Morgunblaðið - 05.05.1992, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. MAI 1992
Minning:
Jón Karlsson hjúkr-
unarfræðingur
Kannski var það tilviljun að ég
var með grænan Braga í bollanum
þegar fréttin vonda kom til mín eins
og þrumufleygur gegnum símtól.
Jón Karlsson, félagi minn, fallinn
fyrir vopnavaldi þar sem hann var
við líknarstörf í stríði. Hvílík þver-
sögn, hvílík tilviljun! Af hveiju hann?
Og skyndilega eru ljótu fréttirnar
frá útlöndum komnar við innstu
kvikuna í manni sjálfum.
Þegar við hittumst síðast hlógum
við, spóamir, að því að Jón léti senda
sér grænan Braga út í stríðslöndin.
Jón fékk seint nóg af kaffi. Það
vissum við sem gáfum honum tign-
arheitið kaffispói á ferðalagi okkar
um Italíu fyrir sjö árum. A kaffihús-
amyndunum frá Ítalíu er Jón alltaf
með helmingi stærri kaffibolla en
við hin en það kemur ekki fram þar
að hann fékk sér alltaf tvo skammta
af lútsterku espresso.
Það var strax eftir spóaferðina
að Jón fór í sína fyrstu ferð á vegum
Rauða krossins. Það var eins og að
sjá tré laufgast. Þessi djúpt hugs-
andi einfari var búinn að fínna verð-
ugt verkefni sem átti hug hans allan
og hann var þegar kominn hálfa
leið til Austurlanda nær í huganum
þegar við vorum að upplifa mann-
kynssöguna á Ítalíu.
Jón var stórfróður og þótt ferðin
okkar um árið væri lítt skipulögð
var kortið einhverra hluta vegna
oftast í höndum hans og hann sat
í sæti siglingafræðingsins. Hann
vissi alltaf hvert átti að fara næst.
Hann hafði lesið í blaði... Hann
leiddi okkur m.a. inn í ævintýrið frá
dögum Krists, fomminjarnar í Here-
ulanum. Þar týndum við honum
góðan dagspart. Jón var frá sér
numinn og tók frábærar myndir á
þessum stað. Að kvöldi sama dags
gengum við upp á gígbarm Vesúv-
íusar og þar bættist á hann nafngift-
in káti spói.
Rétt fyrir síðustu jól bauð Jón til
glæsilegrar veislu í litlu íbúðinni
sinni á Óðinsgötu. í þetta sinn var
hann ekki einn í hlutverki gestgjaf-
ans. Jenny stóð við hlið hans og nú
var það gert opinbert að gifting
stæði fyrir dymm í febrúar úti í
Englandi. Nú var spói kátur. Ég
komst ekki í brúðkaupið en kannski
var það tilviljun að ég hitti Jón í
seinasta sinn í brúðkaupi vinar okk-
ar.þremur vikum áður en hann stóð
sjálfur við altarið við hlið Jenny.
Kannski var það tilviljun að fyrir
nokkmm dögum prófaði ég að
kaupa grænan Braga og varð því
hugsað til Jóns venju fremur upp á
síðkastið og heyrði gjarnan fyrir
mér djúpa flauelsbassann hans dá-
sama þennan íslensk-kólumbíska
drykk þegar ég hellti upp á. Líklega
verður lítið um grænan Braga i
Kabúl á næstunni en það versta er
að Alheimsvaktin hefur misst einn
af sínum bestu mönnum.
Ég kveð Jón Karlsson með þung-
um trega. Hann var skólabróðir
minn úr íslenskudeildinni, félagi
minn í Háskólakórnum, félagi minn
í Kór Langholtskirkju en umfram
allt einn af spóunum mínum.
Ég votta Jenny, foreldrum hans
og bræðrum mína dýpstu samúð.
Guðlaug Guðmundsdóttir.
Stríðslok í Afganistan. í fjórtán
ár hafa bræður barist þar og millj-
ónir manna fallið í valinn eða særst.
Milljónir manna! Sprengjur hafa
tætt af útlimi og þannig á eftir að
ganga til í mörg ár. Morðtólin liggja
víða grafin þó stríðinu ljúki. Það
þarf enn að rétta hjálparhönd stríðs-
hijáðri þjóð — en það verður ekki
hönd vinar míns.
Það er gömul saga og ný að fórn-
arlömb styijalda eru sjaldnast þeir
sem byssurnar bera. Þeir saklausu
falla, óbreyttir borgarar, gamal-
menni, konur og börn. Mikið þarf
gott að fylgja styijöld til að rétt-
Iæta slíkt og er eitthvað sem réttlæt-
ir að ráðast á mann sem fer langan
veg til að hjálpa óskyldum bræðrum
og systrum í neyð? Nei og aftur
nei. Vinur minn fór slíkar líknar-
og lækningaferðir aftur og aftur.
Hann féll.
Við hittumst fyrst í Menntaskól-
anum á Akureyri. Söngurinn leiddi
okkur saman þar. Sem gangfélagar
á Gamla-Garði efldist með okkur
vinátta. Söngurinn í Háskólakóm-
um átti líka stóran þátt í því og
seinna að syngja saman í Kór Lang-
holtskirkju. Það var alltaf traust að
hafa Jón Karls í bassanum. Nafni
minn kær kaus að hverfa af há-
skólalínunni og fór að læra hjúkrun.
Við félagar hans urðum hissa á
þessu en talsvert stoltir yfír Jóni
að ráðast gegn ranghugmyndum
um sérstök störf kynja. Hann sýndi
líka fljótt ágæta hæfíleika í starfí.
Svo fór hann að fara út í heim.
Jón var líka heimsmaður. Hann
hafði mikinn áhuga á löndum og
þjóðum. Sennilega hefur ekki síst
það orðið til þess að hann valdi að
hjúkra á erlendri grund. Með starfi
fyrir Rauða krossinn gat hann bæði
fengið útrás fyrir hæfni í fagi sínu
og numið lönd í leiðinni. Honum var
vel ljós hættan sem því fylgir að
hjúkra á stríðsátakasvæðum. En
starfið kallaði og útþráin.
Hann kynntist ástinni sinni gegn-
um starfíð hjá Rauða krossinum.
Við sem fylgdumst með úr fjarska
samglöddumst þeim og hamingja
þeirra var innsigluð í febrúar í
enskri kirkju. En bijálæði stríðs
ræðst á allt — meira að segja ham-
ingju vina minna.
Elsku Jenny, við Hildur sam-
hryggjumst þér og ástvinum þínum
öllum innilega.
Jón Baldvin Halldórsson.
Mér duttu orð skáldsins í hug
þegar ég heyrði þá sorgarfregn að
vinur minn Jón Karlsson hefði látist
af völdum skotsára í Afganistan 22.
apríl sl.:
Lítillátur, ljúfur og kátur.
Þegar ég hitti Jón í síðasta skipti
í þessu lífi í Genf um miðjan mars,
tjáði hann mér af mikilli ánægju að
hann ætlaði að setjast að í Eng-
landi á heimaslóðum konunnar sinn-
ar Jenny Hayward. Þar ætlaði hann
að hefja nýtt líf, byija í bókbands-
skóla og verða bókbindari líkt og
afí hans sálugi sem Jón átti ljúfar
minningar um. Þá hefði ég ekki trú-
að að þetta væru okkar síðustu
endurfundir. En lífið er óútreiknan-
legt.
Ég var búinn að þekkja Jón í 12
ár eða frá því að við vorum nemar
í Hjúkrunarskóla íslands; hann var
þá formaður nemendafélagsins.
Jón var fæddur á bænum Dvergs-
stöðum í Eyjafirði, sonur hjónanna
Karls Frímannssonar og Lilju Rand-
versdóttur. Þar ólst hann upp og
lauk prófí frá Menntaskólanum á
Akureyri en hélt síðan suður til
náms og starfa. Jón bjó í Reykjavík
þar til í janúar sl. er hann flutti til
Englands að byggja upp nýtt heim-
ili með eiginkonu sinni Jenny Hay-
ward.
Jón hélt mikið upp á norðlensk-
una og blandaði henni ekki saman
við linmælgi okkar Sunnlendinga.
Hann var alla tíð hreykinn af því
að vera að norðan. Það bar aldrei
mikið á Jóni, samt afrekaði hann
margt á stuttri ævi.
Við Jón unnum saman á Rvk-
deild hjúkrunarfélagsins í tvö ár frá
1982-1984. Megum við hjúkrunar-
fræðingar þakka Jóni störf hans
þar. Það var aldrei gassagangur í
kringum hann en gekk þó vel undan
honum. Ég gleymi ekki hans góðlát-
lega gríni þegar honum fundust of
margar y-villur í fundargerðunum
mínum. Við áttum eftir að hlægja
að þeim athugasemdum seinna
meir.
Seinna lágu leiðir okkar saman
árið 1986 þegar Jón kom úr sinni
fyrstu sendifulltrúaferð til Tælands
fyrir RKÍ, en ég var á leið í mína
fyrstu. Jón hafði unnið á A-3, slysa-
deild Borgarspítalans, frá útskrift,
en eftir Tælandsferðina hóf hann
störf á gjörgæsludeild Borgarspítal-
ans, en þar starfaði ég fyrir. Við
áttum eftir að bralla þar margt man
næstu þijú árin. Jón söng ávallt við
vinnu sína svo starfsfólk og sjúkl-
ingar vissi venjulega í hvaða horni
gæslunnar hann hélt sig. Hann söng
einnig í Langholtskirkjukórnum til
margra ára. Jón var vinsæll og
traustur vinur. Hann var mikill
„spekúlant" og allt óvenjulegt heill-
+ Eiginmaður minn og faðir, GUÐJÓN ÓLAFSSON frá Vestmannaeyjum, Hjallabraut 33, Hafnarfirði, lést í Vífilsstaðaspítala 4. maí. Sigríður Friðriksdóttir og börn. + Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi, ÓSKAR ÓSKARSSON, Engihjalla 17, Kópavogi, lést í Borgarspítalanum fimmtudaginn 30. apríl. Margrét Ásgeirsdóttir, börn, tengdabörn og barnabörn.

t Elskulegur faöir okkar, stjúpfaðir og bróðir, GUÐBJARTUR HALLDÓR ÓLAFSSON vörubflstjóri, Álftamýri 50, andaðist aðfaranótt mánudagsins 4. maí í Landspítalanum. Sigmundur Guðbjartsson, Ólafur B. Guðbjartsson, Guðrún 1. Bjárnadóttir, Helga Bjarnadóttir, Anna Ólafsdóttir. + Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og amma, SIGRID JONINA GÍSLASON, Breiðvangi 3, áður til heimilis að Skaftahlíð 7, lést í Borgarspítalanum 2. maí., Gunnar Gíslason, Guðrún Erla Gunnarsdóttir, Kolbeinn Sigurðsson og barnabörn.

+ Elskulegur eiginmaður minn, faðir, sonur, bróðir og tengdasonur, EINAR AUÐUNN EINARSSON, Nökkvavogi 39, sem lést 26. apríl sl., verður jarösung- inn frá Fossvogskirkju í Reykjavík mið- vikudaginn 6. maí kl. 13.30. + ■ Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, systir og amma, ERNA SIGMUNDSDÓTTIR, Hlíðarlundi 2, Akureyri, lést 2. maí. Rut Ófeigsdóttir, Hólmsteinn T. Hólmsteinsson, Sigmundur E. Ófeigsson, Anna Liija Stefánsdóttir, Soffia Ófeigsdóttir, Lárus L. Blöndal, Ófeigur Ö. Ofeigsson, Guðrún Helga ívarsdóttir, Guðmundur Sigmundsson og barnabörn.
Erla Reynisdóttir, Silfá Auðunsdóttir, Einar Hafsteinn Guðmundsson, Ólöf Lára Jónsdóttir og systkini, Reynir Guðmundsson, Svafa Kjartansdóttir.
aði hann. Hann var mjög hrifínn
af lífinu og möguleikum þess. Það
var alltáf gaman að kíkja í kaffi og
koníakstár til Jóns og spekúlera
með honum um heima og geima.
Á þessum gjörgæsluárum fór Jón
tvisvar fyrir Rauða krossinn til
Quetta í Pakistan og var þar m.a.
yfirhjúkrunarfræðingur í sex mán-
uði.
Árið 1989 fékk Jón starf hjá RKÍ
í Kabúl í Afganistan en ég fór til
Quetta í Pakistan á vegum RKÍ.
Ég gleymi ekki hve glöð ég varð
fyrir Jóns hönd þegar ég fékk bréf
yfir til Pakistan og Jón sagði mér
að hann hefði hitt yndislega stúlku,
enskan hjúkrunarfræðing að nafni
Jenny Hayward, sem þar starfaði
með honum. Þau Jenny og Jón giftu
sig í febrúar sl. í Englandi umvafín
ástúð vina og vandamanna.
Það getur verið erfitt á stundum
að skilja tilgang lífs og dauða -
fátækleg orð verða að duga um
góðan vin.
Jenny, foreldrar og bræður, miss-
ir ykkar er mikill og sár. Við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Lilja Steingrímsdóttir
Philip Therpstra í Sviss.
Mig langar að minnast vinar míns
Jóns Karlssonar með nokkrum
þakkarorðum.
Fimmtán ár eru nú liðin frá því
við kynntumst fyrst. Báðir vorum
við þá starfandi gæzlumenn við
Kleppsspítala og báðir vorum við
búnir með menntaskólann. Framtíð-
aráformin voru heldur óljós en fyrr
en varði stóðum við í miðjum hópi
hjúkrunarnema við upphaf skólaárs
í gamla Hjúkrunarskólanum.
Eilítið vorum við nú utangátta
þarna í byijun innanum allt kven-
fólkið 'en ekki leið á löngu þar til
hópurinn var orðinn ágætlega sam-
rýndur. Jón var mikil félagsvera á
sinn hægláta hátt og námsmaður
var hann ekki síðri. Hann var mjög
nákvæmur og samvizkusamur við
námið og á ég honum mikið að
þakka frá námsárunum. Minnis-
stæðar eru mér kvöldstundirnar í
risíbúðinni í Steinagerðinu yfir
námsbókunum og ekki síður yfir
ýmsum ferðabókum og kortum.
Jón var mikill náttúruunnandi og
vil ég þakka honum fyrir að hafa
opnað fyrir mér heim íjallanna á
íslandi. Við fórum í margar góðar
gönguferðir og ætíð var Jón búinn
að lesa sér til um viðkomandi svæði
og miðlaði svo af þekkingu sinni.
Sérstaklega er mér minnisstæð ferð
sem við fórum frá Náttfaravíkum
við Skjálfanda yfir í Flateyjardal og
síðar í Fjörður, Keflavík og Látra-
strönd. I hljóðlátri fegurð þessara
fornu byggða kunni Jón afar vel við
sig.
Eftir að námi lauk fór Jón víða
við störf hjá Rauða krossinum en
ávallt sendi hann póstkort og smá-
línu. Það var dæmigert fyrir hann
að halda tengslunum þó heimsálfur
skildu að.
Síðast hitti ég Jón fyrir um hálfu
ári og var hann þá hress og ánægð-
ur, ástfanginn og ætlaði að fara að
gifta sig. Það er gott að eiga slíka
minningu um kæran vin sem nú er
horfinn á braut.
Kvæði Hannesar Péturssonar
„Áleiðis“ finnst mér standa minn-
ingu Jóns Karlssonar nærri.
Haustkvöld. Langvegir.
LjósaQöld sveitanna slokknuð
og allt þapað
nema einn lækur
einn hestur sem þræðir
beinan stig
og ber mig í dimmunni
yfir heiðalönd feðra minna
til fjarlægs staðar.
Engu þarf að kvíða.
Nú kular úr opnum skörðum
og lækurinn hljóðnar
í lautunum mér að baki.
Engu þarf að kvíða
klárinn fetar sinn veg
stefnir inn í nóttina
með stjörnu í enni.
Minningarkort
Bandalags Tslenskra skáta
Slmi: 91-23190
GEXH