Morgunblaðið - 23.06.1993, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. JÚNÍ 1993
Minning
Gunnar Marinó
Hansen múrari
Fæddur 28. janúar 1935
Dáinn 13. júní 1993
Oft getur þögnin verið óþægileg,
en aldrei með vini mínum Gunnari
M. Hansen. Hann hafði þann hæfi-
leika að geta hlustað á þögnina.
Hversu oft höfum við ekki setið sam-
an þöglir, jafnvel í langan tíma, en
alltaf liðið vel. Þannig var Gunnar
Hansen. Enginn málskrafsmaður,
traustur, ljúfur, lýsandi af friði og
ró. Ekki þar með sagt að ekki hafí
verið spjallað saman, þegar það átti
við, og þá um heima og geima, því
að Gunnar kunni á mörgu skil, ekki
síst atvinnumálum þjóðarinnar, svo
sem í sjávarútvegi og verklegum
framkvæmdum, og þá einkum síð-
ustu 30 árin. Byggingar og önnur
mannvirki voru hans sérsvið og þar
stóðu honum fáir á sporði.
Við vorum jafnaldrar og í sama
bamaskóla og vissum því snemma
hvor af öðrum. Það var þó ekki fyrr
en árið 1957 að ég eignaðist vini,
sem enst hafa óslitið fram á þennan
dag, og það sem sjaldgæft hlýtur að
teljast, aldrei hefur skugga á borið.
Það var kvöldstund árið 1957 að við
konan mín hittumst á heimili Gunn-
ars og konu hans Unnar Sólveigar
og tekið var á móti okkur með kost-
um og kynjum, gleðin ríkti, farið á
ball og slett úr klaufunum. Slíkar
ógleymanlegar kvöldstundir urðu í
gegnum árin fjölmargar bæði heima
hjá okkur og þeim. Við urðum
ágrannar í Kleppsholtinu, þá enn ung
að árum. Þau fluttust á Hólabrekku
á Grímsstaðaholti, við á Mánagötu
og Hlíðarnar, en ekkert aðskildi okk-
ur. Þannig hélt lífið áfram, oftast
með ánægju og gleði, þegar þau
voru annars vegar.
Konur okkar Gunnars eru systk-
inabörn og fyrir 15 árum hittumst
við með enn einu systkinabarnanna
og hennar manni, og var þá haft á
orði að við værum farin að sjást sí-
fellt sjaldnar. Síðan höfum við, þessi
þijú miðaldra pör, hist mánaðarlega
hvert heima hjá öðru, átt saman
glettnar ánægjustundir og notið lífs-
ins.
Ekki er hægt að minnast Gunnars
Hansens án þess að nefna sólar-
geisla lífs þeirra hjóna, dótturina
Vilborgu. Við komu hennar í þennan
heim 1969 var eins og þau end-
urfæddust, allt varð bjart og fagurt.
Laugardaginn 12. þ.m. vorum við
öll saman í fjölskylduboði. Eftir veisl-
una ákváðum við að borða saman
daginn eftir, hinn 13. Okkur var
ekki ætlað að njóta samvista þeirra
hjóna þann daginn, því að Gunnar
veiktist hastarlega aðfaranótt sunnu-
dagsins og var látinn um hádegisbil-
ið.
Hugurinn reikar. Reiðarslag, grát-
ur, sorg, minningar, eftirsjá. Þótt
Gunnar falli í valinn aðeins 58 ára,
langt fyrir aldur fram, hversu gott
væri ekki að fá að fara svo snögg-
lega fyrir alla nema eftirlifendur, og
þá einkum þá nánustu, eiginkonu,
dóttur og alla hina.
Blessuð sé minning þín, vinur!
Bjarni Garðar Guðlaugsson.
Vinur okkar Guhnar Marinó Han-
sen er látinn. Það rifjast upp minn-
ingar frá æskuárunum í Vesturbæn-
+
Eiginmaður minn,
VALDEMAR SÖRENSEN,
lést í Borgarspítalanum 21. júní.
Þuríður Jónsdóttir Sörensen.
Elskuleg móðir okkar,
INGIBJÖRG ÞÓRÐARDÓTTIR,
lést 19. júní.
LillýÁsa Kjartansdóttir,
Ásdfs Mountz,
Ingibjörg Kjartansdóttir.
+
Móðir okkar,
SIGRÍÐUR ÞORLÁKSDÓTTIR
frá Hofi
í Vestmannaeyjum,
lést á sjúkraheimilinu Skjóli 21. júní.
Sjöfn Bjarnadóttir,
Sverrir Bjarnason.
+
Móðir mín,
ÞÓRUNN ÓLAFSDÓTTIR,
Háholti 20,
Akranesi,
lést 15. júnf.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Silvia Georgsdóttir og fjölskylda.
+
Elskuleg frænka okkar,
SVAVA SIGURÐARDÓTTIR,
andaðist 13. júní síðastliðinn.
Jarðarförin hefur farið fram.
Þökkum auðsýnda samúð.
Systkinabörnin.
um þegar Bergstaðir og Litlaland
voru miðpunktur tilverunnar, þar
sem barnsskónum var slitið og full-
orðinsárin tóku við.
Gunnar var fæddur 28. janúar
1935 að Litlalandi við Kaplaskjólsveg
þar sem hann ólst upp hjá afa sínum
Guðmundi Jónssyni og Marínu Pét-
ursdóttur, ásamt móður sinni Helgu
Hansen Guðmundsdóttur. Hann var
elstur af átta systkinum. Hann lærði
múrverk og vann við það allt til
dauðadags.
Gunnar var gæfumaður í einkalífi
sínu. Hann kvæntist 28. janúar 1956
Unni Sólveigu Vilbergsdóttur, sem
frá þeim degi hefur staðið við hlið
hans í blíðu og stríðu. Stærstan sess
átti eiginkona hans og dóttir, stóri
sólargeislinn í lífi þeirra, Vilborg,
einkadóttirin sem hann annaðist af
mikilli umhyggju og vináttu til hinstu
stundar þó ekki hafi honum tekist
að komast á síðasta stefnumótið sem
þau áttu, en þau ætluðu að hittast
í sumarbústaðarlandinu þeirra í Önd-
verðarnesi í Grímsnesi 13. júní sl.
Hann lagði þá upp í sína hinstu för.
Það er oft stutt milli lífs og dauða,
það sannaðist með áþeifanlegum
hætti nú þegar allar björgunarað-
gerðir voru til einskis.
Margs er að minnast eftir ævilöng
kynni. Hjartahlýja þeirra hjóna við
dætur okkar og umhyggja fyrir þeim
alla tíð. Allar gleðistundir okkar
hjónanna í gegnum árin og óijúfan-
leg vinátta sem aldrei bar skugga á.
Við sendum Unni og Viiborgu inni-
legar samúðarkveðjur og biðjum Guð
að styrkja þær á þessari sorgarstund.
Hafðu hjartans þökk
mér hoiín stund er kær.
í minni mínu klökk
er minning hrein og skær.
Þú gengur um gleðiiönd,
þá glampar sólin heið
og við herrans hönd
þú heldur fram á leið.
(Páll Janus Þórðarson.)
Guðrún, Ögmundur
og dætur.
Gunnar Marinó er dáinn.
Þá er fallinn frá öðlings drengur
í fjölskyldu minni, langt um aldur
fram, aðeins 58 ára gamall. Gunnar
kvæntist ungur föðursystur minni,
Unni Vilbergsdóttur. Það er erfítt
að grufla upp minningar um fjöl-
skylduatburði þar sem Gunnar kom
ekki við sögu, bæði vegna þess að
það er svo langt síðan að hann kom
í fjölskylduna og svo hitt að þau
voru sem betur fer alltaf með. Á
fjórða áratug hafa þau verið óaðskilj-
anleg í huga mínum, Unnur föður-
systir mín og Gunnar maður hennar.
Síðar með dóttur sinni, Vilborgu.
Unnur og Gunnar voru alveg
ómissandi ef eitthvað var um að vera;
jólaboð, páskaboð, Jónsmessuhátíð,
afmælisveislur, fermingarveislur,
útilegur eða bara að koma saman
og hittast í Vonarholti, en þar er
aðal samkomustaður fjölskyldunnar
hin síðari ár. Ef einhver slíkur at-
burður var í undirbúningi voru þau
alltaf mætt áður, til þess að taka
þátt í undirbúningsvinnunni, stund-
um deginum áður. Það þurfti aldrei
að biðja þau Unni og Gunnar um
hjálp, þau komu alltaf eins og frels-
andi englar og gengu í verkin af
fullum krafti. Alltaf saman, alveg
sérstaklega samrýnd hjón. Reyndar
verður að viðurkenna það að þegar
svona glaðlynt og hresst fólk kemur
saman verður ekki síður gaman að
undirbúningi fjölskylduveislnanna en
veisluhöldunum sjálfum. Lágvær og
kitlandi hlátur hans ómaði um húsið.
Gunnar var sérstaklega þægilegur
í umgengni, giaðlyndur á mjög hæg-
látan hátt. Hann tók þátt í öllum
samræðum en var þó hvorki orð-
margur né hélt hann langar ræður.
Sennilega var það eins gott í þessum
félagsskap, en hann kom þó alltaf
með skemmtileg innlegg í samræð-
umar. Hann hafði einstakt lag á að
láta fólki líða vel í návist sinni. Oft
gerðist það að þeir sem höfðu sig
ekki mikið í frammi í stærri hópum
sáust sitja á löngu eintali við Gunn-
ar. Gunnar var mjög góður viðmæl-
andi og frábær hlustandi. Hann gat
dregið hvem sem var út úr skel sinni
og leyft honum að blómstra.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum þennan góða dreng. Ég
votta Unni og Vilborgu dýpstu sam-
úð.
Kristín Sigurðardóttir.
Sunnudaginn 13. júní sl. andaðist
ástkær frændi okkar og vinur, Gunn-
ar M. Hansen, eða Gunni eins og
hann var alltaf kallaður. Við trúðum
því ekki þegar mamma kom tii okkar
og sagði að hann Gunni væri dáinn,
hann sem alltaf var svo hress og
kátur og vildi allt fyrir alla gera. Þær
eru óteljandi ferðirnar sem hann
hefur snúist með okkur þegar við
höfum átt ferð í bæinn. Hann gerði
allt til þess að gleðja okkur og láta
okkur líða eins og við værum heima.
Unni í sama orðinu, svo samrýnd
voru þau og dóttir þeirra Vilborg.
Alltaf var gott að koma á heimili
þeirra í Vesturbergi 78 og vomm við
alltaf velkomin á hvaða tíma sem var.
Við höfum átt margar góðar og
skemmtilegar samverustundir með
Gunna og skrítið verður að koma í
bæinn og hann hvergi nálægur. Allt-
af kom tilhlökkun í okkur þegar við
vissum að þessi samhenta fjölskylda
væri væntanleg í heimsókn hingað
út í Eyjar.
Elsku Unnur og Vilborg, ykkar
missir er mikill og söknuðurinn er
sár. Megi guð vera ykkur styrkur á
raunastund.
Jóhanna Eystems
dóttir — Minning
Fædd 18. febrúar 1906
Dáin 5. júní 1993
Elskuleg tengdamóðir mín, Jó-
hanna, lést 5.júní sl. Þegar okkar
kynni hófust, fyrir 19 árum, þá
bjuggu þau hjónin í Mávahlíð 19.
Eiginmaður Jóhönnu, Jón Á. B.
Þorsteinsson frá Bakkafírði, lést
fyrir 4 árum, 6. febrúar 1989. Börn
þeirra eru: Eysteinn, Birgir og
Nanna.
Jóhanna var sérstaklega hjarta-
hlý kona, góð móðir, amma og lang-
amma. Hún var sérstaklega góð
barnabörnum sínum. Það eru mörg
vettlinga- og sokkapörin sem hún
pijónaði stór og siná sem veitti
góðan yl og ekki bara fyrir sína
nánustu. Það var með ólíkindum
hvað hún afkastaði þegar hún sat
með prjónana sína.
Mér er minnisstætt þegar Jón
og Jóhanna voru með kartöflugarð
í Smáratúnslandi í Kópavogi. Þau
úthlutuðu hverju barni sínu kart-
öflubeði. Þá var oft glatt á hjalla,
farið var með nesti og kaffi, mjólk
fyrir bömin og dvalið þar fram eft-
ir degi. Barnabörnin nutu dagsins
og hjálpuðu til eins og þau gátu,
hvort sem verið var að setja niður
eða taka upp.
Jóhanna mín, við kveðjum þig
með trega og söknuði, en það léttir
okkur kveðjustundina að eiga góðar
minningar um þig. Þakka þér sam-
fylgdina. Að lokum vil ég þakka
þér allar þær góðu stundir sem þú
Minning um góðan mann mun lifa
í hjörtum okkar.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfír storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sig. frá Hlöðum)
Sigrún og Sæbjörg Logadætur.
Dáinn, horfinn, harmafregn
hvílíkt orð mig dynur yfir.
En ég veit að látinn lifir
það er huggun harmi gegn.
(S.T.)
Elskulegur mágur minn og vinur,
Gunnar Marinó Hansen, hefur lokið
lífsgöngu sinni.
Hann dó af völdum hjartabilunar
hinn 13. júní sl., 58 ára að aldri.
Kynni okkar hafa varað í 38 ár því
að hinn 17. júní 1955 settu þau upp
hringana Unnur systir mín og hann
og ríðan höfum við verið vinir.
Ýmislegt höfum við brallað saman,
sem gott er nú að minnast. Eins og
t.d. þegar við rákum smábúskap í
Fjárborg 21 um nokkurra ára skeið.
Þar vorum við með hesta og nokkrar
kindur. Það var góður tími. Sauð-
burður og smalamennska, rúningur
og heyskapúrinn á Hofi. Allt verður
þetta nú ljóslifandi fyrir sjónum
mér. Gunnar með einkadótturina
Vilborgu að kemba og klappa Mána,
fyrsta hestinum hennar. Sæa og
Únnur færandi mat og kaffí. Þetta
eru minningar sem gott er að ylja
sér við.
Gunnar var vel af guði gerður,
bæði til líkama og sálar. Þessar guðs-
gjafír nýtti hann vel, öðrum til bless-
unar og sjálfum sér til sóma. Hann
var mikill ijölskyldumaður. Þess nut-
um við ég og fjölskylda mín og ekki
síst móðir okkar Unnar, Guðmundína
Stefánsdóttir, en henni reyndist hann
sem besti sonur.
Gunnar var hamhleypa til verka
og hraustmenni allt þar til fyrir tæp-
um fjórum árum að hann fékk
þrengsli í kransæðar. Hann fór í
svokallaða blásningu sem heppnaðist
svo vel að hann taldi sig hafa fengið
fullt vinnuþrek, enda samviskusamur
við æfingar og gönguferðir.
Gunnar Marinó var fæddur í
Reykjavík 28. janúar 1935. Móðir
hans var Helga Hansen Guðmunds-
dóttir. Hann ólst upp hjá afa sínum
Guðmundi Jónssyni og Marinu Pét-
ursdóttur á Litla-Landi við Kapla-
skjólsveg. Ungur að árum gerðist
hann afgreiðslumaður hjá KRON á
Vegamótum og síðan á Skólavörðu-
stíg og vann þar uns hann hóf nám
í múraraiðn hjá tengdaföður sínum,
Vilberg Hermannssyni múrarameist-
ara. Við múrverk vann hann síðan
til dauðadags, lengst af á vegum
Sigfúsar Jónssonar múrarameistara.
Unnur og Gunnar giftu sig 28.
janúar 1956 og eignuðust dótturina
Vilborgu hinn 1. janúar 1969. Það
verður erfítt að fara að slíta sundur
nöfnin Unna, Gunni og Vilborg, svo
samtvinnuð sem þau eru í hugum
okkar. Nú að leiðarlokum vil ég
þakka mági mínum og vini öll árin
okkar saman. Vinfastari og traustari
mann hefí ég ekki þekkt. Aldrei brást
Gunnar. Sá, sem átti hann að vini
stóð ekki berskjaldaður.
Góður guð styrki Unni, Vilborgu
og aðra ættingja og blessi minning-
una um góðan dreng.
Sigurður Sigurðsson.
gafst börnunum okkar.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Guðmunda Hjálmarsdóttir.