Morgunblaðið - 12.08.1992, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. ÁGÚST 1992
Jóhanna S. Guðlaugs
dóttír - Minning
Fædd 21. mars 1932
Dáin 5. ágúst 1992
í dag fer fram útför kærrar vin-
konu okkar, Jóhönnu Sólveigar Guð-
laugsdóttur, er andaðist á Landspít-
alanum hinn 5. ágúst sl. aðeins sex-
tíu ára að aldri.
Á þessari kveðjustund minnumst
við hjónin áratuga samferðar með
þeim hjónum, Hönnu Veigu, eins
og hún var venjulega kölluð og eig-
inmanni hennar Guðmundar Vignis
Jósefssonar hæstaréttarlögmanns
og fyrrverandi gjaldheimtustjóra.
Okkar kunningsskapur hófst er eig-
inmennimir störfuðu saman hjá
Reykjavíkurborg og þróaðist hann
fljótt í trausta vináttu, sem aldrei
hefur borið skugga á, enda leitun
að eins traustu og góðu fólki og
þeim hjónum. Ljúft er að leiða hug-
ann að þeim mörgu samverustund-
um, er við áttum bæði hér á landi
og erlendis. Minningar streyma
fram frá hinum ýmsu ferðalögum
okkar erlendis, ekki síst eftirminni-
legri ferð okkar til Grikklands fyrir
nokkmm ámm, þar sem við saman
nutum þess að skoða fornar minjar
og fræðast um menningu Grikkja
fyrri alda.
Hanna Veiga var glæsileg kona,
sem eftir var tekið. Hún bjó eigin-
manni og dætmm notalegt heimili
og reyndist manni sínum traustur
fömnautur. Á heimili þeirra var
ætíð gott að koma og skemmtilegt
var að ræða við Hönnu Veigu og
rökræða um menn og málefni, því
hún fylgdist vel með því sem var
að gerast og hafði ákveðnar skoð-
anir á hlutunum. Hún hafði yndi
. ^af góðri tónlist og var ljóðelsk. Upp
í hugann kemur ljóð borgarskáldsins
okkar, Tómasar Guðmundssonar,
Hótel jörð, sem hún hélt mikið upp
á, en í því ljóði kemur fram hin
óhrekjanlega staðreynd að mennirn-
ir eiga mislanga viðdvöl hér á Hótel
jörð. Þó að við vitum að þessi við-
dvöl okkar hér sé aðeins liður í lífs-
ins keðju, er alltaf sért þegar góðir
og traustir hlekkir eins og vinkona
okkar, Hanna Veiga, hverfa á braut
á besta aldri. Það var erfitt að vita
af og fylgjast með veikindum henn-
ar og að ekki reyndist unnt að kom-
ast fyrir það mein, sem alltof marga
leggur að velli. Sjálf tók hún veik-
indum sínum af æðruleysi og víst
^er að eiginmaður og dætur umvöfðu
hana kærleika sem við vitum að hún
mat umfram allt annað.
Með söknuði kveðjum við okkar
góðu vinkonu og þökkum henni
samfylgdina.
Guðmundi Vigni, dætrunum Guð-
ríði, Helgu Björgu og Ástu Völu,
tengdasonum og dætrabörnum
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Ingibjörg Jóhannsdóttir og
Helgi V. Jónsson.
Hanna Veiga er horfin sjónum
okkar, endalok, sem engir fá umflú-
ið.
Sumarið 1955 byijaði samhent
fólk byggingu hússins á Rauðalæk
50 og haustið 1957 fluttist fyrsta
fjölskyldan inn í kjallaraíbúðina. Það
voru foreldrar Hönnu Veigu, hjónin
Helga Ingibjörg Kristjánsdóttir og
Guðlaugur Jónsson fyrrverandi lög-
regluþjónn. Á næstu hæð fyrir ofan
fluttu síðan Hanna Veiga og Guð-
mundur Vignir Jósefsson gjald-
heimtustjóri, ásamt tveim dætrum
þeirra, Guðríði og Helgu Ingibjörgu,
og síðar bættist í hópinn þriðja dótt-
irin, Ásta Valgerður. Húsið byggðist
smám saman upp og Guðlaugur og
Ingibjörg fluttu á efstu hæðina og
Aðalsteinn, bróðir Hönnu Veigu, og
hans kona, Eygló Viktorsdóttir,
hófu búskap í kjallaranum, Ólafur
Agnar Jónasson og Guðrún Jóns-
dóttir á annarri hæð og Ásmundur,
annar bróðir Hönnu Veigu og ég,
sem þetta skrifa, á þriðju hæð ásamt
Guðlaugi og Ingibjörgu.
Ungmennin voru sjö sem ólust
upp í húsinu, en nú eru þau öll flog-
in úr hreiðrunum og búin að stofna
eigin heimili ásamt mökum sínum
og börnum.
Ingibjörg og Guðlaugur fluttu síð-
ar í íbúð í Hátúni, en eftir urðu fjór-
ar ungar konur, sem tókust á við
lífið, heimilið og vinnu utan heimil-
is. Hanna Veiga lærði tækniteiknun
og gerðist starfsmaður hjá Skipu-
lagi Reykjavíkurborgar og starfaði
þar til dauðadags. Hún undi þessu
starfi mjög vel, enda vel fallin til
stjómunar og skipulags og bar
heimili hennar og Guðmundar Vign-
is vott um góðan smekk og vandaða
umgengni.
Fyrir rúmum tveim árum kvaddi
dauðinn dyra í þessu húsi og tók
til sín Eygló Viktorsdóttur, sem
Hanna Veiga skrifaði kveðjuorð um
með þakklæti fyrir allt, og nú stönd-
um við frammi fyrir því að kveðja
aðra konu úr húsinu. Engin veit
hvenær kallið kemur, en því verðum
við að hlýða.
Við, sem eftir búum í þessu húsi,
þökkum Hönnu Veigu samfylgdina
og vottum fjölskyldu hennar okkar
innilegustu samúð og biðjum Guð
að styrkja þau í þeirra sorg.
Inga.
Að morgni miðvikudagsins 5.
ágúst sl. lést í Landspítalanum Jó-
hanna Sólveig Guðlaugsdóttir, hús-
móðir og tækniteiknari, eftir
skamma sjúkrahúslegu, en mánaða
baráttu við sjúkdóm þann er lagði
hana að velli.
Hún var fædd í Ryekjavfk 21.
mars 1932, og hafði því nokkra
mánuði um sextugt er ótímabært
andlát hennar bar að höndum.
Foreldrar hennar voru Guðlaugur
Jónsson rannsóknarlögreglumaður í
Reykjavík og kona hans Helga Ingi-
björg Kristjánsdóttir. Guðlaugur
Jónsson var Hnappdælingur að upp-
runa og voru foreldrar hans Sólveig
Þórhallsdóttir og Jón Guðmundsson
bóndi í Ölverskrossi í Kolbeinsstaða-
hreppi. Helga Ingibjörg var dóttir
Jóhönnu Guðríðar Bjömsdóttur og
Kristjáns Benjamínssonar, er
bjuggu á Kaldárbakka í Kolbeins-
staðahreppi, en að Kristjáni látnum
giftist Jóhanna Guðríður Páli Sig-
urðssyni bónda í Haukatungu í sömu
sveit og ólst Helga Ingibjörg þar
upp. Guðlaugur og Ingibjörg settust
að í Reykjavík, þar sem Guðlaugur
hóf störf við embætti lögreglustjóra.
Guðlaugur var prýðilega ritfær
maður og sinnti í hjáverkum rit-
störfum og fræðimennsku, einkum
á sviði sögulegs fróðleiks og liggja
eftir hann nokkrar bækur útgefnar
og aðrar í handriti. Þeim Guðlaugi
og Helgu Ingibjörgu varð fjögurra
barna auðið, þriggja sona og dótt-
ur, sem hér er minnst, og jafnframt
var yngst þeirra systkina. Hin eru
í aldursröð: Kristján Guðlaugsson
málarameistari, Ásmundur Guð-
laugsson trésmíðameistari og Aðal-
steinn Guðlaugsson skrifstofustjóri.
Þau hjón náðu bæði háum aldri, en
Guðlaugur lést í desember 1981,
áttatíu og sex ára að aldri, og Helga
Ingibjörg í febrúar 1983 á nítugasta
og fyrsta aldursári.
Bemskuheimili Jóhönnu Sólveig-
ar — Hönnu Veigu — stóð á Grettis-
götunni í Reykjavík. Þar ólst hún
upp í skjóli foreldra sinna og bræðra
á heimili, þar sem gestrisni og
hjartarúm var meira en húsrými,
gestagangur mikill og gestrisni í
hávegum höfð, þó efnin væm ekki
mikil. Hanna Veiga minntist ekki
dags á bemskuheimili sínu öðm vísi
en þar væri aukmaður í mat eða
gistingu auk heimafólks.
Heimilisfaðirinn ákveðinn emb-
ættismaður í fastri vinnu, sem vafa-
laust hefur þótt gott á tímum at-
vinnuleysis og krappra kjara
kreppuáranna, þó að launin væm
ekki há. Nákvæmur heimilisfaðir,
sem sat fram á nætur við ritstörf
sín og athuganir eftir að erilsömum
vinnudegi lauk.
Húsmóðirin sístarfandi að velferð
heimilisins, hög í höndum eins og
ýmis plögg vitna enn um, nýtin og
ráðdeildarsöm og orðlögð fyrir
dugnað og myndarskap.
Fyrirhyggja, nákvæmni og vand-
virkni í vinnubrögðum vom því veg-
amesti úr foreldrahúsum, þar sem
fornar dyggðir sátu í fyrirrúmi, en
prúðmennsku, heiðarleika og rétt-
sýni þeirra hjóna var viðbmgðið.
Með þetta vegamesti hélt Hanna
Veiga út í lífið og entist henni vel.
Sem önnur börn á hennar reki,
stundaði hún nám í bamaskóla og
lauk síðar gagnfræðaprófi frá „Ingi-
marsskóla" og hélt að því loknu til
starfa á vinnumarkaði. Hún hóf
störf á skrifstofu borgarverkfræð-
ings í Reykjavík og kynntist þar
mannsefni sínu.
Þann 21. mars 1953 á tuttugasta
og fyrsta afmælisdegi sínum giftist
Hanna Veiga eftirlifandi eiginmanni
sínum, Guðmundi Vigni Jósefssyni
hæstaréttarlögmanni og lengst af
gjaldheimtustjóra í Reykjavík. Hann
er fæddur í Reykjavík 24. febrúar
1921. Foreldrar hans vom Jósef
Gottfred Blöndal Magnússon tré-
smiður í Reykjavík og kona hans,
Guðríður Guðmundsdóttir frá
Hvammsvík i Kjós. Bemskuheimili
Guðmundar Vignis stóð í Túngötu
2 í hjarta Reykjavíkur. Þau hjón
vom því bæði uppalin í Reykjavík
o g borgin vettvangur í starfi og leik.
Hanna Veiga og Vignir hófu bú-
skap sinn í risíbúð á Melunum, en
réðust síðar í byggingu fjórbýlishúss
við Rauðalæk 50 ásamt öðrum, og
þar á meðal þeim Ásmundi og Aðal-
steini bræðmm hennar og fjölskyld-
um þeirra. Heimili þeirra hefur stað-
ið þar síðan 1956 í nánu samneyti
við skyldmenni, en foreldrar Hönnu
Veigu bjuggu einnig um árabil á
efri ámm sínum í húsinu.
Hanna Veiga og Vignir eignuðust
þíjár dætur, en fyrir hjónaband átti
Vignir dótturina Hólmfríði, sem er
S'ft fimm barna móðir og búsett í
lafsvík. Hennar maður er Erlingur
Helgason skipstjóri. Dætur Hönnu
Veigu og Vignis em í aldursröð:
Guðríður, lögfræðingur, fædd 11.
júlí 1953, búsett í Hafnarfirði, henn-
ar maður er Magnús Jóhannesson
viðskiptafræðingur og eiga þau tvö
börn, Jóhönnu Hlíf, fædda 7. maí
1987 og Guðmund Vigni fæddan
12. júlí 1990; Helga Ingibjörg,
sjúkraþjálfari, fædd 9. ágúst 1954,
búsett í Reykjavík, gift Tryggva
Þórðarsyni líffræðingi og eiga þau
einn son, Þórð, fæddan 17. ágúst
1991, en fyrir á Tryggvi dótturina
Dagbjörtu, og Ásta Valgerður,
sjúkraþjálfari, fædd 7. desember
1962, búsett í Reykjavík. Sambýlis-
maður hennar er Guðmundur Már
Kristinsson háskólanemi.
Heimilið að Rauðalæk hefur verið
unaðsreitur og athvarf fjölskyldunn-
ar, þar sem þau hjón hafa búið sér
smekklegt heimili og auga húsmóð-
urinnar fyrir samspili lita og forma
og smekkvísi hefur notið sín. Fá-
dæma eindrægni hefur verið með
foreldmm og dætmm og náið sam-
band alla tíð. Ekki hefur dagur liðið
svo að kvöldi að ekki væri sam-
neyti með einhveijum hætti. Hanna
Veiga og Vignir hafa verið afskap-
lega samhent innan heimilis sem
utan, verið gæfusöm og notið góðra
stunda.
Þegar dægurnar komust á legg,
hóf Hanna Veiga nám í tækniteikn-
un og að því loknu störf hjá Þróun-
arstofnun Reykjavíkurborgar, síðar
Borgarskipulagi, og hefur starfað
þar síðastliðin nítján ár og ekki að
efa að handbragð hennar hefur not-
ið sín við þau störf.
Hanna Veiga var brúneygð, frem-
ur há vexti og grönn, hárið dökk-
brúnt og klæddist og bar sig afskap-
lega vel, enda hafði hún sem ung
stúlka verið fengin til að sýna tísku-
fatnað. Hún var ágætlega að sér
um flesta hluti, vandaði mál sitt,
og hafði lagt sig eftir fróðleik og
þekkingu um margvíslega hluti, og
var m.a. ágætlega læs og mælt á
tungumál. Hanna Veiga vandaði til
allra verka og vissi flestum betur
hvað hæfði hveiju tilefni. Hún var
réttsýn og lagðist gjarnan á sveif
með þeim sem órétti vom beittir eða
vom minni máttar, en hún var órög
við að láta skoðanir sínar í ljósi.
Hún hafði yndi af tónlist og mynd-
list og ferðalög, útivera og hollustu-
samlegt líferni var henni að skapi.
Velferð, heill og hamingja íjölskyld-
unnar var henni hugleikin og ekki
síst bamabamanna, sem áttu hauk
í homi þar sem hún var, en bömin
vom augasteinn hennar og eftir-
læti. Hanna Veiga var sífellt á varð-
bergi um hvað eina, stórt og smátt,
er til gagns, eða gleði mætti verða
fjölskyldu hennar.
í desember síðstliðnum gekkst
hún undir aðgerð vegna illkynja
meinsemdar og hafa síðustu mán-
uðir verið tímabil vonar og ótta.
Hanna Veiga sýndi fádæma styrk
og þolgæði í veikindum og tók örlög-
um sínum af mikilii stillingu.
Umönnun lækna og hjúkmnarfólks
á Landspítalanum var einstök, en
einnig vöktu dætumar og Vignir
við sjúkrabeð hennar uns yfír lauk
og veittu með nærveru sinni og hjálp
þann stuðning sem mögulegur var.
Við fráfall Hönnu Veigu er sár
harmur kveðinn að eiginmanni,
dætmm og fjölskyldu, sem sér á bak
ástvini sínum á besta aldri með
Borin var til grafar í gær, 11.
ágúst, Guðný Eyjólfsdóttir, móðir
Eyjólfs Kristjánssonar vinar okkar.
Á degi sem þessum koma óneit-
anlega upp í hugann margar góðar
minningar sem við strákarnir áttum
með þeim hjónum Kristjáni og
Guðnýju. Heimili þeirra stóð okkur
ávallt opið. Jafnvel á jólunum þar
sem það var orðin hefð að við félag-
arnir hittumst og spiluðum til morg-
uns, og nutum þá góðra veitinga.
Guðný var með eindæmum lif-
andi og hress og alltaf stutt í hlátur-
inn. Auðvelt var að gantast og slá
á létta strengi með henni.
Þær eru margar minningarnar
sem hægt væri að segja frá. Þó
munum við sérstaklega eftir einni
snöggum og ótímabærum hætti, þar
sem skorið er á þá þræði sem hveij-
um og einum eru dýrmætastir, en
eftir standa minningar sem ylja um
ókomna tíð.
Magnús Jóhannesson.
Með þessum orðum viljum við,
samstarfsmenn Jóhönnu Sólveigar
Guðlaugsdóttur á Borgarskipulagi
Reykjavíkur, minnast hennar. Jó-
hanna lauk prófi í tækniteiknun
árið 1972 og hóf störf 1973 á ný-
stofnaðri Þróunarstofnun Reykja-
víkurborgar, síðar Borgarskipulagi
Reykjavíkur. Jóhanna var því ein
af þeim sem réðust fyrstir til starfa
á stofnuninni og fylgdist þar af leið-
andi vel með þróun borgarinnar í
tvo áratugi. Vegna hins langa
starfsferils Jóhönnu var hún kjöl-
festa okkar.
Jóhanna var yfirtækniteiknari
Bogarskipulags og vann fjölbreytt
störf m.a. við gerð aðal-, hverfa-
og deiliskipulags svo og við uppsetn-
ingu sýninga. Eitt af hennar síðustu
stóru verkefnum var að teikna yfir-
litskort sem sýnir skipulag á fram-
tíðar byggðasvæðum Reykjavíkur; í
daglegu tali okkar nefnt „kortið
hennar Jóhönnu". Þar reyndi á sam-
ræmingu á ólíkum kortagrunni og
nutu sín þar sú samviskusemi og
sú vandvirkni sem einkenndu alla
hennar vinnu. Vegna fjölbreytts
starfsviðs Jóhönnu nutu flest okkar
þessara kosta hennar. Jóhanna var
við vinnu þar til í desember sl. er
sjúkdómur hennar greindist en hélt
áfram að fylgjast með því sem gerð-
ist á Borgarskipulagi.
Jóhanna var mikill Reykvíkingur
sem lét sér annt um borgina sína
og þekkti hana vel. Vegna þess og
starfs síns á Borgarskipulagi fylgd-
ist hún vel með uppbyggingu borg-
arinnar. og hafði skoðun á því hvern-
ig til tókst hveiju sinni. Voru þær
skoðanir virtar af okkur samstarfs-
mönnum hennar enda var hún heil-
steypt manneskja sem hafði ríka
réttlætiskennd.
Jóhanna var glæsileg og sjálfstæð
kona, lífsglöð og naut samvista við
annað fólk. Þetta kom glöggt fram
þegar við starfsmenn gerðum okkur
glaðan dag. Hún var mjög áhuga-
söm um menningarmál, sótti leik-
hús, tónleika og myndlistarsýningar
og var fróðleiksbrunnur í þessum
efnum fyrir okkur. Þá var hún einn-
ig áhugasöm um stjórnmál sem og
öll svið mannlífsins.
Okkur sem unnum með henni var
vel ljóst hve fjölskylda Jóhönnu var
henni kær og hve gleði hennar var
einlæg þegar barnabörnin komu í
heiminn. Hún fylgdist einnig af
áhuga með fjölskyldumálum okkar
samstarfsmanna hennar.
Bæði Borgarskipulag Reykjavík-
ur og við samstarfsmenn Jóhönnu
höfum misst mikið við fráfall henn-
ar en erum þakklát fyrir að hafa
fengið að njóta samvista við hana.
Minning Jóhönnu mun lifa meðal
okkar. Við sendum eiginmanni
hennar, Guðmundi Vigni, dætrum,
tengdasonum og barnabörnum inni-
legar samúðarkveðjur.
Starfsmenn Borgarskipulags
Reykjavíkur.
af mörgum helgarferðum sem farin
var í Kerlingarfjöll með þeim hjón-
um. Á þessum árum vilja unglings-
strákar síður láta sjá sig hangandi
í pilsfaldi móður sinnar, en því var
öðru vísi farið varðandi Guðnýju,
því hún var eins og ein af vinunum.
Hún féll svo vel í hópinn, að á
sunnudagskvöldi þegar Kristján
þurfti að snúa heim vegna vinnu
sinnar, varð Guðný eftir með okkur
strákunum. Hún sat síðan hjá okk-
ur aftast í rútunni á heimleiðinni
og söng og skemmti sér með öllum
krökkunum.
Það er einmitt þannig sem við
strákarnir viljum muna hana, bros-
andi í góðra vina hópi.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að njóta þessara ára með henni.
Viktor, Reynir og Bjarni.
ÓSKIIM EFTIR S A MST ARFS AÐILUM
AO FYRIRTJEKI MED FRAMTÍÐ
Óskum eftir samstarfsaðilum er vilja gerast hlut-
hafar og vinna við iðnfyrirtæki sem hefur góða
framleiðsluvöru með mikla framtíðarmöguleika.
Þeir, sem hafa áhuga og óska frekari upplýsinga,
leggja inn nafn og símanúmer á augiýsingadeild
Mbl. fyrir 19. ágúst merkt: „Fyrirtæki með framtíð."
Kveðjuorð:
Guðný Eyjólfsdóttir
Fædd 27. október 1925
Dáin 4. ágúst 1992