Morgunblaðið - 23.06.1993, Blaðsíða 30

30
MORGUNBIAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. JÚNÍ 1993
Minning
Jón Jónsson
-*■ Fæddur 7. júní 1915
Dáinn 15. júní 1993
Kveðja til afa
Eg leit alltaf svo mikið upp til
hans afa míns. Hann vissi svo mik-
ið og hafði upplifað svo margt.
Hann sat stundum og sagði mér frá
því hvemig karlarnir á sjónum hefðu
verið og fleira því um líkt og ég
skemmti mér konunglega við þessar
sögur. Hann spurði líka alltaf hveij-
um ég væri skotin í og hló.
Ég virti afa minn mikið og þótti
-®- óskaplega vænt um hann og hann
var bæði væntumþykjunnar og virð-
ingarinnar virði. Það var erfítt þeg-
ar amma fór frá okkur. Þá var afí
svo einmana. Það er mjög sárt að
sjá á eftir honum afa mínum, en
ég hugsa að nú séu hann og amma
saman. Við það get ég huggað mig.
Ég vil biðja Guð að blessa hann
afa og ég veit að hann gerir það,
af því að afi var svo góður maður.
Eva María.
„Dáinn, horfinn" - harmafrep
hvílíkt orð mig dynur yfir.
En ég veit að látinn lifir;
það er huggun harmi gegn.
Svo kvað Jónas forðum í upphafs-
ljóði sínu um horfínn vin og vil ég
gera þau að okkar, þegar við kveðj-
um nú einn af okkar traustustu
samferðamönnum, Jón Jónsson
skipstjóra, Ölduslóð 27, Hafnarfirði,
sem lést 15. júní sl.
Það vill oft vera svo, þegar að
skilnaðarstundu kemur, að spurt sé
af hveiju hann eða hún, því að dauð-
inn kemur oftar en ekki að óvörum
og án nokkurrar ástæðu að okkur
finnst, sem eftir lifum, þó svo að
við öll vitum við að öll förum við
til sama lands að lokum.
Og nú er Jón vinur okkar farinn
sína hinstu för og sigldi hana eins
og honum var einum lagið með full-
um seglum án hiks eða undanslátt-
ar, enda vissi hann að hann fengi
móttökur góðar hjá henni, sem beð-
ið hafði í fjögur ár að hann kæmi
siglandi um himingeim.
Jón var fæddur hinn 7. júní 1915.
Foreldrar hans voru hjónin Vilborg
Hannesdóttir og Jón Sturlaugsson
sjósóknari, Vinaminni á Stokkseyri.
Var hann yngstur tíu systkina og
nú er ein systir eftirlifandi.
Snemma mun krókur hafa beygst
HARÐVIÐARVAL HF.
KRÓKHÁLSI 4 R. SÍMI 671010
Erfidrykkjur
Glæsíleg kaffi-
hlaðborð Mlegir
saJirogmjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
ísíma22322
FLUGLEIDIR
HÖTEl LOFTLEIBIR
að því er verða vildi og mun hann
fljótt hafa tekið þá stefnu að gerast
sjómaður, því að þar var verk að
vinna er hæfði honum, því kapps-
maður var hann meiri en almennt
gerist, en því fylgdi líka forsjálni
og gifta. Við sjáum Jón fyrir okkur
er hann yfírgaf æskuslóðirnar 17
ára gamall ti! að gerast togarasjó-
maður, sem þá var æðsti draumur
ungra manna, er vildu eitthvað láta
að sér kveða til hugar og handa.
Fór hann þá ferð gangandi um miðj-
an vetur með allt sitt á sleða og
víst mun honum hafa legið mikið
á, ef að líkum lætur. Hann vandi
sig ekki á að mæta síðastur til skips
eða annars er gera þurfti.
Nú var framtíðin ráðin næstu 40
árin, sem hann stundaði sjóinn nær
óslitið. Að vísu gerði hann hlé með-
an hann lærði til skipstjómar og
útskrifaðist úr Stýrimannaskólanum
1940. Þá var víst flest fengið fyrir
ungan mann er vissi-hvert halda
skyldi og kunni að gera kröfur til
sjálfs sín fyrst og fremst, en gat
verið harður í horn að taka, ef hon-
um þótti illa að verki staðið sem var
sjaldgæft undir hans stjórn að menn
létu undan síga. Hann var afar lag^
inn að hrífa sína samstarfsmenn
með sér til verks, þannig að hann
náði því mesta og besta út úr hveij-
um og einum. Og sama má segja,
er hann gerðist verkstjóri í fyrsti-
húsi er í land kom, en hann settist
á skólabekk til að afla sér menntun-
ar til verkstjórnar kominn fast að
sextugu og stundaði þá vinnu á
meðan aldur leyfði af sömu eljusemi
og allt annað er hann tók sér fyrir
hendur.
Er hann þurfti að hætta störfum
aldurs vegna, undi hann því illa eins
og margur að vera dæmdur úr leik
að ástæðulausu, maður við bestu
heilsu. Festi hann því kaup á lítilli
trillu, sem hann ætlaði sér til
ánægju og kannski að skreppa á
sjó, er best og blíðast væri. En það
fór á annan veg, sótt var af kappi
á dýpstu mið eins og á togara væri,
hann hafði engu gleymt, fyrir Jóni
var sjómennska alvörumál.
Þó fór svo að hann varð að selja
trilluna vegna veikinda Sigríðar,
eiginkonu sinnar, því að hún þurfti
á honum að halda og í því eins og
öðru var það gert af slíkri alúð og
nærgætni, að það verður okkur að-
standendum þeirra ógleymanlegt.
Undir hijúfri skel var gull af manni,
sem mátti ekkert aumt sjá og vildi
öllum rétta hjálparhönd.
Hinn 20. júlí 1946 gekk Jón að
eiga föðursystur okkar, Sigríði Sig-
urðardóttur. Með þeim hjónum var
mikið jafnræði. Sýndu þau hvort
öðru mikla ást og virðingu og
byggðu sér myndarheimili, þar sem
smekkvísi og snyrtimennska fóru
saman. Þau eignuðust einn son, Sig-
urð, en fyrir átti Jón dótturina Jónu
Vilborgu og eru bamabömin fímm.
Sigríði missti Jón fyrir fjórum ámm,
en hún lést hinn 25. júní 1989 og
var honum mikill missir eins og að
líkum lætur.
En hann lét ekki undan síga, frek-
ar en fyrr, þó að hægar væri siglt
en áður og sá um sig og sitt í einu
og öllu til hinsta dags. Og vitum
við að engar óskir átti hann fremri
en að fá að kveðja þennan heim
með þeim hætti, sem hann fékk er
kallið kom.
128 Kjötfat
*
Verð: 3.200,-/4.450,-
VARIST EFTIRLÍKINGAR
ALESSI
KRINGLUNNI S: 680633
Fyrir hönd tengdafjölskyldu Jóns
sendi ég börnum hans, barnabörn-
um og fjölskyldum þeirra samúðar-
kveðjur.
H.G.
Mig langar til að minnast vinar
okkar hjónanna, Jóns Jónssonar,
sem lést hinn 15. þ.m. Fyrstu kynni
okkar Jóns hófust í Stýrimannaskól-
anum þar sem við lukum báðir hinu
meira fiskimannaprófi vorið 1940.
Þau kynni hafa haldist síðan án
þess að skugga bæri á. Þegar við
brautskráðumst var síðari heims-
styijöldin skollin á í Evrópu og strax
um sumarið urðu tveir af félögunum
fómarlömb stríðsins. Það var því
ekkert sældarlíf sem beið þeirra sjó-
manna sem sigldu með afla til Bret-
lands á þeim tímum sem fóru í hönd,
því að Þjóðveijar eirðu engu og
kafbátar þeirra voru um allan sjó.
Stoðaði lítið þó að ísland væri hlut-
laust ríki og skip okkar merkt þann-
ig að þau áttu að vera auðþekkjan-
leg sem skip hlutlausrar þjóðar. Jón
sigldi öll stríðsárin og engir nema
þeir sem þá reynslu höfðu, gátu
gert sér í hugarlund hver þolraun
það var að sigla á ófriðarsvæði á
skipi sem var algerlega berskjaldað,
en gat búist við árás frá vígdrekum
án þess að geta nokkra björg sér
veitt. Ekki var látið nægja að sökkva
skipunum, heldur voru skipveijar
skotnir miskunnarlaust. Þetta kom
í ljós við árásina á Fróða og Reykja-
borgina t.d.
Jón var fæddur 7. júní 1915 á
Stokkseyri. Foreldrar hans voru Jón
Sturlaugsson og Vilborg Hannes-
dóttir. Jón Sturlaugsson var formað-
ur á árabátum og vélbátum, en
fékkst einnig við útgerð og fiskverk-
un. Jón hóf sjómennsku ungur að
árum, fyrst með föður sínum, en
þegar hann var 17 ára komst hann
í skiprúm á togaranum Venusi frá
Hafnarfírði. Venus var mikið afla-
skip undir stjóm Vilhjálms Árnason-
ar skipstjóra, og gat hann valið úr
mönnum. Á slíku skipi varð að sýna
dugnað til þess að halda plássi. Jón
var harðduglegur og mikið karl-
menni, togaraveran átti því vel við
hann.
Eftir námið í Stýrimannaskólan-
um var hann fyrst stýrimaður á
togurum, en síðan skipstjóri á bát-
um. Sjómennsku stundaði Jón nær
óslitið í 40 ár.
Þegar Jón hætti sjómennsku sótti
hann nám í Fiskvinnsluskólanum
og lauk þaðan prófí með miklum
ágætum, þá nær sextugur. Að loknu
námi starfaði hann sem verkstjóri
í frystihúsum víða um landið uns
hann varð að láta af störfum fyrir
aldurs sakir. I því starfí fór hann á
undan með slíkum dugnaði og elju-
semi að annálað var, enda átti hann
auðvelt með að hrífa fólk með sér
til að auka afköstin. Vandvirknin
var þó ávallt látin sitja í fyrirrúmi.
Jón var tvígiftur. Fyrri kona hans
var Sigurrós Guðmundsdóttir og
áttu þau eitt barn, Jónu Vilborgu.
Þau skildu. Síðari kona Jóns var
Sigríður Ingveldur Sigurðardóttir.
Þau giftust 20. júlí 1946. Þau áttu
eitt bam, Sigurð, sem er kvæntur
Margréti Stefánsdóttur. Bamabörn-
in em orðin 5. Sigríður lést 25. júní
1989. Sigríður hafði mikið yndi af
söng og síðast í söngkór aldraðra.
Hún og konan mín vom miklar vin-
konur.
Við hjónin og fjölskylda vottum
aðstandendum Jóns innilega samúð
okkar.
Jónas Sigurðsson.
Kveðja til afa
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Brim)
Jón Stefán.
Góður vinur okkar, Jón Jónsson,
Ölduslóð 27, Hafnarfírði, er látinn
og nú þegar kemur að kveðjustund
rifjast upp minningar liðinna ára.
Við kynntumst fyrst á ferðalagi á
Mallorca fyrir fjórtán ámm og nú
seinni árin eftir að þau hjón Sigríð-
ur og Jón fluttust til Hafnarfjarðar
urðu samskiptin meiri, en hún lést
árið 1989. Jón mundi tímana tvenna
eins og flestir á hans aldri og hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum
hvort sem það vom stjómmál eða
atvik úr daglega lífínu. Við ræddum
ævinlega um hin ýmsu mál er hann
kom til mín í verbúðina og hjálpaði
mér að skera af netum. Margar
skemmtilegar stundir áttum við
saman þar, enda Jón vel gefinn og
skemmtilegur maður og gat alltaf
séð spaugilegu hliðar málanna og
hló þá svo hjartanlega að ekki var
annað hægt en að hlæja með. Það
var augljóst hvað hann gladdist
innilega í hvert sinn er ég fískaði
vel og þá sá ég hvað ég átti í hon-
um góðan vin. Hann hafði gaman
af að koma niður að smábátahöfn.
Þar var alltaf eitthvað skemmtilegt
að gerast, altént einhveijir að tala
við. Og ef ekki, þá sagðist hann
ætla að fara heim að hugsa.
/ Við þökkum Jóni og Sigríði fyrir
mjög góð kynni. Þau voru eina fólk-
ið, sem við höfum kynnst á ferðum
okkar og alla tíð síðan haft sam-
band við. Blessuð sé minning þeirra
beggja.
Ungur gáði ég út á Svið,
unpr dáði hafsins nið,
ungur þáði Ægi við
afl og dáð og sjómanns snið.
(Örn Amarson)
Hvílið í friði, vinir.
Marel og Lilja.
i dag er til grafar borinn vinur
minn og tengdafaðir, Jón Jónsson.
Andlát hans kom okkur mjög á
óvart, hann fékk hjartaáfall og varð
bráðkvaddur. Kallið kom þegar rétt
fjögur ár eru liðin frá andláti eigin-
konu hans, Sigríðar Sigurðardóttur,
eða ömmu Siddý. Nú þegar þau
hafa sameinast á ný biðjum við
Drottin vorn og frelsara að opna
faðm sinn og veita sálum þeirra
hinn eilífa frið.
Ég vil minnast hans með nokkr-
um orðum.
Jón, eða afi eins og við kölluðum
hann, var mikill mannkosta- og
merkismaður. Fjölskyldu sinni og
vinum reyndist hann einstaklega
traustur og heiðarlegur. Hann var
vinur í raun og ávallt reiðubúinn
að rétta vinum sínum og okkur
hjálparhönd. Hann bar hag okkar
(krakkanna sinna eins og hann
sagði) svo mjög fyrir bijósti að
stundum fannst okkur nóg um.
Hann átti mikinn kærleika í hjarta
sínu sem hann sýndi óspart á sinn
sérstaka hátt. Hann var léttur í
skapi og ég á eftir að sakna ákaf-
lega stundanna þegar við sátum við
eldhúsborðið og göntuðumst út af
einu eða öðru. Þegar hann hló þá
ljómaði andlit hans og smitaði frá
sér kátínu. Ég geymi þá mynd í
hjarta mínu.
Bamabörnin hans, Eva María og
Jón Stefán, kveðja hann með sárum
söknuði. Hann fylgdist mjög náið
með þeim og vildi vita allt um þeirra
hagi. Mest sakna þau stundanna
með honum þegar þau komu til
hans eftir skóla til að spjalla yfír
mjólkurglasi og þykkum brauð-
sneiðum með þykku smjöri, en það
var sérgrein afa. Það hryggir mig
mjög að við fáum ekki að hlúa að
honum og njóta elliáranna með
honum.
Hann var afburða sterkur og
stæðilegur maður, enda kominn af
þeirri kynslóð sem lærði snemma
að starfa og færa björg í bú. Hann
var sjómaður af lífí og sál. Hann
var mjög ungur þegar hann reri til
fískjar með föður sínum, Jóni Stur-
laugssyni. Hann var ósérhlífínn og
hamhleypa til vinnu og voru afköst-
in hjá honum stórkostleg. Hann
sigldi á togurum á stríðsárunum
og eigum við í minningu okkar
margar stórbrotnar sögur sem hann
sagði okkur frá þeim tíma. Hann
var skipstjóri á öðrum fískibátum
allt fram að sextugu þegar hann
fór að vinna í landi, þá sem verk-
stjóri í frystihúsum. Þegar hann
komst á eftirlaunaaldur, keypti
hann sér trillu og fór á skak. Þar
sló hann ekki slöku við og fór af
stað um miðjar nætur til að geta
stímað sem lengst og aflað meira,
enda fengsæll.
Amma Siddý átti margar and-
vökunætur þegar hún beið eftir
honum. Hún var þá orðin veik og
ákváðu þau sameiginlega að best
væri að selja trilluna og njóta meiri
samvista. Hann annaðist hana af
slíkri nærgætni og fórnfýsi að af
bar, enda ekki við öðru að búast
af svo hjartahlýjum manni. Eftir
andlát hennar fór hann nær daglega
niður á höfn og það veitti honum
mikla ánægju að spjalla við aðra
trillukalla og skiptast á sögum af
sjónum.
Elsku hjartans Jón, ég kveð þig
hinsta sinni með sárum söknuði og
þakka þér samfylgdina. Ég þakka
þér þá hjartagæsku, þá óendanlegu
hjálpsemi og þær gleðistundir sem
þú skilur eftir í hjarta mínu.
Ég bið góðan Guð að blessa þig
og leiða þig farsælllega leiðina til
hins eilífa friðar.
Eftirfarandi sálmur er vel við
hæfi, enda þótti þér hann fallegur:
Ég lifi’ og ég veit hve löng er mín bið
ég lifí', unz mig faðirinn kallar
ég lifi’ og ég bið, unz ég leysist í frið
ég lifí sem farþegi sjóinn við,
unz heyri’ ég að Herrann mig kallar.
Ég dey og ég veit, nær dauðann að ber,
ég dey, þegar komin er stundin,
ég dey, þegar ábati dauðinn er mér,
ég dey, þegar lausnin mér hentust er
og eilífs lífs uppspretta’ er fundin.
Ég ferðast og veit, hvar mín fór stefnir á
ég fer til Guðs himnesku landa,
ég fer, unz ég verð mínum frelsara hjá
og framar ei skilnaðarsorgin má
né annað neitt ástvinum granda.
(Stef. Thor.)
Margrét Stefánsdóttir.
í dag, 23. júní, verður gerð útför
Jóns Jónssonar, móðurbróður míns,
sem lést snögglega 15. júní. Var
hann í fullu fjöru allt þar til hinsta
kallið kom.
Jón fæddist í Vinaminni á
Stokkseyri 7. júní 1915, og voru
foreldrar hans Jón Sturlaugsson
(1868—1938) hafnsögumaður og
útvegsbóndi á Stokkseyri og Vil-
borg Hannesdóttir (1873—1949)
frá Skipum í Stokkseyrarhverfí. Jón
og Vilborg eignuðust tíu böm: Stur-
laug stórkaupmann í Reykjavlk
(f.1895), Sigurbjörgu matreiðslu-
konu (f. 1899), Snjáfríði mat-
reiðslukonu (f. 1901), Guðlaugu
hjúkrunarkonu (f. 1903), Guðmund
vélfræðing (f. 1905), Önnu húsmóð-
ur í Reykjavík (f. 1907), Hannes
járnsmið (f. 1909), Hannesínu Sig-
urbjörgu (f. 1910), Sigrúnu (f.
1912) og Jón (f. 1915), en hann
var yngstur sinna systkina.
Af þessum stóra systkinahópi
komust öll upp nema Sigrún, sem
lést kornabam. Þegar þau systkinin
höfðu aldur til rifu þau sig upp úr
fámenninu og reyndu hvert um sig
að afla sér menntunar eftir fremstu
getu, og komu sér þá vel dugnaður-
inn og atorkan, sem þau systkinin