Morgunblaðið - 29.01.1993, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. JANÚAR 1993
33
stóð mér opið svo lengi sem ég
þyrfti.
Þessu gleymi ég aldrei. Hvað
hann brá skjótt við og hversu mót-
tökur voru góðar af hendi þeirra
hjóna.
Ég dvaldi hjá þeim til vors; þá
fékk ég mér herbergi á leigu. En
heimili þeirra stóð mér alltaf opið.
Þangað gat ég komið hvenær sem
ég vildi og alltaf sömu ljúfmannlegu
móttökurnar. Ég var á faraldsfæti
frá 14 ára aldri og fram yfir tví-
tugt. Og ef ég hef einhvers staðar
átt vísan samastað á þeim árum
þá var það hjá þeim sæmdarhjónum
Óðni og Guðrúnu.
Óðinn frændi minn hafði skýrar
og fastmótaðar lífsskoðanir og stóð
fast á sínu svo að manni fannst á
stundum að hann væri óþarflega
fastur fyrir.
En hann var sannfæringu sinni
trúr og var tilbúinn að standa og
falla með henni og það er karlmann-
legt. Hann var enginn hentistefnu-
maður og hefði að öllum líkindum
ekki náð langt á vettvangi stjórn-
málanna, þótt hann hefði þar mjög
ákveðnar skoðanir er hann hvikaði
aldrei frá, þá hefði hann aldrei get-
að tekið þátt í þeirri refskák. Hann
var enginn undirhyggjumaður.
Þegar ég settist niður til að hripa
þessar línur var það fyrst og fremst
til að þakka frænda mínum fyrir
alla hans góðsemi við mig. Þannig
hlýhug sem hann og öll fjölskylda
hans hefur sýnt mér bæði fyrr og
síðar og eigi hvað síst er ég þarfnað-
ist stuðnings, heimilis og vináttu.
Blessuð sé minning Óðins S.
Geirdals.
Svanur Geirdal.
Óðinn Steinólfsson Geirdal var
fæddur á Húsavík 24. apríl 1907
og vantaði því rétta þijá mánuði í
að verða 86 ára, er hann andaðist
á Sjúkahúsi Akraness 24. janúar sl.
Foreldrar hans voru Steinólfur
Eyjólfsson, Bjarnasonar Eggerts-
sonar prests í Stafholti, Bjarnason-
ar Pálssonar landlæknis, er kvænt-
ur var Rannveigu Skúladóttur
* Minninff
Sunnudaginn 24. þ.m. lést í
Reykjavík Haraldur Siguijónsson
trésmiður, 76 ára að aldri (fæddur
24. desember 1916). Haraldur fædd-
ist og ólst upp á Granda í Dýra-
firði. Haustið 1941 settist hann í
Bændaskólann á Hvanneyri og lauk
þar búfræðiprófi vorið 1943. A full-
orðinsaldri lauk Haraldur síðan
sveinsprófi í þeirri starfsgrein sem
átti eftir að verða ævistarf hans,
i þ.e. trésmíði.
Meðan Haraldur var við búfræði-
nám sitt á Hvanneyri kynntist hann
^ tilvonandi eiginkonu sinni, Eygló
Gísladóttur á Innri-Skeljabrekku í
Andakíl, en fjölskylda hennar hafði,
g er hér var komið sögu, nýverið unn-
ið það afrek að breyta veigalítilli
bújörð á Innri-Skeljabrekku í eitt
öflugasta stórbýli Borgarijarðarhér-
aðs á örfáum árum. Eygló og Har-
aldur giftust og stofnuðu heimili á
Hvanneyri vorið 1944. Þau byggðu
sér fljótlega hús á frábærlega fögr-
um stað og bjuggu þar uns þau flutt-
ust burt vorið 1968 og settust að í
Reykjavík. Á Hvanneyri fæddust og
ólust upp þrjú börn þeirra hjóna,
glæsilegt fólk og dugmikið, sem
vegnað hefur eins og best verður á
kosið.
Sá er hér heldur á penna var um
árabil næsti nágranni Haraldar og
Eyglóar og raunar fermingarbróðir
þeirrar síðarnefndu. Kynni mín af
Haraldi hófust er hann var búfræði-
nemi á Hvanneyri fyrir hálfri öld,
og varð úr vinátta er hélst meðan
báðir lifðu. Haraldur var kappsamur
og afkastamikill starfsmaður. Hann
var þúsundþjalasmiður, eins og þeir
menn verða að vera er annast fram-
kvæmdir og viðhald á umsvifamiklu
skólasetri. Haraldur var frábærlega
verkhygginn og útsjónarsamur —
Magnússonar landfógeta í Viðey,
og Hólmfríður Petrea Sigurgeirs-
dóttir Bjarnasonar, Bjömssonar
Einarssonar prests Hjaltasonar á
Þóroddsstað í Kinn.
Faðir hans tók sér ættamafnið
Geirdal. Hann vildi minnast Geir-
dalsins, en hann var fæddur í Gils-
fjarðarmúla í Geiradal.
Rúmlega ársgamall fluttist hann
með foreldmm sínum og tveimur
eldri systkinum til Grímseyjar og
þar ólst hann upp. Þau vom 10
systkinin og upp komust 8. Þau
hétu öll goða- og gyðjunöfnum og
fæddust í þessari röð: Bragi, Saga,
Óðinn, Edda, Gefn, Freyr, Freyja
og Iðunn.
Foreldrar hans bjuggu í Grímsey
þar til faðir hans lést 15. apríl 1950,
tæplega 75 ára að aldri. Steinólfur
var söðlasmiður að iðn og gagn:
fræðingur úr Möðmvallaskóla. í
Grímsey stundaði hann útgerð,
verslun og búskap og var barna-
kennari í yfír 30 ár.
Hólmfríður, móðir Óðins, mun
hafa verið meira en meðalmann-
eskja að öllu atgervi, því þegar ljós-
móðurlaust varð í Grímsey, fer þessi
10 barna móðir til ljósmóðumáms
í Reykjavík, lýkur þar tilskildu prófi
og varð síðan ljósmóðir í Grímsey.
Hún andaðist á Akranesi 7. febrúai
1954, á 75. aldursári.
Á uppvaxtarárum sínum í Gríms-
ey vann Óðinn öll algeng störf við
landbúnað og sjómennsku og auk
þess sigmennsku, því 13 ára gam-
all byijaði hann að síga í björg til
fugla- og eggjatekju eins og venja
var þá. Þar sagðist hann hafa þrí-
vegis komist í mestan lífsháska á
sinni ævi en bjargast fyrir Guðs
hjálp.
Óðinn lauk gagnfræðaprófi frá
Akureyri 1928 og nýttist það nám
vel til starfa auk sjálfsnáms ævina
út. Búnaðar-, héraðskóla- og gagn-
fræðanám varð miklum fjölda ís-
lendinga heilladijúgt til margvís-
legra og mikilvægra starfa í þjóðfé-
laginu á fyrsta þriðjungi þessarar
aldar, ekki síður en langskólanám
nú.
Árið 1932 fluttist Óðinn til Akra-
ness og átti hér heima æ síðan.
jafnvígur á tré og járn. Það var eins
og allt léki í höndunum á honum,
einnig viðgerðir ótrúlegustu tegunda
véla. Haraldur var greiðvikinn og
hjálpsamur, svo af bar.
Þegar vélakostur og bílaeign
manna jókst óðfluga upp úr stríðs-
ámnum leituðu menn í stórum stíl
til Haraldar með bilaðar vélar og
bíla. Meðan tími og þrek entist virt-
ist Haraldur nánast engum geta
neitað um aðstoð. Árum saman vom
óteljandi þau kvöld, sunnudagar og
jafnvel nætur sem Haraldur stritaði
við að gera við dráttarvélar, bíla og
annan vélakost sem menn komu með
til hans í vandræðum sínum. Harald-
ur reyndi hvers manns vanda að
leysa — greiðsla var aukaatriði —
en allt gekk þetta út yfír nauðsynleg-
an hvíldar- og svefntíma sumarlangt
og tók, eins og best sást er frá leið,
þungan toll af þreki Haraldar og
heilsu.
Á góðra vina fundum var Harald-
ur hrókur alls hvers fagnaðar. Hann
var glaðlyndur maður og skemmti-
legur, sérlega félagslyndur, og við
áralöng störf hans við félagsmál í
sveitinni (ungmennafélag o.fl.) birt-
ist sama eljan og ósérplægnin eins
og _að ofan er lýst.
Á heimili Eyglóar og Haraldar í
Garði á Hvanneyri ríkti íslensk gest-
risni og hlýja eins og best hefur
þekkst fyrr og síðar. Það er dýrmæt
reynsla og ógleymanleg að hafa ver-
ið gestur þeirra hjóna meðan allt lék
í lyndi. Minningin um þær sælu-
stundir er hið þekkta sambland af
gleði og trega.
Við fráfall hins góða og trausta
vinar okkar votta ég Eygló og börn-
unum einlæga samúð.
Benedikt Sigvaldason.
Hann réðst sem landmaður á mótor-
bátinn Sigurfara þennan vegur og
kom hingað 23. nóvember. Óðni
urðu minnisstæðir þessir fyrstu
dagar á Akranesi og sagði frá því
á skemmtilegan hátt. „Þrem dögum
eftir komuna gekk ég inn í verslun
hér til þess að kaupa mér flibba-
hnapp. Innan við búðarborðið var
ung og falleg stúlka er afgreiddi
mig. Þar með voru örlög mín ráðin,
því réttum 350 dögum seinna, 11.
nóvember 1933, gengum við í
hjónaband.“ Þessi fallega stúlka var
Guðrún Margrét Jónsdóttir kaup-
manns Jónssonar frá Landakoti á
Vatnsleysuströnd og móðir hennar
var Guðbjörg Einarsdóttir Gíslason-
ar Einarssonar útvegsbónda í Akur-
prýði á Akranesi.
Óhætt er að fullyrða að þessi
spor Óðins inn í verslun Jóns kaup-
manns voru mikil gæfuspor og
undrar engan sem til þekkir, þótt
Óðni hafí orðið heitt um hjartaræt-
ur. Enn í dag, þótt Guðrún sé á
níræðisaldri, er auðsær glæsileiki
hennar og reisn. Samstiga urðu þau
æ síðan og umhyggjusemi Guðrún-
ar eftir að heilsu Oðins hrakaði og
hann varð að dveljast langdvölum
á sjúkrahúsi sýna, að undirstaða
hjónabandsins var traust.
Óðinn og Guðrún eignuðust tvö
börn. Og í nafngiftum barnanna
hélt Óðinn sig við goðafræðina.
Dóttirin Dröfn, fædd 30. maí 1934,
gift og búsett í Voss í Noregi,
maður hennar er Severin Lavik
héraðsráðunautur og eiga þau fjóra
syni; sonurinn Njörður, arkitekt,
fæddur 6. júlí 1939, kvæntur Sigur-
björgu Snorradóttur úr Reykjavík
og búa þau þar. Þau eiga tvær
dætur.
Barnabörnin eru 6 og barna-
barnabörn 4.
Á Akranesi stundaði Óðinn versl-
unar- og skrifstofustörf, var lengi
skrifstofustjóri hjá Rafveitu Akra-
ness og lét af þeim störfum fyrir
áratug. Öll störf Óðins hafa ein-
kennst af framúrskarandi snyrti-
mennsku, reglusemi og heiðarleika
og eru þar fæst orð um höfð. Hann
var sérstakt snyrtimenni í útliti og
öllum háttum og rithönd hans með
Kveðja frá barnabörnum
Nú er elskulegur afí okkar og vin-
ur dáinn og mun hann ætíð eiga sér
stað í hjarta okkar. Söknuður okkar
til hans mun seint hverfa enda er
sárt að missa eins góðan vin og hann
var, enda var hann ætíð eins og einn
okkar. Hjálpsemi hans var ótakmörk-
uð og alltaf var hægt að leita til
hans ef eitthvað var að.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Brynja, Börkur, Haraldur,
Arnar, Andri Freyr og Óðinn
Örn.
Tengdafaðir minn Haraldur Sig-
uijónsson var fæddur á Granda í
Dýrafirði 24. desember 1916. Hann
ólst upp ásamt fimm systkinum hjá
foreldrum sínum Guðrúnu Sigríði
Guðmundsdóttur og Siguijóni
Sveinssyni á Granda og var hann
næstelstur af systkinahópnum. Árið
1941 fór Haraldur að Hvanneyri í
Borgarfirði í búfræðinám, sem tók
tvö ár. Að því loknu starfaði hann
við Hvanneyrarbúið og skólann sem
trésmiður.
Hann var mikill hagleiksmaður og
var alveg sama hvað hann tók sér
fyrir hendur, það lék í höndum hans.
Hann kynntist tengdamóður minni
Eygló Gísladóttur frá Skeljabrekku
í Borgarfirði og giftu þau sig 15.
júní 1944. Þau bjuggu lengst af í
Garði á Hvanneyri og eignuðust þijú
börn, Brynjar, Þóri og Guðrúnu Sig-
ríði, sem ólust þar upp.
Éins og áður kom fram lék allt í
höndum Haraldar, hann var sann-
kallaður þúsundþjalasmiður. Það var
sama hvort hlutimir voru úr járni
eða tré, hann gat gert við allt, jafn-
vel ef slys bar að höndum og sauma
þyrfti skrámur saman, það gerði
Haraldur. Lengi vel klippti hann stór-
an hluta íbúanna á Hvanneyri og
nálægum sveitum, t.d. fór eiginmað-
ur minn Brynjar ekki til rakara fyrr
en við fluttum til Danmerkur þar sem
hann fór í framhaldsnám. Það er
afbrigðum falleg.
Tómstundastörfin, eins og Óðinn
nefndi félagsmálaafskipti sín, segja
meira en mörg orð um manninn,
hugsjón hans, metnað og mann-
gildi. Ég ætla að rekja þau hér í
aðalatriðum án umsagnar að mestu
og aðeins geta um leið nokkurra
viðurkenninga, sem hann hefur
hlotið á þeim vettvangi.
Hann gekk í knattspyrnufélagið
Kára 20. júní 1933 og var formað-
ur þar í 17 ár og gerður að heiðurs-
félaga þar. Hann var stofnandi
Taflfélags Akraness og formaður
fyrstu árin. Hann hefur verið í
stjórnum eftirtalinna félaga:
Skauta- og skíðafélags Akraness,
Leikfélags Akraness, Karlakórs
Akraness og síðar Karlakórsins
Svana. í stjórn Sjálfstæðismannafé-
lags Akraness. I Góðtemplararegl-
unni frá 1945 og í áratugi æðsti-
templar stúkunnar Akurblóms nr.
3 og umboðsmaður stórtemplars í
tvo áratugi. Hann hafði teírið öll
stig reglunnar og var heiðursfélagi
Stórstúkunnar. Varagæslumaður
barnastúkunnar Stjörnunnar nr.
103 í 25 ár. Formaður Akranes-
deildar Bindindisfélags ökumanna
frá stofnun og ritari landssamtaka
BFÖ frá stofnun 1960. í stjórn
Ábyrgðar, tryggingafélags bindind-
ismanna, frá stofnun 1960 og ritari
um árabil. Lengi í stjórn ÍA og var
dæmdur gullmerki þess. Hann var
í sambandsráði ÍSÍ og var sæmdur
bæði þjónustumerki og heiðurs-
merki ISI 50 ára. Hann vígðist í
Oddfellowregluna 21. mars 1954
og var einn af stofnendum Odd-
fellowstúkunnar nr. 8, Egils IOOF,
11. nóvember 1956 og fyrsti ritari.
Hann hefur gegnt þar æðstu emb-
ættum og hlotið helstu heiðurs-
merki fyrir störfin þar. Óðinn og
þau hjón bæði urðu miklir áhuga-
menn um golfíþróttina á efri árum.
Þau urðu stofnendur golfklúbbsins
Leynis og þar varð hann heiðursfé-
lagi. Segja má að hann hafi stund-
að golf á meðan fæturnir gátu bor-
ið hann um völlinn. Hann vann það
afrek að fara holu í höggi. Áuk
þessa vann hann í niðuijöfnunar-
nefnd Akraness í 25 ár og í barna-
erfítt að lýsa Haraldi í fáum orðum,
slíkan mannkærleika sem hann hafði
tii að bera. Hann var svo góður við
okkur öll.
Ég kom inn á heimili þeirra árið
1966 og mér var strax teírið eins og
einu af þeirra börnum. Eitt dæmi sem
sýnir þá umhyggju sem hann bar
fyrir okkur var þegar ég varð ófrísk
að dóttur okkar, Brynjar var í námi
hér í bænum og ég var úti eins og
gengur, hann fór í skólann kl. átta
en ég átti að mæta kl. níu. Tengda-
foreldrar mínir voru nýbúnir að
kaupa sér nýjan bíl og höfðu ekki
enn selt þann gamla. Þá ákvað Har-
aldur að ég skyldi hafa nýja bílinn
um veturinn, svo ég þyrfti ekki að
fara af stað klukkutíma fyrr á
morgnana. Þó okkur fyndist að gott
væri að fá þann gamla lánaðan, kom
það ekki til mála.
Árið 1968 fluttu Haraldur og Ey-
gló til Reykjavíkur. Tengdamóðir
mín átti við erfið veikindi að stríða,
svo fyrstu árin í Reykjavík voru
nokkuð erfíð. Flutningurinn úr sveit-
inni þeirra og að byggja upp nýtt
heimili í borginni var nokkuð erfítt,
en Haraldi féll aldrei verk úr hendi
og fyrr en varði voru þau búin að
1 Haraldur Siguijóns-
son trésmiður
verndamefnd, áfengisvamanefnd
og fleira mætti eflaust til telja.
Þetta vom „tómstundastörfín"
hans Óðins. Einhver tími mun hafa
farið í þau og án góðs skilnings,
áhuga og velvilja Guðrúnar konu
hans hefði þátttakan orðið honum
þyngri jundir fæti.
Er Óðinn varð áttræður 1987
kom glöggt fram hversu vel öll
þessi félög mátu „tómstundastörf"
hans.
Undirritaður átti því láni að
fagna að vera samstarfsmaður og
félagi Óðins bæði í Góðtemplara-
reglunni og Oddfellowreglunni í
áratugi. Hann var aðstoðargæslu-
maður minn í barnastúkunni í 21
ár eða þar til við báðir hættum þar
1978. Það voru yndisleg ár, því
starfið var með miklum blóma
lengst af. Hann stjórnaði öðmm
hvorum fundi. Það brást aldrei.
Stundvísi hans, reglusemi og hátt-
vísi höfðu góð fordæmisáhrif á
börnin. Þó að hann væri aðeins
áratug eldri en ég var mér mikið
traust af nærvem hans og á sam-
starf okkar bar aldrei skugga. Fyr:
ir það er ég ævinlega þakklátur. í
stúkunni Akurblóminu nr. 3 nutu
þessir hæfíleikar hans sín enn bet-
ur, því um miðja öldina, er templar-
ar hér reistu sitt ágæta félagsheim-
ili í sjálfboðastarfí, var vegur regl-
unnar mestur; Óðinn var þá í for-
ystu.
Það sem einkenndi Óðin í störfum
hans og hátterni, bæði í góðtempl-
arareglunni og Oddfellowreglunni,
öllu öðru frmeur, var, hversu vel
hann naut og vildi láta aðra njóta
fegurðarinnar í innra starfí og sið-
um þessara samtaka. Hann gat
þess oft við mig, hversu honum
fyndist mikil hvíld og beinlínis líf-
snautn og endurnýjun frá striti hins
daglega lífs að sitja fundi þar sem
vel til tækist um framkvæmd þess-
ara_ þátta.
Ég og kona mín, Ingibjörg F.
Hjartar, þökkum Óðni og Guðrúnu
langt og gott samstarf og vináttu
og óskum henni, börnum og öðrum
ættingjum velfarnaðar í framtíð-
inni.
Þorgils V. Stefánsson.
koma sér vel fyrir og Eygló yfírvann
sjúkdóminn.
Árið 1971 heimsóttu þau okkur
til Danmerkur og varð það upphaf
af ferðalögum þeirra, sem þau lifðu
fyrir. Þau hafa notið þess að ferðast
og sjá sig um í heiminum, upplifa
hinar mismunandi aðstæður í veröld-
inni og hafa þau heimsótt um það
bii 30 til 40 lönd fram að þessu.
Lengsta ferðin stóð fyrir dyrum, en
það var ferð í kringum hnöttinn með
viðkomu í Ástralíu, en Harald hafði
lengi dreymt um að fara þangað, en -
það fór á annan veg.
Ekki má gleyma að minnast á vin-
ina þeirra í Skorradalnum. Þau
byggðu bústað á Háafellslandi árið
1967, þegar stóð til að flytja úr
Borgarfírðinum. Það var paradísin
hans, hann naut þess að fara út á
vatnið og leggja netin og fá silung
í soðið sem var alveg fastur liður
ásamt því að dytta að ýmsu og lag-
færa eins og gengur.
Hann naut bamabarnanna í ríkum
mæli og var þeim hinn besti vinur.
Þau em sex talsins, frá 3 ára til 25
ára og langafabörnin eru þijú. Sá
yngsti af barnabörnunum var þó
mesti sólargeislinn hans, Óðinn Öm,
en þeir vom miklir félagar þar sem
þeir bjuggu í sama húsi á Suðurgöt-
unni. Þeir vom gjaman kallaðir „afg-
ar“. Tímunum saman gátu þeir dund-
að sér í bílskúrnum og þurfti sá stutti
að gera allt eins og afí. Svo kom að
bílskúrinn var kallaður „afganistan".
Við, börnin og tengdabömin, erum
öll þakklát fyrir að hafa átt Harald
að. Hann var alltaf kominn ef fram-
kvæmdir voru í gangi hjá einhveiju
okkar, hvort sem var hérlendis eða
erlendis og var boðinn og búinn að
rétta hjálparhönd. Við þökkum fyrir
allt sem hann gerði fyrir okkur og
hvernig hann var. Það skarð sem
hann skilur eftir verður ekki fyllt,
en ef orðatiltækið sælla er að gefa
en að þiggja er haft að leiðarljósi,
þá er ljóst að hann getur verið sæll
eftir sitt lífsstarf og minningin um
hann hjálpar okkur að sætta okkur
við framtíðina án hans. Blessuð veri
minning hans.
Unnur Jónsdóttir.