Morgunblaðið - 06.03.1994, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. MARZ 1994
Helgi Már Jóns-
son -Minning
Fæddur 15. september 1961
Dáinn 28. febrúar 1994
í dag kveð ég pabba Helga með
þeim orðum sem hann sjálfur skrif-
aði svo fallega í kort til mín á
tveggja ára afmæli mínu.
„Það sem gróðursett er á réttan
hátt, verður ekki rifið upp, það verð-
ur aldrei á braut borið sem vel er
varðveitt. Dyggð er mannleg full-
komnun, að vera sjálfs sín herra
gagnvart eigin ástríðum og öðrum
níönnum, að rækta þá eiginleika
sem gera okkur mennsk, þ.e. vits-
muni og hæfileika til að lifa í félags-
skap við aðra menn af skynsemi.
Hin æðsta dyggð er eins og vatnið,
á allan hátt er það nytsamt, án
baráttu sest það þar að sem auð-
veldast þykir.“
Hinsta kveðja,
Sindri Hrafn Helgason.
Elsku bróðir og vinur.
Hvað er hægt að segja á þessari
stundu. Við sem vorum á skíðum í
glampandi sól á laugardegi, áttum
— yíidislegan dag með Ingibjörgu
systur. Á sunnudegi er hringt og
þú ert hættur að anda. Hjartað fer
að vísu aftur af stað en of seint.
Þú kemur ekki aftur. Þú ert farinn.
Kallið kom allt of snemma en þín
hafa beðið ný verkefni. Ég trúi því
að þú fáir nú tækifæri til að nýta
þína góðu hæfileika til fulls.
Þegar ég skrifa þessi orð bíð ég
eftir að sjá andlit þitt í síðasta sinn.
Ég ætla að geyma í minningunni
brosið þitt, gleði þína, dugnað og
. vilja til góðra verka. Hversu auð-
velt var að passa þig sem barn. Það
var nægjanlegt að setja þig niður
með blað og liti. Þú gerðir myndir
sem Halla frænda þóttu svo mikil
listaverk að hann rammaði þær inn
og hengdi upp við hliðina á myndum
eftir þá stóru. Kortin sem þú send-
ir voru alltaf sérstök. Það var lista-
maðurinn í þér sem alltaf beið eftir
því að fá að blómstra að fullu.
Þinn góði hugur og næmi komu
snemma í ljós. í sveitinni urðu hund-
amir svo hændir að þér að þeir
urruðu og geltu á alla þá sem
reyndu að ráðast á þig. Það var
gaman að fara með þér á hestbak,
hestarnir létu vel að vilja þínum.
Ég ætla að muna eftir stríðni
þinni, og hvemig þú reyndir að
ganga fram af fólki, bara til að sjá
hvaða viðbrögð þú fengir. Það vom
ekki allir sem skildu þinn skemmti-
lega húmor og grín, sem þú málað-
ir oft abstrakt.
Eftir að þú fékkst 8 mm kvik-
myndavél, var allt sem sneri að
kvikmyndum þér efst í huga. Vin-
irnir í Hafnarfirði höfðu líka mikinn
áhuga. Það vora gerðar kvikmyndir
sem unnu til gullverðlauna áhuga-
manna.
Þú hafði gaman af heimspekileg-
um vangaveltum. Þú vildir að ég
reyndi að vinna frekar að „Lífsýn
til framtíðar“. Þú hafðir alltaf. að
leiðarljósi að „eyða hafti og fyrir-
gefa“.
En ýmsar hindranir urðu á vegin-
um. Þegar mamma dó var Helgi
að verða 17 árá. Þá hrandu margar
styrkar stoðir í grunni lífsins.
Mamma hafði alltaf geta gefið
Helga ákveðið rými, þar sem hann
fékk að skapa og vinna að sínum
hugðarefnum. Við voram fimm
systkinin, Helgi í miðið en yngsta
systir okkar var aðeins þriggja ára.
Helgi var dulur, hann bar ekki á
torg sínar dýpstu tilfinningar.
Eflaust varð fráfall mömmu þyngst
og markaði dýpstu sporin í sálina
hjá Helga. Hann hlífði sér aldrei.
Þegar hann fékk vinnu við kvik-
myndina Hrafninn flýgur, þá var
kappið og viljinn til að standa sig
takmarkalaus. Hann vildi gera
meira en nokkur ætlaðist til af hon-
um. Hann ætlaði sér að læra sem
mest og komast til náms í kvik-
myndagerð. í lok þeirrar vinnu fékk
Helgi fyrsta krampakastið. Þau
veikindi vora ávallt síðan hans
Akkilesarhæll og leiddu hann síðan
yfir endimörk þessa lífs.
Ég minnist þess þegar Helgi
sagði mér að hann hefði fengið inn-
göngu í Kennaraháskólann. Frá
þeim granni ætlaði hann að byggja
líf sitt. Geta umgengist ungt fólk
og unnið að áhugamálum sínum,
kvikmyndum. Helgi vann alltaf með
skólanum á sambýli fyrir einhverfa.
Hann bar mikla virðingu fyrir þeim
sem minna mega sín.
Helgi var sískrifandi. Mörg kver,
„Smá grín og skop“, era til eftir
hann. Hugmyndir og handrit fyrir
kvikmyndir. Ljóð og prósar. Heim-
spekilegar vangaveltur. Frá öllu var
gengið á ótrúlega skipulegan hátt.
t
Elskuleg unnusta mín, móðir, dóttir og
systir,
JÓHANNA EINARSDÓTTIR,
Laugarnesvegi 64,
Reykjavík,
andaðist í kvennadeild Landspítalans
að morgni 3 mars.

Leifur Bjarnason, Guðrún Ósk Leifsdóttir,
Ólafía Leifsdóttir, Einar Guðmundsson
og systkini.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
JÓHANNA JÚLfUSDÓTTIR,
Hverfisgötu 123,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Háteigskirkju
þriðjudaginn 8. mars kl. 15.00.
Blóm eru vinsamlegast afþökkuð, en
» þeir, sem vildu minnast hennar, eru
beðnir um að láta Sjálfsbjörgu, félag
fatlaðra og lamaðra í Reykjavík og nágrenni, njóta þess.
Helgi Hafliðason,
Ragnar Hauksson, Josephine Tangolamos,
Hafliði Helgason, Barbara Helgason,
Júlfus Baldvin Helgason, Hildur Sverrisdóttir,
Dagbjört Helgadóttir, Þorkell G. Hjaltason,
Helgi Helgason, Anna Kristi'n Hannesdóttir,
og barnabörn.
Þessi skrif hans Helga era gott
veganesti fyrir sjóð minninganna.
Helgi eignaðist yndislegan son,
Sindra Hrafn, sem nú er aðeins
þriggja ára, sem býr við mikla ást
hjá mömmu sinni, Berglindi, og
stjúpa. Helgi bar djúpar og heitar
tilfínningar til Sindra Hrafns. Nú
var hann orðinn það gamall að hann
naut þess að vera með Helga pabba.
Helgi hlakkaði til framtíðarinnar.
Nú þegar öll vandamál virtust að
baki, kom kallið svo óvænt. Ég bið
góðan Guð að vernda Sindra Hrafn
og styðja Berglindi og Knút á þeirra
lífsins vegi.
Ég vil að lokum þakka öllum
þeim sem staðið hafa með okkur í
þessari miklu sorg. Sérstakar þakk-
ir færum við séra Birgi Ásgeirs-
syni, sem studdi okkur með sinni
hlýju hendi á Borgarspítala.
Lífið heldur_ áfram með sínar
vonir og þrár. Ég bið allt það góða
að fylgja Hönnu í gegnum lífið. Við
minnumst þín, Helgi Már, í gleðinni
og höfum að leiðarljósi orð óþekkts
höfundar.
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki með tár-
um. Hugsið ekki um dauðann með harmi
og ótta. Ég er svo nærri að hvert ykkar tár
snertir mig og kvelur, en þegar þið hlæið
og syngið með glöðu hjarta, lyftist sál mín
upp í mót til ljóssins. Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem lifið gefur, og ég, þótt látinn
sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
Elsku Helgi minn, góði bróðir og
vinur, faðir, systkini og vinir biðja
þess að þú farir í friði og hafðu
þökk fýrir allt og allt.
Þorvaldur Ingi Jónsson.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesú, þér ég sendi
bæn frá mfnu bijósti, sjáðu,
blíði Jesú, að mér gáðu.
Það er erfitt að trúa því að Helgi
frændi sé dáinn. Það er erfitt að
sætta sig við að við sjáum hann
ekki aftur.
Helga fylgdi ávallt fjör og gleði.
Hann kunni að njóta augnabliksins.
Hann átti það til að bjóða okkur
systrunum mjög óvænt í ferðalag,
bæjarferð eða í bíó. Þá lét hann
okkur finna að við værum það sem
hlutimir snerast um. Hann hafði
gaman af því að spá í hvað úr okk-
ur yrði í framtíðinni. Hann var að
því kominn að ljúka kennaraprófi.
Ef til vill bíða hans verkefni á því
sviði annars staðar.
Skyndilega og óvænt, eins og
hann átti oft til, hefur hann brugð-
ið sér í sína hinstu ferð. Við sitjum
eftir og söknum hans, en björt
minning hans lifir í hjörtum okkar.
Við huggum okkur við þá tilhugsun
að nú sé hann í góðum höndum
Helgu ömmu. Við biðjum góðan guð
að styrkja alla sem syrgja hann.
Vemdi þig englar, elskan mín,
þá augun fögru lykjast þín;
líði þeir kringum hvílu hljótt
á hvítum vængjum um miðja nótt.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Fari hann í friði.
Helga, Hulda og Harpa
Finnsdætur.
Kær vinur er genginn svo svip-
lega að við viljum ekki trúa.
Það er komið á áttunda ár síðan
Steinunn dóttir mín sagði við mig
að morgni dags: „Ég kynntist æðis-
legum strák í gærkvöldi." Nokkru
síðar kom þessi piltur heim til okk-
ar. Ekki vissi ég þá að þar var
kominn tengdasonur.
Strax við fyrstu sýn fannst mér
maðurinn hinn myndarlegasti, hár
og glæsilegur. Þegar við kynntumst
betur kom í ljós að ekki var innri
gerð síðri en sú ytri. Innan tíðar
var okkur öllum farið að þykja
vænt um hann.
Helgi Már var greindur maður
og hafði djúpan skilning á hinum
mannlegu þáttum lifsins. Hann kom
ætíð til dyranna eins og hann var
klæddur og lét álit annarra sig litlu
skipta.
Frá þeim áram sem við áttum
nána samleið er margs að minnast
og margt að þakka. Helgi reyndist
fjölskyldunni sem besti sonur, hann
var léttur í lund, sannkallaður gleði-
gjafi þegar komið var saman, gef-
andi og hlýr.
Alltaf var hann boðinn og búinn
að rétta hjálparhönd enda til hans
leitað með hin ýmsu mál, allt frá
því að setja saman húsgögn til sál-
rænna vandamála.
Þó að leiðir skildu að nokkru leyti
var Helgi hinn sami, alltaf gott að
heyra í honum og hitta hann. Stund-
um birtist hann á skrifstofunni hjá
mér, þegar hann átti leið um, og
bar þá margt á góma. Honum fylgdi
ávallt hressileiki og glaðværð og
það var mér gleðiefni að sambandið
slitnaði ekki.
Síðast heyrði ég í honum þegar
hann hringdi sl. aðfangadagskvöld,
svona rétt til að óska gleðilegra
jóla og vita hvemig við hefðum
það, eins og hann orðaði það.
Fyrir hönd fjölskyldunnar þakka
ég fyrir að hafa fengið að eiga sam-
leið með og kynnast Helga Má Jóns-
syni. Blessuð sé minning hans.
Jafnframt votta ég föður, syni,
systkinum og öðrum aðstandendum
innilega samúð og bið algóðan guð
að veita þeim styrk á erfiðum stund-
um.
Jóna Lára Pétursdóttir.
Helgi Már að deyja, það getur
ekki verið, þannig hugsaði ég þegar
ég kom heim sl. sunnudagskvöld,
þetta var ósanngjamt, ég vildi ekki
trúa að þessi vinur minn sem var
í blóma lífsins og átti að útskrifast
úr Kennaraháskólanum í vor væri
á föram.
Minningar um okkar fyrstu kynni
og aðrar samverastundir þyrptust
fram í hugann. Steinunn systir mín
var komin með kærasta og fannst
mér það nú ekki merkilegt, enda á
gelgjuskeiði, en það breyttist fljót-
lega, því að Helgi hafði þann góða
eiginleika að kunna tökin á öllum
aldurshópum, mannleg samskipti
voru aldrei vandamál hjá honum.
Hvar sem hann kom hélt hann
gleði hátt á loft og sjaldan eða aldr-
ei var jafn gaman á mannafundum
og þegar hann var þar og erfitt
verður að fylla það skarð sem
myndast við fráfall hans. Þrátt fyr-
ir glaðlyndið gat hann fljótt snúið
til alvörunnar og var ætíð hægt að
leita til hans með vandamálin, hann
greiddi auðveldlega úr þeim, fljótur
að sjá hvar skórinn kreppti.
Stuttu eftir að ég kynntist hon-
um, þá 15 ára gömul, hafði ég gert
alvarlegt skammarstrik, leið mjög
illa og fannst ég vinalaus. Þá kom
Helgi eins og frelsandi engill og
áttum við langar samræður, þar
sem honum tókst að hughreysta
mig og veita mér innsýn í hlutina.
Að samræðunum loknum tók hann
mig með sér á handboltaleik og
varð það síðan fastur liður að fara
saman á leiki, þrátt fýrir að við
héldum ekki með sama liði.
Þó að fjölskylduböndin hafi rofn-
að höfðum við áfram samband, þó
ekki eins mikið og ég hefði kosið.
Síðasta skiptið sem ég hitti Helga
fórum við saman í tennis og sett-
umst að því búnu inn á kaffihús
og enn sem fyrr leitaði ég ráða hjá
honum varðandi framtíðina og fór
ríkari af hans fundi. Ég mun sakna
þess sárt að geta ekki hringt til
hans til að spjalla um daginn og
veginn og fá ráðleggingar. í okkar
sambandi var hann gefandinn, ég
var sú sem þáði og í huga mínum
mun minningin um Helga Má ætíð
tengjast virðingu og þökk fyrir allt
sem hann gerði fyrir mig en því er
ver að ég hef ekki lengur tækifæri
til að segja honum hversu mikils
virði hann var mér.
Föður, syni, systkinum og öðrum
aðstandendum votta ég innilega
samúð.
Lilja Margrét.
Með fáeinum orðum langar mig
til að kveðja hann Helga Má sem
lést eftir sólarhringslegu á gjör-
gæsludeild Borgarsjúkrahússins
hinn 28. febrúar síðastliðinn.
Það var fyrir um það bil 11 áram
að systir mín hún Berglind kom
með hann inn á heimili foreldra
okkar og kynnti hann fyrir okkur.
Það þurfti ekki löng kynni til að
sjá og finna að Helgi Már var með
afbrigðum kurteis, elskulegur og
ljúfur. Þessi brosmildi og fallegi
ungi maður bræddi hjörtu þeirra
sem honum kynntust. Hann var
afar sérstakur. Listrænn var hann
fram í fingurgóma og eftir hann
liggur mikið af ljóðum og öðru skrif-
uðu máli. Hann upplifði fegurð nátt-
úrunnar af djúpri virðingu og hrifn-
ingu. Veraldargæði skiptu Helga
Má litlu máli, af andlegum verð-
mætum átti hann nóg. Hann var
snillingur í að sjá skoplegu hliðar
lífsins og hlátur hans var svo sann-
arlega smitandi.
Helgi Már átti við alvarleg veik-
indi að stríða frá unglingsaldri. Um
þessi veikindi sín fékkst hann ekki
til að tala. Hann kvartaði aldrei
þrátt fyrir að hann ætti erfiða daga.
I amstri dagsins held ég að enginn
hafi gert sér grein fyrir hvílíkar
hömlur þessi sjúkdómur lagði á líf
hans. Hann gerði alltaf þær kröfur
til sjálfs sín að hann væri fullheil-
brigður. Hann þráði að vera heil-
brigður.
Helgi Már varð fyrir þeirri sára
lífsreynslu á unglingsaldri að missa
móður sína. Hann komst aldrei yfir
það. Hann talaði um hana af djúp-
um söknuði og virðingu. Það er
huggun harmi gegn að nú hafa þau
fallist í faðma á ný.
Þó svo að leiðir Berglindar og
Helga Más hafði skilið bar það af
sér ávöxt. Saman eignuðust þau
lítinn sólargeisla, hann Sindra
Hrafn, sem nú er á fjórða aldurs-
ári. Hann hefur alist upp í miklu
ástríki hjá móður sinni og fósturföð-
ur.
Það er sárt til þess að hugsa að
nú í vor hefði Helgi Már útskrifast
úr Kennaraháskóla íslands og með
því náð langþráðum áfanga. Hann
hefði orðið afbragðs kennari.
Með þessum fáu orðum vil ég
kveðja kæran vin. Föður hans,
systkinum og öllum hans aðstand-
endum votta ég mína dýpstu sam-
úð. Minningin um góðan dreng mun
lifa í hjörtum okkar allra.
Anna Jóna Víðisdóttir.
Mig langar til þess að kveðja
með örfáum orðum heillandi vininn
minn með rauðu krullurnar, sem tók
mér svo vel þegar ég kom óörugg
og hikandi inn í þessa undarlegu
en stórskemmtilegu samleigu sem
í Miðtúninu var. Ég bjóst í raun
aldrei við því að samleiga með blá-
ókunnugu fólki yrði auðveld, en hún
varð það nú samt, líklegast vegna
þess hversu stutt var hægt að kalla
þessa sambýlinga mína bláókunn-
uga. Mér var einstaklega vel tekið
og fyrr en varði vorum við þríeykið
farin að lifa heimilislífi, þó svo að
í undarlegri mynd væri.
Það var auðvelt að láta sér líka
vel við Helga Má, eins þægilegt
skap og hann hafði. Það var gott
að koma til hans og ræða málin,
þær voru ófáar stundirnar sem við
sátum og ræddum um lífið og tilver-
una, ástina og tilganginn með þessu
öllu saman, notalegar og gefandi
stundir þar sem flestir fletir tilver-
unnar voru teknir fyrir. Til þessara