Morgunblaðið - 22.05.1993, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. MAÍ 1993
Tryggvi Héðins-
son - Minning
Fæddur 11. júní 1974
Dáinn 16. maí 1993
Hvar sem fyrir hug þig ber
hjörtun okkar fylgja þér.
(Stefán G.)
Það er erfiðara en orð fá lýst að
skrifa minningargrein um elskulegan
systurson minn sem féll frá í blóma
lífsins.
Tryggvi var elsti sonur hjónanna
Huldu Finnlaugsdóttur og Héðins
Sverrissonar á Geiteyjarströnd í
Mývatnssveit. Systkini Tryggva eru
Ema, f. 10. janúar 1976, Jóhannes
Pétur, f. 31. mars 1979, Helgi, f.
13. apríl 1988 og Einar, f. 20. apríl
1990.
Tryggvi ólst upp við leik og störf,
var kraftmikill og því all fyrirferðar-
mikill í æsku sinni, en varð með árun-
um ábyrgðarfullur og duglegur ung-
ur maður.
Þar sem undirrituð á dreng ekki
ósvipaðan í háttalagi og Tryggvi
var, þá hugsa ég oft um að ef hann
líkist frænda sínum þá þarf ég ekki
að kvíða framtíð hans, því að annan
eins öðlingsdreng og Tryggva er
vart hægt að hugsa sér.
Síðastliðin fyögur ár var hann í
Laugaskóla þar sem hann stundaði
nám sitt með mjög góðum árangri.
A sumrum vann hann við fyöl-
skyldufyrirtækið og bústörfin ásamt
föður sínum, afa og öðrum sínum
nánustu. Þar komu kostir hans og
hæfni vel í ljós.
Fjölskylda mín hefur mörg und-
anfarin ár notið gestrisni og hlýju á
Geiteyjarströnd bæði í sumarleyfum
og á páskum. Alltaf fylgdi því mikil
tilhlökkun þegar lagt var í þessar
ferðir. Okkur Hákoni fannst því mik-
ið gleðiefni þegar við eignuðumst
stóra íbúð miðsvæðis í höfuðborginni
og gátum að nokkru endurgoldið þær
einstöku móttökur og gestrisni sem
við nutum þar nyrðra.
Tryggvi var einn þessara aufúsu-
gesta sem í heimsóknir kom, og ég
tel að ekki verði á nokkum hallað
þótt ég segi að engan betri gest bar
að okkar garði en hann.
Hann var einstaklega þægilegur í
allri umgengni. Og ekki fannst Ingv-
ari Andra frænda hans verra ef hann
tók nokkur glímutök við hann, meðan
á dvölinni stóð.
Tryggvi hafði um árabil stundað
glímu og keppt í þeirri íþróttagrein
heima og erlendis. í aprílmánuði síð-
astliðnum keppti hann í Islandsglím-
unni 1993 um Grettisbeltið. Þar náði
Tryggvi þriðja sæti. Þorsteinn Ein-
arsson, fyrrverandi íþróttafulltrúi
ríkisins, sagði í blaðagrein, þar sem
hann fjallaði um þessa glímukeppni,
að Tryggvi Héðinsson hefði verið sá
glímumaður sem mestar framfarir
hefði sýnt frá síðustu Íslandsglímu.
Það var gaman að hitta Tryggva
glaðan og kátan eftir þessa keppni
því að hann hafði ekki náð slíkum
árangri í glímukeppni fyrr. Við sát-
um og spjölluðum fram á nótt um
framtíð hans, því að hann hafði enn
ekki afráðið í hvaða skóla hann færi
næsta vetur.
Um síðustu helgi fórum við ásamt
öðrum úr fjölskyldunni okkar norður
til að samgleðjast Jóhannesi Pétri
bróður Tryggva, í tilefni af fermingu
hans.
En slqött skipast veður í lofti. Um
kvöldið fréttist um lát Tryggva. Eins
og hendi væri veifað tók sorgin öll
völd í sveitinni fallegu.
Aldrei er svo bjart
yfir öðlingsmanni,
að eigi geti syrt
eins sviplega og nú;
og aldrei er svo svart
yfir sorgarranni
að eigi geti birt
fyrir eilífa trú. •
(M. Joch.)
Við vitum að núna líður honum
betur, Guð hefur ætlað honum annað
og meira hlutverk, og við erum þess
fullviss að vel verður tekið á móti
Tryggva af Helga bróður mínum,
sem átti afmæli á dánardegi hans,
og öllum hans nánustu sem famir
eru yfír móðuna miklu.
Systir mín, mágur, Ema, Jói,
Helgi, Einar, Sverrir, Fríða, mamma
og pabbi og allir vinir og vanda-
menn, á svona stundum er Guð okk-
ar besta stoð. Megi minningin um
góðan dreng verða styrkur í sorg
okkar. Vertu sæll elsku vinur.
Ágústa Rósa Finnlaugsdóttir
og fjölskylda.
í dag munum við fylgja til hinstu
hvílu ástkæmm vini og félaga
Tryggva Héðinssyni. Mikið skarð er
hoggið í hóp glímumanna og vina
við fráfall þessa unga drengs sem
átti allt lífið framundan.
Tryggvi var mikill og góður
íþróttamaður sem sýndi sig best þeg-
ar hann keppti í glímu, því hann lagði
sig ávallt allan fram til að ná árangri
en var þó ávallt drengilegur jafnt
innan vallar sem utan.
Við kynntumst Tryggva fyrst náið
í keppnisferðum erlendis á vegum
Glímusambands íslands. Þar kynnt-
umst við því hvaða mann hann hafði
að geyma. Tryggvi hafði einstakt Iag
á því að hrífa aðra með sér í keppn-
Sigurgeir Guðjónsson
frá Hliði — Minning
Fæddur 9. september 1900
Dáinn 13. maí 1993
Hve sæl, ó hve sæl er hver líðandi lund, en
lofaðu engan dag fyrir sólarlags stund.
(M. Joch.)
Þessar ljóðlínur komu mér í huga
er ég frétti lát móðurbróður míns,
Sigurgeirs Guðjónssonar.
Sigurgeir var sonur Guðjóns Ein-
arssonar útvegsbónda frá Hliði í
Grindavík og konu hans Maríu Geir-
mundsdóttur. Hann var næstelstur
fimm barna þeirra hjóna er upp kom-
ust. Systur hans þær Ráðhildur,
Bjargey og Fanney eru nú látnar,
en Guðbjörg María býr í Grindavík.
Ungur hóf Sigurgeir sjómennsku.
Fimmtán ára gamall er hann orðinn
fullgildur háseti á áraskipi föður
síns. Lífsstarf hans var æ síðan tengt
sjónum. Hann varð formaður á vél-
bátum, er þeir komu til sögunnar í
Grindavík og var síðan lengi við út-
gerð ásamt Guðjóni systursyni sín-
um. •
Sigurgeir var einn þeirra manna,
er virtist alltaf síungur, þó árin færð-
ust yfír. Hann fylgdist vel með öllu,
sem gerðist í þjóðlífinu, og er hann
á sínum nær daglegu gönguferðum
tók sjómenn tali við höfnina eða
sinnti garðyrkju, golfi eða öðrum
hugðarefnum léttur og kvikur á
fæti, var ekki hægt að merkja að
þar færi öldungur á tíræðisaldri.
Þannig var Sigurgeir til síðasta
dags. Mér eru minnisstæðar göngu-
ferðirnar, sem við áttum út með sjó,
þar sem hann sagði frá örnefnum
og sögnum þeim tengdum. Hann
þekkti einnig vei gömlu fiskimiðin,
sem Grindvíkingar sóttu á undan
ströndinni. Með hans aðstoð voru
heiti þeirra og staðsetningar skráð
og merkum fróðleik þannig forðað
frá gleymsku.
Sigurgeir kvæntist Guðrúnu Ein-
arsdóttur frá Eyrarbakka og hófu
þau búskap að Brimnesi í Grindavík.
Árið 1953 byggðu þau íbúðarhús,
er þau nefndu Hlið. Þar bjuggu þau
hjón síðan lengst af, en áttu heima
í Reykjavík um nokkurt skeið. Á
heimili þeirra var alltaf gott að
koma. Þar voru gestrisni og hlýjar
um, að rifa upp baráttuna ög'képpn-
isskapið. Hann var einnig einstakur
félagi utan vallar og var afar hlátur-
mildur og gat alltaf komið öllum í
gott skap í kringum sig með alls
konar uppátækjum, hnyttnum tils-
vörum og frásögnum.
Það er því eðlilegt við fráfall slíks
vinar og félaga að eftisjáin og sökn-
uðurinn séu mikil en við erum líka
þakklátir fyrir að hafa notið vinskap-
ar Tryggva og munum ávallt minn-
ast hans sem góðs drengs.
Að lokum viljum við votta fjöl-
skyldu Tryggva og vinum okkar
dýpstu samúð og biðjum Guð að
styrkja þau í hinni miklu sorg.
F.h. glímudeildar KR,
Jón Birgir Valsson,
Orri Björnsson.
Við kvörtum yfir ýmsu, yfir veðri
og vindum, yfir frosti og snjó þegar
á að vera komið vor, yfir öllu stóru
og smáu í daglegu lífí, en allt í einii
berst okkur helfregn og þá skiptir
ekkert lengur máli. Hann Tryggvi á
Strönd, þessi myndarlegi, duglegi
drengur er dáinn. í dag fylgjum við
honum síðasta spölinn og biðjum al-
góðan guð að vemda hann á æðri
leiðum.
Ég minnist þess, þegar hann var
pínulítill í bamastól og mamma hans
kom með hann og bað mig að gæta
hans smástund á meðan hún færi
að líta á eitt Kröflugosið. Hann var
ekkert hrifinn af því að mamma
hans færi frá honum og grenjaði
hressilega en allt í einu birtist lítið
bros og lýsti upp allt andlitið, þá
varð tilveran allt önnur. Þannig var
með brosin hans Tryggva, hann var
ekkert að sóa þeim í tíma og ótíma
en þegar þau birtust svo hógvær og
hlý þá birti yfir stundinni. Hann var
elstur fimm bama Huldu Finnlaugs-
dóttur og Héðins Sverrissonar á Gei-
teyjarströnd í Mývatnssveit og ólst
því upp á bökkum Mývátns og vand-
ist snemma öllum sveitastörfum.
Hann var bráðger og fór fljótt að
taka þátt í öllum daglegum störfum
heimilisins. Hann var bara smásnáði
þegar hann var farinn að vinna í fjár-
húsum, þekkti hveija kind og vissi
allt um þær. Hann var harðduglegur
og hlífði sér hvergi, átti enda ættir
til slíkra. Hann lærði snemma að
glíma og fór fljótlega að keppa og
vann til margra verðlauna á þeim
vettvangi. Hann átti létt með að
læra og stundaði nám sitt vel. Hann
var nemandi í Laugaskóla og var
einn fulltrúi skólans í spuminga-
keppni framhaldsskólanna í vetur.
Hann axlaði snemma ábyrgð og öllu
var vel borgið í höndum hans. Hann
var kröfuharður við sjálfan sig og
vildi gera allt eins vel og hægt var
og gerði það líka.
Allt lífíð er örlögum háð, allt hefur
sinn tilgang, það skiptir ekki máli
hvort árin em fleiri eða færri en það
skiptir máli hvaða spor menn skilja
eftir sig. Sporin hans Tryggva em
hrein og skýr, hann var drengur
móttökur í fyrirrúmi. Böm þeirrá,
þau Ásdís Eyrún, Guðmundur Óli
og Sigrún eru öll búsett í Grindavík.
Með þakklæti í huga fyrir allar
góðu stundirnar, sem við áttum sam-
an, kveðjum við Sigurgeir Guðjóns-
son. Eiginkonu hans, börnum og fjöl-
skyldum þeirra sendun, við samúðar-
kveðjur.
Olafur Rúnar og fjölskylda.
góður, hraustur og heiðarlegur.
Minningin um hann mun vera björt
í hugum okkar allra.
Stundum jægar ég heyri fallegt lag
þá setur mig hljóðan.
Ég hafði heyrt þetta áður,
minningamar
síbylju mannshugans
og uppspretta góðs og ills
verða að deyjandi draumum.
... Mig setur hljóðan.
Víst semja mennimir ennþá falleg lög
en lagið mitt litla
kemur aldrei aftur.
(Vilmundur Gylfason)
Kæru vinir, Hulda og Héðinn,
bömin, afar og ömmur, og aðrir að-
standendur, megi góður guð styrkja
ykkur í sorg ykkar. Minningin um
góðan dreng mun lifa.
Helga Valborg Pétursdóttir.
Tryggva Héðinsson sá ég fyrst
veturinn 1988. Glímusambandið
hafði byijað umtalsvert starf fyrir
yngri kynslóðimar og það var tekið
að skila sér í stóraukinni keppni
ungra glímumanna. Meðal þeirra
sem nú komu til keppni á öðrum
vetri var knálegur strákur norðan
úr Mývatnssveit, fím'aharður og
drengilegur keppnismaður. Var eftir
honum tekið, enda frammistaða hans
góð. Við fréttum líka að það væri
hann sem væri allra manna áhuga-
samastur, smalaði jafnöldmm sínum
saman á glímuæfingar og gengi eft-
ir því að þeir eldri fengjust til að
þjálfa þá.
Um sumarið var ég staddur með
flokki glímumanna í Norður-Eng-
landi, þar sem tekið var þátt í þjóð-
legum fangbrögðum heimamanna,
axlatökum eða Cumberland wrestl-
ing. Hinn gamli kappi þeirra Eng-
lendinga í greininni, Ted Dunglinson,
tók að sér að leiðbeina okkar mönn-
um, og það var áberandi að honum
fannst mikið um þann yngsta í hópn-
um, Tryggva Héðinsson. Hann átti
líka eftir að sýna færni sína á næstu
dögum. Hann keppti fyrst á Gra-
smere-leikunum, hinum stærstu og
merkustu á þessum slóðum. Þar varð
hann, í sinni fyrstu keppni í grein-
inni, fjórði í röðinni af vænum tveim-
ur tugum sem kepptu í flokki yngri
en 15 ára, og voru allir vel reyndir.
Tveimur dögum seinna sigraði hann
á mjög sterku móti í sama flokki,
fór svo og keppti á móti annars stað-
ar seinna um daginn og tók þar síð-
an þátt í fyrstu landskeppni íslend-
inga og Englendinga í axlatökum. -
I þeirri ferð sýndi það sig hve hress
og skemmtilegur ferðafélagi Tryggvi
var, og talsvert hefði þessi för verið
dauflegri án hans.
Sveitakeppni unglinga í axlatök-
um var háð fimm sinnum alls.
Tryggvi var í íslensku sveitinni í öll
skiptin. Fór svo að íslendingar unnu
þijú árin af fimm og hlutu því verð-
launabikarinn í mótinu til eignar í
fyrra.
Veturinn eftir stóð Tryggvi sig svo
vel að hann var útnefndur efnileg-
asti glímumaður ársins 1989. Um
páska það ár hélt ég utan til
Bretagne með fjóra unga glímumenn
til æfinga og keppni í keltneskum
fangbrögðum. Það var ekki laust við
að Bretónarnir fyrtust við þegar ég
mætti með hóp mjög ungra manna.
Ekki síst þótti þeim fráleitt að fá svo
unga pilta sem Tryggva og Sigurð
Kjartansson, sem voru þá aðeins 14
ára gamlir. Þær raddir voru þó fljót-
ar að þagna, enda virtust fáir sýna
þár drýgri árangur. Næstá ár settú
Bretónar viss aldursmörk, en sögðu
mér um leið að ég þyrfti ekki að
taka mark á þeim, ef þeir sem við
sendum væru eitthvað á við þá sem
komu árið áður.
Einna eftirminnilegasta keppnin á
ferli Tryggva var á landsmóti UMFÍ
í Mosfellsbæ 1990. Þar voru þeir
efstir og jafnir, Tryggvi og tveir af
bestu og reyndustu glímumönnunum
í milliþyngd. Þeir urðu því að keppa
sérstaka umferð til úrslita um vinn-
ingssætin, og það var Tryggvi sem
sigraði, aðeins sextán ára gamall.
Þær urðu þó nokkrar ferðirnar
sem Tryggvi fór úr landi á vegum
Glímusambandsins. Þar var það ekki
aðeins góð frammistaða hans í
keppni sem því réði, heldur ekki síð-
ur það að hann var hrókur alls fagn-
aðar, hress og kátur, og allra manna
fremstur til að hvetja félaga sína og
örva. Þar, eins og annars staðar sem
hann kom, var loftið eins og ögn
rafmagnað, og deyfð og doði víðs
fjarri. - Það var sérkennilegt að oft
þegar hringt var í forystumenn í glí-
munni fyrir norðan og þeir spurðir
eftir hvort hlutir væru að fara í gang,
eða hvort svör væru við einhveiju
nýnæmi, var þeim eitt andsvar tam-
ast: „Ég skal tala við Tryggva."
Ég sá hann síðast daginn sem ís-
landsglíman var háð í vor. Hann fékk
með mér far upp í íþróttahúsið að
Varmá. Á leiðinni hafði hann á orði
að hann væri ánægður með að mótið
væri á þeim stað, því sér hefði alltaf
gengið vel í því húsi. Hann hafði líka
á orði að hann kynni því langbest
þegar hann kæmist í margar viður-
eignir í móti. Þessi orð hans reynd-
ust að sönnu. í mótslok var svo kom-
ið að tveir reyndir glímukóngar stóðu
efstir, en Tryggvi og tveir þekktir
kappar voru jafnir til þriðja sætis.
Það þurfti tvöfalda umferð til að
gera út um hver hlyti þriðja sætið,
en að lokum var það Tryggvi Héðins-
son sem sigraði, og það var hann sem
mátti heita hin raunverulega hetja
mótsins.
Það koma ýmsar minningar fram
í hugann. Þær voru margar minnis-
stæðar upphringingamar sem ég
fékk frá honum, þegar spurt var
frétta eða sagt frá hvemig gengi
fyrir norðan. Kímnin var eftirminni-
leg og óhátíðlegt orðalagið oft
skemmtilegt. Þær eru líka margar
góðar minningamar frá ferðalögum
og keppni, utanlands sem innan. Lík-
lega verð ég að játa að ein mynd er
mér sterkust í huga. Það var á lands-
flokkaglímunni árið 1988 á Laugar-
vatni. Tryggvi Héðinsson var þá
tæpra 14 ára, mættur með jafnöld-
mm sínum að norðan til keppni í
flokki 14-15 ára. Hann var manna
ötulastur við að hvetja aðra til
keppni, en þegar hann sjálfur gekk
til leiks var ljóst að eitthvað var að
gerast. Ég hef aldrei litið jafn ákveð-
inn og sigurþyrstan glímumann.
Okkur glímumönnum er það þung-
bært að horfa á bak þeim félaganum,
sem flestum tók fram um drenglyndi
og góðan félagsanda.
Megi minningin um góðan dreng
lifa.
Jóhannes Jónasson.
Elsti sonur hjónanna Héðins
Sverrissonar og Huldu Finnlaugs-
dóttur á Geiteyjarströnd er nú horf-
inn á fund feðra sinna. Við slík tíð-
indi setur mann hljóðan, og ótal
spumingar vakna, spurningar sem
ekki munu fást nein óyggjandi svör
við, en Mývatnssveit hefur misst einn
af sínum efnilegustu sonum. Það
verður ekki aftur tekið.
Frænda minn þekkti ég því miður
allt of lítið, bæði vegna þesi að við
höfum búið fjarri hvor öðmm og
erum einrænir að eðlisfari, frænd-
urnir, samskipti við hann snémst um
erindi, klippt og skorið, ekki verið
að eyða tímanum i óþarfa mas. Fyr-
ir stutt en góð kynni þakka ég heils-
hugar, þau hafa verið ánægjuauki.
Tryggva var ekki ætlaður mikill
timi í þessari jarðvist, en hann not-
aði hann vel, alltaf að, bæði í leik
og starfi. Hann var ekki stór þegar
hann fór að ganga til verka í búinu
í Reynihlíð sem fullorðinn maður
væri. I búskapnum virtist hánn finna
sig vel og rækti störf sín þar bæði
af trúmennsku og kostgæfni, hafði
enda lag á að taka sér til fyrirmynd-
ar sér eldri og reyndari meitn, sem
fundu fljótt að þar var á ferð trausts-
verður maður.
Tryggvi var afreksmaður í fyllstu