Morgunblaðið - 12.08.1992, Blaðsíða 36

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. ÁGÚST 1992
36
Minning:
Unnur M. Ríkarðs■
dóttir, Akureyri
Fædd 22. maí 1971
Dáin 2. ágúst 1992
Kveðja frá Bandalagi
íslenskra skáta
„Hve sæl, 6 hve sæl er hver leikandi lund.
En lofaðu engan dag fyrir sólarlagsstund."
(M. Joch.)
Við Kandersteg í Sviss reka
Evrópuskátar eins konar skólabúð-
ir til þess að veita verðandi foringj-
um í skátahreyfmgunni fjölbreytta
fræðslu og þjálfun í öllu því sem
viðkemur skátastarfi. Þessi skáta-
skóli er vinsæll meðal æskufólks
og sóttur af skátum víða að úr
heiminum. 66 íslenskir skátar á
aldrinum 18 til 24 tóku sig upp
einn fagran júlídag í sumar og
flugu á vit ævintýra og krefjandi
þjálfunar á mót í Kandersteg.
Þetta var bjartsýnn og tápmikill
hópur skátaforingja úr hinum
ýmsu félögum sem mynda Banda-
lag íslenskra skáta — fólk sem
hefur kynnst í skátastarfi á undan-
fömum árum, tengst vináttubönd-
um og eiga það sameiginlegt að
vilja starfa að æskulýðsmálum í
anda alþjóðlegu skátahreyfingar-
innar. Blómi framtíðarinnar. En
„skjótt hefír sól brugðið sumri“ (J.
Hallgr.). Ævintýrið breytist í
harmsögu. Ein af hópnum, Unnur
María Ríkarðsdóttir úr skátafélag-
inu Klakki á Akureyri slasast al-
varlega í upphafi og er látin fáein-
um dögum síðar. Já „bilið er mjótt
milli blíðu og éls og brugðist getur
lukkan frá morgni til kvelds". (M.
Joch.)
Ráðsályktun Guðs fá menn ekki
skilið enda eru vegir hans órann-
sakanlegir. Okkur ber að þakka
fyrir þetta bam hans, Unni Maríu,
fyrir það sem hún varð þeim sem
henni kynntust og fyrir þá lyndi-
seinkenni hennar að vilja aðstoða
og hjálpa öðmm og það er trú mín
að hennar bíði störf á æðri vegum.
„Hve sæl, ó hve sæl er hver leikandi lund,
og lukkan hún er eilíf, þó hverfi um stund.“
(M. Joch.)
Um leið og ég flyt foreldram
Unnar Mariu, unnusta, ættingjum
og vinum innilegustu samúðar-
kveðjur Bandalags íslenskra skáta,
vil ég beina örfáum orðum til hóps-
ins sem var með henni í Kanders-
teg og þá sérstaklega Akureyrar-
skátanna: Látið ekki hugfallast og
örvæntið ekki, slíkt væri ekki í
anda hennar Unnar Maríu. Heiðrið
minningu hennar með því að halda
gæfuríku starfí áfram í trú, von og
kærleika.
Drottinn,
ger þú mig að farvegi friðar þíns,
svo að ég færi kærleika þangað sem hatur
er,
fyrirgefningu þangað sem móðgun er,
einingu þangað sem sundrung er,
sannleika þangað sem villa er,
trú þangað sem efi er,
von þangað sem órvænting er,
ljós þangað sem skuggi er,
gleði þangað sem harmur er,
veit þú, Drottinn, að ég sækist
fremur eftir að hugga en láta huggast,
skilja en njóta skilnings,
elska en vera elskaður,
þvi að okkur gefst ef við gefum,
við finnum okkur sjálf ef við
gleymum okkur sjálfum,
okkur fyrirgefst ef við fyrirgefum,
og fyrir dauðann fæðumst við til eilífs lífs.
(Frans frá Assissi).
Megi hið eilífa ljós lýsa Unni
Maríu.
Með skátakveðju,
Gunnar Eyjólfsson,
skátahöfðingi.
Elskulegt barnabam mitt er
horfið frá okkur á svo sviplegan
hátt, skarð er komið í stóra hópinn
minn af bamabömum. Unnur
María var eins og nýútsprangin
rós á vori lífsins, þannig mun hún
geymast í huga okkar sem elskuð-
um hana.
Tveimur dögum áður en hið
hörmulega slys varð á skátamóti
í Sviss, voru foreldrar hennar í
heimsókn hjá mér í Reykjavík. Við
vorum að virða fyrir okkur mynd-
imar sem voru teknar 17. júní sl.,
daginn sem hún ásamt stóram
hópi annarra ungmenna setti upp
hvítu stúdentahúfuna. Ég hafði
að orði hve yndisleg hún væri, það
hreinlega geislaði af henni. í við-
bót við að vera ærslafulla skvett-
an, eins og sagt var stundum við
okkur í æsku minni, þá virtist
vera komin meiri mýkt og mildi í
svipinn, svo ég setti þetta í sam-
band við Stefán, unnusta hennar.
Þau tóku undir að svo væri.
Mig hefði langað til að vera
meira samvistum við Unni Maríu,
en raunin varð á hennar stuttu
ævi. Fyrstu árin hennar bjó fjöl-
skyldan hér í Reykjavík í Sigtúni,
skammt frá okkur afa og ömmu
og þá komu þau stundum með
systurnar til okkar, þær Katrínu
Björgu og Unni Maríu. Hún var
þá svo lítil, rétt farin að ganga,
með þykkt dökkt hárið, sem stóð
beint upp í loftið, eins og hún
væri burstaklippt. Henni þótti
gaman að gægjast inn í neðri
skápana í eldhúsinu mínu og þar
sagði hún í fyrsta skipti orðið
„amma“ með svo miklum innileik
að það yljar mér enn um hjarta.
í vor þegar prófin vora búin,
þá kom hún suður og þær systum-
ar komu til mín með Darra litla,
son Katrínar. Hún var búin að
sækja um í Myndlista- og handíða-
skólanum og vildi fylgja því eftir,
með góðum meðmælum frá skól-
anum fyrir norðan. Hugurinn stór
til lista enda átti hún ekki langt
að sækja listhneigðina.
Hún Unnur María var yndisleg
gjöf, fágætur dýrgripur foreldra
sinna og systkina og okkar allra
sem að henni stóðu. Þess vegna
er þetta svo óskiljanlegt og sárt
sem gerðist. En okkur hefur aldr-
ei verið lofað því að ganga okkar
hér á jörð yrði án þjáninga og
tára, en Guð hefur lofað að veita
líkn með þraut og að þerra tár.
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð íallegir
salirogmjÖg
g(5ð þjónusta.
Upplýsingar í
síma 2 23 22
FUJCLEIDIR
lÍTEL LIFTLEIIIK
Unnur María hefur alla tíð verið
falin góðum Guði og englum hans.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú bama þinna kvak.
Enn í dag og alla daga,
í þinn náðarfaðm mig tak.
Elsku fjölskylda mín fyrir norð-
an, Guð styrki ykkur öll og mildi
sorgina á dögum sem koma.
Amma, Guðbjörg Guðjónsdóttir.
Hörmulegt slys, ung og elskuleg
stúlka er látin.
Það var miðvikudaginn 29. júlí
sl. sem okkur barst sú frétt að
Unnur _ hefði orðið fyrir slysi í
Sviss. í fyrstu vora vonir góðar,
en þegar ljóst var hver alvara var
á ferðum flugu nánustu ættingjar
ásamt tveimur skátaforingjum
utan til þess að vera við sjúkrabeð
hennar. Biðin var erfíð. Unnur
komst aldrei til meðvitundar og
lést á sjúkrahúsi í Bem sunnudag-
inn 2. ágúst sl.
Unnur María var fædd 22. maí
1971. Foreldrar hennar eru María
Árnadóttir og Ríkarður Jónsson
offsetprentir Kotárgerði 10 Akur-
eyri. Unnur átti tvö systkini, Katr-
ínu og Ríkarð. Maki Katrínar er
Örn Amacson og eiga þau einn
son, Darra.
Unni kynntumst við fyrir nokkr-
um áram er hún kom í fjölskyld-
una með dóttursyni okkar, Stefáni
Gunnarssyni. Unnur varð strax ein
af fjölskyldunni á sinn ljúfa og
hljóðláta hátt.
Við höfum átt þess kost að vera
mikið með unga fólkinu í fjölskyld-
unni og það er sárt, svo sárt, þeg-
ar svo yndisleg stúlka er frá okkur
tekin. En við trúum að hennar
bíði æðra hlutverk. Unnur og Stef-
án áttu margt sameiginlegt. Þó
var útivist og skátastarf þeirra
aðaláhugamál og nú seinni árin
störfuðu þau bæði mikið með
Hjálparsveit skáta á Akureyri.
Undanfarin tvö sumur hafa þau
veri skálaverðir í Nýjadal á
Sprengisandi. Margir hafa heim-
sótt þau þangað og notið þeirra
frábæru gestrisni.
Við minnumst þess hversu ham-
ingjan geislaði af þeim þegar þau
komu til að kveðja áður en haldið
var á skátamótið í Sviss. Tilhlökk-
unin var mikil að taka þátt í skáta-
starfi á erlendri grund og kynnast
skátum frá öðrum þjóðum. Við
höfðum orð á því að aldrei hefðum
við séð Unni jafn geislandi glaða
og þennan dag. Við munum geyma
minninguna um fallega brosið
hennar.
Það var ánægjulegt að fá að
gleðjast með þeim, á heimili for-
eldra hennar hinn 17. júní sl. er
Unnur lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri.
Bæði hugðu þau á frekara nám í
Reykjavík næsta vetur og framtíð-
in blasti við þeim björt og glæsi-
leg. Á þessum áformum hefur nú
orðið skyndileg breyting og biðjum
við Guð að styrkja Stefán okkar
í sorg hans og um alla framtíð.
Við vottum Maríu, Ríkarði,
systkinum Unnar og fjölskyldunni
allri, Báru, Tryggva Má, Gunna
og fjölskyldu hans okkar dýpstu
samúð.
Guð blessi minningu Unnar
Maríu.
Amma og afí í Eyrarvegi.
Þeir deyja ungir sem Guð elskar
er viðeigandi máltæki í dag, þegar
Unnur, aðeins tuttugu og eins árs,
verður til moldar borin. Það hlýtur
eitthvað að liggja að baki þess
þegar svo ungir einstaklingar, sem
eiga allt lífið framundan, era
skyndilega hrifnir á brott. „Hvers
vegna," var fyrsta hugsunin sem
kom upp í huga okkar þegar við
höfðum spurnir af hinu hörmulega
slysi í Sviss, er fjórum sólarhring-
um seinna leiddi til andláts Unnar.
Um miðjan júlí voram við,
ásamt þýskum vinum okkar, stödd
hjá Unni og Stebba í Nýjadal, í
dalnum sem heillaði svo mjög hið
unga par, þar sem þau sameinuðu
t
Ástkær móðir mín,
GUÐBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR
húsfrú,
Furugerði 1,
áður Hvammsgerði 5,
lést í Landspítalanum að morgni 6. júlf sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Hólmar Henrysson
og vandamenn.
t
Eiginkona mfn,
GUNNBJÖRG STEINSDÓTTIR
frá Miðkrika
f Hvolhreppi,
er látin.
Guðmundur Jóhannsson.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu og
systur okkar,
AÐALHEIÐAR ÁGÚSTU AXELSDÓTTUR,
Baugholti 20,
Keflavik.
Sérstakar þakkir færum við læknum og starfsfólki Sjúkrahússlns
í Keflavík fyrir frábæra hjúkrun og umönnun.
Brynleifur Jóhannesson,
Jón Brynleifsson, Guðbjörg Gísladóttir,
Brynja Brynleifsdóttir, Philip Mallios,
Jóhannes Brynleifsson, Sigriður Garðarsdóttir,
Karl Brynleifsson, Jónina Skaftadóttir,
Tobías Brynleifsson, Margrét Jónsdóttir,
Jónína Axelsdóttir,
Unnur Axelsdóttir.
bæði áhugamál og atvinnu. Við
áttum góða stund saman, ræddum
um daginn og veginn og hlustuð-
um á þau segja frá fyrirhuguðu
ferðalagi til Sviss, ásamt bolla-
leggingum þeirra um framtíðina.
Það virtist allt svo ljómandi bjart
hjá þeim. Unnur nýkomin með
hvíta kollinn frá Menntaskólanum
á Akureyri á leið í frekara nám
til Reykjavíkur, ásamt unnusta
sínum, á komandi hausti. En leið
hennar liggur ekki til Reykjavík-
ur, heldur mun lengri veg sem
enginn okkár þekkir en allir eiga
eftir að fara.
Þegar við hugsum tæpar fjórar
vikur aftur í tímann, til kvöldsins
í Nýjadal, er kvöldsólín sendi svo
Ianga og hlýja geisla til okkar, var
víðs fjarri huga okkar að Unnur
ætti svo stutt eftir ólifað. Við
þökkum fyrir þann tíma sem við
áttum með Unni og mun mynd
hennar, sem ungrar og lífsglaðrar
stúlku, ávallt dvelja í minningu
okkar.
Elsku Stebbi, Rikki, Mæja, Rík-
arður, Kata, Öddi og Darri, missir
ykkar er mikill. Guð styrki ykkur
í þessari miklu sorg.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aft-
ur huga þinn, og þú munt sjá, að þú græt-
ur vegna þess, sem var gleði þín.“
(Kahlil Gibran)
Hildigunnur Svavarsdóttir
og Ögmundur Knútsson.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Skáld-Rósa)
Það er erfitt að kveðja góðan
vin í hinsta sinn. Þegar við lögðum
af stað í þessa ævintýraferð sem
að við höfðum hlakkað svo lengi
til að fara í, grunaði okkur ekki
að við myndum ekki snúa allar til
baka. En minningarnar sem Unn-
ur María gaf okkur eigum við
enn. Hún lifír áfram í hugum okk-
ar og verður alltaf með okkur í
leik og starfi. Við þökkum fyrir
stundirnar sem við áttum saman.
Elsku Maja, Rikki og Stebbi,
Guð veri með ykkur.
Inda, Kolla og Tollý.
Hún var aðeins tuttugu og eins
árs, átti afmæli í maí, rétt að byija
lífið. Nú er hún horfin okkur,
Unnur María, elskuleg bróðurdótt-
ir mín. En eftir eigum við minn-
ingu um yndislega stúlku. Hún var
svo broshýr, blíð og góð.
Unnur María var mjög list-
hneigð. Hún varð stúdent í sumar
úr myndlistarbraut Menntaskólans
á Akureyri. í einni ferðinni okkar
norður sýndi hún okkur, full af
áhuga, verkin sín úr skólanum.
Það var gaman að fylgjast með.
Unnur María átti því láni að
fagna að eiga ömmu sem kenndi
henni að biðja til Guðs, kenndi
henni bænir og vers. Yfir rúmi
ömmu hennar hangir lítið verk
eftir Unni Maríu. Bænin „Leiddu
mína litlu hendi“ skrifuð á bark-
arbút. Þetta er svo fagurt í einfald-
leika sínum. Ég stend oft, les vers-
ið og nýt fegurðarinnar.
Unnur María átti góða foreldra
og systkini. Ríkarð og Maríu,
Katrínu Björgu og Ríkarð. Fjöl-
skyldan stóð fast saman. Seinna
bættust í hópinn Öm, maður Katr-
ínar, Darri sonur þeirra, og Stef-
án, unnusti Unnar Maríu. Söknuð-
urinn er sár. Við skiljum ekki allt-
af vegi Guðs.
Elsku Rikki, Maja, Stebbi, Rík-
arður, Kata og Óddi. Drottinn
styrki ykkur í sorginni.
Þú skalt ekki framar hafa sólina
til að lýsa þér um daga,
og tunglið skal ekki skína
til að gefa þér birtu:
heldur skal Drottinn
vera þér eilíft Ijós
og Guð þinn
vera þér geislandi röðull.
(Jesaja 60:19.)
Rebekka Jónasdóttir.