Morgunblaðið - 13.10.1993, Page 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. OKTÓBER 1993
33
Sigurveig Ástgeirs
dóttir — Minning
Fædd 15. apríl 1929
Dáin 5. október 1993
Mér er þungt í hjarta þegar ég
sest niður við að skrifa um tengda-
móður mína, Veigu, eins og hún
var kölluð, sem lést í Landspítalan-
um 5. október síðastliðinn, eftir
erfið veikindi, því að hún var mér
annað og meira en bara tengdamóð-
ir og amma barnanna minna.
Alveg frá fyrstu tíð, er ég var
nítján ára gömul og kom fyrst inn
í fjölskylduna, tók hún mér sem
sinni eigin dóttur.
Veturinn 1975 fluttust við Geiri
tímabundið inn á heimili þeirra
hjóna á Kvisthaga 8. Á þeim tíma
eignuðumst við dótturina Sigur-
veigu, sem var okkar fyrsta barn
og þeirra fyrsta barnabarn. Er mér
þetta tímabil sérstaklega dýrmætt.
Oft sátum við Veiga mín í eldhús-
inu og spjölluðum yfir kaffibolla
langt fram á nótt eins og bestu
vinkonur. Við gátum ávallt trúað
hvor annarri fyrir okkar innstu
hugsunum. Á þessum tæpum
tveimur árum var lagður grunnur
að vináttu og kærleik sem aldrei
bar skugga á.
Margar voru ferðirnar til okkar
Geira öll árin sem við bjuggum á
Selfossi. Ætíð var hún tilbúin til
að koma og sjá um heimili okkar
þegar ég þurfti að dveljast á sjúkra-
húsi, tvisvar sinnum, í allt að fjórar
vikur í senn. Einnig þegar Lína
Dögg fæddist og síðan Sigurður,
alltaf var Veiga mín til staðar.
Hún kom með okkur á öll jóla-
böll fyrir austan, og tók Evu litlu
með sér eftir að hún fæddist.
Þegar ég sest niður núna og renni
huga yfir þau fjögur ár sem við
höfum búið í Reykjavík, fyllist ég
þakklæti yfir því að hafa fengi að
vera nær henni. Kemur þá sterkast
fram síðastliðið ár, sérstaklega 2.
nóvember, þegar læknirinn hringdi
eftir erfiða aðgerð sem Veiga mín
gekkst undir og tilkynnti hversu
alvarlega sjúkdómurinn hefði leikið
hana. Tók síðan við erfiður tími.
En alltaf áttum við okkar gleði-
stundir inn á milli.
Hinn 20. júlí síðastliðinn var hún
aftur lögð inn á Landspítalann.
Hófst þá þyngsta tímabilið fyrir
okkur öll. Það var ómetanlegur
styrkur að fá að njóta þeirrar yndis-
legu umhyggju og kærleika sem
starfsfólk deildar 11E sýndi Veigu
og okkur hinum, þann tíma er hún
var á meðál okkar.
Vil ég koma sérstöku þakklæti á
framfæri til alls starfsfólksins. Það
var svo gott að fínna að maður
væri velkominn, jafnt að degi sem
nóttu. Einnig vil ég þakka starfs-
fólkinu á krabbameinsdeild kvenna
fyrir frábæra umönnun í alla staði
í fyrravetur.
Guð varðveiti minningu Veigu
minnar með þökk fyrir allt.
Hin langa þraut er liðin
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sipr unninn
og sólin björt upprunnin,
á bak við dimma dauðans nótt.
(Vald. Briem).
Kær kveðja,
Arnbjörg.
Mig langar að minnast móður-
systur minnar, Sigurveigar Ás-
geirsdóttur.
Ég man þegar ég var lítil og kom
á Kvisthagann til Veigu frænku.
Hún var mér alltaf svo góð. Mér
fannst hún og mamma alltaf svo
áþekkar og það kom fyrir að ég
togaði í pilsið hennar, og hélt það
væri mamma.
Ég minnist með gleði ferðanna
austur þegar ég, Dísa og Stína,
dætur Veigu, lágum í skottinu í
bílnum og lékum okkur.
Það kom tímabil í lífi mínu eftir
að afi dó, þá hugsaði ég mikið um
dauðann og hvað yrði um mig ef
mamma dæi. Þá sá ég fram á von.
Ég fann þrjú heimili þar sem ég
gat hugsað með að eiga heima og
heimili Veigu var eitt þeirra.
Ég varð unglingur og ég þekkti
ekki skilningsríkari „móður“ en
Veigu. Mér fannst hún skilja okkur
unglingana og virða skoðanir okk-
ar.
Ég varð fullorðin og fékk að
kynnast henni sam jafningja. Við
gátum rætt lífíð og tilveruna. Ég
gat treyst henni og mér fannst hún
vera eins og klettur. Eftir að
mamma dó fannst mér Veiga vera
nýja mamman mín og amma bam-
anna minna. Hún bar svo mikinn
kærleika til allra og ef það var eitt-
hvað sem hún gat gert fyrir náung-
ánn, þá var það gert.
Veiga var létt í lund og hafði
gaman af að gantast og gerði það
óspart fram í andlátið.
Ég trúi því að nú sé hún hjá
guði, en þar er yfirfljótandi kærleik-
ur og allir heilbrigðir.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Jákup Gárd VestJo-
ensen — Minning
Fæddur 20. október 1915
Dáinn 17. júlí 1993
Alt fær einaferð enda, og so er
tað hesa ferð, nú íð góður svágur
mín og vinur er farin higani frá
hesum jammurdali her á jörð, og er
nú komin á tann stað, sum öll menn-
iskir her á jörð ynskja sær tá íð tey
yvirgeva hetta jarðarlív.
Jákup Gárd Vest Joensen sum var
hansara rætta navn, var föddur og
uppvaksin í Vági á Suðuroy í Pöroy-
um, tann 20. Okt. 1915 og var tí
knappliga 78 ára gamal, tá íð hann
yvirgav hetta jarðarlív, hann var
sonur Julius Johan Joensen úr Vági
og Marin Katrinu konu hansara,
Jákup var bert 8 ára gamal tá íð
hann misti pápa sín, Jákup átti 5
onnur systkini, 4 systrar og ein yngri
bróður. Jákup fór til skips 14 ára
gamal, sum tá var aldurinn tá íð
ungir dreingir fóru fyrst at físka við
slupppum, og sum eisini var ein
harður skúli tá í tíðuni fyri unga
dreingir á föroyskum sluppum, tað
kom eisini íð Jákupsa lut, að for-
syrgja familiuna,
Jákup var ein dugandi og raskur
maður, og kom væl fyri hvar í hann
fór, og tí átti hann nógvar vinir.
Jákup giftist eftirlivandi konu sín-
ari, Anne Maleme Hansen frá
Sunnba, tann 27. Dec. 1941, Anne-
lena er dóttir til Johannes Rudólf
Hansen frá Gásadali, og Sunnevu
Marie Hansen frá Sunnba, hon var
dóttir Dánial í Laðangarði, Annelena
og Jákup búið fyrst í Vági men flutti
so til Sunnbiara, og hava búð har
síðan, tey komu til Ísland fyri jól,
að besökja tvær dötur sum búðsettar
eru her í Sandgerði, og hav tær
hugsa væl um foreldrar sínar, Jákup
og kona hansara ætlaðu sær að fara
aftur til Föroyar í heyst, men mangt
fer örvisini en ætla er, Jákup Vest
var ein tryggur vinur, sum allir kundi
troysta á, hann var ógvuliga goður
við börn, og kundi tey væl at meta
tað og tí var tað sárast hjá teymun
at missa sin ástsæla Abba. Um gott
tjúgu ára aldurinn kom eg að kenna
Jákup svág mín, og tann vinskapur
í mindaðist ímillum okkum báðar,
stóð til sístu stund, og nú eru bara
tey ljósu minnir eftir um góðan og
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu,
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(23. Davíðssálmur 1.-5.)
Ég bið Guð að blessa manninn
hennar, börnin hennar og þeirra
fjölskyldur, systkini og alla sem nú
eiga um sárt að binda.
Bestu kveðjur.
Arndís Ámadóttir.
Gleðin og sorgin
Ég var lítið bam
og ég spurði móður mína
hver munur væri á gleði og sorg.
Móðir mín strauk yfir hár mitt og svaraði:
Sá maður sem kennir aldrei sorgar í hjarta
sínu
getur ekki glaðst
því hann þekkir ekki soigina.
(Þórunn Magnea).
Ég vil minnast ömmu minnar sem
var mér alltaf svo indæl og góð.
Ég bjó í kjallaranum fyrir neðan
ömmu og afa í nokkur ár, ásamt
mömmu minni. Mamma vann mikið
á kvöldin og því varð amma að
passa mig.
Á kvöldin spiluðum við amma
mikið saman og þegar ég fór að
sofa fórum við alltaf með „Faðir
vorið“, sem hún kenndi mér og líka
allar bænirnir.
Svo var það í nóvember 1992 að
hún greindist því miður með
krabbamein. Mér þótti erfítt að
sætta mig við þetta. Sá vetur var
mér mjög erfiður. Á hverju kvöldi
fórum við mamma til ömmu og eld-
uðum fyrir okkur og vorum þar á
kvöldin.
Hinn 20. júlí síðastiiðinn lagðist
hún inn á Landspítalann. Mamma
var mikið uppi á spítala hjá elsku
ömmu minni, á meðan vorum við
Lína frænka á Laugarvatni hjá
skyldfólki okkar.
Hinn 5. október dó elsku amma
mín, en nú veit ég að henni líður
vel, og nú þarf hún ekki að kvelj-
ast meira af sjúkdómnum sínum.
Þér kæra sendi kveðju
með kvöldstjömunni blá,
það hjarta, sem þú átt, en
sem er svo langt þér frá.
Þar mætast augu,
þótt ei oftar sjáumst hér.
Ó, Guð minn ávallt gæti þín
ég gleymi aldrei þér.
(Bjami Þorsteinsson).
Ég sakna hennar mjög mikið og
vildi að hún hefði getað verið leng-
ur hjá okkur, en ég veit að Guð og
englamir gæta hennar mjög vel.
Blessuð sé minning ömmu
minnar.
Eva Bragadóttir.
umhyggju saman mann.
Jákup var ein prúður maður og
so var kona hansara við, prúðari par
sást valla á Sunnbiar grund, Jákup
var ógvuliga góður við meg og mína
famiiiu, og fyri tað takka vit av
hjarta.
Hjá ongum her á foldum, er róður-
inn yvir lívsins hav ævigur, tó gevur
tað altíð ein sáran hvökk í okkum
hvöija ferð í árar eru lagdar inn, og
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Það er mér helst í huga hvað hún
amma mín var mér ávallt ljúf og
góð. Hinn 2. nóvember 1992 greind-
ist hún því miður með krabbamein,
sem var mér mjög erfítt að skilja
og sætta mig við.
Fram að níu ára áldri bjó ég á
Selfossi og verður mér hlýtt í hjarta
þegar ég hugsa um ömmu í Reykja-
vík. Ég þáði alltaf koss, þegar ég
kom og fór og fann ætíð fyrir hlýju
og öryggi í faðmi hennar.
Þegar ég fluttist til Reykjavíkur
árið 1989, fjölgaði heimsóknunum
til ömmu. Síðastliðið sumar dvaldist
ég um tíma á Laugarvatni og þá
hugsaði ég oft heitt til elsku ömmu
minnar. Þá dvaldist hún á Landspít-
alanum og var þá mamma mjög oft
hjá henni. Þegar mamma var að
fara heim þá bað amma alltaf fyrir
kveðju til mín og vildi hún vita hvern-
ig mér liði og hvað væri að frétta
af mér.
Ég sakna þess að geta ekki setið
og talað við hana ömmu mína um
lífið og tilveruna. Ein af minningum
mínum um ömmu er þegar ég fór
hringinn í kringum landið með henni
og öðrum í fjölskyldunni og gistum
við í tjaldi. Þegar við vorum í
Dimmuborgum létum við Siggi bróð-
ir og Eva frænka hana loka augun-
um og leiddum hana, eins og hún
væri blind, um hraunið. Við skemmt-
um okkur öll alveg konunglega.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
tí er tað hart, að gröða tað sár aft-
ur, íð eini deyðsboð altíð seta, men
tíðin man lekja öll sár tilsíst.
Jákup var ein felagslyndur mað-
ur, í einum og öllum, og var tað
stuttligt at práta við hann um menn
og málevni, tí hann visti frá nógvum
at siga, Jákup var bæði kátur og
lívsglaður í vinarhópi, ein skilagóður
maður í einum og öllum. Jákup var
bæði við íslanskum trolarum og línu
og netabátum, sjómenskan var hon-
um í blóð borin, sum dömi má nevn-
am, so var hann heiðraður á sjó-
mannadaginn her I Sandgerði í 1991,
tað sigur naka um trúmensku og
sjómensku hansara, Jákup kom á
heimilið mitt hvönn dag í hann
kundi, og vóru tað besti dagar í lívi
mínum, men nú er tann gangan át
enda, tí nú er hann komin í tað ríki
sum hann og hansara líkar eiga
heima, hann er sárt saknaður av
okkur öllum, friður veri við minni
hansara.
Eg biðji góðan Gud að varðveita
hansara sál og styrkja og varveita
tey í eftir sita.
Tað ljósi er títt halga orð,
sum leiðir okkum á títt spor,
gev at tað eig her vikna má,
og aldrin okkum víkja frá.
(Mikkjal Danielsen)
Á Ryggi
Eskhild Jóhannesson.
Núna veit ég að elsku ömmu minni
líður vel og nú þjáist hún ekki leng-
ur. Ég vil biðja Guð um að taka vel
á móti henni og passa hana vel fyr-
ir mig.
Blessuð sé minning elsku ömmu
minnar.
Lína Dögg Ástgeirsdóttir.
Sál mín tærist af þrá eftir hjálpræði þínu,
ég bíð eftir orði þínu.
Augu mín tærast af þrá eftir fyrirheiti þínu:
Hvenær munt þú hugga mig?
(Sálmamir: 119, 11.)
Elsku amma mín lést í Landspltal-
anum 5. október síðastliðinn. Það
verður erfitt að lifa án hennar.
Amma hefur alltaf verið til staðar
og tilbúin að gera allt fyrir okkur
þegar við höfum þurft á því að halda.
I maí 1977 þegar ég var sextán
mánaða gömul fluttist ég með for-
eldrum mínum af Kvisthaganum á
Selfoss, þar sem við bjuggum síðan
I tólf ár. Á þeim árum bættust þau
Lína Dögg og Siggi I fjölskylduna
og þær voru ófáar ferðirnar sem
amma kom að heimsækja okkur.
Ég á svo margar góðar minningar
um hana að ég gæti aldrei klárað
að skrifa þær allar, en minnisstæð-
astar eru þegar ég fór I sumarfrí til
ömmu I Reykjavík allt fram að ellefu
ára aldri. Þær ferðir voru ómiss-
andi, þá var ég hjá ömmu og afa á
Kvisthaganum I einhveija daga yfir
sumarið og við amma fórum daglega
með strætó niður I bæ til að fara I
Kökuhúsið við Austurvöll.
Haustið 1989 fluttumst við svo
til Reykjavíkur og á þessum fjórum
árum sem liðin eru hefur varla liðið
sú vika að ég og amma hittumst
ekki. Hún var alltaf að koma upp I
Breiðholt eða þá að ég var að fara
til hennar.
í ágúst sumrin 1991 og 1992 var
ég að vinna með ömmu I Kötlu. Þar
kynntist ég ömmu sem vinnufélaga
og alveg yndislegum vinnufélaga,
enda sagði pabbi að ég ynni með
ömmu á „vernduðum vinnustað".
Það var fyrir tæpu ári að amma
veiktist. Ég gleymi aldrei föstudags-
kvöldinu 30. október þegar hún gaf
Stínu pening til að við tvær færum
I bíó, því að hún vissi að mér leið
illa af því að ég og kærasti minn
höfðum hætt að vera saman kvöldið
áður og amma vildi gleðja mig. Eft-
ir sýninguna fórum við til ömmu til
að þakka henni fyrir og síðan keyrði
amma mig heim I síðasta skipti.
Það er ótrúlegt að þremur sólar-
hringum seinna greindist hún með
ólæknandi krabbamein. Ég minnist
orða hennar viku síðar þess efnis
að ég ætti ekki að hafa áhyggjur
af útliti hennar því að hún ætti ör-
ugglega eftir að komast heim aftur
eins og hún og gerði.
En að kvöldi 20. júlí var amma
lögð inn og gekkst undir mikla að-
gerð nokkrum dögum seinna, en því
miður gátu læknarnir ekki hjálpað
henni og amma fékk hvíldina að
morgni 5. októbers síðastliðins.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm I nótt.
Æ, vtát mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson).
Ég veit að ömmu líður vel núna.
Sigurveig Ástgeirsdóttir.
Erfidrykkjur
Glæsileg kaiii-
hladborð lidlugir
salir og mjög
g()ð þjónusta.
lipplýsingar
ívSÍma22322
FLUGLEIDIR
HÁTEL LOFTLEHUK