Morgunblaðið - 05.11.1993, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. NÓVEMBER 1993
35
HREYFING
Hressandi göngn-
ferðir í Selja-
hverfi um helgar
að eru sjaldan færri en 40
manns sem taka sig til á
laugardagsmorgnum í Seljahverfi
og fara í klukkustundar göngu-
ferð undir stjórn Eyrúnar Ragn-
arsdóttur íþróttakennara. Þegar
best lætur mæta um 80 manns.
Hópurinn hittist hjá félagsmið-
stöðinni Hólmaseli kl. 11, þar sem
hitað er upp. Síðan er gengið í
um klukkustund og að lokum eru
gerðar teygjur.
Allir ijóðir í kinnum
Blaðamaður Morgunblaðsins
hitti gönguhópinn sl. laugardags-
morgun og var ekki annað að sjá
en allir væru ijóðir í kinnum og
skrafhreifnir, þar sem þeir örk-
uðu um hverfíð. „Við byijuðum
aftur í september, en hlé var tek-
ið í sumar. Þetta er reyndar fyrsti
veturinn minn sem leiðbeinandi,“
sagði Eyrún Ragnarsdóttir, sem
er vön að þjálfa fólk á öllum aldri,
því hún kennir bömum í Selja-
skóla íþróttir, auk þess sem hún
er með leikfimi fyrir fullorðna í
Árseli.
Gott að hafa markmið
Meðal nýrra göngugarpa í
hópnum voru hjónin Ásgerður
Tryggvadóttir hjúkrunarfræðing-
ur og Óskar Þór Karlsson fr^m-
kvæmdastjóri, sem sögðust fram
til þessa ekki hafa stundað íþrótt-
ir að staðaldri, en þó helst farið
í gönguferðir. Ásgerður kvaðst
að vísu vera nýbyijuð í líkams-
rækt. Hér væri þó tækifæri til
að hafa eitthvað fast að stefna
að, auk þess sem félagsskapurinn
væri skemmtilegur. „Við erum
nú bara að ganga í annað sinn,“
sögðu þau eins og afsakandi.
Karlmenn í minnihluta
Þegar þau voru spurð hvað
hefði drifið þau af stað kvaðst
Ásgerður hafa heyrt starfsfélaga
sína á Borgarspítalanum ræða
um gönghópinn og Óskar bætti
við að hann hefði fylgt frúnni.
Aðspurður kvaðst hann ekki hafa
drifið sig ef konan hefði ekki
stungið upp á því. Reyndar vakti
athygli að aðeins fimm karlmenn
vora í hópnum, en upp undir þijá-
tíu konur. Þegar nánar var að
gætt kom í ljós að ef karlmaður
var í hópnum var eiginkona hans
það í flestum tilfellum líka. Eyrún
kvaðst ekki hafa skýringuna á
því, hvers vegna karlarnir væru
í minnihluta, en kannski væra
þeir sérhlífnari eða hlédrægari.
Eyrún sagðist leggja áherslu á
að gangan væri við allra hæfi,
þannig að þeir sem gengju hægar
gætu stytt sér leið, en þeir sem
hefðu meira úthald, gengju
lengra. „Ég reyni að fylgja sem
flestum eftir og spjalla við þá,“
sagði hún og Oskar bætti við að
hún væri líka svo drífandi og
hress að það spillti ekki fyrir. Þá
vildu hjónin benda á að þetta
væri gott framtak hjá forstöðu-
manni félagsmiðstöðvarinnar
sem var driffjörðrin í átakinu, því
aðstaða til íþróttaiðkunar iyrir
fullorðna væri í lágmarki í hverf-
inu.
Hjónin Óskar Þór Karlsson (t.h.) og Ásgerður Tryggvadóttir
ásamt öðrum göngugörpum í Seljahverfi.
Morgublaðið/Sverrir
Byrjað var að teygja undir leiðsögn Eyrúnar Ragnarsdóttur
íþróttakennara í lok gönguferðarinnar, þrátt fyrir að allir væru
ekki komnir.
Þorbjörn Magnússon tekur því rólega á Kríunni. Unnur Jökulsdóttir segist ekki hafa reynt að leika
hetju meðan Þorbjörn fékkst við orminn.
SJUKDOMSVARNIR
Dauðadrukkinn ormur
kemur engum vörnum við
orbjörn Magnússon skipstjóri á
Kríunni, sem siglt hefur víða
um heim ásamt Unni Jökulsdóttur
eiginkonu sinni, hafði samband við
Morgunblaðið vegna fréttar um að
beikon hefði verið notað í því skyni
að lokka út orma undan húð manns
nokkurs. Kvaðst Þorbjörn þess full-
viss að „íslenska aðferðin" væri
miklu fljótvirkari en aðferð indíán-
anna, sem lýst var í blaðinu. „Við
Unnur lentum í sams konar aðstæð-
um og okkar aðferð tók aðeins tíu
mínútur en beikonaðferðin tók þijár
klukkustundir,“ sagði hann. Galdur-
inn var að gera orminn dauðadrakk-
inn!
Drukkinn ormur og fleiri
sögur
í bókinni Kría siglir um Suðurhöf,
sem kemur út um næstu jól, er kafli
sem heitir: Aðeins fyrir þá sem hafa
yndi af sjúkdómssögum. Þar er sam-
antékt ýmissa hollráða sem þau hjón-
in segja frá eftir að hafa þurft að
kljást við sjúkdóma og alls konar
óþægindi, án þess að geta leitað
læknis. Segir þar meðal annars frá
drakkna orminum á eftirfarandi hátt
og er það Unnur sem segir frá:
„Á senegalísku fljóti djúpt inni í
Afríku varð ég fyrir smávægilegri
en andstyggilegri líkamsárás af hálfu
lirfu. Þetta mun hafa verið afkvæmi
útsmoginnar flugu sem hefur fundið
upp það ráð, i eilífri baráttu skorkvik-
indanna við manninn, að verpa í
nærföt sem hanga úti til þerris.
Meðan lirfan er lítil borar hún sig
gegnum húðina á rasskinn „gest-
gjafa“ síns og vex þar síðan hratt á
næringarríku holdi hans og líkams-
vessum. Fljótlega fer hún að valda
óþægindum og þá uppgötvar maður
upphleypt, hart en graftarlaust kýli
með litlu gati sem „andar" taktfast.
Þorri gat séð í endann á hvítum
maðki og reyndi að plokka hann út
með nál en þá reyndi lirfan auðvitað
bara að bora sig dýpra, sem olli sting-
andi sársauka. Ég get ekki sagt að
ég hafi nýtt þetta tækifæri til að
leika hetju, emjaði eins og stunginn
grís, enda ekkert deyfð og full hryll-
ings gagnvart þessu viðurstyggilega t-
kvikindi.
Það leit út fyrir að Þorri þyrfti
að „óperera“ og við tíndum til lítinn
skurðhníf, kvalastillandi töflur og
sótthreinsispritt. En þegar hann var
tilbúinn að skera og var að sótt-
hreinsa á undan datt honum í hug
að reyna óvenjulega lækningaaðferð,
hella kvikindið fullt. Þegar hann
hafði haldið tappa af spritti yfir önd-
unargatinu í drykklanga stund var
maðkurinn orðinn of slappur og
kærulaus til að veita mótþróa þegar
hann var dreginn út með nálinni og
sendur fyrir borð með selbita. Fyrir-
byggjandi ráð gegn þessum ófögnuði
er að strauja á röngunni nærfót sem
hafa hangið úti til þerris."
Að þessu viðbættu kvaðst Þorbjörn
geta óhikað mælt t.d. með whiskýi
eða gini ef spritt væri ekki fyrir
hendi.
Evos J^O œvcl
25% afmælisafsláttur í dag og á morgun
1953

Eros,
Laugavegi 87, sími 13350.
1993