædd 27. febr-
úar 1869, dáin 6. maí 1938. Þau
eignuðust 4 börn.
Nína var tekin í fóstur sex ára
gömul á Lindarbæ til Margrétar
Þórðardóttur og Ólafs Ólafssonar
hreppstjóra í Djúpárhreppi (Ása-
hreppi), Rangárvallasýslu. Ólst hún
upp við besta atlæti ásamt börnum
þeirra hjóna. Til Vestmannaeyja fór
Nína árið 1921, og kynntist þar
mannsefni sínu, Kristni Magnús-
syni, sem fæddist 7. ágúst 1904,
dáinn 25. nóvember 1962.
Þann 3. nóvember 1928 giftust
Nína og Magnús og bjuggu í Árbæ
í Vestmannaeyjum. Þeim varð fjög-
urra barna auðið, tvíburanna Þór-
unnar og Kristínar, en þær fæddust
25. mars 1930. Margrét fæddist
8. janúar 1932 og Guðni Reykdal,
fæddur 28. mars 1935. Einnig
gengu þau dóttursyni sínum, Magn-
úsi Þór Magnússyni, í foreldrastað,-
en Magnús fæddist 15. janúar 1947.
Niðjar Nínu og Magnúsar eru orðn-
ir 62 að tölu.
Til Keflavíkur fluttu þau búferl-
um árið 1952 og bjuggu lengst af
á Hringbraut 61. Hjónabandið var
einstaklega gott og var það mikið
áfall fyrir Nínu og bönin að sjá á
eftir Magnúsi, en hann lést á besta
aldri árið 1962. Er aldurinn færðist
yfir fiuttist Nína í þjónustuíbúð
aldraðra á Suðurgötu 14 í Keflavík.
í gegnum tíðina eignaðist Nína
marga góða vini sem styttu henni
stundirnar. Hún naut daglegrar
umhyggju tengdadóttur sinnar,
Matthildar Ingvarsdóttur, og sonar,
Magnúsar Þórs.
Á jóladag var heilsan orðin þann-
ig, að flytja varð hana fárveika í
Sjúkrahús Keflavíkur, þar sem hún
naut umönnunar hjúkrunarfólks,
tengdadóttur og dætra.
Nínu flyt ég hjartans þakkir frá
mér og mínu fólki, fyrir alla vin-
semd, tryggð og hjartahlýju, frá
því er ég kynntist henni sautján ára
gömul og kom fyrst til Keflavíkur
með unnusta mínum, Jóni Hafdal,
dóttursyni hennar. Síðan kallaði ég
Nínu ömmu, því slíkt var viðmót
hennar. Ekki var síðra atlætið sem
dóttir okkar Jóns varð aðnjótandi,
er hún var við nám í Fjölbrauta-
skóla Suðurnesja. Eru þau kynni
við langömtnu perlur á bandi minn-
inga sem aldrei gieymast.
Með Jónínu Þórðardóttur er
gengin stórbrotin kona og er það
trú mín að góður Guð leiði hana á
æðra tilverusvið.
Börnum og öðrum vandamönnum
votta ég samúð mína.
Elín.
Mig langar að minnast hennar
ömmu minnar, Jónínu Ágústu Þórð-
ardóttur, með nokkrum orðum, nú
þegar hún er lögð til hinstu hvíldar
hér á jörðu.
Hún fæddist á Stokkseyri í upp-
hafi aldarinnar, dóttir Þórðar
Magnússonar og Ingibjargar Jóns-
dóttur. Sjö ára fór hún í fóstur
austur á Lindarbæ í Rangárvalla-
sýslu. Hún var um sextugt þegar
ég fæðist og mynd mín af henni
markast að miklu leyti af því. Hún
var amma í Kefló. Allt frá því að
ég man eftir bjó hún þar á Hring-
brautinni og síðar í þjónus.tuíbúðum
aldraðra. Áður hafði hún búið í
Vestmannaeyjum með afa mínum,
Magnúsi Kristjánssyni, en hann lést
fyrir tæplega þijátíu árum.
Sú kynslóð sem fæddist um alda-
mót er nú smám saman að hverfa
af sjónarsviðinu. Fóik sem tók þátt
í hvað mestum samfélagsbreyting-
um sem orðið hafa. Fólkið sem með
vinnu sinni lagði grunn að nútíma-
samfélagi með stórkostlegum krafti
og trú á framtíðina. Bjartsýni,
dugnaður og trú á unga fólkið eru
hugsjónir þessarar kynslóðar.
I barnæsku minni man ég tæpast
eftir jólunum öðruvísi en að amma
hafi komið heim til okkar á Sel-
fossi og tekið í spil. Hún var
skemmtileg og virtist hlakka eins
mikið til jólanna og ég. Hún kenndi
mér margt og hvatti mig til dáða
með glaðværð sinni og krafti. Hún
var alltaf hress og kát og ekki þurfti
mikið til að fá hana til að hlæja.
Þegar ég óx úr grasi vissi ég að
amma stóð mér nærri. Hún var
mér einkar kær. Ég geri mér grein
fyrir að ég þekki sögu hennar iítið,
hennar vonir og þrár gegnum líftð,
sorg og gleði. Hún gaf mér styrkt-
arorð og hvatningu og gladdist yfir
áföngum mínum. Ég undraðist oft
hver feikna mikinn kraft þessi kona
bjó yfir. Þrátt fyrir hrakandi heilsu
virtist hún njóta hverrar stundar til
hins ýtrasta og með bjartsýnu og
jákvæðu hugarfari. Hún átti sér
sterka trú sem gaf henni kraft og
óþijótandi trú á framtíðina, unga
fólkið og lífið.
Ég kveð hér ömmu mína, hún
var barn síns tíma, gædd léttri lund
og hún markaði djúp spor í líf mitt.
Minning hennar lifi.
Óskar Sesar og fjölskylda,
Svíþjóð.