Morgunblaðið - 08.01.1993, Síða 29

eeei haij/al .8 jiijoaoijtsot geiclajauaouok
MÖRGUNBLAÐÍÐ FÖSTUDÁGUR 8. JÁNÚAR 1993
Minning
Hinrik H. Hansen
Fæddur 5. september 1926
Dáinn 31. desember 1992
Þótt Hinrik sé horfínn okkur, sem
vorum svo lánsöm að fá að kynnast
honum, þá mun minningin um hann
alltaf lifa í hjörtum okkar.
Hinrik skilur eftir sig marga
minnisvarða og ber þar fyrst að
telja börnin hans fimm og bama-
börn, sem og stjúpbörn hans sem
hann reyndist sem besti faðir.
Minningin um góðan mann lifir
einnig í gegnum verk hans sem
standa sem minnisvarði um dugnað
hans og atorku. Má þar einkum
nefna það hlýja og fallega heimili
sem hann og Dúdda frænka okkar
bjuggu sér. Þangað er alltaf gott
að koma. Litli bústaðurinn uppi í
Skammadal, umvafinn blómum, ber
honum líka fagurt vitni, en þar tókst
honum að gera sannkallaða höll úr
litla kartöfluskúrnum sem var þar
í upphafi. Síðast en ekki síst viljum
við nefna mötuneytið í Myndlista-
og handíðaskólanum sem þau
Dúdda hafa rekið saman í, nokkur
ár. í þeim litlu húsakynnum sem
þar eru hefur þeim í sameiningu
tekist að gera mikla og góða hluti.
Við vitum að við mælum fyrir
munn margra þegar við segjum að
við munum sannariega sakna Hin-
riks. Hann var einstaklega góður
og ljúfur maður sem gaman var að
tala við um alla hluti. Við viljum
þakka honum fyrir allar þær góðu
minningar sem við systurnar eigum
um hann. Börnum hans, tengda-
börnum og barnabörnum vottum
við okkar innilegustu samúð.
Kæra Dúdda, Sigrún, Erik, Svav-
ar og Rúnar, þótt Hinrik sé horfinn
úr daglegu lífi ykkar mun- hann
alltaf lifa með ykkur í minningun-
um. Við vottum ykkur og fjölskyld-
um ykkar innilega samúð og biðjum
Guð að styrkja ykkur og blessa.
Anninú og Steinunn.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“ (Spámaðurinn,
Kahlil Gibran).
í dag verður jarðsettur frá Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði Hinrik H.
Hansen kjötiðnaðarmaður.
Ég kynntist Hinrik fyrir rúmum
áratug þegar hann bættist í hóp
fjölskyldunnar, sem maður móður
minnar. Fann ég þá strax hve
traustur, ljúfur, hógvær en jafn-
framt staðfastur hann var og fannst
mér móðir mín alltaf svo örugg
með honum.
Ég minnist hans einna helst í
Glaðheimunum þar sem ég bjó með
þeim þar til fyrir rúmum tveimur
árum, en þá stofnaði ég mitt eigið
heimili. í Glaðheimunum stækkaði
fjölskyldan, en við hana bættust
Érik unnusti minn og síðar ívar
sonur okkar, sem Hinrik reyndist
alla tíð sem besti afi og hændist
ívar mjög að honum.
Ég minnist þeirra stunda er Hin-
rik sat í stólnum sínum í stofunni
og barnagrindin við hlið hans, en
þar gat Ivar dundað í návist afa,
sem aldrei þreyttist á að leika við
hann, með sínu rólega og þægilega
viðmóti. Þegar ívar varð svo dálítið
eldri fór hann oft upp í stól til afa
og fékk þar oft útskýringar á því
sem var að gerast í sjónvarpinu,
en þar gátu þeir lengi setið saman
og sofnaði ívar oft í örmum hans.
Hinrik var kjötiðnaðarmaður að
mennt og síðustu sex árin rak hann,
ásamt móður minni, mötuneyti fyr-
ir Myndlista- og handíðaskóla ís-
lands. Fór þar saman vinna og
áhugamál þeirra beggja, en var
hann mjög vinnusamur maður og
lék allt í höndum hans, hvort heldur
var vinnsla og eldun matar, ræktun
grænmetis eða bygging sumarhúss,
allt var jafn gott og fallegt.
Ferðalög voru Hinrik mikið yndi
og saman ferðuðust hann og móðir
mín talsvert og mun hún geyma
vel þær minningar ásamt öllu öðru.
Var hún Hinrik mjög þakklát fyrir
það hversu vel hann reyndist okkur
systkinunum.
Hinrik átti fimm böm; Sigrúnu,
gifta Sigurði Þorleifssyni tækni-
fræðingi, sem reka eigið fyrirtæki
í Hafnarfírði; Sveinbjörn tækni-
fræðing; Pálma tæknifræðing,
kvæntan Ásgerði Ingólfsdóttur;
Hinrik tæknifræðing, kvæntan
Ástu Jónu Skúladóttur hjúkrunar-
fræðingi. Yngst er Dúna, skrif-
stofustúlka, gift Sigþóri Jóhannes-
syni bakara. Eru barnabörnin níu.
Þrátt fyrir hógværð Hinriks fann
maður svo vel hversu stoltur hann
var af börnum sínum og hversu
þakklátur hann var fyrir reglusemi
þeirra og dugnað.
í lífinu skiptast á skin og skúrir.
í janúar 1992 greinist Hinrik með
illkynja sjúkdóm. Gekkst hann und-
ir mikinn uppskurð og voru líkur á
bata mjög góðar. Tveimur mánuð-
um síðar var hann kominn í fullt
starf aftur, svo þakklátur og bjart-
sýnn. Naut hann sumarsins vel með
móður minni, allt lék í lyndi. En
með haustinu tók sjúkdómurinn sig
upp á ný. Gerði Hinrik allt sem í
hans valdi stóð til að ná bata, enn
fullur af bjartsýni. Þó hann væri
oft mikið þjáður talaði hann ekki
um það, því vonina misst hann aldr-
ei. Honum var það mikils virði að
geta verið heima í veikindum sínum,
en með hlýju móður minnar varð
honum það auðið, nema þijá síð-
ustu sólarhringana var hann á
Landspítalanum, þar sem móðir
mín, börn hans og Jóna systir hans
viku ekki frá honum. Hann lést þar
að morgni gamlársdags.
Ég er Hinrik þakklát fyrir allt
það sem hann var mér og fjölskyldu
minni.
Við vottum móður minni, börn-
um, tengdabörnum, barnabörnum
og systkinum hans okkar dýpstu
samúð. Við höfum misst mikið.
„Það sem gróðursett er á réttan
hátt, verður ekki rifið upp; það verð-
ur aldrei á braut borið, sem vel er
varðveitt. Það vekur virðingu niðj-
anna.“ (Bókin um veginn, Lao-Tse).
Blessuð sé minning Hinriks.
Sigrún B. Guðmundsdóttir,
Erik R. Yeoman og synir.
Hinrik var fæddur á Reykjavík-
urvegi 31 í Hafnarfirði og ólst hann
upp í Hafnarfirði gamla tímans.
Hinrik var elstur barna hjónanna
Hinriks A. Hansen og Gíslínu Guð-
rúnar Egilsdóttur, hin börnin eru
Jónína, Sigmundur, Egill, María og
Kristín. Faðirinn lést þegar elsti
songurinn var 13 ára.
Uppeldi þessa stóra barnahóps
kom því í hlut ekkjunnar. Börnin
bytjuðu strax að vinna störf er til
féllu.
Hinrik hóf verslunarstörf sem
vikapiltur og sem innanbúðarmaður
hjá Éerdinand Hansen. Seinna lærði
Hinrik kjötiðn hjá Þorvaldi í Síld
og fisk og starfaði hjá honum í
nokkur ár.
Það lá fyrir Hinrik að starfa við
verslun stærsta hluta starfstíma
síns. Mörg ár var hann hjá Kidda
í Kiddabúð (Kjötkjallarinn) á Vest-
urbrautinni. Á þeim árum þekktu
Hafnarfírðingar allir alla.
Hinrik var einnig virkur í bak-
varðasveit Sjálfstæðisflokksins og
unni hugsjón hans alla tíð.
Hinrik kvæntist Sigríði Jóhann-
esdóttur 5. janúar 1952, þau skildu.
Áttu þau saman börnin: Sveinbjöm,
tæknifræðingur, Jóhannes Pálmi,
tæknifræðingur, kvæntur Ásgerði
Ingólfsdóttur, Hinrik Andrés,
tæknifræðingur, kvæntur Ástu
Jónu Skúladóttur, og Gíslínu Guð-
rúnu (Dúnu), skrifstofustúlku, gift
Sigþóri Jóhannessyni. Bamabörnin
em orðin 10. Sigríður átti fyrir
dótturina Sigrúnu, gift undirrituð-
um, og gekk Hinrik henni í föður-
stað.
Hinrik var mikið í mun að öll
bömin fengju það uppeidi að þau
yrðu sjálfstæð og stæðu á eigin
fótum. Hann hafði upplifað það á
yngri áram hvemig fólki var mis-
munað með vinnu og aðbúnað, enda
ól móðir hans sín böm upp með því
hugarfari að vera sjálfum sér nóg-
ur.
Hinrik var mikill blómaræktandi
eins og garðar umhverfis hýbýli
hans bera vott um. Okkur voru
nokkur sumur færð sumarblóm og
margar vora ráðleggingarnar um
hvaða blóm og tré hentuðu best á
hveijum stað. Nokkur seinustu árin
hafði hann kartöflu- og matjurta-
garð í Skammadal, upp úr fáum
reitum kom jafnmikið og hjá hon-
um, og sennilega engum meira.
Hann studdi við bakið á börnum
sínum og hvatti þau áfram til betra
mannlífs og sjálfstæðis.
Undirritaður kom inn í íjölskyld-
una ungur og bjó í Kelduhvammin-
um rúmt ár. iífið var ekki alltaf
dans á rósum þessi ár, en fjölskyld-
an stóð þétt saman í átökum dags-
ins. Þegar Kiddabúð (Kjötkjallaran-
um) var lokað og eftir skilnað flutti
Hinrik til Reykjavíkur og starfaði
í matvöruverslun í Grímsbæ nokkur
ár þar til hann og sambýliskona
hans síðustu árin, Magnfríður Dís,
tóku að sér og ráku mötuneyti í
Myndlistaskólanum.
Við kveðjum í dag góðan dreng
og biðjum guð að blessa hann og
minningu hans.
Sigurður Þorleifsson
Kveðja frá Myndlista- og
handíðaskóla íslands
Hinrik Hansen, sem í dag er
kvaddur hinstu kveðju, kom til
starfa við Myndlista- og handíða-
skóla íslands haustið 1987, er hann
ásamt komu sinni, Magnfriði Dís
Eiríksdóttur, tók að sér rekstur
mötuneytis nemenda. Hafa þau
starfrækt það af sérstökum mynd-
arskap, enda samhuga um eflingu
þess og viðgang. Það var mikið lán
fyrir skólann að fá þau til starfa.
Hinrik var stakt ljúfmenni í allri
framkomu og hvers manns hug-
ljúfi. Hann var vakinn og sofinn í
starfi sínu, einstaklega áhugasamur
um allt sem hann tók sér fyrir hend-
ur og bar hag skólans og nemenda
mjög fyrir bijósti.
Veikindi Hinriks bar brátt að.
Við höfum fylgst með því af vax-
andi kvíða hvemig heilsu hans
hrakaði á örfáum mánuðum, en
fréttin um andlát hans á gamlárs-
dag kom þó eins og reiðarslag.
Myndlista- og handíðaskóla ís-
lands er mikil eftirsjá að þessum
afbragðsmanni og þakkar að leiðar-
lokum óeigingjamt starf hans og
alla þá vinsemd er hann sýndi skól-
anum, nemendum og starfsfólki.
Við sendum Magnfríði og allri
fjölskyldu Hinriks innilegar samúð-
arkveðjur. Minningin um góðan
dreng og starfsfélaga mun lifa með
okkur.
Fyrir hönd Myndlista- og hand-
íðaskóla íslands,
Bjarni Daníelsson, skólastjóri.
Guðjón Jónsson frá
Flateyri — Minning
Fæddur 1. ágúst 1927
Dáinn 29. desember 1992
Er jólahátíð var rétt gengin yfir
og fólk beið áramóta með gleði, sem
þeim fylgir og fjölskyldutengsl eru
hvað sterkust, var okkur tilkynnt
andlát tengdaföður míns Guðjóns
Jónssonar frá Flateyri. Það þurfti
ef til vill ekki að koma neinum á
óvart því að hann hafði átt við mikla
vanheilsu að stríða allt frá því að
hann lenti í slysi veturinn 1977, en
samt er höggið þungt og manni
finnst ósanngjamt að fá ekki að
hafa hann lengur á meðal okkar.
Guðjón var mjög mikill íjöl-
skyldufaðir og breiddi sig út yfír
fjölskylduna, en sóttist ekki eftir
vegtyllum né metorðum og heima
í faðmi fjölskyldunnar leið honum
best. Hann hafði ákveðnar skoðanir
á hlutunum og samfélaginu en beið
ekki eftir skoðunum annarra og
hélt fast við sinn hlut og var rök-
fastur. Guðjón hlaut í vöggugjöf
marga góða kosti. Hann var ein-
staklega laginn við vélar og hann
gat smíðað úr tré jafnt sem úr járni
og gert við bilaða smáhluti svo sem
leikföng eða eldhúsáhöld fyrir vini
og vandamenn, þar var hann töfra-
maður. Hann sagði ekki mikið þeg-
ar komið var með hlutina til hans
nema „ég skal reyna“, en allir vissu
hvað það þýddi, og vilja mín börn
þakka afa sínum fyrir öll leikföngin
og reiðhjólin sem hann gerði við
fyrir þau.
Guðjón var rammur að afli, dug-
legur og ósérhlífinn og meðan hann
keyrði vörur og olíu hjá Kaupfélagi
Önfirðinga spurði Guðjón ekki um
tíma, færð og veður og út á In-
gjaldssand braust hann stundum
yfir tvær heiðar af slíku harðfylgi
að fullmikið þótti. En það sem Guð-
jóni var trúað fyrir fannst honum
hann verða að leysa.
Guðjón var fæddur 1. ágúst 1927
að Feitsdal í Arnarfirði. Foreldrar
hans vora hjónin Elín María Jóns-
dóttir og Jón Magnússon og vora
þau ættuð úr Arnarfírði en fluttust
þegar Guðjón var sex ára til Flat-
eyrar þar sem hann ólst upp í miklu
ástríki foreldra sinna og þriggja
systkina sem era: Björg sem býr á
Miðbælisbökkum í Austur-Eyjafjöll-
um, Ásta sem býr í Reykjavík og
Stella sem býr á Flateyri.
Guðjón fór snemma að vinna fyr-
ir sér eins og títt var með unglinga
á þeim tíma. Einnig minntist hann
oft með gleði og hlýju á þann tíma
sem hann var lítill drengnr í sveit
á sumrin hjá ömmu sinni sem var
ekkja í Feitsdal. En hugur Guðjóns
stóð til véla og bíla og um tvítugt
keypti hann sér jeppa, sem þóttu
töfratæki á þeim tíma. Þá keyrði
hann vörubíl og tók þátt í síld^ræv-
intýrinu á Djúpuvík milli 1940 og
1950. Þá vann hann við trésmíðar
í nokkur ár. En á Flateyri átti hann
ræturnar og þar var hugurinn.
Árið 1952 kynnist hann ungri
og glæsilegri stúlku Jóhönnu Snæ-
feld, sem ættuð er úr Reykjavík og
hafði komið sem kaupakona í Ön-
undarfjörðinn. Felldu þau hugi sam-
an og giftu sig 27. ágúst 1955. Þau
eignuðust fjögur börn sem era: Jó-
hann Snæfeld bílstjóri, f. 20. júlí
1954. Hans sambýliskona er Anna
Pétursdóttir. Hann á einn son og
þau búa í Reykjavík. Jón Heiðar
verslunarmaður, f. 12. febrúar
1957. Hans kona er María Guð-
mundsdóttir. Þau eiga tvö börn og
búa í Reykjavík. María Kristín hús-
móðir, f. 5. des. 1958. Hennar
maður er Magnús Sigurðsson. Eiga
þau fjögur börn og búa á Hnjúki í
Vatnsdal í Austur-Húnavatnssýslu.
Yngst er Þóra Björg, f. 16. des.
1964, nemi við Háskóla Islands.
Hennar maður er Haukur Njálsson.
Þau eiga eitt barn og búa í Kópa-
vogi. Eina stúlku átti Guðjón fyrir
hjónaband, en hún lést fárra vikna.
Árið 1957 ræður hann sig til
Kaupfélas Önfirðinga við akstur og
einnig utanbúðarstörf og eftir að
Kaupfélagið fer að fást við fisk-
vinnslu sá Guðjón um hana og var
ákaflega vinsæll verkstjóri, hann
skildi svo vel mannlegu hliðarnar á
lífinu.
Árið 1980 taka þau hjón við olíu-
umboðinu fyrir Esso á Flateyri og
síðar söluskála og sáu um það uns
þau fluttu suður í Kópavog árið
1988 og keyptu sér hús á Digranes-
vegi 62. Þau hjón Guðjón og Hanna
voru ákaflega samrýnd og virtu
hvort annað mjög mikils og í veik-
indum Guðjóns hefur Hanna sýnt
sérstakan dugnað og umhyggju,
sem ég veit að Guðjón virti mjög
mikið.
Á Flateyri og í Önundarfirði var
hans sælustaður og fannst mér
hann oft í stíl við landslagið, en þar
eru brött fjöll og hvassar eggjar en
yndislegur fjörður og fallegar sveit-
ir meðfram og innaf og á sama
hátt gat Guðjón verið hijúfur en
inni fyrir var afar hlýtt hjarta sem
vildi hvers manns vanda leysa og
barngóður var hann með afbrigðum
og hændust barnabörnin að honum
og naut hann sín best með þeim.
Við leiðarlok kemur fram sökn-
uður yfir því að fá ekki að hafa
Guðjón lengur meðal okkar en jafn-
framt gleði yfir því að hafa kynnst
jafn heilsteyptum manni sem hann
var. Ég þakka honum einstaka góð-
vild' og, hjálpsemi í minn garð og
eiginkona hans, börn, tengdaböm
og bamaböm þakka honum fyrir
alla þá umhyggju og ást sem hann
breiddi yfir fjölskylduna. Þar sem
góðir menn fara þar era Guðs vegír.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Magnús Sigurðsson.
Séiiræðingar
i hlóiiiaski’Þyiiiiguiii
við »11 lu’kifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090