Morgunblaðið - 06.03.1994, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 6. MARZ 1994
Þorleifur Ami
Reynisson - Minning
Góður vinur okkar og bekkjarfé-
lagi er fallinn frá. Hann var okkur
til mikillar ánægju og gleði. Brand-
arar voru oftast á vörum hans.
Hann gerði allt vel sem hann tók
sér fyrir hendur og hjálpaði öllum
þeim sem voru í vanda. Þorleifur
spilaði oft á harmonikuna sína á
stofujólunum fyrir okkur og gerði
þessa stund svo hátíðlega.
Framundan var björt framtíð.
Þorleifur var mjög góður drengur
og gerði engum mein en honum
var geinilega ætlað annað starf
hjá Guði. Þegar við kvöddum
bekkjarsystur okkar sem var að
fara til London í hjartaaðgerð þá
vissum við ekki að við værum að
kveðja Þorleif. Við vonum að hon-
um líði vel á himnum en við sökn-
um hans mjög mikið og munum
minnast hans alla ævi.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólðf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Blessuð sé minning Þorleifs
Ama Reynissonar. Við sendum
okkar dýpstu samúðarkveðjur til
foreldra Þorleifs og þökkum
ánægjulegar samverustundir sem
við höfum átt saman.
Hrafnhildur, Viktoría,
Emilía Lóa, Sonja og Snorri.
Við minnumst þessa dugmikla
drengs sem yfírgaf okkur hinn 22.
febrúar síðastliðinn. Þorleifur var
á þrettánda ári og var mjög traust-
ur og góður vinur sem gerði engum
mein. Okkur þótti mjög vænt um
Þorleif og sárt er að missa hann.
Þorleifur æfði skylmingar af full-
um krafti og varð íslandsmeistari
í flokki 13 ára og yngri. Núna
nýlega vorum við að kveðja bekkj-
arfélaga okkar sem var að fara í
aðgerð til útlanda og meðal okkar
var Þorleifur en við vissum ekki
að við værum í rauninni að kveðja
hann. Við biðjum Drottin um að
blessa þessa góðu sál.
Við viljum senda foreldrum hans
samúðarkveðjur og við kveðjum
Þorleif Árna Reynisson með þessu
ljóði:
Ég elskaði lífið og ljósið og ylinn.
Nú liggur það grafið í djúpa hylinn.
Og vonirnar mínar sem voru fieygar,
sumar dánar en sumar feigar.
(Jóhann Gunnar Sigurðsson)
Katrín, Dagbjört, Kjartan,
Ármann og Hjalti.
Okkur langar að minnast okkar
ástkæra bekkjarfélaga og vinar
sem lést af slysförum hinn 22.
febrúar síðastliðinn. Hann var góð-
ur félgi og okkur þótti mjög vænt
um hann. Hann var mjög snjall
strákur og átti auðvelt með allt
nám. Þorleifur æfði skylmingar og
varð íslandsmeistari í þeirri íþrótt.
Einnig spilaði hann á harmoniku.
Við viljum að Þorleifur komi aftur
og verði með okkur á ný en við
vitum að svo verður ekki. Öllum
þykir leitt að missa svona góðan
félaga.
Bðmin fæðast litlum systkinum sínum
eins og ljós sé kveikt,
eins og fyrstu blóm vorsins
vakni einn morgun.
Ef þau deyja
hverfa þau til guðs,
eins og draumur
sem aldrei gleymist.
(Jón úr Vðr.)
Þorleifur var fyndinn og
skemmtilegur drengur. Föstudag-
inn 18. febrúar síðastliðinn áttum
við öll yndislega kvöldstund saman
og Þorleifur var svo hress og kát-
ur. Hann kom síðan í skólann á
mánudaginn eins og venjulega. Á
þiðjudeginum fengum við að vita
að hann lægi meðvitundarlaus á
Borgarspítalanum. Versta áfallið
var á miðvikudeginum en þá feng-
um við að vita að hann væri dá-
inn. Við áttum góða en erfiða
minningarstund með prestinum,
kennaranum okkar og skólastjóra.
Við eigum öll mjög erfítt með að
sætta okkur við að hann sé farinn
frá okkur en við vitum að honum
líður vel hjá Guði. Góði Guð, gefðu
foreldrum Þorleifs, okkur bekkj-
arfélögum hans og kennaranum
okkar styrk í þessari miklu sorg.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til foreldra og
ættingja Þorleifs. Kæri vinur, við
munum aldrei gleyma þér.
Legg ég nú bæði líf og ðnd,
ijúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H.P.)
Kristín Katla, Iris,
Katrín Rósa, Hjörtur,
Eygló og Svanlaug.
Einn af mínum kæru nemendum
er látinn. Umsvifalaust breytast
dagamir í martröð. Einhver hjúpur
liggur umhverfís mig og ég líð
áfram eins og í öðrum heimi. Til-
fínningar um yndislega ljúfan
dreng streyma fram í huga mér.
Hvers vegna er svona gullfallegt
og fullkomið bam hrifsað frá okk-
ur? Ég verð að trúa því að honum
hafí verið falið æðra starf. Þvflík
vanlíðan og sorg sem lögð er á
yndislega foreldra hans. Hann var
sólargeislinn í lífi þeira og sam-
bandið þar á milli svo sérstakt,
enda bar hann mikla virðingu fyrir
foreldrum sínum.
í minningunni sé ég hann fyrir
Fullhoinlega frjáls !
M EÐ Freeway 45D FRÁ SIMQNSEN
Síöumúla 37- 108 Reykjavlk
S. 91-687570 - Fax.91-687447
Björgvin Sigurðs-
son - Minningarorð
mér glaðan, áhugasaman og já-
kvæðan eins og hann alltaf var.
Hann átti gott með að tjá sig og
áhuginn á náminu var óþijótandi,
sérstaklega voru náttúrufræðin og
vísindin honum hugleikin. Fróð-
leiksfýsnin var mikil og þörfín fyr-
ir að læra og vita meira var alveg
einstök. Öll smáatriði vom rædd
og stundum vom ekki svör við
þeim öllum. Hann hafði svo djúpan
skilning á öllu hvort sem það varð-
aði námið eða tilfinningar. Nú þeg-
ar ég lít yfir minn kæra nemenda-
hóp sé ég auðan stól við borðið
hans og við sem eftir sitjum styrkj-
um hvert annað til að yfirbuga þá
sorg sem færð var yfir okkur. Við
vitum að enginn kemur í hans stað
en við eigum góða og fallega minn-
ingu.
Elsku Líney og Reynir, mikið
þakka ég ykkur fyrir að hafa flutt
hingað á Álftanesið og gefíð mér
tækifæri til að kynnast heitt
elskuðum syni ykkar. Samband
okkar fjögurra var náið, hrein-
skiptið og fölskvalaust. Allt okkar
starf miðaðist að því að auðvelda
honum framtíðina og vona ég að
það nýtist nú á æðri stöðum. Eða
eins og litli sonur minn sagði mér
til huggunar: „Mamma mín, hann
Þorleifur er órðinn engill með
vængi og er hjá Guði.“ Hann er
viss um að Þorleifur er í góðum
höndum og fullkomnara starf er
ekki hægt að hugsa sér en að vera
hjá Guði og aðstoða hann.
Yndislegum foreldrum Þorleifs
votta ég mína dýpstu samúð og
bið Drottinn að gefa þeim styrk
og kraft í þessari miklu sorg.
Kæri vinur, ég kveð þig með
söknuði og læt þessar ljóðlínur
fylgja með:
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál' með ljóssins ðndum.
(Bjöm Halldórsson frá Laufási.)
Valgerður Júlíusdóttir.
Á fögrum sólríkum morgni frétt-
um við að hann Þorleifur væri
dáinn. Dagurinn missti ljóma sinn
og í skólanum okkar ríkti sorg. í
litlu samfélagi er hver einstakling-
ur svo dýrmætur ogjiú hafði einn
af efnilegustu nemendum okkar
horfið á braut svo skyndilega og
óvænt.
Foreldrum hans og öðrum að-
standendum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum Guð að styðja þau og
styrkja í sorg þeirra.
Við kveðjum þig, kæri Þorleifur,
með þessum ljóðlínum:
Og skín ei ijúfast ævi þeirri yfir
sem ung á morgni lífsins staðar nemur
og eilíflega, óháð því sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð liflr.
Sem sjáifur Drottinn mildum lófa lyki
um lífsins perlu á gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson)
Kennarar og starfsfólk
Álftanesskóla.
Skólabróðir minn og vinur, Björg-
vin Sigurðsson, er nú allur eftir langt
og strangt veikindastríð. Þar er
genginn góður drengur og mikill
mannkostamaður. Fundum okkar
bar fyrst saman í Menntaskólanum
í Reykjavík. Hann kom að norðan
úr Skagafirði, ég að vestan af Snæ-
fellsnesi. Við vorum því báðir sveita-
menn, fundum að ég ætla af þeim
sökum til nokkurs skyldieika, þar
sem hin bekkjarsystkin okkar voru
flest úr Reykjavík. Það kom því eins
og af sjálfu sér að við gerðumst
sessunautar í skólanum og hélst sú
skipan öl! okkar menntaskólaár, fyrst
í gagnfræðadeild og síðan í stærð-
fræðadeild hans. Að loknu mennta-
skólanámi innrituðumst við saman í
lagadeild Háskóla íslands og iukum
þaðan prófi árið 1946 báðir tveir.
Á þessum árum voru samskipti
okkar mjög náin, þánnig lásum við
saman meira eða minna öll okkar
menntaskólaár. Samastaður okkar
við þá iðju var ævinlega á Fjólugötu
3, þar sem foreldrar hans, þau Sigur-
björg Guðmundsdóttir og Sigurður
Bjömsson frá Veðramóti, bjuggu.
Þar var gott að dvelja, húsmóðirin
ákveðin og stjómsöm í besta lagi,
húsbóndinn höfðingi í sjón og reynd
en jafnframt einkar hlýr maður og
skemmtilegur.
Er við félagarnir hófum mennta-
skólanám var almennt uppi annað
viðhorf til menntunar en nú er ríkj-
andi. Landlæg var sú skoðun að
brjóstvitið ómengað væri mönnum
hollast til brautargengis í lífinu. Til
að forðast meint spillingaráhrif
menntunar var það í lög sett að að-
eins 25 nýliðum var árlega hleypt inn
um hið gullna hlið lærða Skólans í
Reykjavík. Samt var talið illskárra
að vera læs en ólæs þótt enn vefjist
fyrir mörgum að ná svo langt á
menntabrautinni skv. síðustu upplýs-
ingum.
í bekkjardeild okkar Björgvins
vom saman komnir menn mjög ólíkr-
ar gerðar, sumir all fyrirferðarmiklir
og óstýrilátir, aðrir prúðir og stiltir
vel, sumir bókhneigðir og námsfúsir
en aðrir síður. í heild þótti kennumm
og þá sérstaklega rektor skólans
bekkurinn frekar slakur og erfiður
viðureignar enda vom sum uppátæki
hans vafasöm í mesta lagi. Þannig
kærði meirihluti bekkjarins eitt sinn
einn mikilhæfasta kennara sinn, guð-
fræðing að mennt, fyrir guðlast, af
þeim sökum einum saman að sá að-
hylltist trúfrelsi. Varð af því mikið
fjaðrafok, hávaðasamir foreldrafund-
ir með meim. Flest eða öll bekkja-
systkin okkar reyndust þó hið besta
og nýtasta fólk er út í lífið kom.
Að loknu háskólaprófi hófst Björg-
vin fljótt til mannvirðinga og held
ég að þar hafí mestu um ráðið, auk
góðra gáfna, glæsileiki hans og
traustvekjandi framkoma. Þannig
varð hann sendiráðsritari í Lundún-
um á ámnum 1946-1947. Þar lágu
leiðir okkar enn saman en ég var
þá við framhaldsnám í höfundarétti
þar í borg. Við heimkomu Björgvins
til íslands gerðist hann' fulltrúi hjá
Vinnuveitendasambandi íslands og
síðan framkvæmdastjóri þess árið
1951, og því starfi gegndi hann í
21 ár eða til ársins 1972, er hann
hóf rekstur eigin lögmannsstofu.
Þótti það mikil upphefð fyrir svo
ungan mann að gerast forstjóri svo
voldugs sambands sem Vinnuveit-
endasambandið var og er. Þó hygg
ég að upphefð sú hafí reynst honum
tvíbent. Þessu starfi fylgdi ómennskt
vinnuálag á stundum. Vinnudeilur
voru þá mjög tíðar, eigi síður en nú,
og það verklag í tísku við lausn þeirra
að samningamönnum var háldið van-
svefta sólarhringum saman í þeim
tilgangi að knýja fram samninga.
Var það nánast trúaratriði að ekki
næðust samningar fyrr en menn
væru nánast örvita af svefnleysi og
þreytu. Var þetta háttarlag eigi óá-
þekkt þeirri venju og skoðun manna
hér áður fyrr að ekki fiskaðist nema
menn færu matarlausir á sjó. Hygg
ég að hið mikla álag sem starfí þessu
fylgdi hafí er á leið, m.a. af ofan-
greindum ástæðum, bitnað á heilsu
og þreki vinar míns Björgvins. Við
bættist að slík störf eru sjaldnast
þökkuð sem skyldi og er hvimleitt
við slíkt að búa þegar til lengdar
lætur.
Ef ég ætti í örfáum orðum að
skilgreina helstu eðliskosti Björgvins
myndi ég nefna hversu heilsteyptur
og traustur hann vár og ekki síður
hversu þekkiiegur hann var í allri
framkomu.
Eitt er það sem ég að lokum vil
ekki láta hjá líða að minnast á en
það er kvonfang þessa félaga míns.
Ungur kvæntist hann Steinunni Vil-
hjálmsdóttur frá Eiríksstöðum á Jök-
uldal, fágætri konu að allri gerð.
Hún var glaðvær og skemmtileg og
yfir henni hvíldi sérstök heiðríkja sem
erfitt er að skilgreina. Hún lést á
besta aldri en meðan hennar naut
við lagði hún sig fram um að við-
halda sambandi okkar Björgvins og
konu minnar, en það er eðlilegur lífs-
ins gangur að menn sem takast á
við ólík verkefni fjarlægist er á ævina
líður þótt óaðskiljanlegir hafi verið í
æsku.
Blessuð veri minning þessara heið-
urshjóna.
Sigurður Reynir Pétursson.
Þegar einn af þessum björtu og
heiðskíru dögum var liðinn að
kvöldi, þá kom kallið og Björgvin
Sigurðsson átti sín ævilok.
Hann hafði þá lifað fram á sjö-
tugasta og fimmta aldursár, og var
fregnin um lát hans nokkuð óvænt,
því hans nánustu höfðu verið hjá
honum skömmu áður, og þó hann
væri lasinn, benti ekkert sérstak-
lega til þess sem í vændum var.
Björgvin var maður búinn kost-
um og göllum sem hver annar, en
sterkur persónuleiki og áhrifamik-
ill. Hann var myndarlegur, bar sig
vel, virðulegur og fágaður, og bjó
yfir mikilli orku og andlegu at-
gervi. Þar fór saman einstök greind
og góður tjáningarmáti. Hann var
víðsýnn maður með góða skipulags-
og stjórnunarhæfileika, eins og öll
hans störf báru vott um.
Sú hlið er sneri að okkur sem
næst honum stóðu, var faðirinn sem
bar gæfu til að vera samstíga syni
sínum og dóttur í gagnkvæmri ást
og virðingu, tengdafaðirinn sem
ávann sér vináttu og hlýju, og af-
inn, já afínn svo ástsæll meðal sinna -
barnabarna og átti hug þeirra og
hjörtu.
Söknuðurinn er mikill, en mildast
af þeirri góðu minningu, sem fjöl-
skylda hans geymir um ókomna tíð.
Öll biðjum við honum blessunar
og fararheilla, en á móti honum
taka eiginkonan, skyldmennin og
vinirnir sem á undan eru gengnir.
Þeim sem önnuðust hann í Skjóli
síðustu árin og öllum öðrum sem
sýndu honum alúð og umhyggju,
kunnum við bestu þakkir.
Þótt kveðjan sé stutt er vináttan
löng, og ég veit að er við hittumst
aftur, þá horfa á mig þessi skíru
grábláu augu, oft glettin, og ég
heyri þig segja sem fyrrum:
„Komdu sæll vinur.“ Þangað til það
gerist: „Vertu sæll vinur.“
Tengdasonur.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu
blaðsins I Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru
birtar greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar
eru birtar afmælisfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er
50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin,
vélrituð og með góðu línubili.
Ákjósanlegast er að fá greinarnar sendar á disklingi.